Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

Το πρόγραμμα ( άρθρο μου για την Θεσσαλονίκη της 19/3/2012)


Οι εθνικές εκλογές που έρχονται είναι από τις πιο σημαντικές των τελευταίων ετών. Όχι πως κάθε εκλογική μάχη δεν έχει διακυβεύματα, αλλά οι συγκεκριμένες είναι κομβικές. Πολλές σταθερές γύρω από τις οποίες δομούνταν ολόκληρη η ζωή μας έχουν ανατραπεί και αναμένεται να αμφισβητηθούν και όλες οι υπόλοιπες. Οι πολίτες πάνω από την κάλπη θα αποφασίσουν για κεφαλαιώδη ζητήματα. Ζητήματα με βαρύτητα που τα τελευταία 40 σχεδόν χρόνια αγνοούσαμε.
Το διακύβευμα έτσι όπως θα τεθεί θα είναι διλληματικό. Άλλωστε τα μεγάλα διλλήματα εμφανίζονται τις περιόδους όπου τα διακυβεύματα είναι μεγάλα. Η Ελλάδα στο κάδρο της παγκοσμιοποίησης είναι μια μικρή χώρα. Οικονομικά, πληθυσμιακά, σε έκταση. Όμως η παγκόσμια οικονομική κρίση, οι επιλογές της Ε.Ε και η βίαιη αλλαγή οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου που , μοιραία μας έθεσε στο επίκεντρο.
Το πολιτικό σύστημα που εν πολλοίς ευθύνεται για την τραγική θέση της χώρας μιας και τα τελευταία χρόνια διεύθυνε πολιτικά με περισσή αμέλεια και χωρίς καμία στοίχιση με τις παγκόσμιες αντικειμενικές εξελίξεις, καλείται να τοποθετηθεί επί του ζητήματος. Το βάρος είναι μεγάλο, οι συνισταμένες πολλές, η ετερότητα των προσεγγίσεων δεδομένη.
Η δημιουργία πολλών κομμάτων φανερώνει πως βρισκόμαστε σε φάση μετάβασης. Οι πολίτες θέλουν να τιμωρήσουν αυτούς που θεωρούν υπαίτιους της κατάστασης, θέλουν να ακούσουν πιθανές προτάσεις και εναλλακτικές, αποδεσμεύονται μερικώς από τις μεγάλες παραταξιακές ταυτότητες που δέσποζαν στο πρόσφατο παρελθόν. Είναι όμως αυτό αρκετό; Δημιουργούνται συνθήκες εξόδου από την κρίση; Δημιουργούνται προϋποθέσεις λύσης του προβλήματος;
Εδώ ας είμαστε λίγο πιο επιφυλακτικοί. Η δημοσκοπική κατάρρευση των δύο μεγάλων κομμάτων επιβαρύνει με ένα πρόσθετο φορτίο τα μικρότερα, αλλά και τα νεοπαγή. Αυτή τη φορά δεν αρκεί η διαμαρτυρία, η αποδοκιμασία, η καταδίκη. Αυτή τη φορά οφείλουν να μπουν στη βάσανο κατάρτισης προγράμματος. Ενός προγράμματος πλήρους, ρεαλιστικού, ολόπλευρου που από την πρώτη σελίδα του θα πρέπει να απαντά αποφασιστικά στα κομβικά ζητήματα και στην συνέχειά του να προτείνει επιμέρους. Κομβικά ζητήματα είναι τα θεμελιώδη. Αφορούν τον προσανατολισμό της χώρας, το νόμισμα, το μνημόνιο. Η τοποθέτηση επί αυτών δεν χρειάζεται να είναι μονολεκτική. Χρειάζεται να είναι κατανοητή. Επιμέρους ζητήματα σε άμεση συσχέτιση με τα κομβικά είναι οι μεταρρυθμίσεις, το κράτος, η δημόσια διοίκηση, η οικονομία, το κράτος πρόνοιας, το επιχειρείν.
Το εγχείρημα είναι δύσκολο και απαιτητικό αλλά ταυτόχρονα και ο μόνος τρόπος ουσιαστικής ανανέωσης και συνεισφοράς στον τόπο. Η κατάρτιση ενός προγραμματικού κειμένου είναι πράξη ευθύνης. Δίνει την δυνατότητα σύγκρισης, κριτικής. Επιτρέπει την συζήτηση για μετεκλογικές συνεργασίες, δίνει νόημα στην έννοια της προγραμματικής σύγκλισης. Βέβαια το προγραμματικό κείμενο οφείλει να είναι ρεαλιστικό, να λαμβάνει υπόψη του τις αντικειμενικές συνθήκες, να είναι λιγότερο διακηρυκτικό και περισσότερο πρακτικό. Αυτό δεν σημαίνει απαραιτήτως πως είναι λιγότερο ριζοσπαστικό. Πιθανά ένα ρεαλιστικό ριζοσπαστικό πρόγραμμα να αποδειχθεί ο καλύτερος συνδυασμός των εκλογών που έρχονται. Βέβαια η διαπίστωση αυτή δεν αποκλείει εξ’ ορισμού τα δύο μεγάλα κόμματα. Διατηρούν την ευκαιρία και την δυνατότητα να καταθέσουν και αυτά την προγραμματική τους πρόταση. Ίσως κριθούν πιο αυστηρά, όλοι θα κριθούν όμως.

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012

Η χαμένη ευκαιρία της Δεξιάς


Για μια ακόμη φορά η Δεξιά παράταξη της χώρας φαίνεται ανίκανη να ηγεμονεύσει πολιτικά και ιδεολογικά. Κατατρέχεται από φοβικά σύνδρομα, παγιωμένες αντιλήψεις. Εμφανίζει στασιμότητα. Αδύναμη στελεχιακά, αποσυνδεδεμένη από παγκόσμια ρεύματα πολιτικής και οικονομικής σκέψης παραμένει λίγο πολύ αυτό που όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν. Βέβαια η στρατηγική της ήττα στην Μεταπολίτευση την οδήγησε στο να απωλέσει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που θα της ήταν χρήσιμα στην παρούσα συνθήκη.

Ο Αντώνης Σαμαράς όταν διεκδίκησε την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας ακολούθησε μια στρατηγική αμφισβήτησης της κεντροαριστερής ηγεμονίας. Προσπάθησε να απενοχοποιήσει την λέξη «Δεξιά» που μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου θεωρούνταν ύβρις. Συνεπικουρούμενος από την εκλογική κατάρρευση της Νέας Δημοκρατίας, απέδωσε τα αίτια της ήττας στο ιδεολόγημα του μεσαίου χώρου. Θέλησε να επαναφέρει στο προσκήνιο χαρακτηριστικά παράταξης νοικοκυραίων, συντηρητικά, εθνοκεντρικά. Κέρδισε την εσωκομματική μάχη, αναδείχθηκε πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και θεώρησε πως είχε χρόνο μπροστά του για να ξεδιπλώσει αυτή τη στρατηγική. Οι πολιτικές συνθήκες δεν επέτρεπαν σκέψεις για γρήγορη επιστροφή στην εξουσία το 2009.

Όμως η τροπή που πήραν τα πράγματα, η επί της ουσίας χρεωκοπία του νεοελληνικού κράτους, η προσφυγή μας στο ΔΝΤ και τους ευρωπαίους εταίρους άλλαξαν άρδην τα δεδομένα. Η αναγκαστική απομάκρυνση του ΠΑ.ΣΟ.Κ από το μεταπολιτευτικό πολιτεύεσθαι, το σπάσιμο του μεταπολιτευτικού κοινωνικού συμβολαίου, η επιβολή ενός πρωτοφανούς σε σκληρότητα προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής, η επένδυσή του με ηθικολογικά επιχειρήματα, η καταδίκη της σπατάλης, η μετωπική με τον υπάρχοντα λαϊκισμό φάνταζαν το ιδανικό περιβάλλον για τον Αντώνη Σαμαρά. Με σχετικά εύκολο τρόπο, όντας ο ίδιος φορέας των δεξιών, συντηρητικών αρχών μπορούσε να κατακεραυνώσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ, τα δομικά χαρακτηριστικά της Μεταπολίτευσης, τον κρατισμό, τα συνδικαλιστικά στηρίγματα, την αδυναμία εφαρμογής μεταρρυθμίσεων. Μπορούσε επίσης να αποδομήσει το ιδεολόγημα του μεσαίου χώρου, να επαναφέρει λογικές νοικοκυραίων και να προσπαθήσει να ανατρέψει την κεντροαριστερή ιδεολογική ηγεμονία, αλλάζοντας παράλληλα και το οικονομικό μοντέλο, πλαισιώνοντας την στροφή από καταναλωτικές δαπάνες σε επενδυτικές με αξιακά και ηθικολογικά επιχειρήματα, ακολουθώντας μια πιο φιλελεύθερη οικονομική πολιτική.

Δεν το έπραξε και καταψήφισε το πρώτο μνημόνιο. Κινήθηκε εντελώς μεταπολιτευτικά, υπό την προσδοκία εναλλαγής κομμάτων στην εξουσία. Δεν αντιλήφθηκε το βάθος της κρίσης, δεν αντιλήφθηκε πως υπάρχει τομή και όχι συνέχεια και επέλεξε καθαρά εργαλειακά να καταψηφίσει το πρώτο μνημόνιο. Καταψηφίζοντας το πρώτο μνημόνιο νομιμοποίησε τις αντιμνημονιακές προσεγγίσεις της Αριστεράς, πυροδότησε την κοινωνική ένταση, πίεσε το ούτως ή άλλως απρόθυμο ΠΑ.ΣΟ.Κ στο να μην προχωρήσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, καθώς βρέθηκε βαλλόμενο τόσο από τα δεξιά του όσο και από τα αριστερά του και γενικά συνέβαλε με την στάση του στην αποτυχία του πρώτου προγράμματος. Το έκανε καθαρά εργαλειακά καθώς οι πάντες γνώριζαν πως δεν υπήρχε άλλη λύση συστημική πέραν της οδού που έδινε το μνημόνιο. Καταψήφισε ελπίζοντας πως θα αναδειχθεί πρωθυπουργός πριν προλάβει να τοποθετηθεί αποφασιστικά για το μέλλον της χώρας. Καιροσκοπικά, παλαιοκομματικά και ρηχά προσέγγισε το ζήτημα. Απέδειξε ότι είναι παιδί της Μεταπολίτευσης , του κρατισμού, της παλαιοκομματικής λογικής.

Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής του η ενίσχυση της Αριστεράς, η κοινωνική αναταραχή, η συμβολή στη αποτυχία του πρώτου προγράμματος, η απώλεια κάθε ίχνους αξιοπιστίας μιας και αναγκάστηκε να προσυπογράψει πλήρως και χωρίς κανέναν ενδοιασμό τη δεύτερη σύμβαση, η απονομιμοποίηση κάθε μεταρρυθμιστικής προσπάθειας και η παγίωση μιας ατμόσφαιρας και ενός δημοσίου λόγου πολεμικού, ακραίου και επιθετικού. Το βασικότερο για τον ίδιο και την παράταξή του είναι πως απώλεσε μια χρυσή ευκαιρία να αντιστρέψει την κεντροαριστερή ηγεμονία, να συνδεθεί με την ευρωπαϊκή δεξιά, να αποδώσει στο ΠΑ.ΣΟ.Κ και τα δομικά χαρακτηριστικά της Μεταπολίτευσης και ανικανότητα μεταρρυθμιστική και να επηρεάσει καθοριστικά το νέο υπό διαμόρφωση αξιακό πλαίσιο. Έχασε την ευκαιρία να διαμορφώσει  ένα νέο οικονομικά φιλελεύθερο αξιακό πλαίσιο σε επίπεδο κοινωνίας. Επέμεινε σε μία εθνικιστική προσέγγιση εφόσον δεν τόλμησε να επέμβει στα ιερά και τα όσια της Μεταπολίτευσης σε οικονομικό και κοινωνικό τομέα. Μια προσέγγιση όμως ρηχή και εδώ καθώς μόνη της μια εθνική ατζέντα και ένα εθνικοπατριωτικό λεξιλόγιο δεν είναι ικανό να επιφέρουν τις μεγάλες εκείνες τομές.

Φαίνεται πως έχοντας αντιληφθεί το λάθος του επιχειρεί τελευταία να το διορθώσει. Επιτίθεται στην Αριστερά, στηρίζει κάποιες μεταρρυθμίσεις, συμφώνησε με τους ευρωπαίους ομόσταβλους αλλά το πλήγμα στην αξιοπιστία του είναι τεράστιο. Η ευκαιρία χάθηκε. Ακόμη και αν κερδίσει τις εκλογές, ακόμη και εάν παραμείνει για μερικά χρόνια ο μόνος ισχυρός πόλος εξουσίας δεν θα μπορέσει να αποκτήσει την ιδεολογική κυριαρχία. 

Σάββατο 10 Μαρτίου 2012

Αναμνήσεις θολές αλλά όμορφες


Καθώς έβλεπα σήμερα τις διαδικασίες στο ΠΑ.ΣΟ.Κ και μετά από τα συμβάντα με τον Γιώργο Νταλάρα - είδα και χτες το βράδυ Παρασκευή 9 Μαρτίου το ROCKY I για 387η φορά, μου ήρθαν στο μυαλό εικόνες, μουσικές, στιγμές από το παρελθόν. Ανάκατα. Χωρίς νόημα. Χωρίς λογική. Όπως όταν μυρίζει κανείς ένα άρωμα και θυμάται - ε κάπως έτσι. 


Δεν θυμάμαι καλά εκείνη την δεκαετία. Γεννήθηκα το 1984. Έχω όμως αναμνήσεις αρκετές. Εξάλλου αν σκεφτεί κανείς ότι τα πράγματα στην Ελλάδα φτάνουν πάντα με μία καθυστέρηση σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο - τότε μπορώ να πω πως έχω μια εικόνα. 

Ανδρέας, ΠΑ.ΣΟ.Κ , Γκάλης, ευρωπαϊκό, τινινίνι ( final countdown) , Rocky μέχρι αποστήθισης, παιδικά πολύ πρωί κάθε σαββατοκύριακο, μάχες στο SEGA MASTER SYSTEM και στην AMIGA 500 των ξαδέρφων μου, μάσες , ξάπλες , Σαραβάκος, ΑΡΗΣ, συγκεντρώσεις - πλαστικές σημαίες, καλοί - κακοί ...

Έτσι χύμα - ανάκατα 
Πάρτε ένα δείγμα ( να 'ναι καλά το youtube)

















Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

Η ώρα της ‘’άλλης’’ Ευρώπης ( άρθρο μου για την Θεσσαλονίκη της 5/3/2012)


Η κρίση είναι και ελληνική αλλά είναι και ευρωπαϊκή. Είναι και παγκόσμια. Βέβαια οι αιτίες δεν ταυτίζονται. Απλά συγχρονίστηκαν και τα αποτελέσματα αυτού του συγχρονισμού εδαφικοποιήθηκαν στην Ελλάδα η οποία είχε τις δικές τις ιδιαιτερότητες, τα δικά της δομικά προβλήματα. Δεν είναι τυχαίο πως η πίεση που δέχεται η χώρα μας είναι πολλαπλάσια των υπολοίπων, ακόμη και αυτών που βρίσκονται σε δύσκολο σημείο.
Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε αλλά δεν πρέπει και να στηριζόμαστε εξολοκλήρου σε αυτή τη διαπίστωση. Ο κίνδυνος που ελλοχεύει είναι διττός. Είτε να αποκοπούμε από τις παγκόσμιες και ευρωπαϊκές εξελίξεις και αγώνες  θεωρώντας πως είμαστε αποκλειστικοί υπεύθυνοι από την μία, είτε εστιάζοντας και ελπίζοντας σε μάχες που θα κριθούν στο Παρίσι, το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον να μην προχωρήσουμε σε ώριμες πλέον μεταρρυθμίσεις που επιβάλλεται να κάνουμε σαν χώρα.
Αυτή η ιδιομορφία σε συνδυασμό με την τρομακτική πίεση που ασκείται στην κοινωνία θολώνει τις εγχώριες πολιτικές και ιδεολογικές αναζητήσεις και δεν επιτρέπει την ευθυγράμμιση με τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Όσο ο κίνδυνος της άτακτης χρεοκοπίας επικρέμαται πάνω από τα κεφάλια μας, τόσο αυτή η σύγχυση θα οδηγεί σε ισχυροποίηση ακραίων φωνών και αδόκιμων επιλογών και λύσεων.
Η λύση τόσο στο ελληνικό πεδίο όσο και στο ευρωπαϊκό είναι πολιτική. Πρώτα θα ορίσουμε σαν Έλληνες και σαν Ευρωπαίοι ποια κοινωνία θέλουμε και μετά θα προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε τις υλικές και θεσμικές προϋποθέσεις που θα υπηρετούν αυτό το στόχο.
Οι Γάλλοι, όντας η πολιτική καρδιά της Ευρώπης το έχουν καταλάβει. Ο υποψήφιος των σοσιαλιστών φαίνεται να θέτει το ζήτημα στην σωστή του διάσταση. Ακόμη και η μετριοπαθής αυτή διαφοροποίησή του από το συντηρητικό κατεστημένο της Ε.Ε φαντάζει λυτρωτική αλλά και εξαγριώνει το τελευταίο.
Οι φωνές που κάνουν λόγο για ανάπτυξη, για εργασία, για κοινωνικό κράτος πληθαίνουν. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες. Οι λαοί θα επανακτήσουν ρόλο στα πράγματα. Η παράδοση της ηπείρου μας το φανερώνει. Οι ταξικοί αγώνες, οι πολιτικές μας κοινωνίες, η ιστορία το καταδεικνύει.
Παρόλα αυτά όμως εμείς στην Ελλάδα έχουμε και δικό μας ανήφορο. Μεταρρυθμίσεις και αλλαγή παραγωγικού και αναπτυξιακού μοντέλου πρέπει να υλοποιηθούν. Οι ιδιαιτερότητες της χώρας μας και η καθυστέρηση πρέπει να ανατραπεί. Να υπερβούμε το μνημόνιο θετικά. Να επαναστατήσουμε κατά των δεδομένων με δική μας στρατηγική, με δική μας θέληση. Στο βαθμό που εμείς πετυχαίνουμε τόσο θα ισχυροποιείται η θέση μας. Θα μπορούμε να ενώσουμε τη φωνή μας με των υπολοίπων. Θα πάψουμε να είμαστε ο παρίας των ανεπτυγμένων κρατών.
Καλούμαστε να τετραγωνίσουμε τον κύκλο. Είναι δύσκολο το εγχείρημα. Σε περιβάλλον ύφεσης μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται. Αναρωτιέμαι όμως εάν η μηχανοργάνωση του δημοσίου τομέα είναι κάτι δραματικό; Εάν ο περιορισμός της φαρμακευτικής δαπάνης είναι παραλογισμός. Εάν η αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης, της δικαιοσύνης, του φορολογικού μηχανισμού έχει προαπαιτούμενο την ανάπτυξη ή αντίθετα θα συμβάλει σε αυτή. Αντίθετα από την άλλη η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων είναι κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να ανατραπεί. Οι ιδιωτικοποιήσεις να γίνουν με άλλο τρόπο. Δεν είναι λαϊκισμός να ζητάς την αξιοποίηση των περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου. Είναι λαϊκισμός όμως όταν το ζητάς χωρίς να γνωρίζεις ότι μέχρι σήμερα καταπατούνταν, κατασπαταλούνταν και χρησιμοποιούνταν ανορθολογικά.
Συμπερασματικά ιεραρχούμε ανάγκες, στόχους και δυνατότητες. Κινητοποιούμε όλες τις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου. Προβαίνουμε σε μεταρρυθμίσεις και ενώνουμε τη φωνή μας με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πλατείες. Αν το κάνουμε αυτό τότε πραγματικά θα γεμίσουν και εκείνες – υπέρ μας αλλά και υπέρ μια άλλης Ευρώπης .

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

Γιατί Γιάννη Ραγκούση για πρόεδρο.



Πιστεύω ακράδαντα πως μεγάλη μερίδα πολιτών που ψήφισαν ΠΑ.ΣΟ.Κ είναι απογοητευμένοι. Είναι απογοητευμένοι όμως όχι τόσο για τις πολιτικές που άσκησε η κυβέρνηση αλλά διότι η προσπάθεια δεν ευοδώθηκε, γιατί γίνανε λάθη που μπορούσαν να αποφευχθούν. 

Η μερίδα αυτή ανθρώπων θέλουν συγκεκριμένα πράγματα. Είναι κεντροαριστεροί / σοσιαλδημοκράτες. Θέλουν την Ελλάδα στην Ε.Ε με Ευρώ στα χέρια των πολιτών. Θέλουν για τη χώρα μια κανονικότητα. Θέλουν κράτος λειτουργικό, επιτελικό, σύγχρονο. Θέλουν κοινωνικό κράτος στοχευμένο, αποδοτικό. Θέλουν δημόσια διοίκηση αποτελεσματική, δικαιοσύνη ανεξάρτητη, γρήγορη, ακέραιη. Θέλουν εκπαιδευτικό σύστημα συνδεδεμένο με τις ανάγκες της κοινωνίας αλλά και της αγοράς εργασίας, που θα συνδράμει στην προσπάθεια της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. 

Αλλαγές δομικές, βαθιές, ριζικές που θα αναδιαμορφώνουν τα πάντα. Θα ανακατεύουν την τράπουλα. Θα εκφράζουν όχι τους insiders της Μεταπολίτευσης αλλά τους άλλους - τους πολλούς. Αλλαγές που θα σπάνε το ηλικιακό γκρίζο status quo εν τοις πράγμασι και όχι μόνο λεκτικά ή διακηρυκτικά. Ανατροπή από εδώ, από την Ελλάδα του πιο παγιωμένου status quo. Οι αγγλοσάξωνες είναι πιο μάγκες; Οι κεντροευρωπαίοι αρχίζουν να το αντιλαμβάνονται... Τόπος στα νιάτα όχι μέσα από νεολαιολειχία και λαζοπουλικές προσεγγίσεις νομιμοποίησης μιας δήθεν αμφισβήτησης αλλά αμφισβήτηση ενεργή - ζώσα. Πώς; Με αλλαγή παραδείγματος, αλλαγή νοοτροπίας, εργατικότητα, καινοτομία, περιβαλλοντική ανησυχία. Με εκείνα τα μπαχάρια που έλειψαν από την ύστερη Μεταπολίτευση.

Μπορεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ ; Εξαρτάται. 

Εγώ λέω ότι μπορεί. Διαβάζω τις δημοσκοπήσεις όπως θέλω εγώ και λέω ότι μπορεί αρκεί να...
Αρκεί να αλλάξει. Αρκεί να καταλάβει πως η συγκυρία είναι τομή. Πως η συνέχεια εξασφαλίζεται μόνο στο επίπεδο των αξιών και των αρχών. Δεν χρειάζεται να αποκηρύξει το παρελθόν του πανηγυρικά. Ο κόσμος που το ακολουθεί τριάντα τόσα χρόνια το αγάπησε αυτό το παρελθόν. Χρειάζεται ήρεμα και ήσυχα αλλά αποφασιστικά να αφήσει πίσω του τα λάθη, τις πρακτικές. Θα τα καταλάβουν όλοι. Το νέο δεν χρειάζεται τελάλη. Μιλά από μακριά.


Ο πρόεδρος κάθε κόμματος, ιδιαίτερα του ΠΑ.ΣΟ.Κ, συμβολίζει και συμπυκνώνει το μήνυμα. Μέχρι στιγμής τα πρόσωπα που διεκδικούν τη θέση κρίνω πως δεν μπορούν να εκφράσουν το μήνυμα που εγώ θέλω να δω στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Θέλω το πρόσωπο που πριν καν μιλήσει να μπορώ να το ταυτίσω με το ΠΑ.ΣΟ.Κ του 21ου αιώνα. Τα κόμματα έρχονται από μακριά και πάνε μακριά. ''Τα κόμματα που δεν αλλάζουν πεθαίνουν κι αυτό το κόμμα είναι ένα ζωντανό κίνημα , όχι ένα ιστορικό μνημείο'' είχε πει κάποτε ο Τόνυ Μπλέρ και μετά σάρωσε σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Περίεργο. Το ίδιο θα μπορούσε να είχε πει και ο ηλικιωμένος Ανδρέας Παπανδρέου σε κάποια από τις τελευταίες εμφανίσεις του...

Γιατί το Γιάννη Ραγκούση λοιπόν; Γιάννης Ραγκούσης διότι, απαντώ εγώ. Διότι είναι νέος, είναι ωραίος, είναι της παράταξης, είναι γραμματέας των νικών - θριάμβων, είναι υπουργός με συγκεκριμένο μετρήσιμο έργο την διετία, διότι είναι εκφραστής μιας μεταρρυθμιστικής ατζέντας, είναι λαϊκός, μιλά όμορφα, στρωτά, μιλά για τους πολλούς. Δείτε τον Ομπάμα. Δεν μιλά σαν καθηγητής αλλά αντιθέτως μιλά για το λαό. Όχι απλοϊκά αλλά απλά. 

Ο πατέρας μου θα ψηφίσει πάλι αυτόν που ψήφισε το 2007. Εγώ όμως όπως και τότε θα κάνω άλλη επιλογή. Θα κάνω την επιλογή της γενιάς μου με στόχο το ΠΑ.ΣΟ.Κ του 21ου αιώνα. Γειά σας - ραντεβού στις κάλπες ( εάν βέβαια έχουμε ευχάριστες εξελίξεις ) Και μην ξεχνάτε. Ακόμη και οι ήττες είναι πρόσκαιρες όταν ξέρεις ότι έχεις δίκιο. 

Γιάννης Ραγκούσης για πρόεδρος  Yes we can!