Tα σταθερά ανοδικά βήματα του ΠΑ.ΣΟ.Κ, άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ της 28ης Οκτωβρίου 2023

 

Μετά την καταβαράθρωση, δίκαιη ή άδικη, του ΠΑ.ΣΟ.Κ στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, μια μόνιμη σταθερά στο δημόσιο λόγο ήταν η προοπτική ανάκαμψης τους λεγόμενου κεντροαριστερού χώρου. Γράφτηκαν τόμοι, έγιναν πολλές προσπάθειες με διαφορετικές συνισταμένες και διαφορετικές ποιότητες, καμία όμως δεν τελεσφόρησε και δεν οδήγησε στην πλήρωση του κενού που άφησε πίσω το κραταιό μεταπολιτευτικό ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Η πλήρης αποτυχία του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ, κυβερνητικού και αντιπολιτευόμενου, πιστοποιήθηκε με το αποτέλεσμα των διπλών εθνικών εκλογών και τα απόνερα αυτής επιβεβαιώνονται με τα επόμενα στάδια εκλογής νέου προέδρου και δομικής αδυναμίας στοιχειώδους συγκροτητικής πολιτικής. Εξέλιξη σχεδόν νομοτελειακή από την επομένη της ήττας του 2019 για αυτόν τον χώρο που έχασε την ευκαιρία να μετεξελιχθεί εν κινήσει από τότε.

Από την άλλη το ΠΑ.ΣΟ.Κ επέδειξε μια εξαιρετική ανθεκτικότητα δια πυρός και σιδήρου όλα αυτά τα χρόνια, ανέδειξε νέα ηγεσία με μεγάλη συμμετοχή στις κομματικές διαδικασίες και πέτυχε την αύξηση της εκλογικής του επιρροής. Δεν πέτυχε την αντιστροφή του εκλογικού σεισμού του 2012, όπως μπορεί να προσδοκούσαν ορισμένοι, όμως έχει δημιουργήσει στέρεες προϋποθέσεις για να το πετύχει το αμέσως επόμενο διάστημα και να υποκαταστήσει τον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ στον ρόλο της ουσιαστικής αντιπολίτευσης στο πολιτικό σκηνικό των επόμενων ετών.

Ποιες είναι αυτές; Ας δούμε τα δεδομένα ένα προς ένα. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ τα δύο τελευταία χρόνια έχει πετύχει μια στρατηγική πολιτική και ιδεολογική επανατοποθέτηση στην πολιτική κλίμακα. Πολιτικά αλλά και προγραμματικά ανήκει στις  δυνάμεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και αυτό δεν είναι αποτέλεσμα αυτοπροσδιορισμού αλλά προκύπτει από σειρά θέσεων σε μείζονα ζητήματα της νέας εποχής. Υπό την ηγεσία του Νίκου Ανδρουλάκη έχει διευρύνει την πολιτική ατζέντα εισάγοντας θεματικές στο δημόσιο διάλογο που συγχρονίζουν την πολιτική σκηνή με αυτήν της υπόλοιπης Ευρώπης. Η συζήτηση για το στεγαστικό ζήτημα – ένα πρόβλημα που έρχεται με φόρα από το μέλλον και αφορά όλη την ήπειρο -- είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της προγραμματικής διεύρυνσης. Όπως επίσης η κριτική για τη φορολογία, για την ακρίβεια και τον πληθωρισμό κερδών που χαρακτηρίζουν την ελληνική αγορά, για το ενεργειακό κόστος, για την κατανομή των πόρων του Ταμείου Ανθεκτικότητας και Ανάκαμψης, για την αναδιάρθρωση του Ε.Σ.Υ – είναι όλα θεματικές στις οποίες το ΠΑ.ΣΟ.Κ πήρε έγκαιρα ξεκάθαρες θέσεις και διατύπωσε προτάσεις εντός πάντοτε του ευρωπαϊκού πλαισίου. Ένα ακόμη σημείο που αξίζει να τονιστεί είναι η ανάδειξη ενός νέου πολιτικού προσωπικού – διαδικασία απαιτητική και χρονοβόρα – που όμως έχει φέρει τα πρώτα θετικά αποτελέσματα.

Αν μένει να απαντήσει σε ένα ερώτημα ακόμη, αυτό είναι γιατί ενώ είναι η ουσιαστική αντιπολίτευση στη χώρα αυτό δεν αποτυπώνεται στη δημόσια σφαίρα – αλλά εδώ η ευθύνη δεν βαραίνει το ίδιο αλλά εν πολλοίς το μιντιακό σκηνικό και τις επιλογές του όπως αυτό έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια.

Στην μεγάλη συζήτηση που αναπόφευκτα θα γίνει το επόμενο διάστημα και θα αφορά στην ανασυγκρότηση του ευρύτερου προοδευτικού χώρου, το ΠΑ.ΣΟ.Κ όχι μόνο έχει ρόλο αλλά θα έχει τον κεντρικό. Μέρα με τη μέρα χτίζει την πολιτική και προγραμματική αξιοπιστία του, ασκεί καθήκοντα οιονεί αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν στερείται σοβαρότητας, έχει πανελλαδική διάρθρωση με υπαρκτές κοινωνικές δυνάμεις στην πέραν της Αττικής Ελλάδα και μπορεί να δώσει και την μάχη των ( μεγάλων) πόλεων με εμφανώς καλύτερους όρους σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Από κόμμα στόχος είναι να γίνει και πάλι παράταξη.

Οι κυβερνητικές αστοχίες κάνουν ορατό το πολιτικό ταβάνι της Νέας Δημοκρατίας και η ζήτηση για μια εναλλακτική μέρα με τη μέρα αυξάνει. Πολλά σοσιαλιστικά κόμματα κατά το παρελθόν υπέστησαν συντριπτικές ήττες – κάποια εξαερώθηκαν άλλα όμως επανέκαμψαν και αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά πετυχημένων κυβερνήσεων. Προ πενταετίας όλοι θα κατέτασσαν το ΠΑ.ΣΟ.Κ στην πρώτη κατηγορία – σήμερα όμως είναι στον προθάλαμο της δεύτερης.