Δευτέρα 25 Ιουλίου 2016

Τα μεγάλα γεγονότα και η σκιά μας ( άρθρο μου στην εφημερίδα Θεσσαλονίκη της 25/7/2016)


Το τελευταίο διάστημα οι εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο είναι ραγδαίες. Τυχαίνει δε, στην ευρύτερη γειτονιά μας αυτές να είναι πυκνότερες. Σχηματικά από την παγκόσμια οικονομική κρίση και εδώ, με κύρια σημεία τον πόλεμο στη Συρία, το προσφυγικό κύμα, την ισλαμική τρομοκρατία, το Brexit, την αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την προηγούμενη εβδομάδα με την απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία ο πολιτικός χρόνος έχει πυκνώσει. Πολιτική, γεωπολιτική, οικονομία, ισχύς, διπλωματία, διεθνείς σχέσεις, στρατιωτικές επεμβάσεις και περιφερειακές συγκρούσεις είναι πλέον στο επίκεντρο.

Ποιος το βράδυ του επιχειρηθέντος πραξικοπήματος στην Τουρκία δεν σκέφτηκε πως ευτυχώς είμαστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ; Ποιος δεν σκέφτηκε την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού που κρατά στα χέρια του τις τύχες της χώρας; Ποίος δεν ανησύχησε για την τροπή που μπορεί να λάμβαναν τα πράγματα; Τα θυμόμαστε μόνο σε κρίσεις όπου μετράμε τη σκιά μας και τη βρίσκουμε δραματικά λειψή. Ελλιποβαρείς, παράλυτοι μπροστά σε μία συνεχή διολίσθηση σε failed state εμφανίζουμε ψήγματα σκέψης και σύνεσης μόνον τις στιγμές που είναι οριακές.

Σε μία τέτοια χρονική συγκυρία η Ελλάδα συνεχίζει να είναι αποδυναμωμένη, επί της ουσίας αδύναμη όχι μόνο να σχεδιάσει και να υλοποιήσει κάποια πολιτική αλλά ακόμη και να διατυπώσει τις θέσεις ή να αναλάβει κάποιον διαμεσολαβητικό ρόλο, γεγονός που θα τις προσέδιδε κάποιες ωφέλειες σε δεύτερο χρόνο. Ακόμη και στο προσφυγικό ζήτημα που λόγω γεωγραφίας βρέθηκε στον πυρήνα του ζητήματος, η διαχειριστική ανεπάρκεια της κυβέρνησης δεν επέτρεπε υψηλές βλέψεις και προσδοκίες.

Συνεχίζουμε για έβδομο έτος σε μνημονιακή επιτροπεία εντελώς ανίκανοι να φέρουμε εις πέρας μια σειρά αυτονόητων αλλαγών σε κράτος και οικονομία, εντελώς ανίκανοι να προχωρήσουμε σε ορισμένους μείζονες εκσυγχρονισμούς που θα αποκαταστήσουν στοιχειωδώς την λειτουργικότητα της κρατικής μηχανής. Περιστρεφόμαστε γύρω από την καταβολή των εφάπαξ στους δημόσιους υπαλλήλους, τις δυνατότητες συνταξιοδότησης με πλασματικά χρόνια, τις αποσπάσεις υπαλλήλων, τις δυνατότητες προσλήψεων χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι με μαθηματική ακρίβεια αυτά οδηγούν σε νέο δημοσιονομικό εκτροχιασμό και ρίχνουν νερό στο μύλο της κρίσης.


Καμία αυτογνωσία, καμία θέληση για αλλαγή. Αμήχανοι, στατικοί, κουρασμένοι και σχεδόν παραιτημένοι από οποιαδήποτε διεκδίκηση ενός καλύτερου μέλλοντος αναμένουμε άβουλοι μια ευνοϊκή συγκυρία που αργεί να έρθει. Αναμένουμε μία οικονομική και πολιτική παλίρροια για να μας σηκώσει και να ανακουφίσει τους πόνους της δικής μας παθογένειας. Δεν περνά από το μυαλό μας πως το μνημόνιο είναι το έλασσον – μία λεπτή κλωστή που μας κρατά απλά συνδεδεμένους με το κυρίως σώμα της Ένωσης, τη στιγμή που και η τελευταία δεν είναι στα καλύτερά της.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου