Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Σκόρπιες σκέψεις… (στρατός Νο2 )


Το ξέρω, έχω πολύ καιρό να γράψω. Συνέχεια το σκέφτομαι. Θέλω να γράψω κάτι, πιο πολύ για μένα. Για να φανώ συνεπής με αυτά που πίστευα. Γιατί για λίγους μήνες που «εμφανιζόμουν» στο blog  πιο τακτικά, ένιωθα όμορφα. Ήταν σαν να ήμουν εκδότης της δικής μου εφημερίδας…
Τέλος πάντων επανέρχομαι σήμερα με κάποιες σκόρπιες σκέψεις, που πιστέψτε με, στο στρατό έχεις αρκετό χρόνο να τις κάνεις. Βέβαια είναι αλήθεια πως όταν υπηρετείς τη θητεία σου σε απασχολούν επί μονίμου βάσεως κάποια μικρά και χαζά πράγματα. Τι νούμερο έχεις, ποιες είναι οι αγγαρείες σου, εάν αδικείσαι από αυτόν που τις ορίζει, εάν οι παλιοί φαντάροι φιδιάζουν (βλέπε αράζουν) κλπ κλπ.
Μια πρώτη παρατήρηση για τα στρατόπεδα με τον κίνδυνο γενίκευσης, μιας και εγώ θητεύω σε ένα από όλα. Ο όγκος των σκουπιδιών που παράγεται είναι απίστευτος. Οι στρατιώτες μιας και θρέφονται με πολλές συσκευασμένες τροφές και καταναλώνουν σχεδόν αποκλειστικά εμφιαλωμένο νερό αφήνουν, πίσω τους πολύ μεγάλο όγκο σκουπιδιών. Θα περίμενε κανείς πως η στοιχειώδης οργανωμένη διαβίωση εντός των στρατοπέδων θα καθιστούσε την ανακύκλωση μία εφικτή επιλογή. Τοποθέτηση ειδικών κάδων μικρού μεγέθους σε πολύ μικρό αριθμό, διασπορά τους στους χώρους που κινούνται και διαβιούν οι στρατιώτες και πρόνοια για την αποκομιδή τους.
Είναι κρίμα. Είναι πολύ μεγάλος ο όγκος σκουπιδιών. Η ζωή εντός του στρατοπέδου υπακούει ούτως ή άλλως σε κανόνες. Οπότε η προσθήκη ενός ακόμα κανόνα, αυτού της ανακύκλωσης, θα μετέβαλε σημαντικά την υπάρχουσα κατάσταση προς το καλύτερο και δεν θα επιβάρυνε ούτε το περιβάλλον αλλά ούτε την καθημερινότητα των στρατιωτών.
Δεύτερον, στο στρατόπεδο ξαναβλέπεις τύπους ανθρώπων που είχες ξεχάσει ότι υπάρχουν. Νόμιζες ότι τους είχες αφήσει πίσω στο Γυμνάσιο και ότι δεν θα τους ξανασυναντούσες. Δεν σου δημιουργούν σοβαρά προβλήματα πλέον. Σου θυμίζουν όμως τραυματικές εμπειρίες από τα σχολικά σου χρόνια. Όλοι είχαμε στην τάξη μας μια παρέα από μάγκες που σε ενοχλούσαν ή σε πείραζαν. Ήταν αυτοί οι τύποι που είχαν μηχανάκι, που κάπνιζαν πρώτοι από όλους, που έκαναν κοπάνες και παρακαλούσες να μην σε στοχοποιήσουν. Μετά πηγαίνεις Λύκειο και Πανεπιστήμιο και απλά τους ξεχνάς. Μετά πίνεις τα ποτά σου στο κέντρο της πόλης ενώ αυτοί παραμένουν πιστοί των συνοικιακών καφέ.
Βέβαια στον στρατό αυτοί οι τύποι είναι πολύ λιγότεροι και πιο αποδυναμωμένοι. Δεν μπορούν να μετατρέψουν την συμβίωσή σου μαζί τους σε εφιάλτη, εσύ έχεις αυτοπεποίθηση που πριν 10 χρόνια δεν είχες και τέλος είσαι σε θέση με μια δυο ατάκες σου να τους αποστομώσεις. Τώρα βέβαια συνυπολογίστε ότι η δικιά μου η ΕΣΣΟ – 2010  ΄Δ εκτός του γεγονότος ότι ήταν η πολυπληθέστερη, μάζεψε και όλα τα «γερόντια» μιας και ο μέσος ηλικιακός όρος όσων υπηρετούν είναι γύρω στα 25. Ε κάπου εκεί, σε εκείνη την ηλικία, όπως και να το κάνουμε οι μαγκίτες των παιδικών σου χρόνων βρίσκονται κάπου αλλού. Έχουν υπηρετήσει όταν εσύ ήσουν πρωτοετής στο Πανεπιστήμιο και σήμερα ίσως έχουν 2 παιδιά. Οπότε ο ένας ή δύο που θα βρεις στο στρατόπεδο απλά σου θυμίζουν εκείνες τις εποχές…
Τρίτον το φαγητό όσο καλός και να είναι ο μάγειρας είναι κουραστικά επαναλαμβανόμενο. Ξεχνάς τι θα πει κόκκινο κρέας. Κοτόπουλο, ρύζι, κοφτό μακαρόνι και όσπρια. Ε λοιπόν ο μάγειρας ό,τι και να κάνει δεν μπορεί να μετατρέψει σε χοιρινή μπριζόλα το κοτόπουλο, ούτε σε τηγανιά το βραστό λουκανικάκι. Επίσης παίζει πολύ ψωμί σε αυτό το πάρτι των υδατανθράκων που ονομάζεται στρατιωτικό συσσίτιο. Το delivery πάει σύννεφο αλλά εγώ «ως πιστός και φιλότιμος στρατιώτης» έχω περιοριστεί σε μόλις 2 σαντουιτσάκια τους 2 μήνες που υπηρετώ – αναλογία εντυπωσιακή. Παραξενεύομαι και τώρα που το λέω – γράφω.
Τέταρτον, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, απομακρύνεσαι από τα ενδιαφέροντα που είχες στην πολιτική σου ζωή. Ιδιαίτερα εγώ αντιμετωπίζω σοβαρό πρόβλημα μιας και τα ενδιαφέροντά μου περιορίζονται στην πολιτική, τις εξελίξεις, τα οικονομικά και τα εξωτερικά θέματα. Θα μου πεις αγόραζε εφημερίδα ή βλέπε τις ειδήσεις. Δεν είναι τόσο απλό δυστυχώς. Άλλοι στρατιώτες που ασχολούνται με τη μουσική ή με τους υπολογιστές ή με το στοίχημα ή με τα αθλητικά δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα. Να τονίσω εδώ πως το σχόλιο αυτό δεν έχει καμία αξιολογική χροιά. Πρόκειται για ενδιαφέροντα απλά διαφορετικά. Για αυτόν το λόγο δεν έχω αναρτήσει κανένα κείμενο όπως προείπα στην αρχή αυτού. Λέτε και εγώ όταν απολυθώ με το καλό να αντιμετωπίσω τα ίδια που αντιμετώπισε ο ήρωας της ταινίας «Goodbye Lenin» και η μητέρα του. Ξύπνησε από κώμα και η Ανατολική Γερμανία είχε καταρρεύσει ενώ η ίδια ήταν ένθερμη οπαδός της κομμουνιστικής ουτοπίας. Τώρα στη θέση του Χόνεκερ δεν ξέρω αν θα είναι ο Παπανδρέου και της Ανατολικής Γερμανίας η Ελλάδα ή αν θα είναι το οικοδόμημα της Ε.Ε.
Πέμπτον και τελευταίο για σήμερα είναι μια παρατήρηση που έκανα σε σχέση με τις ηλικίες και τις συμπεριφορές. Λοιπόν μετά από επίμονη παρατήρηση έφτασα στο συμπέρασμα πως κάθε διετία που περνά από πάνω σου σε αλλάζει δραματικά. Οι δεκαοχτάχρονοι στρατιώτες είναι από άλλον πλανήτη. Δεν μπορώ να συνομιλήσω μαζί τους πάνω από 1 λεπτό και 48 δευτερόλεπτα. Όχι διότι είμαι κάποιος ή κάτι ανώτερο, απλά είμαστε από διαφορετικούς κόσμους. Δεν έχουμε κανένα σημείο επαφής και επικοινωνίας. Κανένα. Κανένα. Μετά βλέπω αυτούς που είναι εκεί στα 23-24. Είναι τελειόφοιτοι ή κοντεύουν να πάρουν το πτυχίο τους. Έχουν μια αυτοπεποίθηση, μια αισιοδοξία, μιαν αίσθηση πως εντός ολίγου θα γαμήσουν και θα δείρουν τα πάντα. Κυκλοφορούν, πίνουν ποτά, ξοδεύουν πολύ βενζίνη και μιλούν με σιγουριά για το 75% των θεμάτων για τα οποία παίρνουν το λόγο. Μου θυμίζουν εμένα πριν 2 χρόνια. Μετά είμαστε εμείς εκεί γύρω στα 26-27. Περπατάμε σαν να βρισκόμαστε στον βυθό της θάλασσας. Αργά. Έχουμε λιγότερη βεβαιότητα. Μιλάμε κατά κανόνα πιο χαμηλόφωνα. Συνεννοούμαστε με τα μάτια. Δεν δημιουργούμε κανένα πρόβλημα, δεν διαπληκτιζόμαστε και γενικά ψιλοπερνάμε απαρατήρητοι. Αναλαμβάνουμε και κάποιο πόστο σε γραφείο και τα πρωινά αποχωρούμε από τις δραστηριότητες των υπολοίπων. Και πριν μας χαρακτηρίσει κάποιος «κωλοβίσματα» ενημερώνω πως το πρωί που είμαστε σε γραφείο καθιστάμεθα «κωλυόμενοι» και παίρνουμε μόνο βραδινά νούμερα υπηρεσίας. Οπότε είμαστε ριγμένοι μιας και 14 ώρες έχουμε κάτι να κάνουμε…
Τέλος. Αυτά για σήμερα. Σας χρωστώ και μια περιγραφή της ζωής στα φυλάκια, μιας και έχω κάνει κάποιες μέρες και εκεί. Περνάνε οι μέρες. Είναι βαρετά αλλά θα ζήσουμε. Α και να μην το ξεχάσω. Ο καφές στο Κ.Ψ.Μ ΔΕΝ ΠΙΝΕΤΑΙ – ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα της μονάδας που υπηρετώ. 

Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

There 's no easy way out

 

Καλή χρονιά , χρόνια πολλά.
Το ξέρουμε θα είναι δύσκολη
Το ξέρουμε θα είναι μεγάλη
Το ξέρουμε θα είναι κομβική
Οπλιζόμαστε με υπομονή, με πάθος για δικαιοσύνη, για ανθρωπιά, για προκοπή.
Διαφυλάσσουμε τις αξίες μας, είμαστε ρεαλιστές και δηλώνουμε αισιόδοξοι.
Το τραγούδι λέει : there 's no EASY way out
Καλή χρονία και πάλι.....