Σάββατο 16 Ιουλίου 2016

Ένα άγαλμα για τον Διαμαντίδη, σαν του Ρόκυ Μπαλμπόα




Εάν είσαι Παναθηναϊκός ή αν νιώθεις λίγο, το παρακάτω άρθρο θα το διαβάσεις ακούγοντας το κομμάτι. Οκ;
Όλη η φετινή μπασκετική χρονιά πέρασε με ένα βάρος, δεν το κρύβω. Είναι η τελευταία χρονιά της ενεργούς δράσης του Δημήτρη Διαμαντίδη στο παρκε, καθώς το είχε δηλώσει και μέσα στη χρονιά το επανέλαβε, απαντώντας στις επίμονες ερωτήσεις των δημοσιογράφων για μια ενδεχόμενη αναθεώρηση αυτής του της απόφασης. Πολλοί μπορεί να κουράστηκαν με αυτήν την μακράς διάρκειας «Διαμαντιδιαδα» αλλά ας κάνουν υπομονή. Θα έρθει η ώρα απόσυρσης και ενός δικού τους αγαπημένου παίκτη και τότε όλοι εμείς θα λάβουμε μέρος στη δική τους γιορτή. Εξάλλου τέτοιου μεγέθους παίκτες δεν συναντάμε κάθε χρόνο. Μην κοιτάς που τα τελευταία 15 χρόνια σταθήκαμε τυχεροί και είχαμε Παπαλουκά- Διαμαντίδη – Σπανούλη ( και αναφέρω μόνον αυτούς τους πραγματικά κορφαίους).
Δεν κρύβω πως αυτό το κείμενο που διαβάζεις , έχω σκεφτεί να το γράψω πολλές φορές μέσα στη χρονιά. Κάθε, μα κάθε φορά όμως για έναν περίεργο λόγο βουρκώνω, δακρύζω, νιώθω μικρό παιδί που κλαίει για ασήμαντα. Θα πει κανείς εδώ ο κόσμος χάνεται και εσύ κλαις για τον Διαμαντίδη. Ναι, δακρύζω για τον Διαμαντίδη γιατί είναι αυτά – τα για πολλούς μικρά που δίνουν γεύσεις και οσμές στη ζωή. Χαρές, λύπες, ταυτίσεις, ομάδα, κορυφή, αποτυχία…
Στεναχωριέμαι λες και επίκειται μία απώλεια ενός δικού ανθρώπου, ένας χωρισμός. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως ο παίκτης με τον οποίο μεγαλώσαμε, με τον οποίο πανηγυρίσαμε, τον οποίο θαυμάσαμε και σχεδόν λατρέψαμε, την επόμενη φορά που θα κοιτάξουμε στο παρκέ του ΟΑΚΑ και στον πάγκο του Παναθηναϊκού δεν θα βρίσκεται εκεί. Είναι ένα τέλος εποχής και όπως όλα τα ανάλογα, πονάει. Είναι, αν θέλεις, μία βίαιη ενηλικίωση όπου καλείσαι να συνεχίσεις χωρίς τον ήρωα των παιδικών/ εφηβικών/ φοιτητικών σου χρόνων. Είναι σαν να αφήνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου πίσω και να συνεχίζεις – το καλύτερο ίσως κομμάτι σου εάν είσαι μπασκετόφιλος και Παναθηναϊκός.
Είναι δε τόσες πολλές οι στιγμές, οι φάσεις, τα καλάθια, οι άμυνες που δεν ξέρεις από ποια να πιαστείς και τι να γράψεις. Η αξία του ως παίκτη είναι αδιαμφισβήτητη – αυτή είναι η βάση κάθε συζήτησης. Όμως ο Διαμαντίδης δεν είναι απλά ένας παίκτης, δεν είναι απλά ένας πάρα πολύ καλός παίκτης- είναι θρύλος. Είναι η ταύτισή του με την ομάδα, είναι η διάρκεια, είναι ο αρχηγός, είναι η σημαία που δεν υποστέλλεται ποτέ. Εξάλλου το παναθηναϊκό σύνθημα « στις χαρές και τις λύπες μαζί» δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Δεν τον τιμούμε μόνο για την μπασκετική του αξία και τις νίκες. Τον τιμούμε για πολλά περισσότερα. Δεν είναι τυχαίο πως φέτος, σε μία κακή επιλογή του – ένα airball– σηκώθηκε όλο το ΟΑΚΑ με 20.000 κόσμο να φωνάξει το όνομά του ρυθμικά.
Είναι να έχεις άστρο και ο Διαμαντίδης το είχε. Έγινε μέλος της μεγαλύτερης ομάδας μπάσκετ που ανέδειξε ο ελληνικός αθλητισμός σε μια περίοδο που είχε κατοχυρώσει την πρωτοκαθεδρία εντός συνόρων, μετρούσε 3 πρωταθλήματα Ευρώπης ( 1996, 2000,2002) και επιθυμούσε διακαώς να επανέλθει στην κορυφή. Κάπου εκεί ξεκίνησε η ξέφρενη πορεία μια τρελής 6ετίας όπου η ομάδα τα σάρωσε όλα. Πρωταθλήματα, κύπελλα, άλλα 3 ευρωπαϊκά, τρεμπλ και αποθέωση. Αποθέωση ομαδική αλλά και ατομική με το ΟΑΚΑ να γίνεται η μπασκετική Μέκκα της Ευρώπης. Με έναν πολύ δυνατό Ολυμπιακό, με υπερομάδες στην Ευρωλίγκα… Χαρακτηριστικά το Final Four του 2009 στο Βερολίνο μνημονεύεται ακόμη ίσως ως ένα από τα καλύτερα και την ομάδα του Παναθηναϊκού τότε μία από τις καλύτερες της διοργάνωσης.
Ναι, είχε αξιόλογους συμπαίκτες. Γυρνούσε το βλέμμα του και έβλεπε τον Σπανούλη, τον Σάρας, το Νίκολας, τον Καλάθη. Έπαιζε το πικ εν ρολ με τον Μπατίστ και γέμιζε την ρακέτα πασάροντας στον Πέκοβιτς, στον Τομάσεβιτς. Έβρισκε τον Φώτση και τον Τσαρτσαρή στα πλάγια. Ύψωνε για τον Λάσμε και τον Γκιστ… Ναι, είχε τον άρχοντα των δακτυλιδιών Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον πάγκο να κρατά την μπαγκέτα και να γίνεται μελιτζανί όταν δεν έβγαιναν οι φάσεις. Είχε στο προπονητικό τιμ τον Ιτούδη που ως άξιος βοηθός εξελίχθηκε σε καλό head coach. Αργότερα τον Πεδουλάκη που μπορει να το ξεζούμισε αλλά κρατησε την ομάδα ψηλα. Nαι,  είχε την οικογένεια Γιαννακόπουλου να βάζει χρήμα και να εξασφαλίζει την υψηλή ανταγωνιστικότητα της ομάδας, να την αγαπά και να νοιάζεται.Ευτυχής συγκυρία θα πω εγώ, από αυτές όπου το σύμπαν συνωμοτεί για να παραχθούν τέτοιας ποιότητας αποτελέσματα. Συναστρία.
Στα σημαντικά πάλι, σε στιγμές που μένουν στη μνήμη, σε φάσεις και όχι μόνο, σε ορόσημα.
2005 »Βαλ’ το αγόρι μου – το βαλε, το βαλε.» Η επιστροφή της επίσημης αγαπημένης στην κορυφή και η δικαίωση μιας πολύ καλής φουρνιάς Ελλήνων παικτών.
2007 Τρίτος τελικός στο ΟΑΚΑ με έναν πολύ ανταγωνιστικό Ολυμπιακό. Τελευταία επίθεση, χάνει ο Σισκάουσκας     και ο Ακερ τρέχει προς το καλάθι μόνος του να σπάσει την έδρα και στο ΣΕΦ να κριθεί ο τίτλος. Οι θεατές                   τραβάνε τα μαλλιά τους όμως αυτός τρέχει ξοπίσω του. Παίρνει τα βήματα « Η ΤΑΠΑ ΑΠΟ ΤΟΝ            ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗ» , 20.000 ρυθμικά το όνομά του. Νίκη, τίτλος, τρεμπλ.
2009 Τρία συνεχόμενα τρίποντα κρίνουν τον τελικό κυπέλλου με τον Ολυμπιακό στο άδειο Ελληνικό. Βερολίνο, σαν αρχηγός φωνάζει τον Αλβέρτη να σηκώσουν μαζί την κούπα γιατί είναι ο Διαμαντίδης. 5οαστέρι.
2011 2 τρίποντα στα τελευταία δεύτερα με τη Μαλαγα μετά από μαεστρική καθοδήγηση Ζοτς δίνουν τη νίκη. Προημιτελικά με τη Μπαρτσελόνα σε μία αξέχαστη σειρά, καθοριστική συμβολή στο να μείνει η ομάδα κοντα στο σκορ και να σπάσει την εδρα. Μετά ΟΑΚΑ και γειά σας. Τελικός με Μακάμπι, πικ εν ρολ, κλεψιματα, 6ο αστέρι, ΜVP.
2012 Προημιτελικά με Μακάμπι σε μια σειρά ανατροπών όπου αλώνεται το ΟΑΚΑ αλλά στο 4ο game αλώνουμε το NOKIA ARENA. 5o ματς, κρίσιμες βολές με τον Δημήτρη στη γραμμή και γενικό σιωπητήριο. Μπαίνει, νίκη, πρόκριση στην Κωνσταντινούπολη.
2013 Μένει, μόνος αυτός με τον Τσαρτσαρή, στην πιο δύσκολη στιγμή για την ομάδα όπου φεύγουν Ζοτς, Ιτούδης και όλοι σχεδόν οι παίκτες. Είναι αυτός η λεπτή κόκκινη γραμμή που συνδέει και κρατά τον Παναθηναϊκό ψηλά. Προημιτελικά με Μπαρτσελόνα – 2o game. Τελευταία επίθεση « γιατί καθυστερεί, δοκιμάζει για τρεις ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙ ο Παναθηναϊκός μπροστά» – « DIA MA NTI DIS». Τελικοί πρωταθλήματος με μειονέκτημα έδρας και πανίσχυρο Ολυμπιακό back to back πρωταθλητή Ευρώπης. Show με Λάσμε και Γκιστ και σκούπα 3-0 στο ΣΕΦ.
2014 Ακόμη ένα πρωτάθλημα και κύπελλο με ανατροπές. Αποδυτήρια ΟΑΚΑ και ερώτηση δημοσιογράφου « και ένα τελευταίο, σε ό,τι αφορά εσένα… του χρόνου εδώ πάλι;». Και η απάντηση « του χρόνου εδώ, εδώ, που να πάω, εδώ είναι η οικογένειά μου».
2016. Μέσα στη Βασκονία, 2o game στα προημιτελικά. Τελευταία επίθεση. Τρίποντο ισοφάρισης που στέλνει το ματς στην παράταση. Μία έκλαμψη από το μαγικό παρελθόν. Αγγιξαμε το final four.
Επειδή κάπου εδώ το πρώτο μουσικό κομμάτι έχει τελειώσει, αν νιώθεις βάλε για το υπόλοιπο του άρθρου να παίζει το παρακάτω, για δεις το ρίγος να σε διαπερνά.
Η επιρροή του στο άθλημα μεγάλη. Σε μια εποχή που το μπάσκετ άλλαξε, συνέβαλε και αυτός σε αυτήν την αλλαγή. Ψηλοί  guard, διάβασμα παιχνιδιού, γρήγορο παιχνίδι, δημιουργία. Ο Διαμαντίδης τα είχε όλα. Τα μακριά του χέρια στη μπάλα το έκαναν πολύ καλό αμυντικό – πολλάκις βραβευμένο για αυτό, κλεψίματα, καταστροφή του αντίπαλου παιχνιδιού. Στο σουτ μετά από ώθηση των προπονητών του βελτιώθηκε – κυρίως στο 3ποντο μιας και από μέση απόσταση ποτέ δεν έπαιξε. Στο διάβασμα του παιχνιδιού ήταν μαέστρος. Διέκρινε τις αδυναμίες της αντίπαλης άμυνας και χτυπούσε εκεί. Προκαλούσε ανισσοροπία και το εκμεταλλευόταν.
Ήταν clutch παίκτης; Ο ορισμός. Όταν η μπάλα έκαιγε όλη η ομάδα έψαχνε αυτόν, αν δεν είχε ήδη αυτός αναλάβει το βάρος αυτής της ευθύνης. Το απέδειξε άλλωστε από το ‘’βάλτο αγόρι μου’’ μέχρι φέτος – τελευταία χρονιά με φαρμακερά σουτ.
Πόσα , μα πόσα βίντεο στο youtube δεν έχουν γίνει. Πόσο μα πόσα αφιερώματα έχουν γραφτεί και πόσα ακόμη θα γραφτούν στο μέλλον, όταν η απουσία του θα γίνει αισθητή. Πολλοί ήδη τον αναγνωρίζουν ως τον καλύτερο Έλληνα μπασκετμπολίστα, πάνω και από τον μεγάλο Νίκο Γκάλη. Και εγώ είμαι ένας από αυτούς όμως δεν έχει νόημα αυτή η κουβέντα καθώς οι δύο παίκτες παίξανε με διαφορά 20-25 ετών. Το σίγουρο είναι πως αν δεν υπήρχε Γκάλης δεν θα υπήρχε Διαμαντίδης, οπότε ας κλείσουμε αυτό το κεφάλαιο με κάτι συναινετικό.
Οι ατομικές και συλλογικές διακρίσης του Διαμαντίδη είναι ένα μοναδικό επίτευγμα. Εδώ παρουσιάζονται μόνο αυτές της Ευρωλίγκας.
diamantidis-records-1-770x550
Διαρκές standing ovation oλη τη χρονιά, Euroleague legend, βραβεύσεις σε κάθε πόλη, ελληνική ή μη, συλλεκτικά αντικείμενα, φανέλες, παπούτσια, κινητά. Σαν να ανακαλύψαμε έξαφνα μια τεράστια αξία που χάνεται και σταματά και θέλουμε να ξορκίσουμε το κακό.
Λίγες μέρες μετά τον φετινό τελικό της Euroleague, όπου έλαμψαν αστέρια, ομάδες, το προπονητικό δίδυμο των χρόνων της Αυτοκρατορίας του Παναθηναϊκού, οι θύμησες πλημμυρίζουν το νου και η σκέψη είναι μία. Είμαστε τυχεροί που το ζήσαμε, ας φανούμε τυχεροί να το ξαναζήσουμε.
Μέσα σε αυτήν την ξέφρενη πορεία του ελληνικού μπάσκετ, τα διαμάντια είναι παντοτινά. Ο Δημήτρης ΔΙαμαντίδης είναι ένα από αυτά.
Στον τελευταίο αγώνα του στο ΟΑΚΑ, λογικά στη σειρά των τελικών του πρωταθλήματος, δεν γνωρίζω τι θα γίνει. Οι μισοί θα κλαίνε και οι άλλοι μισοί θα αποθεώνουν τον πιο ολοκληρωμένο Έλληνα παίκτη, τον αρχηγό και σημαία του Παναθηναϊκού. Για αυτό σας λέω. Κάντε έξω από το ΟΑΚΑ ένα μπρούτζινο άγαλμα στο Μήτσο, σαν του Ροκυ του Μπαλμπόα στη Φιλαδέλφεια.
Δημήτρη Διαμαντίδη σε ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου