Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2017

Πατήστε γκάζι, άρθρο για την εφημερίδα Τhessnews



Η προσέλευση στις εκλογές ανάδειξης ηγεσίας ήταν κάτι παραπάνω από ενθαρρυντική. 210.000 συμπολίτες κατέβαλαν το αντίτιμο, στήθηκαν σε ουρές και ψήφισαν σε μία άρτια διαδικασία που προετοίμασε η επιτροπή Αλιβιζάτου περιβάλλοντας την με κύρος και σοβαρότητα.
Το γεγονός αυτό δεν πρέπει να υποτιμάται, ιδιαίτερα μετά από μία 7ετία όπου ιδρύθηκαν εκατοντάδες συλλογικότητες, διασπάστηκαν πολλά κόμματα, εμφανίστηκαν εξίσου πολλά και ο πολιτικός διάλογος κινήθηκε μεταξύ των πλατειών των αγανακτισμένων και κουτσαβάκικου λογυδρίου στη Βουλή.

Οι δύο υποψήφιοι που αναμετρώνται στο δεύτερο γύρο προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ. Αυτό σημαίνει πως ακόμη και ως αντανάκλαση το ΠΑΣΟΚ διατηρεί ψήγματα της κεντρικότητας του. Βέβαια αυτό δεν αρκεί καθώς το επίδικο πλέον είναι μία νέα παράταξη που θα απευθύνεται σε ευρύτερα ακροατήρια.

Η επιτυχία αυτού του εγχειρήματος είναι εθνική υπόθεση, όσο και αν αυτή η άποψη ξενίζει. Η είσοδος της χώρας στην κρίση έγινε από το δρόμο της πολιτικής και όχι της οικονομίας και αυτό σημαίνει ότι και η έξοδός της θα γίνει από τον ίδιο δρόμο. Τα σημερινά μεγάλα κόμματα εξουσίας δεν μπορούν – έχουν συστήσει έναν κακέκτυπο δικομματισμό όπου όσο και αν ενδύεται το ρούχο της κανονικότητας, παραμένει ιδιόμορφος. Εξ’ ου και το χρονικό μάκρος της κρίσης, η διαρκής περιδίνηση και η αδυναμία σταθερότητας.

Οι δύο υποψήφιοι, με τα διαφορετικά προσωπικά και πολιτικά χαρακτηριστικά πρέπει να αποφύγουν πολύ συγκεκριμένα λάθη  ή πεπατημένα μονοπάτια. 

1ον Το ΠΑΣΟΚ έστω και αναπαλαιωμένο, δεν μπορεί – δεν επαρκεί.

2ον Οι μάχες κερδίζονται με το λεγόμενο team building. Χρειάζονται αμφότεροι σοβαρές ηγετικές ομάδες, απαιτείται η πλαισίωσή τους από επιστήμονες, στελέχη κλπ. Ενός ανδρός/γυναικός αρχή δεν νοείται σήμερα.

3ον Κόμμα θεσμικό, συμμετοχικό, με δημοκρατικές  διαδικασίες και αποφασιστική ψήφο στα μέλη. Δικαιώματα και υποχρεώσεις, όχι συνεδρια και διαδικασίες χειροκροτητών.

4ον Ταχύτητα. Η χώρα δεν έχει χρόνο, απαιτείται προγραμματικός λόγος με βάθος, μεταρρυθμιστικός, επεξηγηματικός και στοιχειωδώς οραματικός.

5ον Ανανέωση. Η παράταξη είναι γερασμένη. Χρειαζόμαστε νέο αίμα. Τη δεκαετία του 1970 στο ΠΑΣΟΚ ήταν όλοι σχεδόν η γενιά του Πολυτεχνείου, το 2000 Κώστα Σημίτη ψήφισε το 51% των νέων, το 2009 Γιώργο Παπανδρέου το ίδιο. Δεν ήμαστε και δεν θέλουμε να καταντήσουμε ένα πράσινο ΚΚΕ που στις τάξεις του παραμένουν ηλικιωμένοι νοσταλγοί ενός σοσιαλιστικού ονείρου, όσο και αν τιμούμε κάθε γενιά για τους αγώνες της. 

Τετάρτη 15 Νοεμβρίου 2017

Αγαπητή Φώφη, αγαπητέ Νίκο ( ή τί θα έλεγα στους δύο αν τους έβλεπα)



Βρισκόμαστε πριν το δεύτερο γύρο των εκλογών για ανάδειξη προέδρου στον υπο ίδρυση ενιαίο προοδευτικό φορέα. Υποψήφιοι σε αυτόν είναι οι Φώφη Γεννηματά και Νίκος Ανδρουλάκης, προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ αμφότεροι.

Κάθε υποψήφιος έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα αλλά πλέον αυτά είναι ζήτημα όλων μας, καθώς ένας εκ των δύο θα ηγηθεί της παράταξης. Ως εκ τούτου μπορούμε να εισηγηθούμε και να παρατηρήσουμε, ακόμη αι να συμβουλέψουμε τους διεκδικητές μιας και όλοι την επόμενη θα προχωρήσουμε μαζί.

Αν μπορούσα να μιλήσω στη Φώφη Γεννηματά θα της έλεγα τα εξής.
«Φώφη χρειάζεται ριζική αλλαγή στα πάντα. Είσαι γέννημα θρέμμα του ΠΑΣΟΚ αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει. Η Ιστορία θα σου πιστώσει τη γενναιότητα να ανοίξεις τις διαδικασίες αφού επί μία διετία διαφύλαξες τη φλόγα της παράταξης ζωντανή. Αν όμως η παράταξη που θα διαμορφώσεις την επαύριον συνεχίσει να απευθύνεται μόνον στους 55άρηδες και πάνω στη βάση κοινών αναμνήσεων, δεν πάμε πουθενά. Χρειάζεσαι νέα ηγετική ομάδα που να μπορεί να σε πλαισιώσει και να στηρίξει μία βαθύτερη και πληρέστερη προγραμματική πρόταση. Σίγουρα πρέπει να μπεις στη βάσανο μίας ριζικά νέας πρότασης και να ξεφύγεις από κρατικιστικά σχήματα του παρελθόντος. Η χώρα δεν έχει χρόνο. Μην πιστέψεις ότι ένα αναπαλαιωμένο ΠΑΣΟΚ μπορεί, ότι οι συμμαχητές από τα παλιά ξέρουν. Και δεν ξέρουν και δεν μπορούν. Απαιτείται αλλαγή και στο λόγο και στο ύφος. Ένας ήπιος φιλολαϊκός λόγος που δεν πατά πάνω σε δεδομένα, που δεν αγγίζει και δεν κινητοποιεί τα παραγωγικά στρώματα δεν μπορεί να είναι λύση ούτε για την παράταξη, ούτε για τη χώρα.»

Αν βρισκόμουν στον ίδιο χώρο με το Νίκο Ανδρουλάκη θα του έλεγα τα εξής.
«Νίκο, έχεις καταφέρει μέσα από τη δράση σου να είσαι διεκδικητής/ αρχηγός της παράταξης σε ηλικία κάτω των 40 ετών. Το κατάφερες μέσα από σκληρή πολιτική και οργανωτική δουλειά μένοντας στο κόμμα όταν αυτό φυλλορρόησε. Μην κάνεις όμως το κεφαλαιώδες λάθος να πιστέψεις ότι με τον ίδιο τρόπο μπορείς να προεδρεύσεις. Ο θώκος απαιτεί υπερβάσεις, συνθέσεις και ανθρώπους με χαρακτηριστικά διαφορετικά από αυτών που χρειάστηκες μέχρι σήμερα. Χρειάζεσαι ηγετική ομάδα – η ενός ανδρός αρχή δεν περπατάει λόγω του όγκου και της συνθετότητας των ζητημάτων. Πρέπει να εμβαθύνεις σε πολλά ζητήματα, να προσεταιριστείς ανθρώπους που ξέρουν και μπορούν, αν στόχος σου είναι η διακυβέρνηση. Μη φοβηθείς να κάνεις υπερβάσεις – αυτές θα δικαιώσουν και θα νοηματοδοτήσουν το νεαρό της ηλικίας σου. Ορθά αντιλήφθηκες πως οι εσωκομματικές μάχες του παρελθόντος είναι ξεπερασμένες και ορθά άσκησες κριτική στις παλιές ηγεσίες. Μην υποπέσεις στα ίδια σφάλματα. Έχε το βλέμμα σου στραμμένο στα μεγάλα, στο πλαίσιο, στη μεγάλη εικόνα, στη στρατηγική. Για τα μικρά χρησιμοποίησε άλλους, μην φθαρείς.»

Αυτά θα έλεγα αν έβρισκα τους δύο υποψήφιους λίγο πριν ή λίγο μετά τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου. Έχοντας μία μικρή γνώση του χώρου, των ανθρώπων και μία τριβή με τα πολιτικά πράγματα μερικά χρόνια τώρα.


Βλέπω την ευκαιρία αλλά θα ήταν ψέμα να ισχυριστώ ότι δεν βλέπω και τους κινδύνους να χαθεί.