Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2018

Για ποια εθνικά θέματα; άρθρο στην ΚΑΡΦΙΤΣΑ της 03/02/2018



Η Ελλάδα έχασε τα χρόνια της κρίσης, αθροιστικά, το 25% του ΑΕΠ της. Στο εξωτερικό έφυγαν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, επιστήμονες και επιχειρήσεις. Το ασφαλιστικό σύστημα έχει χρεοκοπήσει. Οι συνταξιούχοι είναι πλέον όσοι και οι εργαζόμενοι με ό,τι αυτό σημαίνει για κάποιον που αντιλαμβάνεται τα μεγέθη. Το δημογραφικό προφίλ της χώρας βοά πως η Ελλάδα γερνά με ταχύτατους ρυθμούς και ο πληθυσμός της βαίνει μειούμενος. Η ανεργία παραμένει δραματικά υψηλή. Οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα, μόνο επί ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ μειώθηκαν κατά 19% και η μερική απασχόληση έγινε κανόνας έναντι της πλήρους.

Το κοινωνικό κράτος στα πρόθυρα διάλυσης, με νοσοκομεία να υπολειτουργούν, τον ΕΟΠΠΥ να σωρεύει χρέη και να μετακυλύει τα κόστη σε προμηθευτές και πάροχους υπηρεσιών, χειρουργεία να αναβάλλονται και θεραπείες να καθυστερούν. Το αρχικό σχεδιαστικό λάθος του ΕΣΥ, αν και έχουμε φτάσει στο «ως εδώ και μη παρέκει», δεν διορθώνεται καθώς λογής τοπικοί παράγοντες και κοινωνίες απαιτούν νοσοκομειακά κτίρια στα χωριά τους και ας είναι υποστελεχωμένα ως άδεια, αντί ενός νέου αποδοτικότερου σχεδιασμού που θα αναδιάρθρωνε την κατανομή πόρων και προσωπικού. Προνοιακά επιδόματα κόβονται, φόροι εμποδίζουν την κατανάλωση και την επένδυση αλλά το κράτος μεγαλώνει, προσλήψεις γίνονται, το μισθολογικό κόστος αυξάνεται.

Στο μέτωπο του εκπαιδευτικού συστήματος ίδια κατάσταση. Πισωγυρίσμα με την κατάργηση του νόμου Διαμαντοπούλου που στόχευε να εκσυγχρονίσει τα ελληνικά Πανεπιστήμια ακολουθώντας το διεθνές παράδειγμα. Στις υπόλοιπες βαθμίδες, η δημοσιονομική ασφυξία σε συνδυασμό με ιδεοληπτικές προσεγγίσεις και συντεχνιακά αιτήματα διαμορφώνουν μία απελπιστική κατάσταση με τους Έλληνες μαθητές να μην καταγράφουν καλές επιδόσεις σε ανάλογες λίστες κατάταξης.

Η οικονομία της χώρας παρουσιάζει μία κάποια ανάπτυξη σύμφωνα που σύμφωνα με τις προβλέψεις ΔΝΤ και Ευρ. Επιτροπής θα κινηθεί στο 1,6% του ΑΕΠ όταν την ίδια στιγμή Ευρώπη και Ευρωζώνη κινούνται με υψηλά δεκαετίας στο 2,7%. Επιπλέον, η Ελλάδα είναι σήμερα η μόνη χώρα της Ευρώπης που εμφανίζει μεγάλο παραγωγικό κενό (output gap), δηλαδή το πραγματικό ΑΕΠ της κινείται σε πολύ χαμηλότερο επίπεδο έναντι του δυνητικού ΑΕΠ. Ασθενική ανάπτυξη, εύθραυστη, σε μία περίοδο που εμείς οφείλουμε με ένα μπαράζ αναπτυξιακών ετών να ανακτήσουμε τον χαμένο μας πλούτο. Και αν αναρωτηθούμε πιο βαθιά τι σημαίνει αυτό για την Ελλάδα θα καταλήξουμε πως η χώρα παραμένει απολύτως ευάλωτη στις διακυμάνσεις της παγκόσμιας οικονομίας , όπου μία στασιμότητα ή ύφεση στο κοντινό μέλλον θα μας συμπαρασύρει στον πάτο του βαρελιού. Η αχρείαστη ύφεση του 2015 και 2016 που οφείλεται καθαρά στις πολιτικές εξελίξεις και επιλογές  θα πληρωθεί ακριβά καθώς οι τελευταίες επιβάρυναν δημόσιο χρέος, τραπεζικό σύστημα.

Να ιεραρχήσουμε

Στο σημείο που βρίσκεται η χώρα πρέπει πολίτες και πολιτικό σύστημα, πολιτικό προσωπικό να ορίσουν προτεραιότητες, να ιεραρχήσουν ανάγκες και να πράξουν αναλόγως. Υπάρχει μεγαλύτερο εθνικό ζήτημα από την οικονομία αυτή τη στιγμή; Υπάρχει πιο σημαντικό πρόβλημα από την οικονομική καχεξία και αδυναμία της χώρας αυτήν την περίοδο;

Όταν αναφερόμαστε στην οικονομία και κάνουμε λόγο για απολύτως απαραίτητες αλλαγές σε κράτος, για μεταρρυθμίσεις και για λειτουργικούς εκσυγχρονισμούς πολλοί δυσανασχετούν. Οι λέξεις και το περιεχόμενό τους βέβαια έχουν βιαστεί κατ’ επανάληψη αλλά αυτό δεν αποτελεί άλλοθι για κανέναν μας.

Όμως ας αναλογιστούμε λίγο ψύχραιμα. Μέσα από ποιόν δρόμο η Ελλάδα θα πατήσει ξανά στα πόδια της; Πως θα διασφαλίσει την εθνική της ασφάλεια απέναντι σε μία αναθεωρητική δύναμη που παραγγέλνει F35 πολεμικά αεροσκάφη και πυραύλους S400; Πως θα μπορέσει να διατηρήσει τον συσχετισμό ισχύος;

Πως θα προσελκύσει άμεσες ξένες επενδύσεις ώστε να στηθούν επιχειρήσεις και να δημιουργηθούν δουλειές στους τομείς εκείνους που πρέπει και χρειαζόμαστε πραγματικά; Στους διεθνώς δηλαδή εμπορεύσιμους τομείς που είτε είναι εξαγωγικοί είτε υποκαθιστούν μέρος των εισαγωγών;
Πως θα ανακτήσει το απολεσθέν της κύρος, διπλωματικό κεφάλαιο και οικονομική ισχύ ώστε να επηρεάζει προς όφελός της τις εξελίξεις;

Για να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα πρέπει να υπάρξει ένα καλά δομημένο σχέδιο. Με κραυγές και διαμαρτυρίες δεν γίνεται τίποτα. Ποτέ δεν έγινε άλλωστε.


Εθνικά δίκαια ή εθνικά συμφέροντα;

Στο ερώτημα αυτό απάντησε πριν δεκαετίες ο πολιτικός που διπλασίασε εδαφικά την Ελλάδα και την κατέστησε σημαντικό γεωπολιτικό παίκτη βγάζοντάς της από την αφάνεια και την αναξιοπρέπεια της καθυστέρησης και των ταπεινώσεων.

«Δεν υπάρχουν εθνικά δίκαια παρά μόνον εθνικά συμφέροντα» είπε ο Ελευθέριος Βενιζέλος αλλά δυστυχώς έχουμε κατακλιστεί από πολιτικούς που έκαναν καριέρα επί των εθνικών δικαίων. Από ένα πολιτικό προσωπικό που άγεται και φέρεται, δεν μπορεί να ηγηθεί, δεν μπορεί να αντισταθεί σε πρόσκαιρες σειρήνες και επιλέγει να κινηθεί στη φορά του ρεύματος και όχι κόντρα σε αυτό.

Αιτία της ανωτέρω παράθεσης της φράσης του Ελευθερίου Βενιζέλου είναι το γεγονός πως στο «Μακεδονικό ζήτημα» που επανέκαμψε στην επικαιρότητα, πολιτικοί και κόμματα παρά τις ρητές και διατυπωμένες θέσεις τους επί σειρά ετών, θέσεις που ειρήσθω εν παρόδω ήταν και εθνική γραμμή, υπαναχώρησαν μπροστά στο πραγματικά πολυπληθές συλλαλητήριο. Βέβαια όλοι έχουν δικαίωμα στην αλλαγή θέσης, αρκεί αυτό να γίνεται ρητά, συντεταγμένα, φανερά και με επιχειρηματολογία. Αρκεί αυτή η αλλαγή να οδηγεί ρεαλιστικά σε καλύτερα αποτελέσματα και όχι να αφήνει απλά τη λήθη των δεκαετιών να ηρεμίσει τα πνεύματα.

Συνοψίζοντας

Πρώτο -το σημαντικότερο εθνικό θέμα είναι η οικονομία και η ανόρθωσή της. Όλα τα άλλα έπονται, όλα τα άλλα καθορίζονται από τις επιδόσεις μας σε αυτό. Εκεί είναι η πραγματική ισχύς των κρατών κυρίως.

Δεύτερο – για να λυθεί αυτό το εθνικό πλέον ζήτημα χρειάζεται σχέδιο, βούληση για αλλαγές, ιεράρχηση και αποφασιστικότητα. Οι λαοσυνάξεις, τα συλλαλητήρια και οι διαμαρτυρίες παίζουν πάντα κάποιον ρόλο αλλά επουδενί δεν μπορουν και δεν πρέπει να χαράξουν την στρατηγική( για κάθε ζήτημα).

Τρίτο – το πολιτικό προσωπικό που δεν μπορεί να ηγηθεί δεν μπορεί και να βγάλει την χώρα από την κρίση. Πολιτικό προσωπικό που δεν μπορεί να πει την αλήθεια, δεν μπορεί να εναντιωθεί στο θυμικό και δεν μπορεί να εκπονήσει και να ακολουθήσει ένα σχέδιο, δεν είναι κατάλληλο. Οι αποφάσεις θα είναι δύσκολες και οι συγκρούσεις σφοδρές.

Τέταρτο – τα εθνικά συμφέροντα υπηρετούνται καλύτερα και αποδοτικότερα όταν συντρέχουν ορισμένες προϋποθέσεις. Ρεαλισμός, ηγεσία, πολίτες με συναίσθηση και θέληση.