Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Στρατός - πρώτες εντυπώσεις

   Λοιπόν σήμερα δεν θα γράψω πολλά. Απλά θα παρουσιάσω μερικές εντυπώσεις αρχικές από την πρώτη μου επαφή με τον Ελληνικό Στρατό. Το κάνω γιατί θέλω να μοιραστώ με τους ανθρώπους μου κάποιες σκέψεις και κάποια συναισθήματα. Το ξέρω πως οι ηλικιακά μεγαλύτεροι θα πουν πως σήμερα ο  Στρατός είναι κατασκήνωση σε σχέση με την δική τους εμπειρία. Ίσως έχουν δίκιο. Όμως όσο διαφορετικός είναι ο Στρατός άλλο τόσο διαφορετική είναι η κοινωνία , η εποχή και η νεολαία. Αλίμονο αν δεν υπήρχε διαφοροποίηση.
   Ξεκινώντας να περιγράφω, θα σας πω πως στον δρόμο για το στρατόπεδο, την ημέρα της κατάταξης ένιωθα περίεργα. Μια ήμουν πολύ άνετος, μιας και η ηλικία μου μου επέτρεψε να εκλογικεύσω την όλη διαδικασία και από την άλλη ένιωθα ένα περίεργο σφίξιμο. Δεν ήταν φόβος για κάτι συγκεκριμένο, όσο ανασφάλεια για τις γενικές συνθήκες που θα επικρατούσαν εκεί.  Όπως και να το κάνουμε είναι  μια συνθήκη ανελευθερίας. Έχοντας ζήσει περίπου 7-8 χρόνια στο Πανεπιστήμιο - σε καθεστώς μέγιστης ελευθερίας και οικογενειακής ανοχής- όσο να 'ναι υπήρξαν στιγμές στη διαδρομή που ένιωθα περίεργα. Ο αδερφός μου που με μετέφερε αποδείχθηκε πολύ καλή παρέα μιας και η κουβέντα μαζί του ήταν λυτρωτική. Μιλήσαμε για τα πάντα. Γελάσαμε με παθήματα κοινών γνωστών κατά την διάρκεια της θητείας, θυμηθήκαμε αστεία συμβάντα φίλων και έτσι το κλίμα αποφορτίστηκε. Ξεκινήσαμε 4.30 το πρωί. Όσο ξημέρωνε τόσο πλησίαζα στο στρατόπεδο.Όταν δε φτάσαμε στην πόλη      το όλο θέμα της εισόδου μου είχε λάβει μικρότερες διαστάσεις - πιο ρεαλιστικές.
   Η πρώτη μέρα όλοι μου λέγαν πως είναι τραγική. Οι γιατροί, οι διαδικασίες, ο ιματισμός, η εύρεση δωματίου, κρεβατιού, οι βασικές ανάγκες..... Όλα γίνονται με έναν περίεργα οργανωμένο- ανοργάνωτο  τρόπο. Δεν σου εξηγεί κανένας. Απλά πρέπει να προσέχεις να ακούς τις οδηγίες και να κατευθύνεσαι προς τα εκεί που σου υποδεικνύουν. 
   Είχε πάει 18.00 και μόλις είχα μπει στο θάλαμο με μέρος του ιματισμού που μου αναλογούσε. Μπαίνοντας ζήτησα από άλλους που είχαν φτάσει πιο νωρίς το κάτω κρεβάτι της κουκέτας, μιας και η διάπλασή μου δεν μου επιτρέπει τα ανεβοκατεβάσματα.  Και σε εκείνο το σημείο τα έχασα. Για λίγα λεπτά απογοητεύτηκα. Μας φώναξαν σε 10 λεπτά να ετοιμαστούμε και να κατευθυνθούμε για βραδινό. Να ετοιμάσω τι; Να το βάλω πού; Να φορέσω τί; Από τα νεύρα μου δεν μπορούσα να περάσω τα κορδόνια στις αρβύλες...
   Το βράδυ έπεσα για ύπνο κατάκοπος αλλά παραδόξως ξύπνησα πολύ πρωί. Έχοντας ακούσει ιστορίες παλαιοτέρων σκέφτηκα να εκμεταλλευτώ τον πολύτιμο νεκρό χρόνο προς ικανοποίηση βασικών αναγκών και εν γένει προετοιμασίας. Ξύρισμα , αρβύλες, ρούχα, λουκετάκια, φοριαμοί και λοιπές ανέσεις με καλούσαν να τα διευθετήσω όλα.
   Αυτά για την πρώτη μέρα. Είναι λίγα. Το ξεκαθάρισα από την αρχή. Δεν θα γράψω πολλά σήμερα. 2-3 συμπερασματάκια ακόμη επί τροχάδην και ανανεώνω το ραντεβού μας για άλλη φορά. Τεράστια σπατάλη πόρων για το κράτος, χαλαρές συνθήκες διαβίωσης, καθεστώς ανελευθερίας, αξιωματικοί μορφωμένοι μεν αλλά μερικοί εν γένει αδιάφοροι, ισότητα λόγω ομοιομορφίας στο ντύσιμο αλλά και στις συνθήκες διαβίωσης, κοινοτική ζωή απαλλαγμένη από άγχη, φαγητό αξιοπρεπές ( πλην εξαιρέσεων), αντροπαρεές που σου θυμίζουν τα παιδικά σου χρόνια. 
   Αφιερώνω αυτό το κειμενάκι στην Αναστασία που μου έλλειψε και στα παιδιά του 2ου Λόχου της 6ης διμοιρίας και συγκεκριμένα του Α θαλάμου που ήταν όλα εξαιρετικά. Αξιοπρέπεια, τιμιότητα, φιλική διάθεση, σοβαρότητα. Τόσο διαφορετικοί και όμως τόσο ίδιοι όλοι μας. Δεθήκαμε. Τους θεωρώ φίλους.

Υ.Γ. 1 Ο δόκιμος που μας είχε αναλάβει ήταν πολύ καλύτερος από αρκετούς ανθυπολοχαγούς. Τυχερός και εκεί - όπως και στις κτιριακές εγκαταστάσεις. 

Υ.Γ. 2 Αν μας πάει έτσι μέχρι την απόλυση ..... όλα καλά - Ωχ θεέ θεέ μου....