Σάββατο 16 Ιουλίου 2016

Brexit και μαθήματα για εμάς (άρθρο μου στην Κυριακάτικη Μακεδονία 3/7/2016)


Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Μ. Βρετανία είναι ένας σεισμός που αλλάζει πολλά δεδομένα, αλλά αυτό θα φανεί στο μέλλον. Έχουν γραφεί πολλές αναλύσεις και εκτιμήσεις για την πορεία τόσο της χώρας αυτής όσο όμως και της Ένωσης. Πολλές φορές οι αναλύσεις είναι εκ διαμέτρου αντίθετες καθώς άλλες προβλέπουν διάλυση, άλλες στασιμότητα και άλλες επιτάχυνση και πολιτική ενοποίηση για την Ε.Ε, ωστόσο όλες έχουν τη χρησιμότητά τους στο βαθμό που παραθέτουν επιχειρήματα και λογικούς και έγκυρους συλλογισμούς.

Το σίγουρο είναι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μία μεγάλη μεταβολή που ταρακουνά συθέμελα ορισμένες βεβαιότητες και σταθερές του ευρύτερου πολιτικού και οικονομικού περιβάλλοντός μας. Επίσης σίγουρο πρέπει να θεωρείται πως ο ελληνικός εξαιρετισμός δεν μπορεί πλέον να γίνει ανεκτός καθώς στο ενωσιακό τραπέζι είναι πολύ πιθανό να τεθούν ζητήματα πολύ πιο σοβαρά, ζητήματα στρατηγικού ενδιαφέροντος έως υπαρξιακού.

Στο θετικό για την Ένωση σενάριο που οι εξελίξεις θα επιταχυνθούν και η πολιτική ενοποίηση θα επιχειρηθεί, είναι σίγουρο πως θα τεθούν αυστηρά κριτήρια συμμετοχής, αξιολόγηση κάθε ενδιαφερόμενου, συγκεκριμένες προδιαραφές.

Τι σημαίνει αυτό για εμάς;

Η χωρά επί 6 χρόνια παίζει καθυστερήσεις και αρνείται να κάνει τις μεγάλες αλλαγές θαρρείς και μας έχει υποσχεθεί κάποιος πως αενάως θα είμαστε το κέντρο της ΕΕ και θα απασχολούμε τους εταίρους σε υψηλότατο επίπεδο επί μονίμου βάσης. Δεν εξισώνονται οι κρισιακές κυβερνήσεις της Ελλάδας καθώς άλλες προσπάθησαν πολύ, άλλες λίγο, άλλες καθόλου αλλά συνολικά η εικόνα της χώρας είναι και παραμένει μία εικόνα τροχοπέδης, κωλυσιεργίας και φαύλου κύκλου. Σήμερα όμως, ειδικά με την παρούσα κυβέρνηση, στερούμαστε οποιασδήποτε αξιοπιστίας με αποτέλεσμα αν τεθούν σοβαρά ζητήματα που θα μετρά η δέσμευσή μας έναντι εταίρων και στη βάση νέων κανόνων θα είμαστε δραματικά αδύναμοι. Με ποια εθνική στρατηγική, με ποιό σχέδιο, με ποιές ελίτ θα προχωρήσουμε στον κάπως πιο αβέβαιο κόσμο που διαγράφεται;

Ακόμα δεν μπορούμε να ανοίξουμε δυο τρία επαγγέλματα και να εκσυγχρονίσουμε την δημόσια διοίκηση. Ακόμα δεν έχουμε αποδεχθεί πως δεν γίνεται οι εργαζόμενοι να αμείβονται λιγότερο από τους συνταξιούχους. Ακόμη συζητάμε για το εκπαιδευτικό σύστημα αλλαγές που άλλοι υλοποίησαν πριν 30 και 40 χρόνια. Ασθμαίνοντες κρατιόμαστε πάνω στο τρένο της ΕΕ, με συνεχείς χείρες βοήθειας, όμως αν το τρένο επιταχύνει θα πρέπει να αποφασίσουμε και εμείς αν στα σοβαρά θέλουμε να είμαστε επιβάτης του.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου