Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2016

Γιατί η Δημοκρατική Συμπαράταξη ΔΕΝ έπρεπε να υπερψηφίσει το εφάπαξ επίδομα στους συνταξιούχους και άλλες χριστουγεννιάτικες ιστορίες


Η Δημοκρατική Συμπαράταξη, ως βασικός κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ευρύτερου χώρου της κεντροαριστεράς διακηρυκτικά και καταστατικά αναγνωρίζει τον εαυτό της ως την ελληνική κομματική έκφραση του πολιτικού ρεύματος της σοσιαλδημοκρατίας, του δημοκρατικού σοσιαλισμού ή της σύγχρονης ευρωπαϊκής μεταρρυθμιστικής αριστεράς. 

Η συνέχιση πολιτικών επιδοματικού χαρακτήρα και μάλιστα χωρίς κανέναν σχεδιασμό, χωρίς καν να ληφθούν υπόψη οι έρευνες και οι μελέτες, δεν είναι σοσιαλδημοκρατική. Είναι μία απαράδεκτη μεταπολιτευτική έξη που ταυτίζει την παροχολογία με το δημόσιο συμφέρον, που ταυτίζει την επιδοματική  με την φιλολαϊκή πολιτική και ταυτόχρονα αναπαράγει όλο την παθογένεια που μας οδήγησε στην κρίση.

Επιπροσθέτως, η κοινωνική ομάδα που επιλέχθηκε να ενισχυθεί από την καταβολή αυτού του εφάπαξ επιδόματος δεν είναι αυτή που έχει την μεγαλύτερη ανάγκη. Οι συνταξιούχοι, παρά τις περικοπές των εισοδημάτων τους δεν είναι αυτή τη στιγμή οι πιο αδύναμοι της κοινωνίας μας. Προηγούνται οι άνεργοι, οι μακροχρόνια άνεργοι/ εκτός εργατικού δυναμικού, οι αυτοαπασχολούμενοι. 




Πέραν αυτού, με την επιλογή ενίσχυσης των συνταξιούχων συνεχίζουμε στην πεπατημένη της διαγενεακής ανισότητας. Αγνοούμε τη νέα γενιά, νέους επιστήμονες, νέους επαγγελματίες και επιχειρηματίες στη δουλειά των οποίων θα βασιστεί το κοινωνικό συμβόλαιο της επόμενης 20ετίας. Συνεχίζουμε να τους αντιμετωπίζουμε ως είλωτες και εμμέσως τους υποδεικνύουμε την πόρτα της εξόδου, μετατρέποντας της Ελλάδα σε χώρα γερόντων με βάση το δημογραφικό προφίλ της χώρας. 

Το θυμικό όλων μας στην ελληνική κοινωνία αυτόματα μας υποδεικνύει πως ένας φτωχός γέροντας έχει ανάγκη. Είναι η συλλογική μας μνήμη που έχει καταχωρήσει τα γηρατειά ως την πρώτη κοινωνική ομάδα που δικαιούται στήριξης. Αυτή όμως είναι η εικόνα της Μεταπολίτευσης όπου οι γονείς της γενιάς του Πολυτεχνείου ήταν όντως η γενιά των πολέμων, της φτώχειας, των κατατρεγμών και της ανυπαρξίας κοινωνικών δομών. 

Το 2016 και με 150 δισεκατομμύρια από τον κρατικό προϋπολογισμό επιδότηση του ασφαλιστικού μόνο το διάστημα 2000-2015, με συνταξιούχους των 38 - 43 -48 -52 και 55 ετών η εικόνα αυτή είναι επίπλαστη.

Μία σοσιαλδημοκρατική πολιτική θα αξιοποιούσε τα χρήματα, στην προκείμενη περίπτωση 617 εκατομμύρια ευρώ, χρησιμοποιώντας ένα βασικό εργαλείο των σοσιαλδημοκρατικών πολιτικών των τελευταίων ετών - τη στόχευση. Στοχευμένο κοινωνικό κράτος πρόνοιας είναι η απάντηση έναντι του παλαιοσοσιαλδημοκρατικού που ήθελε καθολικό, καθώς οι πόροι για το δεύτερο δεν υπάρχουν. Οπότε ανάμεσα στη νεοφιλελεύθερης οπτικής παροχή ενός εφάπαξ επιδόματος και τον αναπροσανατολισμό δαπανών στη στήριξη κοινωνικών υπηρεσιών, η σοσιαλδημοκρατία θα επέλεγε το δεύτερο ασυζητητί. Θα επέλεγε είτε να ενισχύσει νοσοκομεία και μονάδες εντατικής θεραπείας που υπολειτουργούν, είτε να επιδοτήσει νέες θέσεις εργασίας μέσω των υφιστάμενων δομών, είτε να κατευθύνει τους πόρους σε έρευνα και καινοτομία, σε στήριξη δια υποτροφιών νέων επιστημόνων.

Όμως όχι. Είτε κυβερνά η Δεξιά, είτε το ΠΑΣΟΚ, είτε η Αριστερά το ''δώκε και μένα μπάρμπα'' είναι κυρίαρχο. Η ελεημοσύνη που ''ανεβάζει'' τον ελεήμονα και τον περιβάλλει με τον μανδύα της φιλολαϊκότητας είναι η πρέζα του πολιτικού μας συστήματος. Ιδιαίτερα μάλιστα αν αυτή η ελεημοσύνη συναρθρώνεται με την διεκδίκηση κάποιου κομματικού εκλογικού οφέλους τόσο το καλύτερο.

''Πώς θα πάμε στα καφενεία των χωριών μας και θα πούμε στους εκεί μπάρμπες ότι ψηφίσαμε να μην πάρουν το επίδοματάκι αυτο'', αναφώνησαν με μιας αρκετοί - αν όχι όλοι οι βουλευτές και πολιτευτές. ''Τί θα τους πούμε; Οτι ο Τσίπρας τους δίνει και μεις όχι''; Αυτές είναι οι σκέψεις πολλών βουλευτών μας. Αυτές είναι οι σκέψεις πολλών πολιτευτών και μονίμων στελεχών μας. 

Βέβαια η απάντηση είναι ενα ξεκάθαρο ΟΧΙ. Θα τους πείτε ''ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΕΤΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΘΟΥΝ ΑΛΛΟΥ''.Και μετά θα τους εξηγήσετε το σχέδιό σας, το σχέδιό μας. Ήρεμα και απλά. Αυτό προϋποθέτει όμως να υπάρχει, να έχει μελετηθεί. 

Ο καιρός που χειροκροτούσαμε όποιον μοίραζε λίγο ή πολύ χρηματακι όπως όπως, χωρίς σχέδιο, υποκύπτοντας σε ομάδες πίεσης και συντεχνίες, υποτασσόμενος στη μερικότητα και όχι στο κοινό καλό, χωρίς αντίληψη δημοσίων πολιτικών, χωρίς συναίσθηση θεσμοποιημένων αδικιών που έστηνε και διόγκωνε, με μονο οδοδείκτη το κομματικό εκλογικό όφελος, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Προσπαθούμε με λάθη και πισωγυρίσματα εδώ και 7 χρόνια να πείσουμε τον κόσμο για τα κακώς κείμενα της μέχρι το 2009 κατάστασης, τα λάθη , τις αστοχίες, τα μπαλαμουτια, τον υπέρμετρο δανεισμό, τις ομάδες πίεσης και συντεχνίες, τις κακές δημόσιες πολιτικές που δεν βασιζονταν σε στοιχεία αλλά σε πελατείες και μπαλαμούτια. 
ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΦΤΑΝΕΙ Η ΩΡΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΡΑΞΕΙΣ ΛΥΓΙΖΟΥΝΕ ΤΑ ΓΟΝΑΤΑ ΜΑΣ. 

Άρα η Δημοκρατική Συμπαράταξη πρέπει να αποφασίσει : 
======================
-εάν θα πολιτευθεί λαμβάνοντας υπόψιν τα δεδομένα, τις έρευνες , τις μετρήσεις, τους αριθμούς
-εάν θα πολιτευθεί τιμώντας τις καλές παραδόσεις και περιόδους της διακυβέρνησης της χώρας όπου ενήργησε μεταρρυθμιστικά, με σχέδιο, με στόχο το βέλτιστο κοινωνικά αποτέλεσμα
-εάν θα πολιτευθεί προσεγγίζοντας τις αρχές της για κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα, αλληλεγγύη στους αδύναμους, στοχευμένη κοινωνική πρόνοια
-εάν θα αξιοποιήσει το αξιόλογο πολιτικό προσωπικό που έχει σε όλους τους τομείς και που τις υποδεικνύει λύσεις και προτάσεις
-εάν θα τιμήσει την προσπάθεια που και η ίδια η παράταξη έκανε για τη σωτηρία της χώρας από το 2009 και το 2012
Η'
-εάν θα ακολουθήσει παράδειγμα Κώστα Καραμανλή με 3χίλιαρα και Αλέξη Τσίπρα με 300ευρα
-εάν θα κοιτάξει ξανά το εφήμερο αλλά βλαπτικό
-εάν θα πορευθεί με γνώμονα μια ρηχή αντίληψη περί φιλολαϊκού
-εάν θα παραμείνει συνδεδεμένη ΜΕ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΗΛΙΚΙΑΚΗ ΟΜΑΔΑ αγνοώντας τα δεδομένα και τις συνθήκες






Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016

Μετά τον ΣΥΡΙΖΑ τι; (άρθρο μου στην Εφημερίδα Καρφίτσα της 29/11/2016)

Οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη πλην μιας μεγάλης σε έκταση πολιτικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ και συνολικής αποδοκιμασίας της διακυβέρνησής του, σε οποιοδήποτε χρονικό σημείο και αν λάβουν χώρα εθνικές εκλογές, θα συνιστά έκπληξη μεγατόνων. Είναι τέτοια η ζημία στη χώρα από την διακυβέρνησή του που δεν αφήνει περιθώρια ανάκαμψης και αντιστροφής του κλίματος.
Παραμένουν βέβαια αρκετά ερωτήματα στο τραπέζι με βασικότερο την κατάσταση στην οποία θα παραδώσει τη χώρα στην όποια επόμενη κυβέρνηση. Μία καλή εξέλιξη θα ήταν να μην έχει επέλθει κάποια μείζονος σημασίας μη αναστρέψιμη καταστροφή, όπως Grexit‐δραχμή ή υποχώρηση στα εθνικά ζητήματα (βλ. υπόθεση Κύπρου, αναθεωρητισμό Τουρκίας, διεθνή απομόνωση). Το κόστος ΣΥΡΙΖΑ στα της οικονομίας είναι δυσθεώρητο – ιδιαίτερα στη δυναμική του χρέους αλλά για την οικονομία του άρθρου ας δεχθούμε ότι υπό συγκεκριμένες συνθήκες είναι αναστρέψιμο.
Δεν είναι όμως μόνον αυτό το ερώτημα στο τραπέζι της επόμενης μέρας. Η επόμενη μέρα μετά τον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μία δύσκολη μέρα όπου η νέα κυβέρνηση θα αναγκαστεί να λάβει δύσκολες αποφάσεις σε έκτακτο καθεστώς, χωρίς κοινωνική ανοχή και πίστωση χρόνου. Ένα τιτάνιο έργο στοιχειώδους ανόρθωσης της χώρας και επιστροφής σε μία αναπτυξιακή κανονικότητα είναι ο βασικός στόχος. Δεν γνωρίζουμε όμως αν είναι αρκετός και επαρκής.
Το να απομακρυνθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με την παρούσα ηγεσία του και τις πολιτικές ιδεοληψίες, τις καθυστερήσεις, τις αδυναμίες και τον δομικό κυνισμό του από την εξουσία σίγουρα είναι κέρδος. Ομιλούμε πάντα για το κόμμα ‐ ηγετική ομάδα ΣΥΡΙΖΑ και όχι κατ’ ανάγκη για τις κοινωνικές ομάδες που τον ακολούθησαν πιστεύοντας τις υποσχέσεις του. Είναι η απαραίτητη αλλά όχι ικανή προϋπόθεση ανάκαμψης της χώρας.
Ικανές προϋποθέσεις ανάκαμψης της χώρας θα δημιουργηθούν μόνον εάν η επόμενη κυβέρνηση που θα αναλάβει τις τύχες τις χώρας καταφέρει να ξεπεράσει τον εαυτό της. Μόνον εάν έχει σχέδιο, μόνον εάν έχει εξασφαλίσει τη στήριξη μιας κρίσιμης μερίδας του εκλογικού σώματος αλλά και της κοινωνίας. Μόνον εάν είναι αποφασισμένη να αλλάξει τα κακώς κείμενα, μόνον εάν έχει το απαραίτητο πολιτικό και στελεχιακό δυναμικό να στηρίξει μία τέτοια προσπάθεια χωρίς υπαναχωρήσεις, κωλυσιεργίες και δισταγμούς.


Μια κυβέρνηση πραγματικών και αυθεντικών φιλοευρωπαϊκών και μεταρρυθμιστικών δυνάμεων ( χωρίς επί της αρχής αποκλεισμό του ηττημένου πολιτικά ΣΥΡΙΖΑ) που θα πρέπει εντός τεσσάρων ετών να βελτιώσει σε όλα τα επίπεδα τη χώρα, οφείλει να ξεπεράσει τον κατεστημένο τρόπο διακυβέρνησης. Να απαρνηθεί όλες τις δεδομένες έξεις του ελληνικού μεταπολιτευτικού κυβερνάν που σχετίζονται με πελατειασμό, εσωκομματικές ισορροπίες, ικανοποίηση αιτημάτων ομάδων πίεσης και συντεχνιών. Οφείλει στην Ιστορία και στον ελληνικό λαό να κάνει κτήμα της και «ιδιοκτησία» της το πρόγραμμα ανασυγκρότησης και όχι ράθυμα και αμυντικά να παρουσιάζεται ως απλός εφαρμοστής ενός ξενόφερτου μνημονίου. Εάν θέλει αλλαγές, επαναδιαπραγμάτευση όρων, εναλλακτική παραμετροποίηση οφείλει να υπερβεί το μνημόνιο θετικά.
Στην πιθανότητα δυνατότητας άντλησης κεφαλαίων από τις αγορές –έστω περιορισμένων και ακριβών– εν τοις πράγμασι θα κληθεί να αποδείξει τις προθέσεις της με τον τρόπο με τον οποίο θα τα χρησιμοποιήσει. Εάν κινηθεί προς αύξηση του μισθολογικού κόστους του δημοσίου, του ασφαλιστικού και μονοπλεύρως σε κατασκευές, θα σημαίνει πως οι ανεπάρκειες της περιόδου 2010-2015 δεν έγιναν μάθημα.
Κλείνοντας, μια τέτοια κυβέρνηση καλό θα είναι να είναι κυβέρνηση συνεργασίας, με επεξεργασμένη προγραμματική συμφωνία, με συμμετοχή των μεταρρυθμιστών των κομμάτων που θα την συναποτελούν και με συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα και στοχοθεσίες που θα διευκολύνουν την αξιολόγησή της από τους πολίτες έναντι της εντολής που θα τους παρέχουν οι τελευταίοι.

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2016

Πρωί – μεσημέρι – βράδυ τρεις δείκτες ( άρθρο μου στη Θεσσαλονίκη 21/11/2016)


Κάθε ημέρα, κάθε ώρα και σε κάθε τηλεοπτικό σταθμό, πάνω στη γωνία της οθόνης θα έπρεπε να υπάρχουν τρεις δείκτες.
Αν είναι τεχνικά εφικτό το ίδιο θα έπρεπε να γίνεται και στο ελληνικό διαδίκτυο. Κάθε πρωί, με το που ο τηλεθεατής ή ο χρήστης ηλεκτρονικού υπολογιστή βρισκόταν μπροστά στην οθόνη να μπορεί άμεσα και χωρίς καμία διαμεσολάβηση να κοιτά τους τρεις δείκτες. Κάθε ώρα και στιγμή, ανεξαρτήτως τηλεοπτικού σταθμού ή ιστοσελίδας.

Τρεις δείκτες που σε πραγματικό χρόνο θα μας ενημερώνουν για το τρέχον έλλειμμα, το δημόσιο χρέος και την ανεργία. Τρία μεγέθη που κρίνουμε πως είναι τα σημαντικότερα. Τρία μεγέθη στις οθόνες εκατομμυρίων Ελλήνων – είτε ως απόλυτοι αριθμοί είτε ως ποσοστά επί τοις εκατό. Τρία νούμερα, τρεις αριθμοί, σφηνωμένοι εκεί, επίμονα, συνεχώς, με τρόπο ενοχλητικό, σχεδόν προσβλητικό για την συλλογική μας συνείδηση, στην πάνω γωνιά της οθόνης έως ότου αντιληφθούμε τι συμβαίνει στη χώρα μας. Έως ότου συνειδητοποιήσουμε το που βρισκόμαστε και ποιες είναι οι ρεαλιστικές προοπτικές μπροστά μας. Έως ότου αντιληφθούμε πως η πολιτική δεν είναι μόνο λόγια, ανέξοδες ρητορείες και αποσυνδεδεμένες από το αποτέλεσμα επιλογές που αφορούν κάποιους άλλους, δίπλα από εμάς αλλά είναι ο μόνος τρόπος από τον οποίο περνά η βελτίωση ή η χειροτέρευση της ζωής μας.

Τρεις δείκτες λοιπόν διότι η κοινωνία μας έχει μετατραπεί σε κοινωνία χαμηλών προσδοκιών, φαίνεται να έχει αποδεχθεί τις πολύ χαμηλές πτήσεις κομματικών σχηματισμών και κυβερνητικών δυνάμεων, δείχνει να έχει κουραστεί και επιδιώκει μέσω αφασίας και αδράνειας μία κακώς νοούμενη κανονικότητα. Μία κανονικότητα που δεν είναι προσαρμογή και συγχρονισμός με καλά παραδείγματα αλλά μία κανονικότητα που αποδέχεται το παρόν ως μία φυσιολογική κατάσταση. Τα επτά χρόνια κρίσης βέβαια δικαιολογούν την εμπέδωση μιας τέτοιας αντίληψης καθώς  το επείγον, η εξαίρεση, η εγρήγορση, η αστάθεια, η παρέκβαση είναι συνυφασμένα με την έννοια του παροδικού, του χρονικά σύντομου. Στην Ελλάδα της κρίσης όμως έχει χαθεί η έννοια των λέξεων και των καταστάσεων καθώς τραβάει σε μάκρος η υπόθεση της κρίσης και της υπέρβασής αυτής. Αποτέλεσμα των ανωτέρω η αποδοχή μιας κατάστασης ανωμαλίας ( πχ αδυναμία δανεισμού από τις αγορές, υψηλή ανεργία κλπ) ως φυσιολογική, ως κανονικότητα.


Με αποκορύφωμα τις προσπάθειες της παρούσας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ βλέπουμε μία λανθάνουσα στρατηγική κανονικοποίησης λοιπόν της ανωμαλίας. Συζητούμε για τα θρησκευτικά στα σχολεία, για τους τηλεοπτικούς σταθμούς, για τους εσωκομματικούς συσχετισμούς του ΣΥΡΙΖΑ, για την νέα Κεντρική Επιτροπή του, για τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων και για ο,τιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους εκτός από τα μείζονα. Ποια είναι αυτά; Οι τρεις δείκτες φυσικά.

Προχωρούμε αμέριμνοι, σπρώχνουμε το χρόνο ελπίζοντας ότι θα τα γιατρέψει όλα και ακούμε κάποιες φωνές βοόντων στην έρημο της καθημερινότητας που κάνουν λόγο για βίαιη φτωχοποίηση σε επίπεδα αδιανόητα ακόμη και σήμερα, αλλά δεν δίνουμε σημασία. Η κούραση μας έχει καταβάλει. Ολίγιστοι και άσχετοι πολιτικοί προσπαθούν και εν μέρει το καταφέρνουν να αποκοιμίσουν τους πολλούς κάνοντας λόγο για ανάπτυξη που έρχεται, για αντιστροφή του κλίματος, για μέλλον που προδιαγράφεται λαμπρό. Όμως οι εταιρείες φεύγουν, οι νέοι φεύγουν, οι φόροι αυξάνονται, οι μεταρρυθμίσεις παραπέμπονται στις καλένδες και ελαφρά τη καρδία γίνεται λόγος για 4ο μνημόνιο.

Σε μία τέτοια κατάσταση αφασίας, κόπωσης και παραίτησης οι τρεις δείκτες σε κάθε οθόνη θα διασφάλιζαν τουλάχιστον ότι θα συζητούσαμε για τα μείζονα. Ότι όποια και να είναι η εξέλιξη και οι όποιες οι μελλοντικές μας επιλογές, θα είναι απότοκος της δικής μας βούλησης και ενημέρωσης. Τρεις δείκτες. Έλλειμμα, χρέος, ανεργία. Όλα τα άλλα είναι ιστορίες για τα μικρά παιδιά

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2016

Να καταρρεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι η χώρα (άρθρο μου στην Εφημερίδα Καρφίτσα της 5/11/2016)



Όλες οι δημοσκοπικές 
ενδείξεις είναι σχεδόν καταδικαστικές για το κυβερνών κόμμα καθώς κάθε μέτρηση που βλέπει το φως της δημοσιότητας φανερώνει δραματική καθίζηση. Ακόμη και εάν οι επιδόσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης δεν βελτιώνονται θεαματικά, ακόμη και εάν πολλοί δηλώνουν απογοητευμένοι και αποστασιωποιημένοι το γεγονός παραμένει αναλλοίωτο. Ολοένα και περισσότεροι αποδοκιμάζουν την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σε μια πορεία παράλληλη της πτώσης της οικονομίας και των εισοδημάτων.
Εν ολίγοις οι εξελίξεις προδιαγράφονται δύσκολες για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά δυστυχώς το ίδιο και για την χώρα, την οικονομία της και τους πολίτες της. Το στοίχημα που έχουμε μπροστά μας είναι να διασωθεί η χώρα από την κατάρρευση του κόμματος και να μην συμπαρασυρθεί από αυτή σε επίπεδα και καταστάσεις μη αναστρέψιμες. Η αδυναμία εφαρμογής και υλοποίησης προεκλογικών δεσμεύσεων από πλευράς κυβέρνησης ήταν δεδομένη για όποιον μπορούσε να διαβάσει ψύχραιμα στοιχειώδη μεγέθη και αριθμούς, ήδη από το 2015. Αυτό που δεν ήταν δεδομένο όμως είναι ο βαθμός ανικανότητας διαχείρισης μικρών και μεγάλων ζητημάτων διακυβέρνησης. Δεν ήταν δεδομένος ο διπλός λόγος, η αντιεπενδυτική παραφιλολογία, η φορομπηχτική στρατηγική, η έξαρση του πελατειασμού, ο κυνισμός των παρεμβάσεων στο ασφαλιστικό, η σύμπλευση με τις πιο συντηρητικές φωνές σε πολιτικό σύστημα ( ΑΝΕΛ) και κοινωνία ( εκκλησία), η αδυναμία υλοποίησης εκσυγχρονιστικών και μεταρρυθμιστικών πολιτικών σε κράτος και οικονομία. Αυτά προστέθηκαν στην πορεία και διέψευσαν ακόμη και τους πιο μετριοπαθείς και ρεαλιστές ψηφοφόρους και φίλους του ΣΥΡΙΖΑ που δεν πίστεψαν στα σκισίματα των μνημονίων. Είναι αυτές οι ίδιες τραγικές αποτυχίες που εμποδίζουν ακόμη και σήμερα όσους θα συζητούσαν υπό άλλες συνθήκες μια συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ μιας και έκανε και αυτός την ρεαλιστική στροφή του – σύμφωνα με τους ίδιους.
Επειδή λοιπόν τα νέα από τα μέτωπα της οικονομίας δεν είναι καλά, παρακολουθούμε εδώ και μήνες διάφορα πολιτικά σίριαλ με θέματα – σημαντικά ή μη- που δεν σχετίζονται με το μείζον. Παραθέτουμε μερικά – επαναφορά θέματος γερμανικών αποζημιώσεων, θρησκευτικά στα σχολεία, συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ και εσωκομματικοί συσχετισμοί, διαγωνισμός για τα κανάλια, κούρεμα χρέους, παράλληλα τραπεζικά συστήματα εκτός ΕΚΤ κοκ. Με τη βοήθεια ή την ανοχή ενός σχετικά ελεγχόμενου τηλεοπτικού τοπίου καταναλώσαμε ένα εξάμηνο με μόνη επιτυχία που να αφορά στην πραγματική οικονομία, την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης που εκκρεμούσε από πέρυσι.
Με αυτούς τους ρυθμούς υλοποίησης του μνημονίου όμως όχι μόνο δεν θα καταφέρουμε να το υπερβούμε θετικά, αλλά κινδυνεύουμε να διολισθήσουμε εκ νέου σε κρίση και περιδίνηση. Πολλοί ήδη κάνουν λόγο για 4ο μνημόνιο που βρίσκεται σε πρώιμες προπαρασκευαστικές συζητήσεις – και αυτό είναι το θετικό σενάριο. Προδιαγράφεται έμμεσα η αποτυχία εξόδου της χώρας στις αγορές και η αναγκαιότητα νέου προγράμματος. Βέβαια μια τέτοια εξέλιξη δεν είναι σίγουρη, καθώς η Ελλάδα θα μοιάζει με άπατο πηγάδι που Ευρωπαίοι και ΔΝΤ ρίχνουν διαρκώς χρήματα για να μην στερέψει – πραγματικότητα που δεν είναι αποδεκτή σε πολλά ευρωπαϊκά κοινοβούλια. Αν στραβώσει αυτή η διέξοδος ελλοχεύει ο κίνδυνος να έχουμε μνημόνιο δραχμής με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Για αυτό το στοίχημα της εποχής αυτής είναι να διασωθεί ό,τι διασώζεται σε οικονομία και θεσμούς, σε κράτος, δομές και υποδομές. Η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει επουδενί να συμπαρασύρει τη χώρα. Είναι δεδομένο πως η χώρα οπισθοχώρησε αυτά τα δύο χρόνια αρκετά. Ας μην κατέβει όμως από το τρένο.

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2016

Κυβερνητικό ρεκόρ αποσύνθεσης ( άρθρο μου στην Εφημερίδα Καρφίτσα της 24/9/2016)


Είναι αρκετά τα παραδείγματα τόσο στην ελληνική πολιτική ιστορία, όσο και στη διεθνή, που η πτωτική πορεία μιας κυβέρνησης γίνεται εμφανής και δύσκολα ανατρέπεται στην επόμενη κάλπη. Οι ανατροπές είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Σκάνδαλα, αστοχίες, ανικανότητα και αναποτελεσματικότητα, αδυναμία ανταπόκρισης σε παλιές και νέες προκλήσεις, κόπωση οδηγούν κυβερνήσεις σε έναν καθοδικό δρόμο που καταλήγει αναπόφευκτα σε εκλογική ήττα – πολλές φορές και σε συντριβή ή σε μεγάλες διαφορές.
Αν ανατρέξουμε στα δικά μας θα δούμε ότι το δεύτερο μισό της δεύτερης τετραετίας του Ανδρέα Παπανδρέου, το δεύτερο μισό της δεύτερης τετραετίας του Κώστα Σημίτη αλλά και η δεύτερη θητεία του Κώστα Καραμανλή 2007 -2009 είναι περίοδοι όπου για διαφορετικούς λόγους οι κυβερνήσεις είχαν πτωτική πορεία και εν τέλει οδηγήθηκαν σε εκλογική ήττα και πέρασμα στα έδρανα της αντιπολίτευσης.
Σήμερα βλέπουμε κάτι παρεμφερές. Σε όλες τις δημοσκοπήσεις οι ερωτώμενοι πολίτες δηλώνουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο απογοητευμένοι από την κυβέρνηση σε πολύ υψηλά ποσοστά. Απογοήτευση, θυμός, ανησυχία για το μέλλον και μερικός κυνισμός και απάθεια για την Πολιτική. Το τελευταίο βέβαια οφείλεται στην ματαίωση και την απομάγευση της ατζέντας που προ 5ετίας κινητοποίησε πολλούς λόγω της σκληρής επαφής με την πραγματικότητα αλλά και αυτό προσμετράται στη συνολική εικόνα.
Θα έλεγε λοιπόν κανείς πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ακολουθεί την πεπατημένη και έχει εισέλθει σε μία φάση αμετάκλητης πτωτικής πορείας που οδηγεί σε εκλογική ήττα. Η πραγματικότητα όμως είναι πιο σκληρή, σχεδόν αμείλικτη. Σε αντίθεση με τα προαναφερόμενα παραδείγματα, στην περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχουμε ένα κυβερνητικό σχήμα που κυβερνά τον τόπο μόλις 1,5 χρόνο. Φαινόμενα αποσάρθρωσης, οσμή σκανδάλων και ευνοιοκρατίας, αποσύνδεση από το δημόσιο συμφέρον και τις κοινωνικές ανάγκες, προσπάθεια ελέγχου δικαιοσύνης και ραδιοτηλεοτπικού τοπίου, απροκάλυπτες πελατειακές σχέσεις και προσπάθεια χτισίματος κομματικού κράτους σε μόλις 20 μήνες διακυβέρνησης. Αυτό που σε άλλους παρατηρήθηκε μετά από 5-6 χρόνια, σήμερα το βλέπουμε μετά από λίγους μήνες.
Πέραν του χαρακτηριστικού της ταχείας αποσύνθεσης  είναι σημαντικό να προσθέσουμε τα εξής. Όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις του τόπου είχαν κάποιο παραγωγικό διάστημα, πρόσθεσαν κάτι, έχτισαν κάτι. Με την ορμή της εναλλαγής και την όρεξη της αρχής μιας νέας προσπάθειας, κάθε κυβερνητικό σχήμα με βάση το πολιτικό του φορτίο και τον προγραμματικό του λόγο άφησε ένα στίγμα, ένα έργο.  Στην σημερινή περίπτωση έχουμε μόνο διαψεύσεις, αυταπάτες, οικονομική ζημία, τεράστιες επιβαρύνσεις. Μέρα με τη μέρα γκρεμίζεται ό,τι είχε χτιστεί και ό,τι είχε μετά κόπων διασωθεί από την κρίση. Βέβαια το σύντομο της διάρκειας διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ τους προστατεύει από τα δραματικά συμπεράσματα για τη διακυβέρνησή τους διότι ο πολίτης αδυνατεί να συλλάβει το μέγεθος της επιβάρυνσης σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Είναι δύσκολο να συλλάβει κανείς πως η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων στοίχισε 10-12 δις ευρώ όντας project 8ετίας και η διαπραγμάτευση του πρώτου εξαμήνου του 2015 αθροιστικά μπορεί να προσεγγίσει τα 70-90 δις. Εξανεμίστηκαν τα λεφτά του δημοσίου στις τράπεζες, απολέσαμε τις επιστροφές κερδών από τα ελληνικά ομόλογα που διακρατούν οι κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης και – το κυριότερο όλων – ανακόψαμε μια ασθενική αλλά υπαρκτή πορεία προς την ανάπτυξη με ό,τι συνεπάγεται αυτό ( 5-8% ΑΕΠ σε 3 χρόνια).
Πρώτη φορά σε τόσο μικρό διάστημα ζημιώθηκε η χώρα και το χειρότερο όλων είναι πως ο λογαριασμός «γράφει» ακόμα.

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

Τι θα ρωτούσα τον Κυριάκο Μητσοτάκη ( άρθρο μου στην Κυριακάτικη Μακεδονία 18/9/2016)



Η παταγώδης αποτυχία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει αποτυπωθεί σε δημοσκοπήσεις όπου η συντριπτική πλειοψηφία των ερωτώμενων δηλώνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο απογοητευμένοι. Μοιραία αυτό στρέφει το ενδιαφέρον στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκο Μητσοτάκη. Μετά την εντυπωσιακή εκλογή του στο θώκο της προεδρίας του κόμματος όντας outsider, χωρίς να κάνει πολλά, προβάρει ήδη το πρωθυπουργικό κοστούμι.

Το πρώτο crash test είναι η συνέντευξη Τύπου που θα δώσει στα πλαίσια της ΔΕΘ, καθώς θα έχει το χρόνο και το οργανωμένο πλαίσιο να απαντήσει σε πολλά και να παραθέσει άλλα τόσα.

Τα ερωτήματα που θα επέλεγα είναι τα εξής :

- Έχει η Νέα Δημοκρατία ικανά πολιτικά στελέχη και τεχνοκράτες ώστε να είναι αποτελεσματική ως κυβέρνηση του τόπου; Στελέχη σε υψηλό επίπεδο, με γνώση των αναγκών της οικονομίας, με επαφές στο ευρωπαϊκό στερέωμα.  Με γνώση και αντίληψη των συσχετισμών σε εσωτερικό και εξωτερικό. Τα τελευταία χρόνια μονοπώλησαν άνθρωποι του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ και μάλιστα του ευρύτερου κύκλου του Κώστα Σημίτη ( Παπαδήμος, Στουρνάρας, Χαρδούβελης, Χουλιαράκης) ενώ αντίθετα η δική του παράταξη δεν είχε να επιδείξει ανάλογα.

-Οι αριθμοί είναι απολύτως συγκεκριμένοι πλέον και μία γενική υπόσχεση περικοπής δαπανών μέσω συμμαζέματος του κράτους - αν και λογική - δεν γίνεται πιστευτή. Μπορείτε να παρουσιάσετε συγκεκριμένα μετρήσιμα δεδομένα σε μία λογική ισοδυνάμων; Όταν μάλιστα οι δαπάνες του Δημοσίου κατά ένα ποσοστό της τάξης του 70-80% είναι μισθοί και συντάξεις;

-Η υποβάθμιση σχεδόν σύνολου του θεσμικού πλαισίου, η απομάκρυνση από καλές πρακτικές, η υπερσυγκέντρωση εξουσιών είναι ζητήματα ψηλά στην ατζέντα σας ή εκτιμάτε πως το μείζον είναι η οικονομία; Διακρίνετε τη σχέση ανάμεσα σε θεσμούς και οικονομία ή εκτιμάτε ότι  είναι ασύνδετα; Εν ολίγοις ποιο το άμεσο πρόγραμμά σας για την ανόρθωση των θεσμών μιας και δεν έχει ιδιαίτερο δημοσιονομικό κόστος.

-Θεωρείτε πως η Νέα Δημοκρατία έχει μετεξελιχθεί σε καλύτερο, πιο σύγχρονο κόμμα σε σχέση με το παρελθόν; Διακηρύξατε σημαντικές τομές που αφορούσαν στο ζήτημα της κομματικής συγκρότησης αλλά μέχρι σήμερα δεν έχει φανεί κάτι τέτοιο και η πίεση της καθημερινότητας και της διεκδίκησης της εξουσίας δεν θα σας δώσουν χρονικά και πολιτικά περιθώρια ενασχόλησης με αυτό. Τι θα πράξετε;

-Είπατε πως θα αλλάξετε τον εκλογικό νόμο άμεσα. Θα σπάσετε τις μεγάλες εκλογικές περιφέρειες; Θα συζητούσατε ένα εκλογικό σύστημα σαν το λεγόμενο γερμανικό με δύο κάλπες;

-Αποδέχεστε ότι το έλλειμμα του 2009 ήταν 15,4% ΑΕΠ όπως πιστοποιεί η EUROSTAT ή εκτιμάτε ότι αυτό αλλοιώθηκε;

-Ποια η άποψή σας για την διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης; Ποιο το όραμά σας για την Ευρωπαϊκή Ένωση της επόμενης δεκαετίας και ποιος ο ρόλος της Ελλάδας σε αυτή; Πιστεύετε σε περισσότερη Ευρώπη, σε μεταβιβάσεις πόρων, μερική αμοιβαιοποίηση του χρέους, δημόσιες επενδύσεις ή σε προσπάθεια ανάκτησης της ανταγωνιστικότητας, επίτευξη πλεονάσματων και σφιχτούς προϋπολογσμούς. Ομοσπονδιακή ένωση ή διακυβερνητική;

-Σας ανησυχεί η ανατροπή του συσχετισμού ισχύος στο Αιγαίο με την Τουρκία και ποιοι οι στόχοι σας στον τομέα της εθνικής άμυνας;


Αυτά είναι τα ερωτήματα από πλήθος βέβαια άλλων.

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2016

Ο ΣΥΡΙΖΑ πουλάει κρατιλίκι εκεί που τον παίρνει



Με αφορμή την διαδικασία αδειοδότησης τηλεοπτικών σταθμών από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ αξίζει να βγάλουμε ορισμένα συμπεράσματα για τη συνολική προσέγγιση των κυβερνητικών στο ζήτημα της διακυβέρνησης. Δεν πρέπει να μείνουμε μόνο στο πρωτοφανές της διαδικασίας αυτής, όσο αδιανόητη και αν μας φαίνεται. Αν και το ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών είναι κορυφαίο και αγγίζει θέματα πολυφωνίας και άρα και ποιότητας της δημοκρατίας, εκτιμώ ότι πρέπει να κοιτάξουμε και πέρα από αυτό.

Πέραν των όσων διαφημίζει η κυβέρνηση για τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία της, υπάρχει μία λανθάνουσα στρατηγική στον τρόπο με τον οποίο παρεμβαίνει και επιχειρεί να ρυθμίσει το πεδίο. Τα οφέλη που θα προκύψουν για την ίδια από ένα νέο απολύτως φιλικό τηλεοπτικό πεδίο είναι δεδομένα, όμως σε αυτό το σημείωμα θέλω να εξετάσω και μία άλλη παράμετρο.

Μέσω της διαδικασίας αυτής ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να  αναστηλώσει τη συμβολική αλλά και ουσιαστική δύναμη του κράτους ως υπέρτατου ρυθμιστή στο εθνοκρατικό πεδίο. Αναβαπτίζει την ισχύ του και την επαναποδεικνύει προς τρίτους που αμφέβαλλαν και την επιζητούσαν. Διαφημίζει την υπαρκτή δύναμη του κράτους ( ή Πολιτείας ορθότερα) και κλείνει το μάτι σε εκείνα τα τμήματα της κοινωνίας που αποζητούν την ισχυρή κρατική παρέμβαση σε όλα τα πεδία, καθώς εκτιμούν πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος που θα τους εξασφαλίσει οφέλη και ποιοτική διαβίωση. Είναι μία επίδειξη ισχύος και επανεπιβεβαίωσης της κυριαρχίας του κράτους και ταυτόχρονα απόδειξη του βολονταρισμού της κυβέρνησης η οποία αφού δεν δύναται να πράξει ανάλογα σε διεθνοποιημένα πεδία, εξαντλεί τις δυνατότητες σε αυτό. Χρησιμοποιεί εν ολίγοις με τρόπο λανθασμένο και απαράδεκτο, την κρατική εξουσία για να πετύχει τους δικούς του στόχους.

Τι εννοώ; Επειδή στον τομέα της οικονομίας, η παραγωγή πλούτου, η ανάπτυξη, η μεγέθυνση είναι μια διαδικασία σύνθετη, με πολύ συγκεκριμένους περιορισμούς αλλά και πάρα πολλές δυνατότητες, απαιτείται σχέδιο. Απαιτείται σωρεία αλλαγών σε κράτος και οικονομία, μεταρρυθμίσεις. Απαιτείται εκσυγχρονισμός της διοίκησης, φορολογική σταθερότητα, λογική φορολογία, προσέλκυση επενδύσεων, τραπεζική δραστηριότητα και χρηματοδότηση της οικονομίας κλπ. Τη στιγμή που πρέπει να μειωθεί το κράτος, να γίνουν ιδιωτικοποιήσεις, να απελευθερωθούν δημιουργικές δυνάμεις της αγοράς, να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα, να λειτουργήσει ο ανταγωνισμός, απαιτείται ταυτόχρονα  ισχυρή κρατική παρέμβαση σε νέα πεδία. Ρυθμιστικές αρχές, αναδιάρθρωση του κοινωνικού κράτους, στόχευση, διοικητική μεταρρύθμιση κ.ο.κ. Δεν αρκεί να λέμε πως 1.000.000 πολίτες πρέπει να αλλάξουν επάγγελμα στρεφόμενοι σε διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα και υπηρεσίες ( ή σε άλλα που θα υποκαθιστούν τις εισαγωγές) αλλά να δούμε μια ποιο τρόπο μπορεί να υποβοηθηθεί αυτή η μετάβαση. Εδώ το κράτος έχει ρόλο. Φορολογία, κόστος ενέργειας, υποδομές, διασφάλιση κανόνων ανταγωνισμού – αυτά είναι υποθέσεις του κράτους. Αναστροφή της ανεστραμμένης πυραμίδας είναι ο στόχος.

'' Πού να μπλέξουμε τώρα ; ''

Τέτοιο σχέδιο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει και (ακόμα πιο εμφατικά να πούμε ότι ) ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ούτε τον ενδιέφερε ποτέ να αποκτήσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ( στην καλύτερη) ένα κόμμα κρατικιστικό. Οι συνταγές ανάπτυξης που έχει, οι παραστάσεις των στελεχών του, το μοντέλο που διακονεί είναι ένα μοντέλο ανάπτυξης της δεκαετίας του 60 ή ενός κράτους που έχει πρόσβαση σε πολύ και φτηνό χρήμα. Για τον ΣΥΡΙΖΑ αυτά είναι άκουσον - άκουσον νεοφιλελευθερισμός. Οπότε ''που να μπλέξουμε τώρα; Δεν πάμε για επιδείξεις αντινεοφιλελευθερισμού και αντιδιαπλοκής καλυτερα; ''
Το κράτος δεν μπορεί όμως στη νέα συνθήκη να ενσωματώσει και να ικανοποιήσει τα λογής κοινωνικά, συντεχνιακά, επιχειρηματικά αιτήματα όπως παλαιότερα. Ως εκ τούτου ο κάτοχος της εξουσίας δεν μπορεί να ενεργήσει όπως παλαιότερα. Η απόλυτη κυριαρχία του κράτους έχει διαχυθεί ούτως ή άλλως  σε πολλαπλά επίπεδα καθώς το περιβάλλον είναι διεθνοποιημένο. Η οικονομική δυσπραγία επέτεινε αυτήν την κατάσταση. Δεν μπορεί να καθορίσει μονομερώς και απόλυτα όλα τα πεδία όπως παλαιότερα ή όπως θα επιθυμούσε. Επιχείρησε στο πρώτο επτάμηνο της διακυβέρνησής του να καθορίσει βολονταριστικά το οικονομικό πεδίο με τα σκισίματα του μνημονίου και διέλυσε οικονομικά τη χώρα με παρολίγο έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Υποχώρησε και αποδέχθηκε κάποιους ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΦΥΣΙΚΟΥΣ περιορισμούς με δυσθυμία .

Αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το θέλει. Είναι βραχνάς. Γνωρίζει ότι και δεν μπορεί αλλά και δεν θέλει - ιδεολογικά και πολιτικά - να πράξει τα δέοντα για βελτιωθεί η κατάσταση. Τι του απομένει; Του απομένει μία εθνοκρατική ''απόλυτη'' εξουσία σε πεδία όπου δεν συνδέονται άμεσα με υπερεθνικά και διεθνή επίπεδα για να προβάλει αυτήν την ισχύ. Δεν μπορεί μονομερώς να δώσει αυξήσεις, δεν μπορεί να προσλάβει στο δημόσιο, δεν μπορεί να ελέγξει ( σχετικά) το τραπεζικό σύστημα. Πρέπει λάπως να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από την παντελή και απόλυτη διάψευση του αντιμνημονιακού αφηγήματος που τον έφερε στην εξουσία.

Που μπορεί να το κάνει; Μπορεί - σχετικά πάντα - στο ραδιοτηλεοπτικο πεδίο, στην παιδεία - στα πανεπιστήμια, στη διοίκηση, μερικώς στις ΔΕΚΟ, μερικώς στην διαχείριση των μικρών ευρωπαϊκών και εθνικών πόρων.

Κλείνει το μάτι στο εκλογικό σώμα που διψά για λυτρωτικές επιδείξεις ισχύος και του προσφέρει θέαμα με μεγάλη δόση κρατικής εξουσίας. Προσπαθεί να ικανοποιήσει την ζήτηση για ΚΡΑΤΟΣ και ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ και ( δήθεν ) ΡΥΘΜΙΣΗ αλλά στα δευτερεύοντα, σε αυτά που μπορεί. Δεν τον ενδιαφέρει η απλοποίηση, η υπέρβαση του ρυθμιστικού πληθωρισμού, η δημιουργία διαφανούς και ξεκάθαρου ρυθμιστικού πλαισίου, η διαφάνεια η πολυφωνία, η ποιότητα των θεσμών, οι έλεγχοι και οι ισορροπίες. Αγαπά την απόλυτη εξουσία, τη δύναμη, τον βολονταρισμό. Συγκεντρώνει τις εξουσίες καθώς απεχθάνεται τις ανεξάρτητες αρχές. Αποστρέφεται τις ''εξωτερικές'' παρεμβάσεις στο ''εσωτερικό της χώρας''.

‘’ Ας πουλήσουμε κρατιλίκι ’’

Πουλά ''ισχυρό κράτος'' τη στιγμή που το κράτος καταρρέει. Πουλά ισχύ και δήθεν πρόνοια τη στιγμή που το κράτος διαλύεται, σπαταλά λιγότερα αλλά σπατάλα, τη στιγμή αφήνει εκτός κάθε προνοιακού πλέγματος ολοένα και περισσότερους.

Γνωρίζει και πατά στην φυσική ροπή μιας κοινωνίας που αγαπά το κράτος για να κάνει το μαύρο άσπρο. Βαπτίζει τις παρεμβάσεις του ως ρύθμιση ενώ είναι συγκέντρωση εξουσιών. Ονοματοδοτεί τη νέα διαπλοκή ως αντιδιαπλοκή. Διατείνεται ότι αναστηλώνει το κράτος, ότι προτάσσει την πολιτική έναντι της οικονομίας ενώ στην πραγματικότητα στήνει ένα νέο δικό του πλέγμα εξουσίας. Τη στιγμή που η ΕΛΑΣΤΑΤ ανακοινώνει 0.9 % ΥΦΕΣΗ το Β τρίμηνο του 2016 και το οικονομικό μέλλον διαγράφεται δυσοίωνο, τη στιγμή που ο πρωθυπουργός στη φαρέτρα του του για τη ΔΕΘ έχει ένα κουρελιασμένο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης και στον ορίζοντα ΚΟΦΤΕΣ, επιχειρεί να ελέγξει ΑΠΟΛΥΤΑ το ραδιοτηλεοτπικο τοπίο.







Κυριακή 28 Αυγούστου 2016

Η Νέα Δημοκρατία με πρόβλημα στρατηγικής ( άρθρο μου στην Κυριακάτικη Μακεδονία 28/8/2016)

Το γεγονός της δημοσκοπικής υπεροχής της Νέας Δημοκρατίας έναντι του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κρύψει το πρόβλημα στρατηγικής του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Με αφορμή τα ζητήματα που επανήλθαν ξανά στο δημόσιο διάλογο αρχικά με την υπόθεση Γεωργίου και ΕΛΣΤΑΤ και ακολούθως με την πολιτική αποτίμηση παλαιότερων κυβερνήσεων, η Νέα Δημοκρατία υπό τη νέα ηγεσία της καλείται να απαντήσει και να τοποθετηθεί οριστικά στα επίμαχα.
Τα ερωτήματα είναι σαφή και δυστυχώς για αυτήν δεν ικανοποιούν επαμφοτερίζουσες απαντήσεις. Η Νέα Δημοκρατία αποδέχεται πως το έλλειμμα του 2009 ήταν 15,4% του ΑΕΠ, όπως βεβαιώνουν η ΕΛΣΤΑΤ και η Εurostat, όπως έχουν αποδεχθεί όλες οι μετέπειτα ελληνικές κυβερνήσεις και έχουν σχεδιαστεί όλα τα προγράμματα διάσωσης ή όχι; Αποδέχεται την κύρια και καθοριστική ευθύνη της δικής της προηγούμενης αυτοδύναμης διακυβέρνησης για το δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας; Αποδέχεται πως το προφίλ χρέους που διαμόρφωσε για την τετραετία 2009-2013 ισούται με χρεοκοπία ή όχι;
Όσο το ζήτημα αφορούσε τα ελληνικά καφενεία και τις εγχώριες τηλεοπτικές εκπομπές, υπήρχε περιθώριο διπλού λόγου και ασαφών τοποθετήσεων, όμως με την παρέμβαση της Κομισιόν το θέμα καλώς έχει πάρει τις διαστάσεις που του αναλογούν. Ο ανώτατος θεσμός της Ε.Ε. καλεί τις ελληνικές αρχές να αμφισβητήσουν ενεργά και δημοσίως τις ψευδείς εντυπώσεις ότι τα στοιχεία της ελληνικής στατιστικής υπηρεσίας παραποιήθηκαν στη διάρκεια της περιόδου 2010-2015 και ταυτόχρονα να προστατεύσουν την ΕΛΣΤΑΤ και το προσωπικό της από αυτές τις αβάσιμες αξιώσεις. Επιπλέον καλεί τη χώρα να διατηρήσει την ποιότητα των ελληνικών στατιστικών στοιχείων, καθώς και την ανεξαρτησία του ελληνικού στατιστικού συστήματος, για να αποφευχθούν επαναλήψεις φαινομένων Greek Statistics, που βρίσκονταν στον πυρήνα της ελληνικής κρίσης.
Η στρατηγική φύση του προβλήματος της Νέας Δημοκρατίας έγκειται στο γεγονός πως επιλέγοντας ξεκάθαρη στάση στο επίμαχο ζήτημα επί της ουσίας επιλέγει στρατηγική για το μέλλον. Είτε θα αποφασίσει να στηρίξει την περίοδο διακυβέρνησης Καραμανλή και θα αφήσει να αιωρούνται θεωρίες συνωμοσίας για αλλοίωση αριθμών -γεγονός που οδηγεί στο ιδεολόγημα πως γενεσιουργός αιτία της κρίσης ήταν το μνημόνιο- είτε θα προχωρήσει σε μία γενναία τομή με το παραταξιακό παρελθόν και τους τρόπους διακυβέρνησης και θα μετεξελιχθεί σε ένα σύγχρονο κεντροδεξιό κόμμα. Ευρωπαϊσμός a la carte δεν γίνεται ούτε υπευθυνότητα χωρίς αυτοκριτική.
Μία τέτοια απόφαση θα κρίνει εν πολλοίς το ποιόν της αυριανής διακυβέρνησης του τόπου. Θα επικυρώσει το χαρακτήρα του κόμματος ως μεταρρυθμιστικού ή υπέρ του status quo. Θα κρίνει τη μελλοντική ανθρωπογεωγραφία του κόμματος με δεδομένο το παράπλευρο ζήτημα της έλλειψης τεχνοκρατών για τη διακυβέρνηση που αντιμετωπίζει. Τέλος από την απάντηση σε αυτό το δίλημμα θα κριθούν εν πολλοίς και οι πιθανότητες σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας με τις υπόλοιπες φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις.

Κυριακή 14 Αυγούστου 2016

Παραμύθια της Χαλιμάς για τις αιτίες της κρίσης (άρθρο μου στην Κυριακάτικη Μακεδονία 14/7/2016)


Βρισκόμαστε στο 2016 με επτά χρόνια μνημονίου και εννέα χρόνια ύφεσης. Δοκιμάσαμε πολλές κυβερνήσεις, άλλοτε μονοκομματικές και τελευταία συνεργασίας. Στο τιμόνι της χώρας βρέθηκαν εκσυγχρονιστές, λαϊκιστές, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί. Δεν καταφέραμε να αλλάξουμε πολλά, αλλά διανύσαμε κάποια απόσταση.
Δεν οδηγηθήκαμε σε άτακτη χρεοκοπία και βενεζουελοποίηση, παρότι φλερτάραμε ανοιχτά με το σενάριο αυτό. Ο τρόπος με τον οποίο διαχειριζόμαστε την κρίση έχει ανεβάσει το λογαριασμό σε δυσθεώρητα ύψη και το χειρότερο είναι πως πλέον είναι αμφίβολες οι προοπτικές ανάπτυξης, καθώς διακυβεύεται ακόμη και η σταθεροποίηση.
Σε μία τέτοια συγκυρία λοιπόν, και ενώ τα σύννεφα αρχίζουν να πυκνώνουν και πάλι πάνω από την Ελλάδα και την οικονομία της, επανήλθαν στο προσκήνιο κουβέντες για την αιτία της κρίσης ως προϊόντος ενός μάλλον ευρύτερου πολιτικού και κομματικού σχεδιασμού. Εμφανίζονται πάλι θεωρίες της πλάκας, που θέλουν το έλλειμμα του 2009 τεχνητά διογκωμένο με στόχο την υπαγωγή της χώρας σε μνημόνιο και τη συνδρομή του ΔΝΤ. Τι κι αν η ΕΛΣΤΑΤ με τη συνδρομή της Eurostat βεβαιώνει τους τότε αριθμούς, τι κι αν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν αποδεχθεί στα επίσημα έγγραφα τους τότε αριθμούς, τι κι αν όλοι οι σχεδιασμοί γίνονται με βάση εκείνους τους αριθμούς, τι κι αν σε κάθε προϋπολογισμό και σε κάθε μεσοπρόθεσμο γίνεται ρητή αναφορά στο δημοσιονομικό εκτροχιασμό εκείνης της χρονιάς, πάντα θα βρεθούν κάποιοι να πούνε πως οι αριθμοί πειράχθηκαν. Συνεπικουρούμενοι από το φρικώδη οικονομικό αναλφαβητισμό μερίδας του δικαστικού σώματος, επαναφέρουν τα παραμύθια της Χαλιμάς στο επίκεντρο προσπαθώντας να μετατοπίσουν τις ευθύνες για τη χρεοκοπία σε πολιτικούς αντιπάλους.
Το κεντρικό ιδεολόγημα που θέλει τα μνημόνια να φέρνουν την κρίση και όχι η κρίση τα μνημόνια είναι πάντα παρόν. Ήταν η μήτρα του αντιμνημονιακού μπλοκ και η γενεσιουργός αιτία όλων των στρεβλώσεων.
Ποιοι επωφελούνται όμως από την επαναφορά αυτού του ιδεολογήματος; Επωφελούνται πρώτα και κύρια όλοι όσοι συνέβαλαν στη χρεοκοπία της χώρας μέσα από τις κυβερνήσεις της πενταετίας του Κώστα Καραμανλή. Παράλληλα επωφελούνται και οι σημερινοί κυβερνώντες ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, οι οποίοι, παρότι αποδέχθηκαν εν τοις πράγμασι τα πραγματικά δεδομένα και τη μνημονιακή οδό, δεν μπορούν να απομακρυνθούν από την αντιμνημονιακή μήτρα που τους γέννησε. Κοντά της νιώθουν οικεία, κοντά της μπορούν να στήσουν επιχειρηματολογίες και τακτικισμούς, καθώς τα αποτελέσματα της διακυβέρνησής τους είναι τραγελαφικά.
Από την πρώτη στιγμή της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είχε εντοπιστεί πολιτική εγγύτητα ανάμεσα στην κυβέρνηση και στην καραμανλική Νέα Δημοκρατία. Με συνδετικό κρίκο το πρόσωπο του ΠτΔ είχε δοθεί το ανάλογο σήμα. Οι απορίες που γεννιούνται σήμερα σχετίζονται με την πιθανότητα ύπαρξης σεναρίων εμβάθυνσης αυτής της συνεργασίας σε πολιτικό επίπεδο που -ας μη γελιόμαστε- αντανακλά ανάλογες συνεργασίες σε επιχειρηματικό-ολιγαρχικό επίπεδο.
Αντιδρούν μέχρι τώρα σε αυτή τη συμπαιγνία ο κόσμος του κέντρου και της κεντροαριστεράς (οι ηγεσίες λιγότερο) και αναμένεται η αντίδραση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Από αυτά θα καταλάβουμε πού πάει η βαλίτσα.

Σάββατο 13 Αυγούστου 2016

Ευριπίδη Στυλιανίδη ΕΣΥ ΣΟΥΠΕΡ ΣΤΑΡ


- Ο Ευριπίδης Στυλιανίδης ήταν υπουργός της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή
  • Ιαν. 2009 - Οκτ. 2009: Υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών
  • 2007 - 2009: Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων
  • 2004 - 2007: Υφυπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας
- Κανείς δεν θυμάται ούτε ένα έργο του , ούτε μία δική του μεταρρύθμιση.

- Ποτέ του δεν συνδέθηκε με καμία ιδέα, με καμία πρόταση, με κάτι καινούριο νέο

- Στα τέλη της διακυβέρνησης Κώστα Καραμανλή διετέλεσε υπουργός μεταφορών

Σε προηγούμενη έρευνα του επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, που βρήκε στην Τραμ Α.Ε. 154 προσλήψεις μέσα στο 2009 χωρίς διαγωνισμό και 62 προσλήψεις την προηγουμένη της προκήρυξης των εκλογών. 


Η απάντηση που έδωσε στον τοπικό τύπο τότε ήταν η ακόλουθη :

«Αντιλαμβάνεστε ότι δεν πρέπει να απολογηθώ εγώ γι’ αυτό, πρέπει να απολογηθεί το ελληνικό κράτος, που τα τελευταία 40 χρόνια δεν είχε ούτε έναν άνθρωπο από τη Θράκη και τη Ροδόπη μέσα σε τέτοιου είδους θέσεις εργασίας. Εκεί δεν βλέπουν κάποιοι την αδικία και βλέπουν την αδικία στο γεγονός ότι σήμερα βρέθηκε μια πολιτική φωνή από τη Ροδόπη να διεκδικεί και να δίνει τη δυνατότητα πληροφόρησης και αντικειμενικής αξιολόγησης και ανθρώπων που κατάγονται από εκεί. Αυτό είναι άδικο, ρατσιστικό, υπονομεύει αν θέλετε την προοπτική και την ανάπτυξη της περιοχής μας, και αδικεί τη νέα γενιά της περιοχής μας, η οποία αναζητά κάθε φορά, όταν της δίνεται η ευκαιρία, μια δυνατότητα για δουλειά στο αθηναϊκό κέντρο» (Συνέντευξη Ευρ. Στυλιανίδη, εφ. «Χρόνος Κομοτηνής», 28.4.2010).


- Στις εκλογές του Σεπτέμβρη 2015 δεν εκλέχθηκε βουλευτής. Έκτοτε περιφέρει την αδιάφορη πολιτική προσωπικότητά του και προσπαθεί να πλασαραστεί ως ηγετική μορφή του Καραμανλικού μπλοκ. 

- Συντάχθηκε με τον Βαγγέλη Μειμαράκη και στις μέρες μας γράφει αυτά τα εκπληκτικής βλακείας tweets με σαφή - εκτιμώ εγώ - εσωκομματική στόχευση. Προσπαθεί να απευθυνθεί στην όποια κοινωνική καραμανλική βάση της Νέας Δημοκρατίας, να φέρει σε δύσκολη θέση τον Κυρικάκο Μητσοτάκη μία με τα ''φουσκωμένα'' ελλείματα και μία τώρα με τους ανεκδιήγητους ισχυρισμούς του. 

- Θέλει να πατήσει πάνω στις δοξασίες της κομματικής βάσης του παρελθόντος για να αναστηθεί. Μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα σε Νεα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, δυσκολέυοντας τα σενάρια μετεκλογικής συνεργασίας τους. Παίζει το παιχνίδι της επιστροφής του Κώστα Καραμανλή ευθυγραμμιζόμενος και με τις στοχεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ

- Δηλητηριάζει την κοινωνία υποστηρίζοντας σενάρια συνωμοσίας πέρα από κάθε φαντασία



Παρασκευή 12 Αυγούστου 2016

Το ''φουσκωμένο'' έλλειμμα του 2009 και ο Κυριάκος Μητσοτάκης - Σενάρια και εκτιμήσεις


Σε αυτό το κείμενο δεν θα διαβάσεις καμία επιχειρηματολογία που να προσπαθεί να σε πείσει για το εάν το έλλειμμα ου 2009 ήταν τεχνητά φουσκωμένο. Υπάρχουν ένα σωρό κείμενα με λογικούς συλλογισμούς, ατράνταχτα επιχειρήματα, νομικές παραμέτρους, οικονομικά δεδομένα. Υπάρχουν οι υπογραφές όλων ανεξαιρέτως των ελληνικών κυβερνήσεων που αποδέχονται τους αναθεωρημένους αριθμούς του 2009, υπάρχει η EUROSTAT εν τέλει που πιστοποιεί τα μεγέθη καθώς αυτή είναι η δουλειά της.

Ελπίζω μετά από αυτά να μην επιμένεις να πιστεύεις έναν πρώην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας που επί ημερών του διορίστηκαν στο Μετρό και στον ΟΣΕ μόνο συντοπίτες τους, ούτε κάποια άλλα απαξιωμένα πρόσωπα που επί μία 5ετία τίναξαν την μπάνκα στον αέρα και την επόμη 5ετία λούφαξαν σε μια γωνιά και τώρα επανεμφανίζονται. 

Σε αυτό το κείμενο επίσης δεν θα διαβάσεις καμία επιχειρηματολογία για την σημαντικότητα της υπόθεσης Γεωργίου και ΕΛΣΤΑΤ καθώς έχει και αυτή αναδειχθεί πολλάκις. Εν συντομία μόνο θα πω ότι όποιος υποστηρίζει ότι οι αριθμοί αλλοιώθηκαν έμμεσα αποδέχεται το κεντρικό αντιμνημονιακό ιδεολόγημα που θέλει την κρίση αποτέλεσμα των μνημονίων και όχι το ορθό αντίστροφο.

Σε αυτό το άρθρο θα διαβάσεις όμως μερικές σκέψεις για το νέο αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, τον Κυριάκο Μητσοτάκη και πως η στάση του σχετίζεται ευθέως με την πιθανή μελλοντική διακυβέρνηση του τόπου.

Έχουμε και λέμε λοιπόν, μετά από 10 μέρες όπου το ζήτημα επανεμφανίστηκε μετά από υπερβάλλοντα ζήλο μίας δικαστικού η οποία όλως παραδόξως ενεργεί με βάση τις επιδιώξεις της κυβέρνησης, δεν υπάρχει επίσημη τοποθέτηση από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Αντίθετα στελέχη της λεγόμενης καραμανλικής πτέρυγας - που επί μία πενταετία είχαν κρυφτεί καθώς τα αποτελέσματα της δικής τους διακυβέρνησης έφεραν τη χώρα στα βραχια- βρήκαν την ευκαιρία να διακινήσουν ξανά την ίδια μπούρδα συνεπικουρούμενοι από τον σχεδιασμό του ΣΥΡΙΖΑ και την προσδοκία επαναφοράς του Κωνσταντίνου Καραμανλή με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό ως χρυσή εφεδρεία που θα άρει τις αβεβαιότητες της μελλοντικής πορείας της Ελλάδας.

Ας προσπαθήσουμε πρόχειρα να εξετάσουμε τη στάση του νέου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας σχετικά με το θέμα που επανήλθε στο δημόσιο βίο καθώς όπως προαναφέρθηκε κρίνεται μείζονος σημασίας για τη συνέχεια και του ιδίου.
Σενάριο 1ο
Η παγερή αδιαφορία που έχει επιδείξει, το γεγονός πως δεν έχει ενεργά υιοθετήσει αυτήν την προσέγγιση με κάποια θετική δήλωση υπέρ αυτής, το γεγονός πως δεν ποντάρει σε αυτή και δεν τη χρησιμοποιεί στον καθημερινό κομματικό λόγο συνιστά μία ''σκανδαλώδη'' για τα δεδομένα της Νέας Δημοκρατίας αποδοκιμασία. Δεν τοποθετείται άρα δεν υιοθετεί, αποδοκιμάζει έμμεσα. Φαίνεται μάλιστα πως μπλόκαρε ανακοίνωση για το θέμα και πως αυτή του η απόφαση δημιουργεί αντιδράσεις στο κομματικό και στελεχιακό δυναμικό.

Σενάριο 2ο
Δεν τοποθετείται αλλά επιτρέπει έμμεσα στελέχη του κόμματός του, έστω και από άλλη ιδεολογική(;) πτέρυγα να μαζεύουν τα κουκιά για λογαρισμό του κόμματος καθώς ο ίδιος και το προφίλ του απευθύνεται κυρίως σε άλλα ακροατήρια - αυτά που τον ανέδειξαν πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας. Τέτοια επιχειρήματα δεν είναι αποδεκτά ούτε στέκουν για μεγάλο μέρος όσων ενεργά στήριξαν Κυριάκο Μητσοτάκη διότι το έπραξαν με ακριβώς αντίθετη στόχευση ως έναν πρόεδρο που θα εκσυγχρονίσει το κόμμα και θα το μετατοπίσει σε πιο ευρωπαϊκές και εκσυγχρονιστικές θέσεις. Τα περί αλλοιωμένου ελλείματος επιχειρήματα αφορούν την άλλη Νεα Δημοκρατία, την καραμανλική, την έχουσα στους κόλπους της τους μετέπειτα ΑΝΕΛ, την λαϊκή, την μαζική, την μεταπολιτευτική. Οπότε γιατί να την δυσαρεστήσουμε; Ας πατήσουμε σε δύο βάρκες όπως έκανε κάθε μεταπολιτευτικό κόμμα εξουσίας που σεβόταν τον εαυτό του.

Σενάριο 3ο
Θέλει να αποδοκιμάσει αλλά δεν μπορεί αναλογιζόμενος το εσωκομματικό πολιτικό κόστος. Γνωρίζει πως μπορεί μεν να κέρδισε τον αντιτουριστικο και απαρχαιωμένο Βαγγέλη Μεϊμαράκη σε μία ανοιχτή διαδικασία όμως εκτιμά πως με βάση την ανθρωπογεωγραφία του κόμματός του δεν έχει την ικανή εκείνη πλειοψηφία ώστε να ξεκόψει μια για πάντα με τις θεωρίες για αγρίους. 

Δεν γνωρίζω την απάντηση, ούτε είναι σωστό για έναν πολιτικό αρχηγό να αφήνει να αιωρούνται τέτοια ερωτηματα και να οδηγεί εμάς τους υπόλοιπους σε ψυχολογικές προσεγγίσεις και παραπολιτικά. Κατ' εμέ οφείλει να πάρει θέση και να τελειώσει μια για πάντα με αυτά τα επιχειρήματα. Ενστερνίζεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης πως το έλλειμμα αλλοιώθηκε το 2009 -2010 για να μπούμε σε μνημόνιο ή όχι.

Ο μέχρι τώρα βίος του έχει αρκετά σημεία άξια λόγου. Μπορεί να μην ψήφισε το πρώτο μνημόνιο όπως γενναία έπραξε η Ντόρα Μπακογιάννη τότε ( για να τα λέμε όλα) άλλα καταψήφισε τον Προκόπη Παυλόπουλο για τη θέση του ΠτΔ αποδοκιμάζοντας άμεσα τη διακυβέρνηση Καραμανλή.

Εκτίμηση
Ο ίδιος και το επιτελείο του δεν θεωρώ ότι πιστεύουν τα περί αλλοίωσης καθώς οι άνθρωποι είναι σοβαροί. Το ζήτημα παίζεται στο πεδίο του πολιτικού κομματικού κόστους καθώς προεδρεύει σε ένα κόμμα καραμανλικό που το 50% και πλέον ψήφισε Μειμαράκη και Τζιτζικώστα.
Κάνει όμως ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ και πρέπει να ειπωθεί.
Υπερεκτιμά την απήχηση του καραμανλισμού στην ελληνική κοινωνία καθώς βλέπει τις αναλογίες στο κόμμα του. Σε επίπεδο κοινωνίας δεν υπάρχει ρεύμα υπέρ του Κώστα Καραμανλή. Κανείς δεν ενδιαφέρεται ούτε για την επαναφορά του προσώπου στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό ούτε πίνει νερό στο τρόπο διακυβέρνησής του.
Εάν το θέλει μπορεί να το τελειώσει εδώ και τώρα με μια δήλωση που θα έλεγε με μετρημένο τρόπο πως αυτά τα σενάρια είναι πλεόν παρελθόν. Ποιοί θα σηκώσουν το ανάστημά τους; Ο Αντώναρος, ο Στυλιανίδης, ο Ρουσόπουλος, ο Βουλγαράκης; Και θα πουν τί; 

Κάθε κρισιακή κυβέρνηση έχει αποδεχθεί τους αναθεωρημένους αριθούς με σειρά υπογραφών σε μνημόνια, μεσοπρόθεσμα, συμβάσεις κοκ.

Για αυτό πρέπει να τολμήσει. Να καταφέρει ένα τελειωτικό χτύπημα στις βαρωνίες του κόμματός του που επι χρόνια το κρατάνε δέσμιο φεουδαρχικών αντιλήψεων, κρατισμού, κοτζαμπασισμού και μπαστουνοβλαχιας. Η κοινωνία είναι πιο έτοιμη από ότι φαντάζονται μερικοί. Στις κρίσιμές μάχες θα βρεθεί μετά κόπων και βασάνων μια λογική πλειοψηφία ή σε κάθε περίπτωση αυτή μπορεί να δημιουργηθεί. Να κλείσει τα αυτιά του σε όσους τον συμβουλέυουν να μην σφάξει τις ιερές αγελάδες της παράταξής του επείδη τάχα μου ως κόμμα εξουσίας οφείλει να είναι πολυσυλλεκτικό. Μια τέτοια πολυσυλλεκτικότητα θα υπονομεύσει την ίδια την διακυβέρνησή του και το μέλλον της χώρας.

ΥΓ 1 Θα πεις κανείς και σενα τί σε νοιαζει, εσύ ψηφίζεις κεντροαριστερά. Με νοιάζει και με παρανοιάζει. Με νοιάζει να αποδεχθούμε την αλήθεια, να βρουμε τα πραγματικά αίτια της καταστροφής και όχι να συντηρούμε μύθους και βλακώδη ιδεολογήματα.

ΥΓ 2 ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ  και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2016

Καμία συναίσθηση (άρθρο μου στην Κυριακάτικη Μακεδονία 31/7/2016)


Η αποτυχία της κυβέρνησης σχεδόν σε όλους τους τομείς είναι πλέον δεδομένη και κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει το αντίθετο με λογικά επιχειρήματα και έγκυρους συλλογισμούς. Σε κανέναν τομέα δεν υπάρχει βελτίωση παρά μόνο ραγδαία αποδιάρθρωση των όποιων δομών και της όποιας λειτουργικότητας υπήρχε. Οι κυβερνώντες φαίνεται να έχουν μία δική τους ατζέντα, αποσυνδεδεμένη από τις τύχες της χώρας και των πολιτών, και υπηρετούν αυτήν ως σχέδιο. Θα ρωτήσει κανείς ποια είναι αυτή η ατζέντα και με τι σχετίζεται. Η παραμονή στην εξουσία με νύχια και με δόντια ή στο χειρότερο για αυτούς σενάριο μία σταθερή κοινωνική επιρροή, που θα τους καθιστά πόλο εξουσίας -η μη υποχώρησή τους σε μεσαίο κόμμα.
Για τα πραγματικά ζητήματα δεν δείχνουν σχεδόν κανένα ενδιαφέρον. Για τα αποτελέσματα των πολιτικών τους δεν δείχνουν σχεδόν κανένα ενδιαφέρον. Αντιθέτως προσπαθούν εναγωνίως να ελέγξουν ό,τι θεωρούν κρίσιμο -τα ΜΜΕ, τη δικαιοσύνη, τμήματα του κρατικού μηχανισμού- γνωρίζοντας ότι μόνο αυτά είναι ικανά να τους διατηρήσουν σε τροχιά εξουσίας, αν όχι στην ίδια την εξουσία, καθώς ο πολυκερματισμός του πολιτικού και κομματικού συστήματος καθιστά δύσκολη την αυτοδυναμία των αντιπάλων τους.
Αντί να επιχειρηθεί το άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, να προχωρήσουμε σε αξιολόγηση δημοσίων υπαλλήλων και κινητικότητα, να δούμε προϋπολογισμούς απόδοσης, να προχωρήσει η ηλεκτρονική διασυνδεσιμότητα των βάσεων δεδομένων, να υιοθετήσουμε ένα απλό φορολογικό σύστημα, να κωδικοποιήσουμε τη νομοθεσία και να μεριμνήσουμε για μία πιο αποδοτική δικαιοσύνη, να αγγίξουμε τον πυρήνα του ασφαλιστικού συστήματος, πολιτικές που είναι εξόχως μεταρρυθμιστικές, ασχολούμαστε με κάποιες εντελώς ρηχές πρωτοβουλίες αλλαγής των θεσμών, που παρουσιάζονται σε μικρής κλίμακας κομματικές συγκεντρώσεις.
Η θεσμική ανασυγκρότηση βέβαια είναι μία σοβαρή κουβέντα, που ίσως έχει αργήσει να γίνει, όμως, εάν κάποιος την αντιμετωπίζει ως τέτοια και εφόσον έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων, φέρνει σοβαρές προτάσεις στο τραπέζι και ενδιαφέρεται για κλίμα συναίνεσης και συνεννόησης. Αντίθετα είδαμε να χρησιμοποιείται αυτή η πρωτοβουλία με όρους κομματικού τακτικισμού, που αποξένωσε την αντιπολίτευση και κινήθηκε σε χαμηλά στάνταρτ.
Βέβαια το κυβερνάν χωρίς καμία συναίσθηση είναι μία διαδικασία που πάντοτε αποδεικνύεται σύντομη, όσοι τακτικισμοί κι αν γίνουν. Η ζώσα πραγματικότητα, η βιωμένη εμπειρία, η οικονομική δυσπραγία παράγουν αποτελέσματα που δεν ανατρέπονται εύκολα. Ιδιαίτερα εάν κανείς κόβει το ΕΚΑΣ και μοιράζει κάρτες σίτισης και ταυτόχρονα εκδράμει σε νησιά με πολυπληθείς συνοδείες με κρατική δαπάνη.

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2016

Τα μεγάλα γεγονότα και η σκιά μας ( άρθρο μου στην εφημερίδα Θεσσαλονίκη της 25/7/2016)


Το τελευταίο διάστημα οι εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο είναι ραγδαίες. Τυχαίνει δε, στην ευρύτερη γειτονιά μας αυτές να είναι πυκνότερες. Σχηματικά από την παγκόσμια οικονομική κρίση και εδώ, με κύρια σημεία τον πόλεμο στη Συρία, το προσφυγικό κύμα, την ισλαμική τρομοκρατία, το Brexit, την αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την προηγούμενη εβδομάδα με την απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία ο πολιτικός χρόνος έχει πυκνώσει. Πολιτική, γεωπολιτική, οικονομία, ισχύς, διπλωματία, διεθνείς σχέσεις, στρατιωτικές επεμβάσεις και περιφερειακές συγκρούσεις είναι πλέον στο επίκεντρο.

Ποιος το βράδυ του επιχειρηθέντος πραξικοπήματος στην Τουρκία δεν σκέφτηκε πως ευτυχώς είμαστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ; Ποιος δεν σκέφτηκε την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού που κρατά στα χέρια του τις τύχες της χώρας; Ποίος δεν ανησύχησε για την τροπή που μπορεί να λάμβαναν τα πράγματα; Τα θυμόμαστε μόνο σε κρίσεις όπου μετράμε τη σκιά μας και τη βρίσκουμε δραματικά λειψή. Ελλιποβαρείς, παράλυτοι μπροστά σε μία συνεχή διολίσθηση σε failed state εμφανίζουμε ψήγματα σκέψης και σύνεσης μόνον τις στιγμές που είναι οριακές.

Σε μία τέτοια χρονική συγκυρία η Ελλάδα συνεχίζει να είναι αποδυναμωμένη, επί της ουσίας αδύναμη όχι μόνο να σχεδιάσει και να υλοποιήσει κάποια πολιτική αλλά ακόμη και να διατυπώσει τις θέσεις ή να αναλάβει κάποιον διαμεσολαβητικό ρόλο, γεγονός που θα τις προσέδιδε κάποιες ωφέλειες σε δεύτερο χρόνο. Ακόμη και στο προσφυγικό ζήτημα που λόγω γεωγραφίας βρέθηκε στον πυρήνα του ζητήματος, η διαχειριστική ανεπάρκεια της κυβέρνησης δεν επέτρεπε υψηλές βλέψεις και προσδοκίες.

Συνεχίζουμε για έβδομο έτος σε μνημονιακή επιτροπεία εντελώς ανίκανοι να φέρουμε εις πέρας μια σειρά αυτονόητων αλλαγών σε κράτος και οικονομία, εντελώς ανίκανοι να προχωρήσουμε σε ορισμένους μείζονες εκσυγχρονισμούς που θα αποκαταστήσουν στοιχειωδώς την λειτουργικότητα της κρατικής μηχανής. Περιστρεφόμαστε γύρω από την καταβολή των εφάπαξ στους δημόσιους υπαλλήλους, τις δυνατότητες συνταξιοδότησης με πλασματικά χρόνια, τις αποσπάσεις υπαλλήλων, τις δυνατότητες προσλήψεων χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι με μαθηματική ακρίβεια αυτά οδηγούν σε νέο δημοσιονομικό εκτροχιασμό και ρίχνουν νερό στο μύλο της κρίσης.


Καμία αυτογνωσία, καμία θέληση για αλλαγή. Αμήχανοι, στατικοί, κουρασμένοι και σχεδόν παραιτημένοι από οποιαδήποτε διεκδίκηση ενός καλύτερου μέλλοντος αναμένουμε άβουλοι μια ευνοϊκή συγκυρία που αργεί να έρθει. Αναμένουμε μία οικονομική και πολιτική παλίρροια για να μας σηκώσει και να ανακουφίσει τους πόνους της δικής μας παθογένειας. Δεν περνά από το μυαλό μας πως το μνημόνιο είναι το έλασσον – μία λεπτή κλωστή που μας κρατά απλά συνδεδεμένους με το κυρίως σώμα της Ένωσης, τη στιγμή που και η τελευταία δεν είναι στα καλύτερά της.

Σάββατο 16 Ιουλίου 2016

Χωρίς πυξίδα με πλεόνασμα κυνισμού ( άρθρο μου στην Εφημερίδα Καρφίτσα της 16/7/2016)



Aπό την Μεταπολίτευση και εδώ η χώρα πορεύτηκε με σταθερότητα, δημοκρατία και ανάπτυξη – όχι συνεχή – που μεταφράστηκαν σε άνοδο του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού λαού. Τα χρόνια αυτά ήταν χωρίς καμία υπερβολή από τα καλύτερα στην ιστορία της Ελλάδας χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρξαν και σκοτεινές πλευρές, αδυναμίες και λάθη. Ένα χαρακτηριστικό αυτών των ετών ήταν πως σχεδόν σε κάθε φάση, σε κάθε υποπερίοδο υπήρχε ένας κεντρικός στόχος για τη χώρα που παρά τον οξύ πολιτικό και κομματικό ανταγωνισμό οριοθετούσε την πορεία της χώρας, σηματοδοτούσε μία μεγάλη συλλογική προσπάθεια και κινητοποιούσε κοινωνικούς, οικονομικούς και πολιτικούς πόρους στην υπόθεση επίτευξής του.

Τα πρώτα χρόνια ήταν η εδραίωση της Δημοκρατίας μετά από την πληγή της χούντας και η σταθεροποίηση της Ελλάδας έναντι των εξωτερικών κινδύνων καθώς η Κυπριακή τραγωδία ήταν νωπή. Αποκορύφωμα της περιόδου η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Στα χρόνια της Αλλαγής εμπεδώθηκε η δημοκρατία, υλοποιήθηκε για πρώτη φορά μία ομαλή κυβερνητική εναλλαγή, ήρθε στην εξουσία ένα μαζικό κόμμα του ευρύτερου χώρου της αριστεράς/κεντροαριστεράς και με τη σειρά του αυτό εφάρμοσε το κυβερνητικό πρόγραμμά του.

Ακολούθησε μια δεκαετία μεγάλων έργων υποδομής, ένταξης στης ευρωζώνη και σύγκλισης με τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους, ανάληψης και προετοιμασίας των Ολυμπιακών Αγώνων ως η μικρότερη ιστορικά χώρα που αναλαμβάνει μία τέτοια ευθύνη σε μία περίοδο συνεχούς ανόδου του βιοτικού επιπέδου.
Προφανώς έγιναν λάθη και παραλείψεις που σωρευτικά οδήγησαν στην κρίση. Υπήρξαν καθυστερήσεις και τρομακτικές αντιστάσεις σε αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να γίνουν όμως στο παρόν άρθρο εξετάζουμε την ύπαρξη ή μη κάποιων κεντρικών στόχων γύρω από τους οποίους δομούνταν η πολιτική και κοινωνική ζωή.
Από το 2010 και την οικονομική κρίση θα έλεγε κανείς πως ένας είναι ο κύριος και βασικός στόχος – η υπέρβασή της και η επαναφορά της οικονομίας σε μία αναπτυξιακή τροχιά. Το 2016 είναι το ένατο έτος με ύφεση ( από το 2008) – μοναδικό φαινόμενο για χώρα σε ειρηνική περίοδο - και το έβδομο σχεδόν εντός μνημονίου.
Σε αυτό λοιπόν το περιβάλλον με αυτές τις παραμέτρους αποτελεί μονόδρομο η προσπάθεια ανάταξης της χώρας. Κάθε κυβέρνηση θα όφειλε να προτάξει και να υλοποιήσει ό,τι ήταν απαραίτητο ώστε αυτή η κρίση, η ύφεση, η απώλεια εθνικού εισοδήματος να σταματήσει και μάλιστα με ταυτόχρονες προοπτικές ανάπτυξης. Κανένα πισωγύρισμα, καμία ιδιοτέλεια, κανένα μικροκομματικό συμφέρον δεν δικαιολογείται μπροστά στην κοινωνική και οικονομική καθίζηση μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας.
Με την παρούσα κυβέρνηση όμως παρατηρείται το εξής παράδοξο. Ενεργεί εντελώς αποκομμένη από κάθε πραγματικότητα, χωρίς πυξίδα, χωρίς μπούσουλα. Αυτάρεσκα μας συστήθηκε ως κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας αλλά αποδεικνύεται εν τοις πράγμασι ως μία από τις πιο κυνικές εξουσίες της ιστορίας. Και δεν είναι η υπογραφή ενός νέου μνημονίου που προ δύο ετών δεν ήταν μονόδρομος, όσο η συνολική της εικόνα και η ατζέντα με την οποία καταπιάνεται. Σε μία χώρα όπου τα λουκέτα αυξάνονται με δραματικό τρόπο, τα δημόσια έσοδα καταρρέουν, το κοινωνικό κράτος - ιδιαίτερα τα νοσοκομεία -αποδιαρθρώνεται, η παιδεία παραπαίει τα ληξιπρόθεσμα χρέη αυξάνονται, τα χρέη του δημοσίου προς ιδιώτες αυξάνονται και μονιμοποιείται μία κατάσταση χαμηλών προσδοκιών, η παρούσα κυβέρνηση ασχολείται με τον εκλογικό νόμο, τις αδειοδοτήσεις των καναλιών, τη Βουλή των εφήβων και την αποκατάσταση ημετέρων. Αδυνατεί να ανταπεξέλθει στα τρέχοντα, στα καθημερινά. Αδυνατεί να διαχειριστεί με στοιχειώδη επάρκεια τις υποθέσεις του κράτους πόσο δε μάλλον να σχεδιάσει δυναμικά το μέλλον και να υπερβεί θετικά τις εξελίξεις. Το μόνο που απασχολεί τους κυβερνήτες είναι η δημιουργία προϋποθέσεων παραμονής τους στην εξουσία ή στη χειρότερη για αυτούς περίπτωση η διατήρησή τους ως δυνάμει κυβερνητικό κόμμα. Τίποτε άλλο.