Κυριακή 13 Απριλίου 2014

Ομιλία μου στην Κ.Ε της ΔΗΜΑΡ 5/4/2014

Συντρόφισσες και σύντροφοι καλησπέρα και από εμένα.

Παρατηρώντας όπως όλοι σας την επικαιρότητα αλλά και την πολιτική πραγματικότητα θα ήθελα να τοποθετηθώ σε αυτήν την πρώτη μου παρέμβαση για τις εξελίξεις επικεντρώνοντας σε τρία σημεία.

Σημείο 1 : Μεταρρυθμίσεις και ΔΗΜΑΡ

Στη χώρα έχει αναπτυχθεί εδώ και τέσσερα χρόνια ένας συγκεκριμένος λόγος περί μεταρρυθμίσεων. Λόγος τεκμηριωμένος, χρήσιμός και τολμώ να πω διαφωτιστικός. Ανέδειξε μεγάλο μέρος των παθογενειών και κυρίως τις εγγενείς αδυναμίες και τα αίτια αυτών. Εν πολλοίς μάλιστα καθόρισε και την ατζέντα του δημόσιου λόγου.

 Για παράδειγμα ο Μάνος Ματσαγγάνης ανέδειξε τις αδικίες του κοινωνικού κράτους πρό κρίσης, τη λανθασμένη του στόχευση και την πρόδηλη αναποτελεσματικότητά του. Ανέδειξε τις δυνατότητες που υπήρχαν και υπάρχουν για άσκηση κοινωνικής πολιτικής εν μέσω κρίσης. 

Ο Αρίστος Δοξιάδης την ανάγκη στροφής σε διεθνώς εμπορεύσιμους κλάδους προϊόντων και υπηρεσιών. 

Ο Χρυσάφης Ιορδάνογλου τις ομάδες συμφερόντων και τον συντεχνιασμό που κυριάρχησε στην Γ’ Ελληνική Δημοκρατία αποδεικνύοντας αυτό που με τρόπο πιο αφαιρετικό υποστήριζε ο Ράμφος περί μερικότητας που κυριαρχεί σε αντιδιαστολή με το νεωτερικό πρόταγμα του δημόσιου και γενικού συμφέροντος. Δύσκολα μπορεί κανείς να διαφωνήσει με αυτά και λίγο ή πολύ πολλά από αυτά έχουν υλοποιηθεί μέσα από τις επιταγές του μνημονίου. 

Ορισμένοι μείζονες εξορθολογισμοί έχουν υλοποιηθεί – μένουν όμως αρκετά ακόμη. Υπάρχουν όμως ταυτόχρονα μερικές παρατηρήσεις σχετικά με τον μεταρρυθμισμό – μιας και το θέμα αυτό απασχολεί το σώμα ( Κεντική Επιτροπή) και το κόμμα. Νομίζω πως έχει αξία να ειπωθούν. Συντρόφισσες και σύντροφοι το 2014 δεν είναι 2009 ή 2010. Η ατζέντα αυτή, ολόσωστη κατά την άποψή μου πρώτον δεν λέει όλη την αλήθεια και δεύτερον αντιμετωπίζει τα πράγματα με μία στατικότητα. 

Είναι διαφορετική σήμερα η κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα της χώρας σε σχέση με το 2004 και το 2009. Ως εκ τούτου έχουν αλλάξει και οι προτεραιότητες του κόσμου. Με 8% ανεργία και τα διπλάσια εισοδήματα τότε υπήρχε χώρος και χρόνος για μεταρρυθμίσεις. Και τώρα υπάρχει. Απλά σήμερα υπάρχει αναγκαιότητα για περισσότερα. Μια μονοσήμαντη, σχεδόν εμμονική αναφορά σε έναν μεταρρυθμισμό στεγνό, ουδέτερο, αποκομμένο από τα υπόλοιπα ζητήματα δεν φανερώνει πληρότητα πρότασης, αλλά επιτρέψτε μου να πω, ούτε και επαφή με την πραγματικότητα.

Σημείο 2 : Ερωτήματα

Σε συνέχεια του πρώτου σημείου ακολουθούν ορισμένα ερωτήματα. Ο μεταρρυθμισμός αυτός – που ξαναλέω ότι είναι εν πολλοίς σωστός – θα αγγίξει την κορυφή της πυραμίδας; Γιατί όσο σωστό και αν είναι το άνοιγμα των επαγγελμάτων, ο περιορισμός του ρυθμιστικού πληθωρισμού, η διοικητική μεταρρύθμιση, άλλο τόσο είναι σωστό να ειπωθούν δίπλα σε αυτά και κάποια άλλα. Ποιά είναι αυτά; 

Θα πούμε για την ανάγκη αυτονομίας της πολιτικής από εξωθεσμικά και λογής συμφέροντα;. Θα πούμε για την ολιγοπωλειακή  διάρθρωση της αγοράς; Για το ελεγχόμενο τραπεζικό σύστημα; Τις προνομιακές σχέσεις μερίδας επιχειρηματιών με αυτό; Είναι ή δεν είναι κρίσιμο να πούμε πως στους διαγωνισμούς στο ΤΑΙΠΕΔ εμφανίζονται τρείς και απομένει ένας διεκδικητής; Είναι ή δεν είναι κρίσιμο να πούμε ότι όμιλοι εταιρειών κυρίως στο χώρο των ΜΜΕ δανειοδοτούνται σκανδαλωδώς με υπέρβαση οποιουδήποτε ιδιωτικοοικονομικού κριτηρίου; Είναι ή δεν είναι κρίσιμο να πούμε πως οι ολιγάρχες της μεταπολίτευσης παρά τη χρεοκοπία της χώρας διεκδικούν το ίδιο αν όχι μεγαλύτερο μερίδιο από την πίτα;

Εργολάβοι, τραπεζίτες, μιντιάρχες, πετρελαιομεταφορείς  κοκ.

Ο Τάσος Γιαννίτσης στο εξαιρετικό βιβλίο του το οποίο δικαίως μνημονεύεται, κάνει λόγο και για αυτά τα ζητήματα. Η σχέση αυτών των συμφερόντων με το πολιτικό σύστημα ως μια μορφή θεσμοποιημένης διαπλοκής οδήγησε τη χώρα και πιθανώς την οδηγεί σε λάθος δρόμους. Μπορεί να μην υπάρχουν τα τυπικά χαρακτηριστικά έκνομης πράξης – εξ ου και ο όρος θεσμοποιημένη διαπλοκή.

Για αυτά τα ζητήματα λοιπόν ένα κόμμα της Αριστεράς/ κεντροαρσιτεράς κάθε φορά που θα αναδεικνύει ένα ζήτημα συντεχνιών οφείλει να αναδεικνύει και το ζήτημα των ολιγαρχών. Είναι και αυτό ζήτημα αξιοπιστίας.

Σημείο 3 : Κεντροαριστερά

Από τα προηγούμενα συνάγεται πιθανώς η προτίμησή μου σε μια κεντροαριστερά των πολλών και των αλλαγών. Μια κεντροαριστερά που θα μιλά και για τα προηγούμενα. Μια κεντροαριστερά που θα απευθύνεται αυθεντικά στις μεγάλες μάζες των δημοκρατών και προοδευτικών πολιτών βάζοντας τα πραγματικά ζητήματα στο επίκεντρο του δημοσίου λόγου.

Μπορεί η σημερινή δεξιά να πράξει το ίδιο; Ας δούμε την πορεία του κ. Αντώνη Σαμαρά εν τάχει. Από το 2009 έως το 2011 ηγούνταν του αντιμνημονιακού αγώνα, νομιμοποιώντας ταυτόχρονα τον ακροδεξιό λόγο της Χ.Α ( ανακατάληψη πόλεων, παιδιά μεταναστών κλέβουν θέσεις στους παιδικούς σταθμούς από ελληνόπουλα κοκ) βγάζοντάς τον από το μεταπολιτευτικό περιθώριο. Το 2012 του δόθηκε η δυνατότητα να ηγηθεί του – ας μου επιτραπεί- «αστικού φιλοευρωπαϊκού χώρου» αλλά έχασε αυτήν την ευκαιρία στρεφόμενος δεξιότερα. Καμία αξιοπιστία.

Τώρα για το εάν έπρεπε να φύγουμε από την τρικομματική κυβέρνηση συνεργασίας ο καθείς έχει την σεβαστή άποψή του, με πολύ συγκεκριμένη συνήθως επιχειρηματολογία να την υποστηρίζει. Δεν νομίζω όμως ότι σήμερα είναι αυτό το κρίσιμο.

Εμένα με ενδιαφέρει να μπορέσουμε ταυτόχρονα με τη σταθερότητα στη χώρα να μπορέσουμε να υπηρετήσουμε και να εκπροσωπήσουμε τον κόσμο της κεντροαριστεράς. Τον κόσμο που είναι ανέστιος και δεν εκπροσωπείται από κανέναν. Αυτός ο κόσμος για μένα είναι η κινητήρια δύναμη που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση και θα την αλλάξει ριζικά ακυρώνοντας κάθε επικοινωνιακή προσπάθεια success story.

Και το πιστεύω αυτό διότι το αντίθετο σενάριο είναι τρομακτικό – και επικαλούμαι και ανατρέχω και πάλι στο βιβλίο του Τάσου Γιαννίτση. Υποστηρίζει με τρόπο εμφατικό πω υπάρχει  κίνδυνος σοβαρός να βγει η χώρα τυπικά από την κρίση. Αλλά να παγιωθούν όλες οι ανισότητες και οι αδικίες σε βάθος χρόνου. Με απλά λόγια δηλαδή οι πολλοί να αργήσουν να σηκώσουν κεφάλι.

Κλείνοντας θα ήθελα να αναφερθώ στον κ . Βούλγαρη ο οποίος το 2013 έγραφε πως όσο η χώρα θα σταθεροποιείται τόσο θα υποχωρεί η διαιρετική τομή μνημόνιο/ αντιμνημόνιο υπέρ της κλασικής Δεξιά / Αριστερά. Πως φανταζόμαστε λοιπόν τον ρόλο μιας Αριστερής δύναμης; Μπορεί μια Αριστερά να ανέχεται λογής Μπαλτάκους, παγίωση αδικιών και ανισοτήτων, ταύτιση σταθερότητας και συντηρητισμού;

Οι προοδευτικοί δημοκράτες που δεν τα ανέχονται αυτά, που εντοπίζουν τις παθογένειες και επιζητούν μια πιο προοδευτική λύση είναι άνθρωποι που επιζητούν την ανωμαλία και την αποσταθεροποίηση; Είναι άνθρωποι που δεν επιθυμούν κανονικότητα; Δεν θέλουν να ζήσουν μια κανονική ζωή δυτικού ανθρώπου; Εκτός αν οι έννοιες Δύση, Ευρώπη, κανονικότητα έχουν εκχωρηθεί στη Δεξιά….

Υ.Γ Όταν ο Χάμπερμας ασκεί δριμεία κριτική στην Ε.Ε και ιδιαίτερα στους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες ότι με τις ασκούμενες πολιτικές καταστρέφονται χώρες στην περιφέρεια και κινδυνεύουν ολόκληρες γενιές, θα ήταν λάθος πολιτικό εμείς να ταυτίσουμε την ιδέα της Ευρώπης με την πολιτική λιτότητας κάνοντας λόγο περί ευρωμονόδρομου. Σήμερα δεν αμφισβητείται η πορεία της χώρας εντός της Ένωσης όπως για παράδειγμα την δεκαετία του 1970 ώστε να υπάρχει ανάγκη τονισμού μιας μονόδρομης επιλογής. Σήμερα υπάρχει ανάγκη για αλλαγή πολιτικών.

Σας ευχαριστώ.