Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017

Εικονική πραγματικότητα - άρθρο στην Καρφίτσα της 11/3/2017


Η χώρα είναι εγκλωβισμένη στα αδιέξοδα και η κοινωνία με χαμηλές έως ανύπαρκτες προσδοκίες. Αυτή η κατάσταση είναι βέβαιο πως δεν μπορεί να οδηγήσει σε ανάταξη, ανασύνταξη και ανόρθωση. Η σε χρονικό μάκρος καθίζηση έχει καταβάλει τις δυνάμεις όλων και η διαχείριση της παρούσας κυβέρνησης επιτείνει αυτές τις επιπτώσεις.
Επί ένα και πλέον έτος όλη η χώρα αναμένει να κλείσει η αξιολόγηση η οποία σαν το «γιοφύρι της Άρτας» ολημερίς το χτίζουνε αλλά ποτέ δεν ολοκληρώνεται. Είναι βέβαια προφανές πως η εξέλιξη αυτή οφείλεται σε ένα κράμα ανικανότητας, ιδεοληψιών αλλά και κουτοπόνηρων τακτικισμών βραχυπρόθεσμου ορίζοντα.
Βέβαια η πραγματικότητα εκδικείται και υπερκερνά κάθε προπαγανδιστική παρουσίαση από φίλια ΜΜΕ. Είναι δε τέτοια η διάσταση ανάμεσα στη ζώσα πραγματικότητα από την κυβερνητικά παρουσιαζόμενη, που το λιγότερο που προκαλεί είναι απορία – ίσως δε και γέλωτα. Τη στιγμή που ο πρωθυπουργός ομιλεί για τα αναπτυξιακά χρόνια που έρχονται, η ΕΛΣΤΑΤ ανακοινώνει πως  το ΑΕΠ της ελληνικής οικονομίας συρρικνώθηκε κατά 1,1% το δ’ τρίμηνο του 2016 έναντι της αύξησης 0,3% που είχε ανακοινωθεί στην πρώτη εκτίμηση του 4ου τριμήνου.
Ομιλούν για τέλος της κρίσης τη στιγμή που βαθαίνει εξαιτίας τους. Εορτάζουν το πέρασμα στην ανάπτυξη τη στιγμή που ανακοινώνεται επισήμως ύφεση. Σχεδιάζουν, με το μυαλό τους, το μέλλον τη στιγμή που δεν μπορούν να διαχειρισθούν το παρόν. Αποσαρθρώνουν δομές, υποδομές, διογκώνουν αχρείαστα κόστη, διορίζουν, διαχειρίζονται πλημμελώς σαν να μην υπάρχει αύριο και επαίρονται για τη δήθεν τακτοποίηση και νοικοκύρεμα του κράτους. Αγνοούν τις επίσημες μετρήσεις, τους αριθμούς τα δεδομένα. Υποεκτιμούν τις αρνητικές δυναμικές που διαμορφώνονται και που οδηγούν σε δραματικό τέλμα μεσοπρόθεσμα. Δεν τους απασχολεί μια γεγονοτολογική προσέγγιση βασισμένη σε στοιχεία παρά μόνο ένα δικό τους story – telling συνεχώς μεταβαλλόμενο. Μια αέναη κενολογία απλά για να γεμίζει ο τηλεοπτικός χρόνος και ο δημόσιος πολιτικός χώρος. Χαρακτηριστικό των ανωτέρω είναι πως εάν ερωτηθούν 5 υπουργοί της κυβέρνησης για ένα θέμα θα λάβουμε 5 διαφορετικές απαντήσεις. Δεν τους συνέχει τίποτε περισσότερο από μία παροντική απόλαυση των ωφελειών της εξουσίας.
Τι πρέπει να γίνει;
Τα κόμματα της φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης οφείλουν να αντιδράσουν. Ακόμη παλεύουν με τα δικά τους δαιμόνια και στροβιλίζονται γύρω από ερωτήματα που έχουν απαντηθεί από την ίδια τη ζωή. Στο δίλημμα συναίνεση ή ρήξη, η απάντηση είναι ρήξη εάν πιστεύεις ότι μπορείς καλύτερα. Στο δίλημμα εκλογές ή προσπάθεια εξεύρεσης λύσης από αυτό το κοινοβούλιο, η απάντηση είναι εκλογές εάν πιστεύεις ότι οι σημερινοί κυβερνώντες καταστρέφουν τη χώρα.
Η χώρα δεν έχει χρόνο.
Δυνάμεις υπέρ του status quo υπάρχουν σε όλα τα κόμματα και αυτό οφείλεται στην οικονομική και πολιτική μηχανική της Μεταπολίτευσης, όμως δεν υπάρχει χρόνος ώστε κάποιες μακρόσυρτες διεργασίες εντός τους να επιφέρουν αναβάθμιση. Χρειάζονται τομές, μικρές ρήξεις, συγκρούσεις και υπερβάσεις από ηγεσίες εμπνευσμένες και αποφασισμένες να αλλάξουν τη χώρα. Εάν δεν μπορούν να αλλάξουν τα κόμματα, τότε πως θα διεκδικήσουν την ψήφο για να αλλάξουν τη χώρα;
Αφήγημα ή ρεαλιστικό σχέδιο;  Κάν’ το όπως ο Ομπάμα
Και τα δύο. Το ρεαλιστικό σχέδιο δυστυχώς δεν κερδίζει εκλογές μόνο του
και το αφήγημα που δεν πατά πουθενά καταλήγει σε φιάσκο. Οι σημερινοί κυβερνώντες με ένα εξωπραγματικό αφήγημα κατάφεραν να ανέλθουν στην εξουσία αλλά έχει επέλθει η πλήρης διάψευση που μόνον ο κυνισμός τους την ξεπερνά σε μέγεθος.
Μείξη των δύο λοιπόν. Ένα ρεαλιστικό όραμα που κινητοποιεί. Μια περιγραφή της χώρας όπως την θέλουμε και τα βασικά βήματα για να το πετύχουμε. Ένα story – telling ιδιοκτησίας μας, που ενσωματώνει αρετές και εμπειρίες, συλλογικές μνήμες και προσδοκίες. Και μάχη απέναντι στη φθορά, την παραίτηση, τον κυνισμό.
Όπως ο Ομπάμα που στους λόγους του State of the Union χρησιμοποιούσε ιστορίες ανθρώπων της μεσαίας τάξης για να δείξει που ήθελε να οδηγήσει τις ΗΠΑ.