Σάββατο 16 Ιουλίου 2016

To Ελληνικό και η κατάντια μας ( άρθρο μου στην εφημερίδα Καρφίτσα της 11/6/2016)


Το γεγονός πως η παρούσα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ καθημερινά αποφασίζει και υπογράφει σωρηδόν αποφάσεις, ενέργειες και πολιτικές  που προ ενός έτους αποκήρυσσε ως λίγο – πολύ προδοτικές είναι δηλωτικό των προθέσεών της. Καθημερινά τα στελέχη της – όχι μόνο τα κεντρικά αλλά και πλήθος μεσαίων στελεχών – εκτίθενται ανεπανόρθωτα καθώς μόνο στο διαδίκτυο είναι διασκορπισμένες και «αποθηκευμένες» δηλώσεις  τους, άρθρα και τοποθετήσεις σε social media. Όπως γράψαμε σε προηγούμενο άρθρο η μόνη κόκκινη γραμμή που δεσμεύει την παρούσα είναι η παραμονή στην εξουσία με κάθε κόστος, έναντι οποιουδήποτε τιμήματος. Ό,τι υποσχέθηκαν, ό,τι σταμάτησαν, ό,τι εμπόδισαν, ό,τι κατήγγειλαν, ό,τι αρνήθηκαν, ό,τι υποστήριξαν, όχι μόνο διαψεύστηκε παταγωδώς αλλά αναγκάζονται να τα εφαρμόσουν τα ακριβώς αντίθετα. Μερικές φορές μάλιστα με ακόμα χειρότερους όρους εν συγκρίσει με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Οι προσπάθειες του κομματικού Τύπου και των φίλιων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης να βαπτίσουν το κρέας ψάρι προκαλούν θυμηδίες, χωρίς όμως να έχουν απολέσει τη σκοπιμότητά τους. Το φυσικό ερώτημα που γεννάται είναι γιατί μέχρι στιγμής δεν υπάρχει καμία συγνώμη, καμία αυτοκριτική ή ακόμη και καμία παραίτηση από πολιτικούς που έχτισαν καριέρα πρωτοστατώντας σε πολλά επιμέρους αντί – κινήματα. Αναρωτιέται κανείς εάν νιώθουν την ανάγκη να πούνε δύο λόγια για την ζημία που προκάλεσαν, διότι όσο και αν δεν το υπολογίζουμε εκ πρώτης ανάγνωσης, όταν μία επένδυση, μία πώληση, μία πολιτική υλοποιείται με καθυστέρηση πέντε ετών υπάρχει ζημία. Αν προσθέσει κανείς πως η υλοποίηση της πολιτικής αυτής γίνεται με χειρότερους όρους απόλυτων αριθμών ( τίμημα) τότε η ζημία είναι διπλή. Και η επένδυση δεν πραγματοποιήθηκε νωρίτερα ώστε να συνδράμει στην ανάσχεση της ύφεσης και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας αλλά και το δημόσιο τελικά επωφελείται λιγότερο.
Πέραν όμως αυτών υπάρχει μία ακόμη λανθάνουσα επιβάρυνση που δεν αφορά άμεσα τα οικονομικά δεδομένα, ούτε έχει να κάνει με δείκτες και αριθμούς. Αφορά στην ζημία που έχει προκαλέσει η μαξιμαλιστική αντιμνημονιακή αντιπολιτευτική πολιτική στο δημόσιο πολιτικό διάλογο και ιδιαίτερα στα ζητήματα που αφορούσαν επενδύσεις, ιδιωτικοποιήσεις και αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας. Είναι ένα πεδίο κομβικής σημασίας καθώς το ζήτημα αλλαγής παραγωγικού / αναπτυξιακού μοντέλου έπρεπε να τεθεί μετ’ επιτάσεως στο τραπέζι του διαλόγου στην αρχή της κρίσης.
Ας δούμε το παράδειγμα του Ελληνικού. Αρχές της προηγούμενης δεκαετίας το αεροδρόμιο μεταφέρθηκε στα Σπάτα, με τη δημιουργία του «Ελευθέριος Βενιζέλος». Το Ελληνικό έμεινε ένα αναξιοποίητο τμήμα γης όπου όλοι αντιλαμβάνονταν ότι λόγω θέσης είχε τεράστιες δυνατότητες. Όμως η μαξιμαλιστική αντιμνημονιακή ομπρέλα που υιοθέτησε άκριτα όλα τα αιτήματα, όλα τα αντί – κινήματα εμπόδισε αυτόν τον διάλογο στο όνομα μάλιστα του δημοσίου και κοινωνικού συμφέροντος.  Υπήρχε στο τραπέζι μία πρόταση αξιοποίησης – σχηματικά πρόταση Α – με συγκεκριμένες προδιαγραφές της εταιρείας Lamda Development. Καλή, κακή ή μέτρια είναι θέμα άλλης συζήτησης. Υπήρχαν άλλες προτάσεις αξιοποίησης που πρότειναν ενδιαφέρουσες παραλλαγές με δημιουργία πάρκων ίσης αθροιστικά έκτασης μέσα στην Αθήνα ώστε να ευνοηθεί όλος ο αστικός ιστός με παράλληλη αξιοποίηση του Ελληνικού – σχηματικά πρόταση Β. Υπήρχε και ένα νεφέλωμα εναλλακτικών προτάσεων από την ποικιλόμορφη πλατφόρμα του «αντί» για εναλλακτικούς αγρόκηπους, για μπαξέδες, για μέγα πάρκο, για κοτέτσια και λαχανόκηπους, για μετεγκατάσταση σταθμών μεταφόρτωσης απορριμμάτων – σχηματικά πρόταση Γ.
Η εφιαλτική πρόταση Γ που θα οδηγούσε σε τραγική υποτίμηση αξιών, σε μετατροπή σε σκουπιδότοπο του «καλύτερου φιλέτου της Μεσογείου» με πίεση των εταίρων αποφεύχθηκε και καταλήξαμε στην πρόταση Α. Όλοι ανακουφισμένοι λέμε πάλι καλά. Αποφεύχθηκαν τα χειρότερα και η περιοχή θα αξιοποιηθεί με ευρωπαϊκά, δυτικά πρότυπα. Τι χάσαμε όμως από αυτήν την πολύχρονη διαμάχη; Χάσαμε τη δυνατότητα να συζητήσουμε οργανωμένα μία εξίσου σοβαρή πρόταση αξιοποίησης – την πρόταση Β – που ενδεχομένως να ήταν καλύτερη της Α. Σε μια λογική του μη χείρον βέλτιστον, χάνουμε ευκαιρίες να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε συλλογικά πως θέλουμε να ξαναφτιάξουμε την Ελλάδα διότι πρώτιστος στόχος μας είναι να αποφύγουμε την διολίσθηση στον τριτοκοσμισμό.
Υ.Γ. Η τελική πρόταση Α μπορεί να είναι όντως επωφελής και καλύτερη της πρότασης Β. Το παρόν άρθρο αναφέρεται στην αδυναμία αξιολόγησης των προτάσεων.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου