Σάββατο 16 Ιουλίου 2016

Η διακυβέρνηση ως παιχνίδι ( άρθρο μου στην εφημερίδα Καρφίτσα της 30/4/2016)


Δεν είναι λίγες οι φορές που δίνεται η εικόνα πως η ελληνική κυβέρνηση, δηλαδή τα κόμματα που την συναπαρτίζουν, αντιμετωπίζουν το ζήτημα της διακυβέρνησης ως ένα παιχνίδι. Κινούνται, ενεργούν, σχεδιάζουν με τρόπο που δεν αρμόζει, δεν απαντά στις προκλήσεις και δεν παράγει κανένα σημαντικό θετικό αποτέλεσμα. Αν και αυτοπροτάθηκαν ως το νέο που ήρθε για να σαρώσει το παλιό (πολιτικό κατεστημένο), συγκεντρώνουν σε πολύ μεγάλη πυκνότητα όλες της παθογένειες της Μεταπολίτευσης χωρίς όμως να υπάρχουν αναλογικά ούτε οι υλικές προϋποθέσεις, ούτε τα πάθη, ούτε η πολιτική κινητοποίηση εκείνης της εποχής. Οπότε αυτό που απομένει είναι μια καρικατούρα πολιτικών και κομματικών χάπενιγκς αποκομμένη από την πραγματικότητα.
Διακρίνονται από μια ανεμελιά παραγνωρίζοντας ότι κάθε αστοχία τους κοστίζει στον πολίτη μερικές δεκάδες ευρώ. Σπαταλούν, αγνοώντας πως οι δυσεύρετοι πόροι θα μπορούσαν να ανακουφίσουν πληττόμενους. Ενεργούν σαν να βρισκόμαστε σε μια περίοδο κανονικότητας τη στιγμή που όλοι έχουν φτάσει στο οικονομικό απροχώρητο. Αποτυγχάνουν ελαφρά τη καρδία και οι αποτυχίες τους καλύπτονται με αύξηση της φορολογίας. Δεν περνά από το μυαλό τους να περικόψουν δαπάνες, να συμμαζέψουν, να νοικοκυρέψουν διότι στόχος τους δεν είναι μικρά πλεονάσματα και ανακατεύθυνση πόρων αλλά εγκαθίδρυση κομματικού κράτους μέσω πελατειών, όπως τον παλιό καλό καιρό. Δεν αντιλαμβάνονται όμως την κομβική διαφορά με το παρελθόν που ήθελε κάθε διεκδίκηση, κάθε πελατειακή σχέση, κάθε εκδούλευση να ικανοποιείται μέσω δανεισμού και επί της ουσίας να μην επιβαρύνει άμεσα το κοινωνικό σύνολο παρά μόνον ως έλλειμμα. Δεν αντιλαμβάνονται πως τώρα είναι αλλιώς. Κάθε ευρώ που δαπανούν για να ικανοποιήσουν και να απολαύσουν τις χαρές και τα προνόμια της διακυβέρνησης το παίρνουν από το πορτοφόλι του εργαζόμενου, από το επίδομα του άνεργου, από τα φάρμακα των καρκινοπαθών, από τα οικογενειακά επιδόματα.
Για να μπούμε όμως στην ψυχοσύνθεση των κυβερνώντων, αντιλαμβάνονται την πολιτική και ιδιαίτερα την διακυβέρνηση ως παιχνίδι. Η εξουσία ως απόλαυση, ως τρόπος ικανοποίησης. Όταν μια κυβερνητική κρίση μεταξύ των εταίρων – Καμμένος και Μουζάλας – αποφεύγεται και ο πρώτος λαμβάνει ως δωράκι ένα υπερατλαντικό ταξίδι με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος, όταν ο ίδιος ντύνεται με ποικίλες στολές και δαπανά χιλιάδες ευρώ για να μπει σε μαχητικά, σε ελικόπτερα κλπ τι πρέπει να συμπεράνουμε; Αλλά και εκτός αυτών, ποιος δεν απόρησε με τη φράση του πρωθυπουργού πως το προσφυγικό είναι ένα καθολικό πρόβλημα και για τον λόγο αυτό μας επισκέφτηκε ο καθολικός προκαθήμενος. Αίσθηση του χιούμορ  επιθεώρηση της προηγούμενης 20ετίας. Το συμπέρασμα που προκύπτει από σειρά παραδειγμάτων είναι πως δεν υπάρχει καμία συναίσθηση στους κυβερνητικούς κύκλους. Άγνοια, ελαφρότητα, αμεριμνησιά, υποεκτίμηση επιπτώσεων. Αυτά τα χαρακτηριστικά βέβαια είναι παρακολούθημα ενός κεντρικού προβλήματος της παρούσας κυβέρνησης που δεν είναι άλλο από την παντελή έλλειψη στρατηγικής, την παντελή απουσία σχεδίου και την αντικατάσταση αυτών από τακτικισμούς, επικοινωνιακές κινήσεις. Με αυτόν τον τρόπο χάθηκε το πρώτο επτάμηνο του 2015 με τραγικές συνέπειες για την οικονομία και τους πολίτες, το ίδιο επαναλαμβάνεται και τώρα το 2016. 
Μεταξύ αστεϊσμών, γελώτων, ευφυολογημάτων, επικοινωνιακών τρικ, συνεπικουρούμενοι από μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ σπρώχνουν τον χρόνο, απολαμβάνουν μισθούς, προνόμια – δουλίτσα να γίνεται- και η χώρα ακυβέρνητη επί της ουσίας να διασώζει τα προσχήματα μόνο επειδή πριν από χρόνια εντάχθηκε σε δομές και οργανισμούς που της διασφαλίζουν ορισμένες σταθερές.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου