Αξίζει η Θεσσαλονίκη να επενδύσει στα Χριστούγεννα; άρθρο στην Voria

 

Η αρχική ιδέα

Είναι γεγονός πως από την πρώτη χρονιά δημαρχίας του Κωνσταντίνου Ζέρβα έχει δοθεί βαρύτητα στην προετοιμασία της πόλης για τον εορταστικό χριστουγεννιάτικο στολισμό της πόλης, παρά το γεγονός της ανάληψης καθηκόντων το μήνα Σεπτέμβριο. Και βέβαια αυτή η επιλογή δεν ήταν τυχαία, ούτε συνιστούσε έκπληξη καθώς όλα τα προηγούμενα χρόνια ο ίδιος από το βήμα του Δημοτικού Συμβουλίου παρενέβαινε στο ζήτημα δείχνοντας ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον.

Την πρώτη χρονιά λοιπόν «Οι Μαγεμένες Γιορτές» εντυπωσίασαν αναμφίβολα κατοίκους και επισκέπτες γιατί έγινε φανερή μια διαφορετική προσέγγιση που βασίζονταν σε ορισμένους άξονες. Φιλόδοξο σχέδιο, πρωτοτυπία, καλύτερη οργάνωση, ευρωπαϊκή αισθητική, παραδοσιακός προσανατολισμός και κινητοποίηση πολλών παικτών, πέραν του Δήμου Θεσσαλονίκης.

Τη διαφορά έκανε η χριστουγεννιάτικη αγορά που οργανώθηκε στα πρότυπα αντίστοιχων κεντροευρωπαϊκών πόλεων και προσέδωσε στο εγχείρημα ζηλευτά χαρακτηριστικά. Έδωσε το μήνυμα στην πόλη αλλά και στους δυνητικούς επισκέπτες ότι «εδώ πάει να γίνει κάτι σοβαρό». Το στοίχημα κερδήθηκε κατά κοινή ομολογία και η πόλη δειλά αλλά σταθερά μπήκε στα ραντάρ όσων παρακολουθούν συστηματικά αυτές τις εξελίξεις. Μετά ήρθε η πανδημία και μοιραία όλα άλλαξαν. Ο δύσκολος χειμώνας του 2020 δεν άφηνε περιθώρια για πολλές εκδηλώσεις – επιλέχθηκε η πόλη να στολιστεί αλλά η καρδιά της χτυπούσε στα νοσοκομεία που ήταν στην πρώτη γραμμή της μάχη κατά του κορωνοϊού.

Η φετινή προσπάθεια

Φέτος, χωρίς να έχουμε αφήσει πίσω μας την πανδημία αλλά με το εμβόλιο να δίνει στην κοινωνία περιθώρια ελευθερίας προετοιμαστήκαμε για ένα μεγάλο come back των γιορτών. Η σκέψη να μεταφερθεί η χριστουγεννιάτικη αγορά από την Πλατεία Δικαστηρίων στο Πάρκο Ξαρχάκου – ως μια άκρως πετυχημένη πρακτική, έμεινε στα χαρτιά παρά την απόλυτη οργανωτικά ετοιμότητα για το εγχείρημα. Τα επιδημιολογικά δεδομένα οδήγησαν σε δεύτερες σκέψεις και κρατάμε την ιδέα για μια επόμενη χρονιά. Αξίζει να σημειωθεί πως η επιλογή χώρου γίνεται πάντοτε με ορισμένα κριτήρια. Το 2019 θελήσαμε να δώσουμε ζωή σε ένα σημείο επιβαρυμένο και με «καλές χρήσεις» να δείξουμε πως για καμία περιοχή, καμία γειτονιά δεν υπάρχει νομοτέλεια εγκατάλειψης.

Πάμε όμως στα υπόλοιπα. Φέτος λοιπόν χωρίς τη δυνατότητα πολλών και μεγάλων εορταστικών εκδηλώσεων, χωρίς τη χριστουγεννιάτικη αγορά και παρά το γεγονός πως όλα είχαν σχεδιαστεί και προετοιμαστεί, δόθηκε βαρύτητα στον στολισμό και τον φωτισμό. Κατά κοινή ομολογία πολλών – αν όχι όλων – η πόλη είναι για πρώτη φορά τόσο φωτεινή. Για πρώτη φορά φτάνουμε σε γειτονιές με τόσο έντονη και δυνατή παρουσία καθώς πέραν του κέντρου και του άξονα της Αριστοτέλους που αυτονόητα έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα, όλοι έχουμε δικαίωμα στη χαρά.

Ποια είναι τα οφέλη;

Στόχος μας είναι να μετατρέψουμε τη Θεσσαλονίκη την περίοδο των γιορτών αφενός σε προορισμό για επισκέπτες από Ελλάδα και εξωτερικό και αφετέρου να την ομορφύνουμε, να προσδώσουμε εκείνη την εορταστική ατμόσφαιρα που αναλογεί σε φιλόδοξα, αισιόδοξα, δυναμικά ευρωπαϊκά αστικά κέντρα. Τα οφέλη είναι πολλαπλά τόσο για την τοπική οικονομία όσο όμως και για την ποιότητα ζωής, για την διασκέδαση και την ψυχολογική ανάταση.

Υπόθεση όλης της πόλης: Ο στολισμός, ο φωτισμός, οι εκδηλώσεις είναι project που έχουν κόστος. Είναι σημαντικό πως αυτό το όραμα, αυτόν τον στόχο πλέον τον μοιράζονται πλέον πολλοί μέσα στην πόλη. Η «συμμαχία του καλού» φορά τα γιορτινά της και συνεισφέρει έμπρακτα. Φορείς, σύλλογοι, επιμελητήρια, μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις, επαγγελματίες αντιλαμβάνονται τις Χριστουγεννιάτικες γιορτές ως μία συλλογική υπόθεση. Κερδίζουμε το στοίχημα – κερδίζει όλη η πόλη. Το κόστος λοιπόν καλύπτεται με χορηγίες και χρόνο με το χρόνο ο στολισμός αυξάνεται. Τα χρήματα και τα υλικά πιάνουν τόπο και όλοι αντιλαμβάνονται ότι η προσπάθεια που γίνεται είναι συστηματική και πως υπάρχει σχέδιο. Ο προϋπολογισμός του Δήμου δεν επιβαρύνεται και η πόλη βρίσκει ένα πεδίο που μπορεί να την ενώσει – σημαντικό για τη Θεσσαλονίκη των διχασμών.

Κάθε χρόνο περισσότερα και καλύτερα: Με τον τρόπο που οργανώνονται τα Χριστούγεννα της πόλης, κάθε χρόνο σωρεύουμε στολισμό και φωτισμό. Ό,τι αγοράστηκε πρόπερσι, πέρυσι και φέτος αθροίζεται με τα μελλοντικά και πολύ σύντομα θα μας δώσει τη δυνατότητα να φτάσουμε παντού.

Αφύπνιση της χειμερινής τουριστικής βιομηχανίας: Παγκοσμίως η βιομηχανία των Χριστουγέννων είναι δραστηριότητα πολλών δισεκατομμυρίων και η Ελλάδα πλην ελαχίστων εξαιρέσεων είναι απούσα. Διακηρυκτικά στοχεύουμε σε τουρισμό 4 εποχών αλλά κάπου εκεί στα τέλη Οκτωβρίου τα μαζεύουμε και αναμένουμε το επόμενο καλοκαίρι. Αυτό μπορεί να αλλάξει αν αντιμετωπίσουμε τα Χριστούγεννα όπως το καλοκαίρι – ως ένα τουριστικό προϊόν. Δεν είναι εύκολο, δεν είναι ακατόρθωτο. Η χρονική διεύρυνση της τουριστικής δραστηριότητας, η καλύτερη γεωγραφική κατανομή της τουριστικής ζήτησης και η αύξηση της μέσης δαπάνης και της διάρκειας παραμονής των επισκεπτών θα φέρουν θέσεις εργασίας, εισόδημα και ανάπτυξη σε πολλούς κλάδους.

Σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές πόλεις: Υπάρχουν πόλεις που έχουν παράδοση στον τομέα αυτό και είναι λογικό. Ας μη συγκριθούμε άμεσα με αυτές. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις πόλεων πιο κοντά στα δικά μας πολιτισμικά, κοινωνικά και οικονομικά χαρακτηριστικά που τα καταφέρνουν πάρα πολύ καλά έχοντας κλείσει το χάσμα με τις πρώτες. Να δούμε λοιπόν τις συνταγές τους, τις ιδέες τους, τα επιτεύγματά τους

Ενίσχυση παράλληλων δραστηριοτήτων – κεντρικότητα του brand της πόλης: Ερχόμενος κανείς στη Θεσσαλονίκη για τις γιορτές, πέραν της διαμονής σε κάποιο κατάλυμα θα έχει την ευκαιρία να γνωρίσει τη γαστρονομία της – πρωτεύουσα πλέον με τη σφραγίδα της UNSECO. Ίσως ενδιαφερθεί για κάποια απόδραση σε κάποιο κοντινό προορισμό, σε κάποιο χειμερινό θέρετρο. Προσθέτοντας τα Χριστούγεννα ως λόγο επίσκεψης και κατανάλωσης στην πόλη είναι δεδομένο ότι ενισχύεται το brand της. Πλάι στα παραδοσιακά πλεονεκτήματά της, ιστορία, κοσμοπολιτισμός, μουσεία θάλασσα, αρχιτεκτονική, γαστρονομία, εγγύτητα με περιοχές αυξημένου ενδιαφέροντος, βάζουμε έναν ακόμη λόγο, μία ακόμη πινελιά.

Πέραν αυτών όμως αξίζει να δούμε αν η Θεσσαλονίκη εναρμονίζεται με τα ζητούμενα της νέας εποχής σε ό,τι αφορά στον τουρισμό. «Η πορεία του ελληνικού τουρισμού προς το 2030 προϋποθέτει τη μετάβαση από την αυθόρμητη στη στοχευμένη ανάπτυξη μέσα από ένα μεθοδικό, ουσιαστικό και ολοκληρωμένο σχεδιασμό σε ένα πλαίσιο βιωσιμότητας, λαμβάνοντας υπόψη διαθέσιμους πόρους, στόχους και αναδυόμενες τάσεις» αναφέρει η μελέτη με θέμα: «Ελληνικός Τουρισμός 2030|Σχέδια Δράσης» που εκπονήθηκε από την κοινοπραξία εταιρειών Deloitte-Remaco για λογαριασμό του ΙΝΣΕΤΕ.

Σε αυτήν τα προσδιορίζονται 5 άξονες για την ανάπτυξη του ελληνικού τουρισμού:

   -Η βελτίωση και ανάπτυξη των δημοσίων -κυρίως- υποδομών

   -Η αναβάθμιση, καινοτομία και προώθηση του τουριστικού προϊόντος

   -Η ψηφιακή αναβάθμιση και ο μετασχηματισμός του τουριστικού οικοσυστήματος

   -Η προστασία του περιβάλλοντος και η αειφορία, και

   -Η ενίσχυση των δεξιοτήτων και η ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας.

Για όποιον παρακολουθεί τον πυρήνα της πολιτικής και προγραμματικής προσέγγισης του Δήμου Θεσσαλονίκης, είναι σίγουρο ότι θα εντοπίσει σίγουρα την βαρύτητα και την κεντρικότητα των υποδομών, τη συστηματική δουλειά στην ψηφιακή αναβάθμιση και την επένδυση στη δημιουργία ενός ψηφιοποιημένου περιβάλλοντος καθώς και στην σημασία που δίνεται στη στήριξη και ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας μέσα από ένα πλέγμα πολιτικών και επιλογών σε όλο το φάσμα των αρμοδιοτήτων του.

Βρισκόμαστε στην αρχή μιας δεκαετίας που φαίνεται πως συγκεντρώνονται οι προϋποθέσεις για ανοδική πορεία. Υπάρχει βούληση, υπάρχει σχέδιο, έχουν ωριμάσει πολιτικά - κοινωνικά αλλά και τεχνικά οι συνθήκες, υπάρχει δημοσιονομικός χώρος και το κυριότερο όλων, έχει εμπεδωθεί η πεποίθηση πως μπορούμε να τα καταφέρουμε. Το πετυχαίνουμε με τα Χριστούγεννα, με τις υποδομές, με την προσέλκυση μεγάλων πολυεθνικών, με τις επενδύσεις, την εξωστρέφεια και τη διεκδίκηση κάθε διαθέσιμου πόρου.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε ΕΔΩ  

Κεντρικότητα, το πλεονέκτημα Ανδρουλάκη

 

Το σημαντικότερο πλεονέκτημα του νικητή του Α' γύρου ήταν ότι η υποψηφιότητά του είχε κεντρικότητα στις εσωκομματικές εκλογές. Κεντρικότητα που του έδινε – δίνει- το απόλυτο πολιτικό πλεονέκτημα σε κάθε πιθανό δεύτερο γύρο. Κεντρικότητα που τον κατέστησε την πιο λογική κομματική επιλογή για μερίδες του κομματικού εκλογικού σώματος που παλαιότερα δεν τον επέλεξαν, αλλά τώρα - πριμοδοτώντας την προσωπική πολιτική του αξιοπιστία - πήγαν στην κάλπη υπέρ του.

Με μια πολιτικά μετριοπαθή στρατηγική, αυτήν την κεντρικότητα διαφύλαξε ως κόρη οφθαλμού, αποφεύγοντας την μεγάλη πολιτική και προγραμματική έκθεση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπέδειξε ιδεολογικές συντεταγμένες. Έδειξε ότι έχει γνώση της παγκόσμιας και ευρωπαϊκής συζήτησης αλλά δεν μπήκε βαθιά στον προγραμματικό – πολιτικό ανταγωνισμό. Άλλωστε δεν παρατηρήθηκαν κολοσσιαίες πολιτικές διάφορες ανάμεσα στους υποψήφιους, δεν κρίθηκε σε αυτό το πεδίο η μάχη. Αλλά και πέραν αυτού, η κεντροαριστερά ακόμη και τα πέτρινα χρόνια της, επί μία δεκαετία, είναι παραγωγός προγραμματικού και πολιτικού λόγου. Τα κείμενα, οι επεξεργασίες, τα προγράμματα του αστερισμού του ευρύτερου χώρου εάν συγκεντρωθούν και μπούνε σε σειρά μας δίνουν ακόμη και σήμερα μια ποιοτική και ευθέως ανταγωνιστική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης.

Η κεντρικότητα της υποψηφιότητάς ταυτίστηκε με τη σημασία της αυτονομίας του χώρου και της σαφούς οριοθέτησης από τον κομματικό ανταγωνισμό. Έμμεσα δηλαδή απευθύνθηκε στους εκλογείς υποδεικνύοντας ιεράρχηση στόχων και αντίστοιχη σειρά βημάτων. Πρώτα ενότητα, αυτονομία, καθαρή ιδεολογική και προγραμματική τοποθέτηση και ακολούθως απεύθυνση στην ευρύτερη κοινωνία – με αυτή τη σειρά. Τα μηνύματά του ήταν απλά και καθαρά.

Επενδύει επίσης στο αίτημα για ανανέωση που όσο και ο,τι και να λέμε είναι ισχυρότατο, ειδικά σε έναν χώρο που λεηλατήθηκε από μια παρέα 40ρηδων, χωρίς καμία προγραμματική ωριμότητα το 2012-2019. Υπόσχεται δε, μια ηγεσία πιο ανταγωνιστική προς τους αντιπάλους - λογικό σε ένα αρχηγοκεντρικό κομματικό σύστημα - αλλά και σταθερές και λιτές κομματικές δομές, μάλλον απότοκος της ευρωπαϊκής του εμπειρίας. Οι αναφορές στο SPD και σε Πορτογάλους και Ισπανούς Σοσιαλιστές ήταν συνεχείς.

Η πιθανή εκλογή του δημιουργεί προϋποθέσεις ανακατατάξεων στον πέραν της κεντροδεξιάς χώρο. Η πρόκληση και το στοίχημα για την επόμενη ημέρα είναι τεραστίων διαστάσεων, αλλά νωρίς να το περιγράψουμε. Αν θα μπορούσα να σκιαγραφήσω τον πυρήνα του ζητήματος «επόμενη ημέρα», αυτό είναι να αντιληφθεί σε βάθος και σε ολόκληρο το εύρος το τι σημαίνει ηγεσία. Ηγεσία σημαίνει αγκαλιά στο όλον, όχι στο μέρος. Σημαίνει πολιτικές και οργανωτικές υπερβάσεις, διαφορετικής ποιότητας από αυτές που – σίγουρα- έκανε ο ίδιος στην πορεία του προς την αρχηγία. Εκτιμώ ότι το γνωρίζει και έχει κατανοήσει τον καταστατικά διαφορετικό ρόλο που καλείται να υπηρετήσει.

Κατά μία περίεργη αναλογία καλείται να κάνει στα κομματικά πράγματα αυτό που δεν έκανε ο Αλέξης Τσίπρας. Καλείται να φτιάξει κόμμα με δομές και διαδικασίες αλλά κυρίως να απευθυνθεί στο ευρύτερο δυνατό ακροατήριο αξιοποιώντας τις ευρύτερες κομματικές δυνάμεις.

Οι ευκαιρίες στην πολιτική είναι σαν τα τρένα. Αν είσαι στο σταθμό την ώρα που περνάνε, ανεβαίνεις και φτάνεις στον προορισμό σου. Ο Τσίπρας από τότε που κατέβηκε από το τρένο δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει που είναι ο επόμενος σταθμός. Ο Νίκος Ανδρουλάκης στο πρώτο του ραντεβού ήταν εκεί.

 

Πως θα είναι ο 21ος αιώνας; άρθρο στην Κυριακάτικη Μακεδονία της 25/4/2021

Τις τελευταίες ημέρες έπεσαν στην αντίληψή μου ορισμένες πολύ ενδιαφέρουσες ειδήσεις που θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι είναι ψηφίδες του σεναρίου του 21^ου αιώνα. Βέβαια για να έχει κανείς ολόκληρη εικόνα του ψηφιδωτού θα πρέπει αυτό να συμπληρωθεί επαρκώς, να εμφανιστούν τα βασικά σχήματα και τα χρώματα, όμως αυτό δεν αναιρεί την σημασία των αρχικών ψηφίδων.

Είδηση 1^η  - Η Κίνα ανακοίνωσε ανάπτυξη – ρεκόρ για το πρώτο τρίμηνο του 2021, καταγράφοντας άνοδο της τάξεως του 18,3% σε σύγκριση με το αντίστοιχο διάστημα τη χρονιά που προηγήθηκε. Η οικονομία της Κίνας αναπτύχθηκε με τον ταχύτερο ρυθμό από το 1992.

Είδηση 2^η - Επενδύσεις περίπου 2 τρισ. δολαρίων στις υποδομές πρότεινε ο πρόεδρος των ΗΠΑ Joe Biden, με στόχο τη δημιουργία εκατομμυρίων θέσεων εργασίας και την αντιμετώπιση της πρόκλησης που θέτει η Κίνα στον ανταγωνισμό. Το πρόγραμμα "Build Back Better" αφορά σε αυτές τις επενδύσεις που θα απλωθούν σε μια περίοδο οκτώ ετών

Οι δυο αυτές ειδήσεις μας προετοιμάζουν για το τι θα ακολουθήσει. Τα πρώτα 20 χρόνια του νέου αιώνα ήταν μάλλον η εισαγωγή και τώρα περνάμε μάλλον στο κύριο θέμα. Οι τάσεις βέβαια προϋπήρχαν και άρχισαν να διαμορφώνονται στα τέλη του προηγούμενου αιώνα όμως πλέον γίνονται εμφανείς σε περισσότερους. Το ξέσπασμα της πανδημίας και κυρίως ο τρόπος αντιμετώπισής της ήταν και παραμένει ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των νέων προκλήσεων. Βλέπουμε σε πραγματικό χρόνο πως αντιδρά και διαχειρίζεται την κατάσταση η Κίνα, οι υπόλοιπες αναπτυγμένες ασιατικές χώρες, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ρωσία, η Ινδία και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Μπορούμε να συγκρίνουμε και να αντιληφθούμε πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, υστερήσεις, αποφασιστικότητα στην ηγεσία, κρατική ετοιμότητα και ευελιξία, ενσωμάτωση τεχνολογικής εξέλιξης, ψηφιακή διάρθρωση, θεσμική συγκρότηση αλλά και πολιτισμικές διαφοροποιήσεις που επηρεάζουν την προσπάθεια κατά τόπους. Μπορούμε  να αξιολογήσουμε τις επιδόσεις αυτών των πόλων του παγκόσμιου συστήματος σε ίδιο χρόνο, όντας αντιμέτωποι με την ίδια πρόκληση, χρησιμοποιώντας απολύτως μετρήσιμα και συγκρίσιμα δεδομένα.

Από εκεί και πέρα όμως τα αποτελέσματα αυτής της μέγα- σύγκρισης επιδέχονται πολλών αναλύσεων και ερμηνειών. Για παράδειγμα ένα κομβικό ερώτημα είναι κατά πόσο η αστική φιλελεύθερη δημοκρατία- όπως αυτή διαμορφώθηκε σε Η.Π.Α και Ε.Ε-  μπορεί να επιβιώσει ως παγκόσμιο πρότυπο πολιτικού συστήματος όταν αυταρχικές και άκρως συγκεντρωτικές χώρες φαίνεται να κάνουν άλματα και να απαντούν εξίσου ή και πιο ικανοποιητικά σε πλανητικές προκλήσεις;

Ποιοι πόλοι εμφανίζονται τεχνολογικά υπέρτεροι; Ποια είναι η τάση; Λέγεται ότι οι Η.Π.Α έβλεπαν κάποτε την Κίνα ως μια χώρα που αντιγράφει την τεχνολογία των άλλων. Σήμερα ισχύει το ίδιο; Και τι συμβαίνει στο πεδίο την εκπαίδευσης, της καινοτομίας – στάδια πριν την τεχνολογική εφαρμογή; Η Κίνα είναι «fast follower», αλλά «τα καλύτερα και τα πιο πρωτότυπα papers έρχονται ακόμα από τη Δύση» -  για πόσο ακόμα;

Μπορεί ένας πόλος που είναι βασισμένος στις αρχές της δημοκρατίας, που επιδιώκει ομοφωνίες και συναινέσεις μέσα από μακρόσυρτες και γραφειοκρατικές διαδικασίες να ανταγωνιστεί ένα μονοκομματικό μοντέλο απόλυτης εξουσίας; Μπορεί με λίγα λόγια η Ε.Ε που ξεκίνησε με στόχο της αποφυγή πολέμων μεταξύ ευρωπαϊκών κρατών να παίξει κάποιο ρόλο στον 21^ο αιώνα που το κέντρο βάρους του πλανήτη είναι σε άλλα μήκη και πλάτη; Μπορούν, προλαβαίνουν οι Ή.Π.Α να διατηρήσουν την πρωτοκαθεδρία και μέσα από ποιες επιλογές θα το επιχειρήσουν; Το σχέδιο Biden είναι αφετηρία μιας τέτοιας προσπάθειας; Επαρκεί η στροφή και η επένδυση και στις υποδομές; Αν δει κανείς τα επιτεύγματα του Πεκίνου ίσως τρομάξει σε αυτόν τον τομέα.

Η ύπαρξη ενός ενιαίου πολιτικού κέντρου είναι συγκριτικό πλεονέκτημα ή όχι; Πριν βιαστούμε να απαντήσουμε αξίζει να θυμηθούμε το εξής. Η σχέση Δύσης και Κίνας είναι χαρακτηριστική περίπτωση. Η μεν πρώτη μετατράπηκε λόγω της πτώσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε ένα ανεξάντλητο πεδίο δικτύων, η δεύτερη αναπτύχθηκε βασισμένη σε μία κεντρική ιεραρχική δομή. Η έλλειψη κεντρικής διεύθυνσης στη Δύση επέτρεψε και ευνόησε τη δημιουργία ποικιλόμορφων δικτύων που καινοτομούν ως αυτόνομοι κόμβοι, ενώ η πιο ανεπτυγμένη  Κίνα το 1500μ.Χ., δεν κατάφερε να υιοθετήσει τις καινοτομίες έγκαιρα και καθολικά.

 

 

Διοίκηση Ζέρβα: Έργο παρά τις δυσκολίες - Αλλαγή παραδείγματος, άρθρο στον ΤΥΠΟ της Θεσσαλονίκης, 21/3/2021

 

Όταν οι κάλπες έκλεισαν την δεύτερη Κυριακή των αυτοδιοικητικών εκλογών η πόλη βρίσκονταν ενώπιον ενός μοναδικού αποτελέσματος. Ο νέος δήμαρχος συγκέντρωσε 67% των ψήφων όμως η απλή αναλογική του έδινε μόλις 7 συμβούλους σε σύνολο 49. Αυτή η εξαιρετικά σύνθετη κατάσταση ήταν απότοκος ενός συστήματος που δημιούργησε αβεβαιότητα – όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη αλλά και σε άλλους δήμους της χώρας.

Όλο το καλοκαίρι του 2019 ο δήμος Θεσσαλονίκης ήταν ένα case study ακυβερνησίας και η πρόκληση για τη νέα Διοίκηση πολύ μεγάλη. Από εκείνη την περίοδο βέβαια κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και σήμερα συζητούμε εάν υπάρχει στο Δημοτικό Συμβούλιο απόλυτη ή σχετική πλειοψηφία. Είναι και αυτή μία πρόοδος αλλά και απόδειξη της απόστασης που έχουμε διανύσει.

Επίσης, αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή η κατάσταση ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι από τον Κωνσταντίνο Ζέρβα. Το σύνθημά του ήταν «ούτε μία ημέρα χαμένη, ούτε ένα λεπτό ακυβερνησίας, καμία περίοδος χάριτος». Εν πολλοίς αυτό έγινε το διάστημα από τον Σεπτέμβριο του 2019 μέχρι σήμερα. Οι προσδοκίες ήταν και παραμένουν υψηλές, περίοδος χάριτος δεν ζητήθηκε και δεν προσφέρθηκε. Το έργο όμως είναι μετρήσιμο παρά τα δεδομένα και τους εξωτερικούς καταναγκασμούς.

Βασική παράμετρος είναι το ξέσπασμα της πανδημίας, γεγονός που όπως ήταν φυσικό και λογικό μετέβαλε τις προτεραιότητες και την ιεράρχηση των ζητημάτων. Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας δεν μπορούσε να λείπει από την εθνική συλλογική προσπάθεια υπέρβασης της υγειονομικής κρίσης ούτε από την προσπάθεια προστασίας της δημόσιας υγείας. Στους 19 μήνες διοίκησης οι 12 πέρασαν με πανδημία, lockdown, οικονομικές απώλειες και σταθερή στήριξη κοινωνίας και οικονομίας, στα όρια των δυνατοτήτων του Δήμου.

Δεσμεύσεις – έργο – προτεραιότητες

Στην πολιτική ζωή, έτσι όπως αυτή έχει εξελιχθεί στην Ελλάδα, έχει μεγάλη σημασία η αξιοπιστία των προσώπων. Μετά από μια υπερδεκαετή κρίση έχει νόημα και αξία να μιλάμε με στόχους, ιεραρχήσεις και συνοχή. Η σημερινή διοίκηση του Δήμου Θεσσαλονίκης διαπνέεται από κάποιες βασικές αρχές – μια φιλοσοφία και προσέγγιση των πραγμάτων.

Υποδομές και καθημερινότητα βρίσκονται στον πολιτικό πυρήνα αυτής της περιόδου καθώς η ανάγνωση και η ανάλυση της πραγματικότητας οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα.

Η υστέρηση της Θεσσαλονίκης σε βασικά έργα υποδομής ήταν τροχοπέδη. Τα προηγούμενα πολλά χρόνια – και λόγω οικονομικής κρίσης – περιοριστήκαμε σε εκθέσεις ιδεών για μια πόλη που μονίμως είχε προοπτικές, είχε ευκαιρίες, είχε δυνατότητες όμως αυτές έμεναν στην καλύτερη περίπτωση στο χαρτί. Παράλληλα, η προϊούσα υποβάθμιση της καθημερινότητας σώρευε δυσαρέσκεια και επιδρούσε αρνητικά σε οικονομία και ψυχολογία. Ένα γκρίζο πέπλο πάνω από την πόλη δεν της έδινε ανάσα αισιοδοξίας. «Τίποτε δεν γίνεται, τίποτε δεν ολοκληρώνεται, η Αθήνα είναι το κέντρο» κοκ. Η πόλη είχε προοπτικές αλλά δεν είχε αστικά λεωφορεία, κάδους, επαρκή φωτισμό, μέσα σταθερής τροχιάς. Συστήνονταν στον κόσμο ως μία πόλη με σημαντική ιστορία αλλά αβέβαιο μέλλον. Ως όμορφος τουριστικός προορισμός χωρίς όμως αυτό να επαρκεί – χωρίς να πλαισιώνεται από παραγωγικές επενδύσεις, έρευνα, καινοτομία, δημόσια έργα κοκ.

Πως αλλάζει αυτό;

Εν αρχή ην ο λόγος. Τα πράγματα αλλάζουν αν μιλήσουμε διαφορετικά, αν φέρουμε τα προβλήματα στο επίκεντρο του δημοσίου διαλόγου. Αυτό έκανε ο Κωνσταντίνος Ζέρβας από την πρώτη στιγμή της εκλογής του. Η πολιτική στήριξη όλων των έργων υποδομής, όλων των μεγάλων projects που τρέχουν στην πόλη είναι μία σημαντική διαφοροποίηση. Η λογική του «βρίσκω μία λύση για κάθε πρόβλημα» ήρθε να αντικαταστήσει τη λογική του «βρίσκω ένα πρόβλημα σε κάθε λύση». Η δεύτερη δοκιμάστηκε και μας εγκλώβισε σε ένα αντιαναπτυξιακό τέλμα και σε μία επιδείνωση βασικών παραμέτρων της καθημερινής ζωής.

Οι δυνάμεις της αδράνειας και της ακινησίας, των αέναων συζητήσεων, του μηρυκασμού παλιών συνταγών που απέτυχαν, δεν θα πέσουν αμαχητί. Οι κοινωνικές δυνάμεις που έχουν αντιληφθεί ότι κάτι πρέπει να αλλάξει πρέπει να συνασπιστούν, όχι κατ’ ανάγκη γύρω από πρόσωπα αλλά γύρω από μία ατζέντα  με δομή και στόχευση.

Ποια είναι τα σημεία αιχμής;

Έξι είναι οι κατευθυντήριοι άξονες για την επόμενη ημέρα όπως τους περιγράφει ο ίδιος ο δήμαρχος

1. Έργα υποδομών, κρίσιμα και απολύτως απαραίτητα για την εξέλιξη της πόλης. Μετρό – Αεροδρόμιο – λιμάνι – οδικοί άξονες – νέα περιφερειακή flyover – σιδηροδρομικά δίκτυα – αστικές συγκοινωνίες.
2. Αναπλάσεις δημοσίου χώρου, αισθητική και λειτουργική αναβάθμιση, νέα εικόνα – νέα αυτοπεποίθηση. Ανάπλαση ΔΕΘ, ανάπλαση άξονα Αριστοτέλους, αναπλάσεις βασικών πλατειών στο κέντρο, επέκταση παλιάς παραλίας με deck, νέοι «Στάβλοι Παπάφη», νέο γήπεδο Τούμπας.
3. Αναβάθμιση της καθημερινότητας. Οδικό δίκτυο, πεζοδρόμια, αστικός εξοπλισμός, επαρκής φωτισμός, πόλη με πράσινο, με ελεύθερους χώρους. Ξεκινά ένα μεγάλο πρόγραμμα παρεμβάσεων στις γειτονιές. Παράλληλα βελτιώθηκε η καθαριότητα, εκσυγχρονίζεται ο στόλος των οχημάτων, τοποθετήθηκαν οι πρώτοι υπόγειοι κάδοι.
4. Smart city και ηλεκτρονική εξυπηρέτηση των πολιτών.
5. Στήριξη της επιχειρηματικότητας με κάθε τρόπο. Μειώθηκαν 25% τα ανταποδοτικά τέλη, θεσπίστηκαν ελαφρύνσεις, απαλλαγές –γενναία μέτρα
6. Συνεννόηση – συνεργασία – συμμετοχή. Δεν έχουμε την πολυτέλεια σπατάλης χρόνου, σπατάλης πόρων και άλλων χαμένων ευκαιριών. Να κρατηθούμε μακριά από διχασμούς που ταλαιπωρούν την πόλη.

Πως μπορεί να αναστηθεί ένα κόμμα σε μία πόλη; Το ΠΑ.ΣΟ.Κ στη Θεσσαλονίκη, άρθρο στη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 21/2/2020

 

Το ΠΑΣΟΚ ( ή ΚΙΝ.ΑΛ) βρίσκεται εδώ και καιρό σε ένα ιδιότυπο τέλμα. Θέλει αλλά δεν μπορεί, μπορεί αλλά δεν θέλει – μικρή σημασία έχει. Είναι πασιφανές ότι ως έχουν τα πράγματα δεν υπάρχει περίπτωση να ανακάμψει καθώς δεν κινείται. Στην εκκωφαντική ανυμποριά του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ να μετεξελιχθει, το ΠΑ.ΣΟ.Κ απαντά με ακόμα πιο εκκωφαντική απουσία από το γήπεδο. Οι αντίπαλοι είναι αδύναμοι ή έχουν τρωτά σημεία αλλά το ΠΑ.ΣΟ.Κ δεν κατεβαίνει να παίξει στον αγώνα.

Αναφέρομαι κυρίως σε τοπικό επίπεδο – απολύτως ενδεικτικό όμως αναλογιών πανελλαδικά. Όταν στη Θεσσαλονίκη, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας σε ένα πολεοδομικό συγκρότημα πλέον του 1 εκατ. κατοίκων δεν έχει απολύτως καμία παρέμβαση, τί να περιμένει κανείς για άλλες πρωτεύουσες νομών και περιοχές.
Αναφέρομαι στη Θεσσαλονίκη διότι είναι μία περίπτωση με ειδική αξία και βαρύτητα. Δεν είναι η πρωτεύουσα αλλά δεν είναι και επαρχία. Είναι ένα αστικό κέντρο με συγκεκριμένες προκλήσεις, προβλήματα, είναι μια περιοχή όπου υπάρχει δυνατότητα ανάπτυξης και κάλυψης του παραγωγικού χάσματος και ταυτόχρονα περιοχή που υστερεί.

Και είναι σημαντικό για το ΠΑ.ΣΟ.Κ να έχει μια παρουσία στη Θεσσαλονίκη καθώς οφείλει να στραφεί και στους πληθυσμούς των αστικών κέντρων και στις παραγωγικές ηλικίες εάν δεν θέλει να εξελιχθεί σε κόμμα γερόντων και περιφέρειας. Είναι σημαντικό να μπορέσει μέσα από πολιτικές διεργασίες να αναδείξει νέα στελέχη, να εντρυφήσει στην ατζέντα θεμάτων της περιοχής, να διαμορφώσει ένα πρόπλασμα προγραμματικού λόγου με κάποιες λύσεις βασισμένες σε αρχές και δομημένες γύρω από έναν αξιακό πυρήνα.

Το τρίτο κόμμα του ελληνικού κοινοβουλίου, με θεσμική μνήμη και κυβερνητική πορεία 25 ετών κατά την Γ’ Ελληνική Δημοκρατία εμφανίζεται εδώ και χρόνια σαν ένα κόμμα – παρέα που στην καλύτερη περίπτωση κόβει ετήσιες βασιλόπιτες. Αδυνατεί να βγάλει ένα δελτίο τύπου για τα 5 – 7 βασικά ζητήματα της πόλης. Απουσιάζει από κάθε ενεργό μέτωπο και όχι μόνο δεν διατυπώνει άποψη – πρόταση – λύση αλλά ο καλόπιστος παρατηρητής αναρωτιέται εάν πλέον γνωρίζει τα θέματα. Και από θέματα η Θεσσαλονίκη είναι πλήρης -υποδομές, συγκοινωνίες, κράτος πρόνοιας, πανεπιστήμια, βιομηχανικές περιοχές, περιβαλλοντικά ζητήματα, ανεργία – εισοδήματα κοκ.

Οι λόγοι αυτής της πολιτικής κατάπτωσης είναι πολλοί και σύνθετοι. Εν πολλοίς, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι αυτή ήταν η πορεία του κόμματος πανελλαδικά. Ειδικά όμως στη Θεσσαλονίκη το πρόβλημα είναι ακόμα πιο οξύ καθώς εσωτερικοί συσχετισμοί της προ κρίσης εποχής συντέλεσαν την παντελή αποδιάρθρωση των κομματικών δυνάμεων μετά την έλευσή της. Βουλευτικοί ανταγωνισμοί, φατριασμοί και ανακωχές μηδενικού αθροίσματος αποδυνάμωσαν κάθε ενεργό κύτταρο.

Στο ερώτημα «τι μπορεί να κάνει σήμερα» υπάρχουν πολλά να ειπωθούν. Πρακτικά και συμβολικά ζητήματα οργάνωσης, πολιτικές διαδικασίες και επικοινωνιακή ανασυγκρότηση βρίσκονται στην προμετωπίδα. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ πρέπει μέσα από πολιτικές διαδικασίες να αναδείξει μια σειρά νέων προσώπων που θα διεκδικήσουν το χώρο και τον χρόνο που αναλογεί στο τρίτο σε μέγεθος κόμμα της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Στελέχη που θα επαναλαμβάνουν με εκνευριστική συχνότητα την ίδια δέσμη προτάσεων του κόμματος για τα 4-5 πιο σημαντικά ζητήματα. Πρέπει να αλλάξει γραφεία και να νοικιάσει έναν νέο χώρο, αξιοπρεπή, καθαρό, πιο φτηνό, προσβάσιμο και εμφανή. Εκεί να τα στελεχώσει με υπαλλήλους και άρτιες υποδομές. Να δημιουργήσει τοπικό γραφείο Τύπου  και να αναλάβει την αυτοδέσμευση έκδοσης Δελτίων Τύπου, εβδομαδιαίως, για κάθε ζήτημα της Κεντρικής Μακεδονίας.

Προοδευτική πολιτική για τους πολλούς, πραγματική πολιτική για πραγματικούς  ανθρώπους – αυτή είναι η κεντρική ιδέα. Λιγότερα κείμενα για τη σοσιαλδημοκρατία και τον ευρωκομμουνισμό και περισσότερες θέσεις για τις συγκοινωνίες, τον ΟΑΣΘ και το Μετρό. Λιγότερη εσωκομματική πρεμούρα και περισσότερη εδαφικοποιημένη παρουσία σε σημεία αιχμής - στα εγκαταλελειμμένα στρατόπεδα, στην αποστεωμένη βιομηχανική περιοχή της Σίνδου, στα χαλάσματα βιομηχανικών κτιρίων, έξω από τις υποδομές του Ε.Σ.Υ που υποδέχεται ασθενείς.  Εκεί είναι η πραγματική ζωή και τα πραγματικά προβλήματα – εκεί οφείλει ένα κόμμα προοδευτικό να βρίσκεται. Όχι στη βάση ενός άκριτου ακτιβισμού ούτε με προτάσεις τύπου «καλύτερα πλούσιος και υγιής παρά φτωχός και άρρωστος» - με προτάσεις ρεαλιστικές, κοστολογημένες και εφαρμόσιμες.

Ακόμη και σήμερα, ακόμη και τώρα, το ΠΑ.ΣΟ.Κ υπερτερεί σε στελεχιακό δυναμικό του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. Ακόμη και τώρα εάν αποφασίσει να καλέσει ανοιχτά και αυθεντικά τον κόσμο που ιδιωτεύει για μία σοβαρή πολιτική προσπάθεια, μπορεί να ανατρέψει την κατάσταση. Ειδικά στη Θεσσαλονίκη.

 

 

H κρίσιμη καμπή του ΚΙΝ.ΑΛ και η προοπτική του πολιτικού χώρου, άρθρο στην εφημερίδα ΡΗΞΗ

 

Ένα κόμμα για να είναι επίκαιρο πρέπει να μπορεί πολιτικά να αντιληφθεί σε βάθος τις προκλήσεις της χώρας, με τη δράση του να τις ιεραρχήσει και με τον προγραμματικό του λόγο να απαντήσει σε αυτές. Πρέπει να μπορεί να διαμορφώσει τις εθνικές προτεραιότητες και να τις μετουσιώσει σε πρόταση. Το ΚΙΝ.ΑΛ υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να πετύχει την ολική του επαναφορά – όχι στα μεγέθη του οργανωτικού γιγαντισμού του ΠΑ.ΣΟ.Κ – και να μετατραπεί σε βασικό πολιτικό υποκείμενο.

Ø Είναι εφικτή η ανάταξη του χώρου της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα; Ναι, είναι για τρεις κυρίως λόγους. Πρώτος, η δραματική έως εκκωφαντική αδυναμία του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ να μετεξελιχθεί, να απομακρυνθεί από την αντιμνημονιακή πολιτική μήτρα που τον γέννησε και τον γιγάντωσε, να προσχωρήσει σε οργανωτική αναδιάρθρωση και νέα προγραμματική προσέγγιση. Δεύτερος, τα απολύτως ορατά πολιτικά, προγραμματικά αλλά και κοινωνικάόρια της Νέας Δημοκρατίας. Προωθείται σε αρκετά πεδία ένας λειτουργικός εκσυγχρονισμός δομών και υποδομών όμως οι επιδόσεις δεν μπορούν να καλύψουν τις απαιτήσεις της χώρας. Τρίτος, η ιδεολογική επάνοδος του κράτους, της έννοιας της «ρύθμισης», της παρέμβασης, η νέα οικονομική ορθοδοξία που φαίνεται να αποζητά πολιτική καθοδήγηση επί μιας φρενήρους παγκοσμιοποιητικής διαδικασίας. Αυτή είναι μία εξέλιξη απολύτως συμβατή με τον ιδεολογικό οπλοστάσιο της σοσιαλδημοκρατίας, στην οποία έγκειται η σημαντική υποχρέωση «υπερεθνικοποίησης» των εργαλείων της παράλληλα με την οργάνωση της επαναφοράς του κράτους σε εθνικό επίπεδο.

Ø Πρόταση για το κράτος. Το ελληνικό κράτος πρέπει να αλλάξει. Τη στιγμή που πρέπει να μικρύνει, καθώς κρίνεται δαπανηρό, βραδυκίνητο, ανελαστικό και αναποτελεσματικό, απαιτείται κρατική παρέμβαση σε νέα πεδία. Ρυθμιστικές αρχές, αναδιάρθρωση του κοινωνικού κράτους – ενίσχυση της υγείας, στόχευση, διοικητική μεταρρύθμιση, φορολογία, κόστος ενέργειας, υποδομές, διασφάλιση κανόνων ανταγωνισμού – αυτά είναι δικές του υποθέσεις. Από τη μία δηλαδή πρέπει να μειωθεί το κόστος, να καταργηθούν ολόκληρες  αντιπαραγωγικές και αναποτελεσματικές δομές, να απομακρυνθεί πλεονάζον προσωπικό, να εξαλειφθούν  πολυτελείς και πληθωριστικές διαδικασίες στην απονομή της δικαιοσύνης και να μειωθεί η  γραφειοκρατία και από την άλλη πρέπει να ρυθμιστούν νέα πεδία, να προσληφθεί προσωπικό με δεξιότητες και άρα καλές αμοιβές και να στηριχθεί το αναπτυξιακό εγχείρημα με κάθε τρόπο. Για την ελληνική κεντροαριστερά δύσκολο εγχείρημα διότι κατά το μεταπολιτευτικό παρελθόν ταυτίστηκε στη συνείδηση του Έλληνα με την επέκταση του κράτους.

Ø Πρόταση για την οικονομία και τη μεσαία τάξη. Ο ιδιόμορφος ελληνικός καπιταλισμός δεν θα μπορούσε να έχει παρά μία ιδιόμορφή μεσαία τάξη, με πολλές διαφορές συγκριτικά με την υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη. Μέσα από ποιο πλέγμα πολιτικών θα ενισχυθεί ή θα ξαναδημιουργηθεί μεσαία τάξη, απολύτως απαραίτητη για την αστική δημοκρατία, την επάνοδο στην κανονικότητα και την ανάπτυξη της χώρας; Εσωστρεφής κορπορατισμός, συνέχιση προνομίων στους insiders, διατήρηση κλειστών επαγγελμάτων και μερική διασφάλιση από τον ανταγωνισμό, προϊόντα και υπηρεσίες μη εμπορεύσιμα διεθνώς ή προσδιορισμός της θέσης στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, κίνητρα για συνέργειες, διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα, υπηρεσίες και άνοιγμα στον ανταγωνισμό; Η απολύτως κρίσιμη αυτή τάξη για το παραγωγικό μοντέλο προσδίδει στο τελευταίο χαρακτηριστικά που έχει η ίδια. Νέα μεσαία τάξη σημαίνει ενίσχυση πολιτικών που θα ενισχύσουν την παραγωγικότητα, τον ανταγωνισμό, την ανοικτότητα και την ισχυροποίηση των θεσμών, τους σαφείς κανόνες για όλους. Γνώριμη μεσαία τάξη της κρατικής υπερ-ρύθμισης, της προστασίας από τον ανταγωνισμό, της προσοδοθηρίας, του μεταπρατικού χαρακτήρα της οικονομίας θα στέλνει τον λογαριασμό στους outsiders.

Ø Διαγενεακή αλληλεγγύη μέσω του ασφαλιστικού. Η κατανομή των πόρων και οι ρυθμίσεις είναι καταφανώς προβληματικές, δεν εξασφαλίζουν βιωσιμότητα στο σύστημα, ψαλιδίζουν την όποια δυνατότητα ανάπτυξης και είναι άδικες για τη νέα γενιά. Δυστυχώς οι παραγωγικές σήμερα γενιές είναι outsiders και οι babyboomers προνομιακά παιδιά του συστήματος. Το ηλικιακό γκρίζο status quo πρέπει να ανατραπεί.  Άμεση μεταφορά πόρων από το ασφαλιστικό στην παραγωγή, από την κατανάλωση στην επένδυση.

Ø Δημογραφικό. Όλα τα ανωτέρω έχουν επίπτωση στο  δημογραφικό προφίλ της χώρας με ορισμένες προβολές στο μέλλον να δείχνουν δραματική συρρίκνωση πληθυσμού σε λίγες δεκαετίες. Γνωρίζοντας ότι η δημογραφική παρακμή προοιωνίζεται κατάρρευση ή γεωπολιτική υποβάθμιση, είναι απαραίτητη η συμπερίληψη αυτής της προβληματικής σε κάθε προοδευτική πρόταση για το μέλλον της χώρας. Τυχόν δημογραφική κατάρρευση συμπαρασύρει μία σειρά δεδομένων και ακυρώνει κάθε δυνατότητα προγραμματισμού – πλήττει δε στον πυρήνα του το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο καθώς το καθιστά ουσιαστικά ανεφάρμοστο.

Ø Επένδυση στις υποδομές. H Ελλάδα βρίσκεται στην 37η θέση παγκοσμίως και στην 18η θέση μεταξύ των χωρών της Ε.Ε. στην ποιότητα των συνολικών υποδομών. Το επενδυτικό κενό σε έργα υποδομών κυμαίνεται μεταξύ 0,8% του ΑΕΠ (έναντι του Ευρωπαϊκού μέσου όρου) το οποίο μεταφράζεται σε σχεδόν € 1,5δισ. ετησίως. Οι επενδύσεις σε έργα υποδομών έχουν σημαντικό οικονομικό πολλαπλασιαστή της τάξης του 1,8x. Στην Ελλάδα ο μέσος όρος των επενδύσεων για υποδομές το 2009-2019, αντιστοιχεί μόλις στο 14% του ΑΕΠ, το χαμηλότερο της Ε.Ε., υποσκάπτοντας την μελλοντική ποιότητα των υποδομών της χώρας. Άρα μία πολιτική προτεραιότητα σε αυτές θα ήταν μια διακριτή θέση που θα προσέδιδε στίγμα στον ευρύτερο πολιτικό χώρο.

Αυτή θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως είναι μία ατζέντα για ένα σύγχρονο πατριωτικό προοδευτικό χώρο, ενταγμένο στην πολιτική παράδοση της σοσιαλδημοκρατίας και κληρονόμο της μεγάλης δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης του 20^ου αιώνα στην Ελλάδα. Κλείνοντας, θα ήταν προτιμότερη μια επαναφορά στο ιστορικό όνομα ΠΑ.ΣΟ.Κ καθώς με αυτόν τον τρόπο θα σηματοδοτούνταν μια βούληση του συλλογικού υποκειμένου να «παίξει» και πάλι στο μεγάλο γήπεδο.

Αλλαγές στον εκλογικό νόμο της τοπικής αυτοδιοίκησης και εθνικές προτεραιότητες,

Οι προτεραιότητες της χώρας είναι λίγο πολύ αντιληπτές και αφορούν στην επόμενη της πανδημίας ημέρα. Η Ελλάδα βγαίνοντας από μία υπερδεκαετή οικονομική κρίση είχε την ευκαιρία μέσα από μεγάλες και μικρότερες αλλαγές σε κράτος και οικονομία να καλύψει το χαμένο έδαφος και με συντεταγμένο τρόπο να προσπαθήσει εντός δεκαετίας να ανακτήσει το απολεσθέν εθνικό εισόδημα.

Η πανδημία όμως ανέτρεψε αυτή τη γραμμική – αν και όχι τόσο σίγουρη- εξέλιξη και μας αναγκάζει να εξετάσουμε τα δεδομένα και τις προτεραιότητες ξανά από τη αρχή. Οι επιπτώσεις της πανδημίας στην οικονομία είναι γεγονός. Οι βραχυπρόθεσμες πρέπει να αντιμετωπιστούν σε πρώτο χρόνο διότι αφορούν την επιβίωση εργαζομένων και επιχειρήσεων. Όμως οι μέσο-μακροπρόθεσμες είναι εξίσου σημαντικές και απαιτείται σχεδιασμός. Μια εύθραυστη, ασθενική ανάπτυξη που θα βασίζεται μόνον στην κατανάλωση και σε δαπάνες του δημοσίου δεν είναι αποδεκτή ούτε θα μας πάει μακριά.Για να είμαστε δε απόλυτα ειλικρινείς η υπέρβαση της οικονομικής κρίσης είναι μία προσχηματική παραδοχή καθώς όλες οι δομικές αιτίες που οδήγησαν στη χρεοκοπία είναι εδώ παρούσες και η ροπή πολιτικού συστήματος αλλά και κοινωνίας προς τις λάθος κατευθύνσεις δεδομένη -εξαιρουμένων μικρών θυλάκων σε κόμματα και κοινωνία.

Παρόλα αυτά, ακόμα και στο δυσκίνητο και γραφειοκρατικό ευρωπαϊκό πλαίσιο υπάρχει μία ακόμη ιστορική ευκαιρία για την Ελλάδα. Εντός του πλαισίου δημοσιονομικής χαλάρωσης και αφειδούς χρηματοδότησης λόγω συνεπειών της πανδημίας, έχουμε τη δυνατότητα να αξιοποιήσουμε τη συνθήκη και να πετύχουμε διπλό όφελος. Από τη μία να στηρίξουμε οικονομία και κοινωνία αλλά ταυτόχρονα να προχωρήσουμε μεταρρυθμίσεις και αλλαγές που δεν υλοποιήσαμε την προηγούμενη δεκαετία.

Σε αυτήν την πραγματικότητα έρχεται ο νέος εκλογικός νόμος της Ελληνικής Κυβέρνησης για την Τοπική Αυτοδιοίκηση και αλλάζει βασικές παραμέτρους από τον προηγούμενο του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. Η κατεύθυνση που δίνει είναι συγκεκριμένη και ενδεχομένως αντανακλά σε εθνικές προτεραιότητες. Εξηγούμαι. Σε όλον τον ανεπτυγμένο κόσμο ο ρόλος των πόλεων διευρύνεται συνεχώς. Αποτελούν πόλους ανάπτυξης του τριτογενούς τομέα και παραγωγής καινοτομίας και μπορούν να συμβάλουν καθοριστικά στην κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Υποδέχονται προνομιακά πλέον επιχειρηματικές δραστηριότητες και επενδυτικές πρωτοβουλίες κυρίως του τριτογενούς τομέα.

Για να πετύχουμε αυτούς τους στόχους χρειαζόμαστε συμπαγείς διοικήσεις στο τιμόνι των δήμων, που θα διακρίνονται από προγραμματική συνοχή – όχι κατ’ ανάγκη κομματική, αυτό είναι ξεπερασμένο – από κοινές αντιλήψεις για τις προτεραιότητες και τις ιεραρχήσεις κάθε τόπου και μία όσο το δυνατόν πιο συγκεκριμένη ατζέντα πόλης. Η ύπαρξη πλαφόν εισόδου στο Δημοτικό Συμβούλιο αποτρέπει τη μοναχική κάθοδο στις εκλογές, την πολυδιάσπαση και την κακώς νοούμενη πολυφωνία που ισοδυναμεί με αδυναμία άρθρωσης και παρακολούθησης πολιτικού λόγου. Αποφεύγεται επίσης το φαινόμενο πληθώρας εκλεγμένων μονάδων και μιας εικόνας συνονθυλεύματος στα συμβούλια. Απομειώνεται ο ρόλος των προσωπικών στρατηγικών και στοχεύσεων υπέρ τη πολιτικής και προγραμματικής συγκρότησης. Παύει ο δήμαρχος και ο περιφερειάρχης να είναι δέσμιος ορισμένων vetoplayersκαι με τρόπο λειτουργικό και σαφή ανακτά τη δυνατότητα λειτουργικής «διακυβέρνησης».

Η επαναφορά της πενταετούς θητείας που είχε εφαρμοστεί το 2010 κατά τη διοικητική μεταρρύθμιση του Καλλικράτη είναι επίσης μία σωστή ρύθμιση καθώς δίνει τη δυνατότητα στις διοικήσεις τόσο να σχεδιάσουν αλλά και να υλοποιήσουν πολιτικές εντός ενός εκλογικού κύκλου. Εναρμονίζει κατά κάποιο τρόπο τον πραγματικό και αναγκαίο χρόνο για μια διοίκηση με τον πολιτικό και εκλογικό χρόνο.

Τέλος, η εκλογή από την πρώτη Κυριακή με 43% δίνει την πολιτική νομιμοποίηση σε μία εμφανή εκλογική πλειοψηφία να αναδείξει αφενός νέα διοίκηση αλλά να στηρίξει αφετέρου στη συνέχεια τις επιλογές της. Δημιουργεί δηλαδή μία κρίσιμη πολιτική και εκλογική μάζα με διακριτά πολιτικά χαρακτηριστικά η οποία μπορεί να αποτελέσει τον κορμό των όποιων αλλαγών και πρωτοβουλιών.

Συμπερασματικά μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση αποκτά επιχειρησιακή δυνατότητα καθώς λύνονται τα χέρια και πριμοδοτείται η πολιτική συνοχή με στόχο τις καλύτερες επιδόσεις. Πρέπει τα επόμενα χρόνια να αξιοποιηθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο οι ευρ. πόροι, να κλείσει το παραγωγικό χάσμα, να ενισχυθούν οι υποδομές – πεδίο στο οποίο υπολειπόμαστε σημαντικά και να μετεξελίξουμε τον τόπο μας με τεχνολογικά έξυπνες και περιβαλλοντικά ισόρροπες δημόσιες πολιτικές. Δεν μπορούμε να αναλώσουμε χρόνο και χρήμα σε ατέρμονες, διαδικαστικές και διοικητικές αβελτηρίες.

το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στο site OTA365.gr

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ μπροστά σε μία ιστορική ευκαιρία

Μπορεί ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας να ισχυροποιηθεί εκλογικά και να αυξήσει την πολιτική του επιρροή στο σύγχρονο περιβάλλον έτσι όπως αυτό διαμορφώνεται στη χώρα;

Μια απλή θετική απάντηση βασισμένη στον βολονταρισμό ή σε ευχολόγια δεν έχει να προσθέσει τίποτε. Αντίθετα μία προσεκτική ανάλυση ορισμένων δεδομένων θα ήταν μία πολύ καλή βάση εκκίνησης.

Σημείο 1ο : Η δραματική έως εκκωφαντική αδυναμία του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ να μετεξελιχθεί, να μετατοπιστεί και να επανατοποθετηθεί στα πράγματα είναι πασιφανής και μάλλον αμετάκλητη εάν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν προβεί σε ριζοσπαστικές αλλαγές. Αλλαγές που επιβάλλουν απομάκρυνση από την αντιμνημονιακή πολιτική μήτρα που τον γέννησε και τον γιγάντωσε, οργανωτική αναδιάρθρωση, στελεχιακή επάνδρωση και νέα προγραμματική προσέγγιση. Το γεγονός αυτό αφήνει κάποιο ζωτικό πολιτικό χώρο στο ΠΑ.ΣΟ.Κ και παρά τον δικομματισμό υπάρχει πεδίο προσέγγισης μέρους του εκλογικού ακροατηρίου.

Σημείο 2ο : Το όρια της Νέας Δημοκρατίας, πολιτικά, προγραμματικά αλλά και κοινωνικά είναι απολύτως ορατά. Είναι εμφανές ότι το κυβερνών κόμμα έχει τουλάχιστον δύο ταχύτητες με τον πρωθυπουργό και μετρημένους υπουργούς να παράγουν έργο αλλά το υπόλοιπο υπουργικό συμβούλιο και το κομματικό σώμα να μην θέλουν ή μπορούν να ακολουθήσουν. Προωθείται σε αρκετά πεδία ένας λειτουργικός εκσυγχρονισμός δομών και υποδομών όμως οι επιδόσεις δεν μπορούν να καλύψουν τις απαιτήσεις της χώρας. Παραμένει γεγονός η συγκριτική υπεροχή έναντι του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ που στο δικομματικό πλαίσιο αποκρυσταλλώνεται ως αδιαμφισβήτητο πλεονέκτημα. Χωρίς να υποτιμάται η προσπάθεια που γίνεται, είναι αλήθεια να υποστηριχθεί πως ότι υλοποιείται πατά πάνω σε επεξεργασίες της ατζέντας του ΠΑΣΟΚ του 2009 και των μνημονίων μετέπειτα. Δεν έχει παρουσιάσει ένα πολιτικό και προγραμματικό σχέδιο αξιώσεων για το μέλλον, με την εξαίρεση του σχεδίου «Πισσαρίδη». Ο τελευταίος δε ανασχηματισμός φανερώνει άλλες – απολύτως λογικές- κομματικές και εκλογικές στοχεύσεις και όχι διακυβερνητική αναβάθμιση.

Σημείο 3ο : Η παγκόσμια οικονομική ορθοδοξία που μεταβάλλεται από το 2008 και εδώ, σταδιακά και βαθμιαία προς την κατεύθυνση της επαναφοράς του κράτους, της κρατικής παρέμβασης, της ρύθμισης έναντι της απορρύθμισης και της επαναξιολόγησης της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης. Αυτή είναι μία εξέλιξη απολύτως συμβατή με τον ιδεολογικό οπλοστάσιο της σοσιαλδημοκρατίας, στην οποία έγκειται απλά η σημαντική υποχρέωση «υπερεθνικοποίησης» των εργαλείων της παράλληλα με την οργάνωση της επαναφοράς του κράτους σε εθνικό επίπεδο. Η χώρα μας βέβαια έχει σημαντικές ιδιαιτερότητες που την καθιστούν ξεχωριστή περίπτωση καθώς η δομή και η διάρθρωση της οικονομίας αλλά και της δημόσιας διοίκησης είναι προβληματικές. Οι επιπτώσεις της πανδημίας όμως είναι ένας απρόβλεπτος εξωτερικός καταναγκασμός που έρχεται να επιταχύνει και να μεταβάλει τον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, ενώ παροδικά φέρνει μια αίσθηση ισότητας –αντιμετωπίζουμε έναν κοινό αόρατο εχθρό- που οδηγεί στη χαλάρωση των δημοσιονομικών μέτρων και στόχων. Μας δίνεται η δυνατότητα έστω και με καθυστέρηση ετών να οργανώσουμε την ανάκαμψή μας και παράλληλα να διορθώσουμε δομικές αδυναμίες που μας ταλανίζουν και αποτύχαμε να ξεπεράσουμε παρά τα τρία μνημονιακά προγράμματα.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ σε αυτό το περιβάλλον είναι σίγουρο ότι δεν μπορεί να συνεχίσει ως έχει. Έχει ακόμη και σήμερα τη θεσμική μνήμη του κόμματος εξουσίας που διαμόρφωσε την Γ’ Ελληνική Δημοκρατία, έχει τη δυνατότητα να κινητοποιήσει ανθρώπινους πόρους και να ξεφύγει από την προγραμματική του οκνηρία. Μπορεί να μετεξελιχθεί από κόμμα γερόντων και περιφέρειας σε σύγχρονο προοδευτικό κόμμα αλλαγών, χωρίς να απολέσει τα κοινωνικά του ερείσματα αλλά και χωρίς να θυσιάσει τη νέα γενιά και τον αναγκαίο λόγο περί αλλαγών για τη διατήρησή τους. Χωρίς τις δεσμεύσεις του κόμματος εξουσίας μπορεί να μιλήσει ξανά στον ελληνικό λαό για τα κομβικά ζητήματα.

Μπορεί και πρέπει να μιλήσει για την ανάγκη διαφορετικής κατανομής των πόρων – από την ασφάλιση στην παραγωγή, από τις συντάξεις στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα, από την κατανάλωση στην επέν

Για την ανάγκη σαρωτικής αλλαγής στη δημόσια διοίκηση που αποδεικνύεται τροχοπέδη της ανάπτυξης. Για την κωδικοποίηση του δικαίου, για την δημιουργία ενός διαφορετικού τραπεζικού συστήματος που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα χρηματοδοτεί την ελληνική οικονομία και δεν θα επωφελείται μόνον το ίδιο από τους ευρωπαϊκούς πόρους.

Έχει τη δυνατότητα να αλλάξει τους πολιτικούς συσχετισμούς στον πέραν της δεξιάς χώρο και σε δεύτερο στάδιο να επιδιώξει την ανατροπή τους. Δεν ξέρω εάν έχει το χρόνο και τη θέληση.

Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στο TheCaller.gr

Για να βελτιώσουμε την πόλη πρέπει να την ονειρευτούμε, άρθρο στη Voria.gr

Φτάνοντας κάθε ημέρα στο γραφείο όπου εργάζομαι, στον Δήμο Θεσσαλονίκης, ανοίγω το παράθυρο ελέω κορωνοϊού και σύστασης για καλό αερισμό των χώρων και βγάζω μία κάψουλα καφέ, για να ετοιμάσω τον πρώτο της ημέρας, πριν οποιαδήποτε άλλη σκέψη. Από βραδύς γνωρίζω πάνω κάτω τι έχω να κάνω, τα έχω σημειώσει στην ατζέντα και τα έχω τοποθετήσει και σε κουτάκια που προσδιορίζουν τον χρόνο. Αυτό στις 10.00, το άλλο στις 12.00 κοκ. Βέβαια 3 στις 4 φορές το πρόγραμμα αυτό καταπατάται λόγω μιας εξέλιξης, μιας ανάγκης ή μιας έκτακτης αλλαγής, αλλά είναι διαχειρίσιμο.

Μέσα λοιπόν σε όλα αυτά τα πολλά μικρά, μεσαία και κάποιες φορές μεγάλα ζητήματα που απαιτούν και μια δική μου εμπλοκή σκέφτομαι συχνά «τι από όλα αυτά ενδιαφέρει τον πολίτη της Θεσσαλονίκης; Τι θα βελτίωνε ουσιαστικά την κατάσταση στην πόλη; Τι θα άλλαζε την αίσθηση που έχουμε για τα πράγματα και την καθημερινότητά μας;».

Η ιδιότητα του πολίτη/ δημότη είναι μέσα μου κυρίαρχη. Από έφηβος παρατηρούσα το αστικό περιβάλλον και σημείωνα στο μυαλό μου εικόνες που με ενοχλούσαν ως εξόργιζαν. Μετά δε την έκρηξη των social media αλλά και λίγων ταξιδιών στο εξωτερικό οι συγκρίσεις άρχισαν να γίνονται πάγια διαδικασία. «Γιατί έτσι η Θεσσαλονίκη και όχι αλλιώς; Γιατί σε αυτήν την τάδε περιοχή τέτοια κατάντια;» αναρωτιόμουν και συνεχίζω να το κάνω. «Γιατί η δείνα περιοχή με εμφανώς μεγάλες δυνατότητες έχει μείνει τόσο πίσω;».

Πρωτόλειες σκέψεις αρχικά, πιο επεξεργασμένες στην πορεία, άρχισαν να διαμορφώνουν μια συνεκτική εικόνα στο μυαλό μου. Τα έφερε η ψήφος των Θεσσαλονικέων έτσι και από συνεργάτης του υποψήφιου δημάρχου Θεσσαλονίκης Κ. Ζέρβα έγινα σύμβουλος του δημάρχου της πόλης και σιγά σιγά απέκτησα μια εγγύτητα με τα ζητήματα αυτά. Και λέω εγγύτητα και όχι γνώση σε βάθος, διότι για να γνωρίσεις κάτι σε βάθος απαιτείται μια σχετική τριβή και ένα επιστημονικό υπόβαθρο.

Υπερπηδώ τα χιλιοειπωμένα περί γραφειοκρατικών δυσκολιών, έλλειψης πόρων, τις παγιωμένες αντιστάσεις πολλών συντελεστών στην παροχή μιας υπηρεσίας, τη διοικητική ολιγωρία σε όλη την Ελληνική Δημόσια Διοίκηση, κοκ. Αυτά τα γνωρίζουν όλοι και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο -θεωρητικά- όλοι προσπαθούν μέσα από μεταρρυθμίσεις να τα περιορίσουν και να τα ξεπεράσουν. Άλλοι με τρόπο συστηματικό, επίμονο, επίπονο, με άπειρες εργατοώρες και συγκρούσεις και άλλοι λιγότερο ή καθόλου. Οι αδυναμίες όμως είναι γνωστές.

Αυτό που αποκομίζω όμως από αυτήν την μεγάλη –και λίγο επίπονη είναι αλήθεια– περιπέτεια είναι το εξής. Βλέπω από τη μία όλη την υστέρηση της πόλης μου σε αρκετά πεδία. Υποδομές, πράσινο, κυκλοφοριακό, ύφεση, συγκοινωνίες, καθαριότητα, νεκρά μαγαζιά ανοίκιαστα – η καθημερινή τριβή και ευθύνη τα κάνει όλα αυτά εύκολα αντιληπτά. Από την άλλη βλέπω την προσπάθεια. Σημαντική, επαρκής ή μη, δεν θα το πω εγώ σε αυτό το άρθρο λόγω κατάφορης υποκειμενικότητας.

Αυτό που αντιλαμβάνομαι όμως και μου δίνει μια κάποια αισιοδοξία είναι πως για πρώτη φορά μετά την υπερδεκαετή κρίση η πόλη έχει στο τραπέζι μια σειρά έργων και υποδομών, δημόσιων ή ιδιωτικών, που μπορούν να την αλλάξουν συθέμελα. Οι επιπτώσεις της πανδημίας μπορεί να θολώνουν αυτήν την εικόνα, αλλά εκτιμώ ότι υπάρχει και είναι ρεαλιστική –πάντα υπό ορισμένες προϋποθέσεις.

Σκεφτείτε τη Θεσσαλονίκη με ολοκληρωμένες τις ακόλουθες παρεμβάσεις:

1. Ανάπλαση ΔΕΘ και δημιουργία σύγχρονου εκθεσιακού χώρου παράλληλα με χώρους πρασίνου

2. Μητροπολιτικός Σιδηρόδρομος σε λειτουργία

3. Ολοκληρωμένες τις πλατείες Ελευθερίας και Διοικητηρίου

4. Νέο Γήπεδο Τούμπας

5. Σοβαρό δίκτυο ποδηλατοδρόμων

6. Στάβλοι Παπάφη - κτηριακό συγκρότημα σύγχρονης αστικής αρχιτεκτονικής με πληθώρα χρήσεων

7. Επέκταση με ξύλινο deck της Παλιάς Παραλίας

8. Αναβάθμιση του λιμένα Θεσσαλονίκης

9. Μουσείο Ολοκαυτώματος στα δυτικά

10. Νέα εικόνα στο Μοδιάνο και στο Καπάνι

11. Ολοκληρωμένες τις αναπλάσεις και τις συντηρήσεις σε γειτονιές, (άσφαλτος, αστικός εξοπλισμός, φωτισμός, στάσεις ΟΑΣΘ κ.ά.)

12. Αναδιαρθρωμένο, λειτουργικό και σύγχρονο δίκτυο αστικών συγκοινωνιών, με 600 οχήματα σε κυκλοφορία

13. Νέα περιφερειακή οδό fly over και γύρω της αναδασωμένο Σέιχ Σου

14. Εφαρμογές smart city στο κινητό τηλέφωνό μας αλλά και στις λειτουργίες του δήμου, αισθητήρες παντού από τους κάδους μέχρι τα φρεάτια, σε όλα τα οχήματα, στις διαθέσιμες θέσεις στάθμευσης, big data διαθέσιμα στα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα και σε ερευνητικά κέντρα, κοκ

15. Αύξηση του πρασίνου, της ηλεκτροκίνησης, της χρήσης των ΑΠΕ, της ανακύκλωσης, με πράσινα σημεία, κάδους παντού

16. Αξιοποιημένο όλο ή μέρος του βιομηχανικού κτιριακού αποθέματος ( ΦΙΞ, ΑΛΛΑΤΙΝΙ, ΥΦΑΝΕΤ κοκ)

Διαφωνεί κανείς ότι, εάν μπορούσαμε να οπτικοποιήσουμε τη ζωή στην πόλη με αυτές τις υποδομές και παρεμβάσεις, η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της θα τις στήριζε; Διαφωνεί κανείς ότι όλα αυτά είναι ψηφίδες που επηρεάζουν τη ζωή και την καθημερινότητα; Ότι είναι σε θέση να γεννήσουν νέες ευκαιρίες και να αξιοποιήσουν όλες τις δυνατότητες της Θεσσαλονίκης; Να δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας, νέα εισοδήματα και να αντιστρέψουν τη δημογραφική συρρίκνωση;

Θα πει κανείς ότι όλα αυτά είναι όνειρα θερινής νυκτός, αλλά εδώ κρύβεται και ένα μικρό μυστικό. Αν δεν πιστέψουμε αυτά τα έργα, αυτές τις παρεμβάσεις, αυτές τις επενδύσεις, τότε πιθανά δεν θα γίνουν. Αν αφήσουμε την πικρία και τις αλλεπάλληλες διαψεύσεις του παρελθόντος να καθορίσουν το μέλλον, οι προφητείες θα αυτοεκπληρωθούν. Αντίθετα, εάν πιστέψουμε, εάν ασκήσουμε κοινωνική και πολιτική πίεση υπέρ της επιτάχυνσης και της ολοκλήρωσής τους, εάν με λίγα λόγια τα απαιτήσουμε –πρώτα από τους εαυτούς μας και ακολούθως από το πολιτικό σύστημα- τότε αυξάνονται δραματικά οι πιθανότητες επιτυχίας.

Πρέπει να ονειρευτούμε ότι μπορούμε και δικαιούμαστε εκεί στα τέλη της δεκαετίας –ίσως και νωρίτερα- να περπατάμε σε μια πόλη όμορφη, καθαρή, έδρα πολλών επιχειρήσεων. Ότι μπορούμε να μετακινηθούμε από τη μία πλευρά της στην άλλη με 4 διαφορετικούς τρόπους και ότι στο κινητό μας τηλέφωνο μπορούμε να βρούμε ό,τι χρειαζόμαστε. Ότι πίνουμε τον καφέ μας στη Λεωφόρο Νίκης, ατενίζουμε τον ορίζοντα χωρίς παρκαρισμένα αυτοκίνητα, αλλά με ποδήλατα και πολίτες απέναντι σε έναν οργασμό κινητικότητας, χαράς, βόλτας και άθλησης. Αυτό το τελευταίο ήδη γίνεται. Είναι ένα δείγμα της νέας πόλης που πρέπει να φτιάξουμε.

Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στη Voria.gr