Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

Η ομιλία μου στο 2ο Συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς



( στο χρονικό σημείο 1:16:30)

Παραθέτω ολόκληρο το κείμενο που για λόγους χρόνου δεν το χρησιμοποίησα

Συντρόφισσες, σύντροφοι
Τέσσερα σημεία σε πέντε λεπτά - ελπίζω να τα καταφέρω.

Σημείο 1ο : Ο άνθρωπος στη Δύση θα ζήσει πιο φτωχά. Θα ζήσει πιο φτωχά για τους λόγους που όλοι καταλαβαίνουμε και έχουν να κάνουν με την παγκοσμιοποίηση, τον διεθνή καταμερισμό εργασίας και την οικονομική άνοδο των δυνάμεων της Ανατολής. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι, αλλά κυρίως πρέπει να το καταλάβετε εσείς - η μεταπολεμική γενιά των baby boomers- στα καθ' ημάς η γενιά του Πολυτεχνείου. Η γενιά που σε υπερεθνικό επίπεδο λέγεται πως κατανάλωσε το 120% του προϊόντος που παρήγαγε. Το πως καταναλώθηκε αυτό το προϊόν - με δίκαιο ή άδικο τρόπο- είναι θέμα και εσωτερικό ζήτημα κάθε χώρας.

Σημείο 2ο : Σε συνέχεια του πρώτου, σας καλώ να σκεφτείτε. Είναι δυνατόν σήμερα, με τη χώρα χρεοκοπημένη και με τους λίγους πόρους που έχουμε να δίνονται 5 δις ευρώ σε συνταξιούχους κάτω των 63 ετών; Είναι δίκαιο; Είναι δίκαιο για τα παιδιά σας; Είναι αναπτυξιακό; Ή μήπως είναι αριστερό και προοδευτικό; Μόνο αν τα καταφέρει η νέα γενιά υπάρχει η πιθανότητα και όχι βεβαιότητα να καταφέρουμε να διασώσουμε το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, το κράτος πρόνοιας και όλα όσα η δική σας γενιά καθιέρωσε, στηριζόμενη και σε αγώνες της προηγούμενης. Δώστε τη δυνατότητα μέσα από τη Δημοκρατική Αριστερά να τεθεί αυτό το ζήτημα στο επίκεντρο του πολιτικού διαλόγου. Διότι η κρίση δεν έχει μόνο την ταξική της πλευρά, έχει και την διαγεννεακή. Το δημογραφικό προφίλ της χώρας το φωνάζει και είναι χρέος των προοδευτικών δυνάμεων να το ακούσουν.

Σημείο 3ο : Αλλαγή παραγωγικού μοντέλου. Όλοι το λέμε - τίποτα δεν γίνεται. Τί συμβαίνει όμως; Τα λίγα χρήματα που διαθέτουμε σαν χώρα θα τα στρέψουμε πάλι σε μεγάλα έργα; Σε ακριβά έργα; Σε πανάκριβους αλλά πλέον άδειους αυτοκινητόδρομους; Και όλοι ξέρουμε ποιοί χτίζουν τους αυτοκινητόδρομους... Ποιός το επιβάλλει; Ποιός το αποφασίζει αυτό; Με ποιά κριτήρια; Με υποπολλαπλάσιους πόρους σε σύγκριση με αυτούς που κατευθύνονται σε κατασκευή μεγάλων έργων θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε πολλαπλάσιες νέες, μόνιμες και καλοπληρωμένες  θέσεις εργασίας, για τη νέα γενιά. Με αυτόν τον τρόπο βρίσκουμε τη νέα θέση μας στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, δίνουμε την ευκαιρία στη νέα γενιά, παράγουμε νέο πλούτο και ακολούθως μπορούμε να συζητήσουμε με ποιόν τρόπο μπορούμε να τον διανείμουμε με πιο δίκαιο τρόπο. Σκεφτείτε και το εξής - σήμερα η χώρα εξάγει περισσότερη τεχνολογία παρά αγροτικά προϊόντα.

Σημείο 4ο
: Κεντροαριστερά. Όλα τα ανωτέρω δεν θα τα κάνει η Δεξιά και δεν θα τα κάνει μια κρατικιστική αριστερά. Θα τα κάνει μια νέα κεντροαριστερά. Ποιά θα είναι αυτή όμως; Ποιά τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά;
Καλώς κακώς στη μεταπολίτευση δημιουργήθηκε ένα συγκεκριμένο πλέγμα εξουσίας. Ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, μέσα μαζικής ενημέρωσης, ολιγάρχες της μεταπολίτευσης με προνομιακή πρόσβαση στο τραπεζικό σύστημα και σε δάνειους πόρους μέσα σε ένα σχήμα εσωστρεφούς κορπορατιστικού μοντέλου.
Η νέα κεντροαριστερά θα αμφισβητήσει αυτό το πλέγμα εξουσίας ή θα το έχει προνομιακό σύμμαχο;
Θα προτάξει την αυτονομία της πολιτικής ή θα γίνει παρακολούθημα αυτών των συμφερόντων;
Θα δώσει τη μάχη για την αλλαγή αυτού του μοντέλου ή φιλοδοξεί να το αναστήσει;
Η διαπλοκή έχει θεσμική έκφραση. Νόμιμα μπορεί να καθορίσει επιλογές και δημόσιες πολιτικές. Εμείς για αυτό τί λέμε; Πώς θα τοποθετηθούμε; Τα ερωτήματα προφανή και για εμέ οι απαντήσεις το ίδιο.
Τέλος επιτρέψτε μου - σέβομαι απόλυτα την παράδοση, τις αξίες, τις πολιτικές του ρεύματος της ανανεωτικής αριστεράς. Δεν προέρχομαι από αυτή την παράδοση. Σας καλώ όμως να την υπερβούμε θετικά. Να συναντήσουμε άλλες παραδόσεις πραγματικά προοδευτικές , δυνάμεις πραγματικά προοδευτικές. Στόχος - όχι η κοινή κάθοδος αλλά μια πραγματική προοδευτική άνοδος.
Σας ευχαριστώ.

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

Αυτός ο διπολισμός δεν μας αξίζει ( άρθρο γνώμης για την εφημερίδα Μακεδονία της 5/12/2013)


Σε κάθε ευκαιρία που δίνεται, γίνεται όλο και πιο εμφανής η ανεπάρκεια των δύο κυρίαρχων πόλων του πολιτικού συστήματος. Γίνεται εμφανής η αδυναμία τους να προχωρήσουν, να σχεδιάσουν, να προτείνουν και τέλος να υλοποιήσουν πολιτικές που θα δώσουν λύσεις.

Στο κοινοβούλιο οι συζητήσεις θυμίζουν στην καλύτερη των περιπτώσεων φοιτητικό αμφιθέατρο. Η ένδεια των επιχειρημάτων, ο υφολογικός ξεπεσμός, οι αντεγκλήσεις και οι προσωπικοί χαρακτηρισμοί επιστρατεύονται μάταια για να καλύψουν το προφανές. Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν σχέδιο για τη χώρα.

 Οι μεν προσπαθούν να εφαρμόσουν το πρόγραμμα του μνημονίου με τραγικές καθυστερήσεις, λάθη και ηθελημένες παραλλαγές. Παρακάμπτουν και αναβάλλουν ζωτικές μεταρρυθμίσεις, αποδέχονται ακόμη και ανορθολογικές απαιτήσεις της τρόικα και η διαπραγμάτευση που δήθεν επιχειρούν δεν αφορά στα μείζονα παρά είναι επικοινωνιακό τέχνασμα. Συμπληρωματικά αυτών επιδεικνύουν έναν ακατανόητο συντηρητισμό που δεν συνάδει ούτε με το ευρωπαϊκό προφίλ της χώρας ούτε με τη δεκαετία που διανύουμε. Εξοργιστική η ευαισθησία τους για την αποτροπή υιοθέτησης του συμφώνου συμβίωσης, η προσπάθεια εξαίρεσης της Εκκλησίας από οικονομικούς ελέγχους, η αβελτηρία στο ζήτημα της ιθαγένειας, οι ενστάσεις για την ανέγερση τζαμιού. Και πέραν αυτών, περιπτώσεις όπως η προσπάθεια υποβάθμισης της «Διαύγειας» ( που ευτυχώς ακυρώθηκε) και οι συζητήσεις για μερική ανατροπή του «Καλλικράτη» φανερώνουν παρωχημένες αντιλήψεις και εμμονή σε παλαιά σχήματα.

Οι δε αρνούνται να λάβουν ξεκάθαρη θέση ακόμη και στα μείζονα, επενδύουν στην όξυνση, μεταφέρουν την αντιπαράθεση σε σκάνδαλα ( υπαρκτά ή μη) και το βασικότερο όλων – αρνούνται να αποδεχθούν ορισμένες βασικές μεταρρυθμίσεις που γνωρίζουν και ίδιοι πως είναι απαραίτητες. Καμία σοβαρή δέσμευση, κανένα επεξεργασμένο σχέδιο, άκρατος βολονταρισμός θαρρείς και το πλαίσιο της χώρας δεν είναι ανελαστικό ή έστω με αυξημένους περιορισμούς. Υποσχέσεις, διακηρύξεις, κρατισμός, αντιμεταρρυθμισμός και πολιτική ένταση στη φαρέτρα της αντιπολίτευσης χωρίς βάθος. Ακόμα και μια πιθανή νίκη και κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εθνικές εκλογές – εξαιρετικά πιθανό ενδεχόμενο- θα έρθει αντιμέτωπη με αυτό που τώρα σιγοντάρει και ταυτόχρονα με όσα σήμερα παραβλέπει.

Η κατάρρευση της χώρας έχει συγκεκριμένα αίτια και ο χρόνος που πέρασε είναι αρκετός ώστε σχεδόν οι πάντες – και σίγουρα οι μετέχοντες στο πολιτικό σύστημα- να έχουν μία σαφή εικόνα αλλά και ένα πρόπλασμα σχεδίου για την ανάταξη και την ανασυγκρότηση. Είναι ανεπίτρεπτο οι δύο κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις να συμπεριφέρονται, να ενεργούν και να πολιτεύονται αγνοώντας τα συμπεράσματα, αγνοώντας τις συνθήκες και επαναλαμβάνοντας μοτίβα και πρακτικές που συνδέονται ευθέως με την κατάρρευση.


Ένα δεδομένο – δυο κίνδυνοι – και μία προϋπόθεση για την επιτυχία.
 Είναι δεδομένο πως στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η χώρα δεν μπορεί στηριζόμενη σε ίδιες δυνάμεις να βγει από την κρίση. Ακόμη και αν πράξει σωστά και ενεργήσει γρήγορα η  παρέμβαση από πλευράς της ευρωζώνης που θα μειώνει τις επιβαρύνσεις του χρέους είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ. Κίνδυνος πρώτος, το πέρασμα σε ασθενείς ρυθμούς ανάπτυξης και επίτευξη οριακά επιτυχών αποτελεσμάτων παγιώνει τεράστιες ανισότητες, δίνει ανάσες ζωής στο σύστημα – πλέγμα εξουσίας - επιτρέποντάς του να συνεχίσει χωρίς υλοποίηση μεγάλων αλλαγών και εγκλωβίζει μεγάλες μάζες του πληθυσμού σε μακροχρόνια φτώχεια. Κίνδυνος δεύτερος, ανικανότητα της Ελλάδας να υλοποιήσει ένα ελάχιστο αλλαγών ώστε να πείσει σε πρώτο χρόνο εταίρους και δανειστές και σε δεύτερο χρόνο τις αγορές πως μπορεί να ανακάμψει και να επαναδιεκδικήσει την ισότιμη θέση της στον ευρωπαϊκό χώρο. Παγίωση της ελληνικής εξαίρεσης και οριστική κατάταξη της χώρας στα «αποτυχημένα κράτη». Προϋπόθεση επιτυχίας, η κινητοποίηση διάσπαρτων πολιτικών και κοινωνικών προοδευτικών δυνάμεων – συγκρότηση ενός τρίτου προοδευτικού πόλου που ιδρυτικά θα στοχεύσει στη διατήρηση του προνομιακού δεσμού της χώρας με τη Δύση και την ΕΕ με όρους όμως ισοτιμίας, με παρεμφερή οργάνωση της κοινωνίας, με θεσμική και παραγωγική ανασυγκρότηση και βέβαια δημοσιονομική σύνεση και ταυτόχρονα δίκαιος επιμερισμός βαρών κατά την διάρκεια της προσπάθειας, δίκαια αναδιανομή ωφελειών κατά τη φάση της ανασυγκρότησης. Μόνος δρόμος αυτός των μεγάλων αλλαγών σε κράτος και οικονομία. Αγώνας για αλλαγή συσχετισμών σε ευρωπαϊκό επίπεδο.