Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

Λίγα λόγια για την σειράρα True Detective

Μπαίνω στον κόπο να γράψω ένα κειμενάκι χωρίς να έχω από την αρχή στο μυαλό μου τι θέλω να τονίσω. Χωρίς να έχω στο μυαλό μου τι θέλω να αναδείξω και να σημειώσω. Το κάνω μόνο και μόνο επειδή η σειρά αυτή μου άρεσε πάρα πολύ – κάτι σαν φόρο τιμής.

Είναι γεγονός πως εμείς – οι γύρω στα 30 ( συν πλην 5) – δεν βλέπουμε πλέον τηλεόραση καθώς όλο το πρόγραμμά της είναι στημένο πάνω στις συνήθειες των γονιών μας. Η ανυπόφορη κυριαρχία των baby boomers  - γενιά του Πολυτεχνείου στα καθ’ ημάς- αποτυπώνεται ακόμη και στα τηλεοπτικά προγράμματα.

Όπως όμως η φύση απεχθάνεται το κενό, έτσι και ο θεός της ψυχαγωγίας φρόντισε για εμάς. Εδώ και λίγα χρόνια έχουμε την δυνατότητα να παρακολουθήσουμε σε πραγματικό χρόνο – ελάχιστα λεπτά μετά την πρώτη προβολή στα αμερικάνικα τηλεοπτικά δίκτυα- παραγωγές κινηματογραφικού επιπέδου απλωμένες σε σίριαλ. Αμερικάνικες τηλεοπτικές σειρές για όλα τα γούστα.
Μην τα πολυλογώ, το True Detective είναι μία από αυτές τις σειρές και για αυτήν θέλω να γράψω δυο λογάκια.

Ξεχάστε κοστούμια, εφέ, σκηνικά. Ξεχάστε παράλληλες ιστορίες που συμφύονται και διαμορφώνουν μία κεντρική. Ξεχάστε κομπάρσους, στρατούς, μεσαιωνικά κάστρα, κρυσταλλικές μεθαδόνες, συμμορίες και άλλα τέτοια. Εδώ έχουμε να κάνουμε με πούρο αστυνομικό.

Η ιστορία ξεδιπλώνεται σε δύο χρόνους. Εξιστορεί, αρχικά, την προσπάθεια δύο ντετέκτιβ να επιλύσουν μια ανθρωποκτονία προ εικοσαετίας μέσα από τις αφηγήσεις των ίδιων των πρωταγωνιστών. Στα πλαίσια μιας παροντικής έρευνας, οι δύο πρωταγωνιστές ερωτούνται για εκείνη την υπόθεση. Προς τα τελευταία επεισόδια στης σεζόν  η δράση μεταφέρεται αποκλειστικά στο παρόν και οι δύο πρωταγωνιστές ξαναπιάνουν το νήμα της έρευνας από εκεί που το άφησαν τότε.

Ο Matthew McConaughey και ο Woody Harrelson στους κεντρικούς ρόλους των δύο αστυνομικών – ντετέκτιβ  έχουν εμφανείς διαφορές. Ο πρώτος, μοναχικός, σκοτεινός και κατά κάποιο τρόπο εσωστρεφής μετά το θάνατο της κόρης του και τη διάλυση της οικογένειάς του, φιλοσοφημένος με ευρύ γνωστικό πεδίο, είναι παρατηρητικός και εργάζεται υπέρ του δέοντος συστηματικά.

Ο δεύτερος πιο ανθρώπινος, με απλά καθημερινά πάθη – σαρκικά κυρίως- οικογενειάρχης με ό,τι αυτό συνεπάγεται, είναι πιο προσγειωμένος και αποδέχεται τις κοινωνικές συμβάσεις. Ενταγμένος πλήρως στο κοινωνικό περιβάλλον, δεν τα σκαλίζει και διεκδικεί μια μικροαστική ευζωία έτσι όπως αυτή προσδιορίζεται στον τόπο και τον χρόνο.

Η σχέση ανάμεσά τους είναι μετρημένα συγκρουσιακή. Διαφέρουν. Αυτό τους φέρνει στα πρόθυρα της ρήξης όμως άρρητα ο ένας αναγνωρίζει στον άλλο θετικά στοιχεία που τους κρατάνε ομάδα. Είναι σαν ο ένας να αποδέχεται τις ιδιαιτερότητες του άλλου – τις ενσωματώνει στην τελική του κρίση και αποφασίζει να συνεχίσει με τον συνάδελφο. Το όλο στήσιμο της σειράς θα έλεγες πως πατάει πάνω στη σχέση των δύο αντρών παρά σε αυτή καθ’ αυτή την υπόθεση.

Στο σημείο αυτό ξαναδιαβάζω όσα έγραψα. Λοιπόν δεν έχω φτάσει ούτε στο 30% όσων μου έρχονται στο κεφάλι από όλες τις πάντες. Αν τα γράψω όλα όμως θα φτάσουμε το πεντασέλιδο και δεν θα το διαβάσει άνθρωπος. Από δω και πέρα κωδικοποιημένα 2-3 πραγματάκια ακόμη και τέλος.

Τόπος : Λουιζιάνα. Ομίχλη και καταχνιά. Χωριατίλα. Υγρασία. Τίποτε κοσμοπολίτικο. Πυκνή βλάστηση, χοντροκομμένοι άνθρωποι. Country πανηγύρια, βυζαρούδες βλαχογκόμενες πρόθυμες για όλα και άντρες που τα έχουν όλα απλά και λυμένα στο κεφάλι τους.

Πολιτικό μήνυμα : Ψηφίζουμε Δημοκρατικούς και ποτέ Ρεπουμπλικάνους. Η κυριαρχία των τελευταίων σε όλη τη δεκαετία του 1980 και στις αρχές του 1990 μεταφράστηκε σε υποχώρηση των κρατικών δομών υπέρ διάφορων ιδιωτικών. Στη σειρά γίνεται λόγος για αδυναμία του εκπαιδευτικού συστήματος κατά τόπους για την κάλυψη της οποίας δραστηριοποιήθηκαν θρησκευτικά και παραθρησκευτικά ιδρύματα με ανάλογα σχολεία. Αυτά όλα τα ιδρύματα που δραστηριοποιούνταν από το επίπεδο ενός σχολείου μέχρι ψευδοεπιστημονικών ινστιτούτων ( σχολεία- κατηχητικά – εκκλησίες – χορωδίες- λέσχες) και όλως τυχαίως υποστηρίζουν ότι πιο αντινεωτερικό μπορείς να φανταστείς. Δεν υπάρχει υπερθέρμανση, δεν χρειάζεται προφύλαξη η ερωτική πράξη, δεν πρέπει να γίνονται αμβλώσεις, το AIDS δεν αφορά του ετεροφυλόφιλους, η οπλοκατοχή είναι αναφαίρετο δικαίωμα κλπ κλπ. Χρηματοδοτούνται από μεγιστάνες του πετρελαίου, της οπλοβιομηχανίας και εκτείνονται μέχρι εθνικά τηλεοπτικά δίκτυα. Όλοι Ρεπουμπλικάνοι υπερσυντηρητικοί -  μην ρωτάς το γιατί.


Σιριαλ κίλερ – αποκρυφισμός : Είναι γεγονός πως εδώ έχουμε να κάνουμε με μία περίπτωση ανθρωποκτονίας με έντονα αποκρυφιστικά στοιχεία που όμως δεν βρίσκονται στο επίκεντρο της υπόθεσης. Ερεθίζουν την περιέργεια του θεατή καθώς όπως και να το κάνουμε ο αποκρυφισμός είναι μαγνήτης. Σύμβολα, κέρατα, τελετές, μάσκες ζώων δένουν και διαμορφώνουν ένα αγωνιώδες μπακράουντ. Προσωπικά όμως μου άρεσε πως αυτή η διάσταση συμφύεται με μια υπαρκτή πολιτική –κοινωνική πραγματικότητα ( βλέπε ανωτέρω : πολιτικό μήνυμα).