Το Κιν.Αλλ. σε κρίσιμο σταυροδρόμι, άρθρο για την ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 20/01/2019

Όλα μπορεί να έρθουν πάνω κάτω στην ελληνική πολιτική σκηνή, νέα κυβερνητική πλειοψηφία, αποχωρήσεις βουλευτών, προσχωρήσεις βουλευτών, κρίσιμες ψηφοφορίες μία σταθερά παραμένει. Η καχεκτική δημοσκοπική παρουσία του Κιν.Αλλ και η αδυναμία άρθρωσης πειστικού πολιτικού και προγραμματικού λόγου.

Όσοι το επισημαίνουμε, το πράττουμε από αυθεντικό ενδιαφέρον για το χώρο, άλλος λόγος δεν υπάρχει καθώς ουδείς άλλος δεν ασχολείται με την υπόθεση. Τα πιόνια στη σκακιέρα στήνονται επιμελώς από τον Σεπτέμβρη του 2015 και το κομματικό σύστημα κουτσά - στραβά οδηγείται προς ένα νέο σημείο ισορροπίας. Παγιώνονται οι δύο μεγάλοι πόλοι και οι κοινωνικές δυνάμεις στοιχίζονται γύρω από αυτούς διαμορφώνοντας το νέο πολιτικό σκηνικό. Η Νέα Δημοκρατία με ανανεωμένο πρόσωπο, φιλελεύθερο εκσυγχρονιστή πρόεδρο και διασφαλισμένη από τα «δεξιά» της απολαμβάνει το δημοσκοπικό προβάδισμα και προβάρει κοστούμια εξουσίας. Από την άλλη ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ της κυβερνητικής και διαχειριστικής αποτυχίας παγιώνει την πρωτοκαθεδρία του στον λεγόμενο κεντροαριστερό χώρο και επιμελώς στοχεύει στο να τον εκφράσει σύσσωμο. Με τρόπο άγαρμπο, χωρίς να διεκδικεί την ανασύνθεση ή τη δημιουργία μίας νέας κομματικής και πολιτικής ποιότητας κινείται επιμελώς πάνω σε μία συγκεκριμένη στρατηγική.

Τα δύο μεγάλα κόμματα με την τακτική τους θα οδηγήσουν σε εκλογές πόλωσης σε περιβάλλον όξυνσης. Όλα τα ενδιάμεσα κόμματα πλην ΚΚΕ και Χρυσής Αυγής αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης. Το Κιν.Αλλ. λόγω της παρακαταθήκης του ΠΑ.ΣΟ.Κ διασώζεται προς ώρας αλλά δεν υπάρχει προοπτική.

Ευκαιρίες και χρόνος υπήρξαν για να γραφτεί αλλιώς η ιστορία από το 2015 και μετά. Δεν αξιοποιήθηκαν. Η αδυναμία του Κιν.Αλλ είναι η σανίδα σωτηρίας του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. Η ήττα του τελευταίου θα μπορούσε να προέλθει μόνον από το Κιν.Αλλ. Η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί να διεισδύσει εύκολα στο χώρο αριστερότερα του κέντρου, έχει υψηλή συσπείρωση και φλερτάρει με μεταπολιτευτικά ποσοστά και αυτοδυναμία. Έχει κάθε λόγο να αντιπολιτεύεται τον Τσίπρα του 2009, τον Τσίπρα του 2012, τον Τσίπρα του 2015. Η κεντροαριστερά όμως δεν μπορεί να έχει την ίδια τακτική. Μπορεί σίγουρα και οφείλει να αναδεικνύει συνεχώς την ασυνέπεια λόγων και έργων του κυβερνώντος κόμματος όμως κατά κάποιον τρόπο πρέπει επιπρόσθετα  να απαντήσει στην μετεξέλιξή του. Αν ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ προσπαθεί να υποκαταστήσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ, οι κληρονόμοι του ΠΑ.ΣΟ.Κ τι κάνουν; Διατρανώνουν πως ο σφετεριστής είναι νόθο παιδί; Ποιον απασχολεί η «γραμμή αίματος»;

Καλώς ή κακώς τα κοινωνικά στρώματα που ανέδειξε η κεντροαριστερά και αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά της σήμερα φλερτάρουν με το κυβερνών κόμμα. Ο στόχος της κεντροαριστεράς έπρεπε να είναι διττός. Πρώτον να αντιπροσωπεύσει αυτά τα κοινωνικά στρώματα, να απαντήσει πειστικά στα δικά τους αιτήματα και δεύτερον να τα πιάσει από το χέρι, να εξηγήσει, να φωτίσει τους περιορισμούς και τις δυνατότητες του νέου κόσμου που αχνοφαίνεται. Να μιλήσει για τους πολλούς μεν , ρεαλιστικά δε. Να εξηγήσει γιατί οι παλιές πολιτικές είναι πλέον ακατάλληλες και να παρουσιάσει τις νέες. Μια νέα αυθεντικά προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης που θα εντάσσει όλες τις προκλήσεις, τους περιορισμούς αλλά και τις δυνατότητες.

Είμαστε ικανοί να μοιράσουμε πλούτο που δεν υπάρχει, άρθρο για την ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 13/1/2019

Παρακολουθώντας κανείς το δημόσιο διάλογο, την ημερήσια ατζέντα που απασχολεί τα ΜΜΕ, τον Τύπο, τα social media και το πολιτικό σύστημα διαπιστώνει κανείς πως η χώρα έχει μία μοναδική δυνατότητα. Μπορεί επί μέρες και μήνες να ασχολείται με θέματα σημαντικά μεν, όχι όμως τα σημαντικότερα.

Για παράδειγμα λίγες ημέρες πριν είχαμε το κοινωνικό μέρισμα, τις υποσχέσεις για φοροελαφρύνσεις, το υπερπλεόνασμα, την υποτιθέμενη μείωση της ανεργίας, το σκάνδαλο Novartis. Ακολούθως και σε σχέση με την υπερψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών έχουμε μπει σε ένα γαϊτανάκι εκλογολογίας, ψήφου εμπιστοσύνης, αποχώρησης των ΑΝΕΛ από την κυβέρνηση. Παράλληλα εξετάζουμε την επίσης υποτιθέμενη στροφή του κυβερνώντος κόμματος προς την κεντροαριστερά με τα ανοίγματα προς πολιτικούς και στελέχη του χώρου αυτού. Ακούσαμε από το βήμα της Βουλής από το στόμα του πρωθυπουργού πως το εμφανές πλεονέκτημά του είναι η οικονομία. Μαθαίνουμε για την ανωτατοποίηση των ΤΕΙ και την μετατροπή τους σε Πανεπιστήμια μέσα σε ένα βράδυ, χωρίς σχέδιο.

Φαίνεται δηλαδή πως η χώρα έχει μία κάποια πολυτέλεια να ασχολείται με θέματα που θα ασχολούνταν εάν είχε περάσει σε μία κανονικότητα. Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα; Ας ρίξουμε μία ματιά στα στοιχεία καθώς ο ανθρώπινος πολιτισμός έδωσε μεγάλες μάχες και έκανε υπερβάσεις ώστε να καταλήξει να πιστεύει σε στοιχεία, μετρήσεις, δεδομένα και όχι σε υπερφυσικές δυνάμεις και δεισιδαιμονίες.

Ανάπτυξη: Η αισιόδοξη πρόβλεψη για  +2,5% είναι χαμηλότερη από τον μέσο προβλεπόμενο ρυθμό ανάπτυξης για την επόμενη χρονιά και τοποθετεί τη χώρα μας στην 11η θέση στο σύνολο των 19 χωρών-μελών της Ευρωζώνης.

Επενδύσεις: Μία από τις τρεις χειρότερες επιδόσεις όσον αφορά την πορεία του ακαθάριστου σχηματισμού παγίου κεφαλαίου, ο οποίος και αποτυπώνει ουσιαστικά την πορεία των επενδύσεων.

Κατανάλωση: Η Ελλάδα βρίσκεται στη δεύτερη χειρότερη θέση της Ευρωζώνης για φέτος όσον αφορά τον ρυθμό της δημόσιας κατανάλωσης. Σε ό,τι αφορά στην ιδιωτική κατανάλωση και εκεί η ασθενική αύξηση του 1% είναι η δεύτερη χειρότερη της Ευρωζώνης.

Αν λοιπόν κάποιος παρατηρούσε τη χώρα από μία απόσταση ασφαλείας, θα απορούσε με τις προτεραιότητές μας, την ιεράρχηση των θεμάτων που κάνουμε συλλογικά, την ανεμελιά μας και την δυνατότητα να αντιπαρατεθούμε για τη μοιρασιά ενός πλούτου που απλά δεν παράγεται. Είμαστε ικανοί να αντιπαρατεθούμε για τον αν η ανάπτυξη θα είναι δίκαιη ή άδικη κοινωνικά, ενώ δεν έχουμε σημαντική ανάπτυξη. Μπορούμε να μοιράσουμε υπερπλεονάσματα ενώ προμηθευτές του δημοσίου παραμένουν απλήρωτοι. Μπορούμε να σχεδιάσουμε το ασφαλιστικό της επόμενης τριαντακονταετίας ενώ όλες οι προβολές φωνάζουν πως δεν υπάρχει βιώσιμη λύση ως έχουν τα πράγματα.

Μέχρι ενός σημείου υπάρχει μία λογική εξήγηση που θέλει το δομικό πρόβλημα της χώρας να είναι πρωτίστως πολιτικό. Από την πόρτα της πολιτικής μπήκε η κρίση και όχι από της οικονομίας. Σε μία χώρα που το κράτος και η διαχείρισή του είναι περίπου το 50-60% της συνολικής οικονομικής δραστηριότητας, οι αποφάσεις και οι εξελίξεις είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την πολιτική κατάσταση. Από αυτό το σημείο όμως μέχρι του να μην μας απασχολεί σχεδόν καθόλου η οικονομία και να τρεφόμαστε με καθημερινά πολιτικά show κακής μάλιστα ποιότητας υπάρχει μεγάλη απόσταση.

Η Ελλάδα στο κατώφλι της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 6/1/2019

Σε αυτή τη γωνιά των Βαλκανίων και της Νοτιανατολικής Ευρώπης τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά. Η Ελλάδα επί μία δεκαετία ταλαιπωρείται από μία οικονομική κρίση που ξεκίνησε ως κρίση δανεισμού και κατέληξε σε ριζική αμφισβήτηση κάθε πτυχής του παραγωγικού μοντέλου και του κοινωνικού συμβολαίου. Επί μία δεκαετία η χώρα βρίσκεται σε μία περιδίνηση άνευ προηγουμένου, χωρίς καμία αναλογία με άλλες περιπτώσεις ανεπτυγμένων κρατών. Το καθοδικό σπιράλ συμπαρέσυρε το ΑΕΠ, το δημογραφικό προφίλ της χώρας, τη γεωπολιτική της βαρύτητα, την αποτρεπτική της ικανότητα, το βιοτικό επίπεδο και αμαύρωσε το brand της με ό,τι αυτό συνεπάγεται μακροπρόθεσμα.

Η εθνική τύφλωση, η αδυναμία στοιχειώδους συνεννόησης, η αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος και η από ένα σημείο και μετά αδιαφορία δανειστών και εταίρων έχουν οδηγήσει τη χώρα σε ένα ανεπίτρεπτο τέλμα και υπονομεύσει δραματικά τις προοπτικές ανάταξης. Η χώρα δανείστηκε παραπάνω από 300 δισεκατομμύρια ευρώ – το μεγαλύτερο δάνειο στην ιστορία της ανθρωπότητας - και υλοποίησε αρκετές μεταρρυθμίσεις που έφεραν μία σταθεροποίηση όμως δεν φαίνεται ικανή να πραγματοποιήσει την κρίσιμη μετάβαση σε ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο.

Ταυτόχρονα με τα αμιγώς ελληνικά δομικά προβλήματα, όποιος παρακολουθεί τις εξελίξεις σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο διαπιστώνει ότι οι προκλήσεις είναι πολύ μεγαλύτερες. Ο δυτικός κόσμος βρίσκεται ενώπιον μεγάλων αλλαγών και οι παγκόσμιες ανακατατάξεις θέτουν σημαντικά προβλήματα στο τραπέζι. Η μεταπολεμική συνθήκη πρωτοκαθεδρίας των Η.Π.Α αμφισβητείται. Οι παραγωγικές δυνάμεις της Ανατολής είναι παρούσες και διεκδικούν μερίδιο από τον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Η συζήτηση στρέφεται στις νέες τεχνολογίες που θα κυριαρχήσουν τις επόμενες δεκαετίες και θα αλλάξουν άρδην κάθε κοινωνική, οικονομική και ενδεχομένως και πολιτική δομή που γνωρίζουμε.

4η βιομηχανική επανάσταση

Τα ρομπότ έρχονται να αντικαταστήσουν αρχικά φθηνά εργατικά χέρια, αλλά και πολλά επαγγέλματα στον χώρο των υπηρεσιών. Το ανθρώπινο σώμα γίνεται νέο πεδίο για βιομηχανίες που αναπτύσσονται - αποκωδικοποίηση του DNΑ, τεστ για την ανίχνευση πρώιμων μορφών καρκίνου κ.α. Άλλες εταιρείες επιχειρούν παραγωγή οργάνων από ζώα για να χρησιμοποιηθούν σε μεταμοσχεύσεις σε άνθρωπο.  Nέα επιχειρηματικότητα του δια-μοιρασμού (sharing) υπηρεσιών, με πλατφόρμες όπως η AirBnB και η Uber, αλλάζουν τον χάρτη των πόλεων, των μετακινήσεων και επαναφέρουν στεγαστικά ζητήματα, ζητήματα αστικού σχεδιασμού, δημόσιου χώρου κ.ο.κ. Κυβερνοεπιθέσεις και παρεμβάσεις άλλων κρατών ( Κίνα/ Ρωσία) σε εκλογικές διαδικασίες χωρών όπως οι Η.Π.Α ή το δημοψήφισμα για το Brexit και γενικότερα ζητήματα ασφάλειας λίγα χρόνια πριν θα φάνταζαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Μεγάλες εταιρείες κολοσσοί συγκεντρώνουν τεράστια δεδομένα, πόρους, οικονομική και τελικά και πολιτική ισχύ. Η τεχνητή νοημοσύνη είναι η νέα λυδία λίθος του νέου κόσμου που αχνοφαίνεται.

Αυτές οι παράμετροι διαμορφώνουν μία μεγάλη εικόνα συγκλονιστικών αλλαγών που θα μεταβάλλουν άρδην κάθε παραδοχή. Το «παλαιό καθεστώς» της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας, του Διαφωτισμού, της ρύθμισης, της στρατιωτικής και οικονομικής ισχύος πρέπει να παλέψει για να διασωθεί.

Η Ελλάδα είναι μέρος αυτού του κόσμου. Του κόσμου που κλονίζεται και θα δώσει τη μάχη στον αιώνα που διανύουμε. Ή θα στρωθεί στη δουλειά με σοβαρότητα, πολιτική διεύθυνση βασισμένη σε μακρόπνοο στρατηγικό σχεδιασμό και θα ανακτήσει το χαμένο έδαφος ή θα ασχολείται με επιδόματα και κοινωνικά μερίσματα ενώ μετατρέπεται σε μία buffer zone ασφάλειας του δυτικού κόσμου.