Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2018

Λογαριασμοί Σημίτη, άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 25/11/2018



Η κατευθυνόμενη προσπάθεια  αλλαγής πολιτικής ατζέντας από πλευράς κυβέρνησης είναι προφανής. Θα έλεγε κανείς έως αναμενόμενη αφού σε κανένα υπαρκτό πεδίο της διακυβέρνησης δεν καταγράφει νίκες, μόνος δρόμος η αλλαγή γηπέδου. Η οικονομία δεν ανακάμπτει, οι τραπεζικές μετοχές κατρακυλούν, το χρηματιστήριο σε πτωτική πορεία, τα επιτόκια του ελληνικού δεκαετούς ομόλογου πήραν την ανιούσα, η ανεργία επιμένει και η οικονομική ανάπτυξη διαφαίνεται ασθενική. Απομακρύνεται το όνειρο της εξόδου στις αγορές και ως άλλοι ναυαγοί κρατιόμαστε από το κούτσουρο των υπερπλεονασμάτων  και του δημοσιονομικού μαξιλαριού.Ακόμη και αυτός ο δρόμος είναι καταφανώς αντιαναπτυξιακός και ως πολιτική απροκάλυπτα κυνικός καθώς βασίζεται σε μία συλλογιστική που δεν έχει διατηρησιμότητα και αδιαφορεί προκλητικά για το μεσοπρόθεσμο μέλλον.

Σε μια τέτοια γκρίζα πραγματικότητα, η συνταγή είναι γνωστή από αρχαιοτάτων χρόνων. Άρτος δια των εφάπαξ επιδομάτων και θεάματα δια της τιμωρίας και της κάθαρσης των διαπλεκόμενων, του παλιού πολιτικού συστήματος που μας κατέστρεψε. Εξάλλου ο κ. Πολάκης το διατύπωσε με περισσή ενάργεια και αυθεντική αγωνία. «Εάν δεν κλείσουμε κάποιους στη φυλακή εκλογές δεν κερδίζουμε».

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να καμώνεται το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και να επιχειρεί – ανεπιτυχώς- μία στροφή στην κανονικότητα αλλά δεν μπορεί να αποκοπεί από τη μήτρα που τον γέννησε. Την αντιμνημονιακή, αντισυστημική και λαϊκιστική εκείνη μήτρα που τον οδήγησε από κόμμα που πάλευε για την είσοδο στο κοινοβούλιο στην αξιωματική αντιπολίτευση και σε δεύτερο χρόνο στην κυβέρνηση. Το αντιμνημόνιο βέβαια πέθανε και η απομάγευση που προκλήθηκε έσπειρε την κατήφεια – το κενό όμως έπρεπε και πρέπει να πληρωθεί. Μοναδικό όπλα στη φαρέτρα η πόλωση, μία εντελώς άκαιρη αντιδεξιά ρητορεία καθώς δεν έχει κανένα πρόβλημα να περικόψει δημόσιες δαπάνες, να κατακρεουργήσει το κράτος πρόνοιας και τέλος η σκανδαλολογία.

Στην κυβέρνηση πιστεύουν ότι με δύο ψάρια, πέντε ψωμιά και εφτά υποθέσεις διαφθοράς μπορούν να ικανοποιήσουν και να απαντήσουν επαρκώς στο οξύτατο οικονομικό και κοινωνικό πρόβλημα που η πολιτική τους δημιουργεί. Η σύνθεση των δυνάμεων που συνασπίζονται πίσω από την παρούσα κυβερνητική εξουσία, δηλαδή κρατικιστικές παλαιοκομματικές δυνάμεις της Αριστεράς, παλιοπασοκικές φιγούρες και νεοκαραμανλική δεξιά είναι λογικό να βάλει στο στόχαστρο την περίοδο του εκσυγχρονισμού. Με την υπόθεση του ανοίγματος των λογαριασμών του πρώην πρωθυπουργού όμως υπάρχει ενδεχόμενο να καταφέρουν αυτό που δεν κατάφεραν 8 χρόνια κρίσης. Να ενώσουν όλες τις φυλές της κεντροαριστεράς, να τις θυμίσουν πως κάποτε είχαν κομματική οργάνωση, είχαν πρόγραμμα για την Ελλάδα, έχουν παρακαταθήκη μεγάλων έργων και είναι συνδεδεμένοι με τις πιο λαμπρές στιγμές της Μεταπολίτευσης. Αν το καταλάβουν αυτό οι της κεντροαριστεράς και αλλάξουν πολιτική γραμμή, ίσως και προλάβουν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα και να πιέσουν δημοσκοπικά τον ΣΥΡΙΖΑ.

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2018

Προς ένα νέο σταθερό δικομματισμό, άρθρο στην Κυριακάτικη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ




Έχουμε μπει αναμφίβολα σε μία προεκλογική περίοδο χωρίς να ξέρουμε την ακριβή ημερομηνία εκλογών. Το κλίμα, οι αντιπαραθέσεις, οι εξαγγελίες και η δραστηριότητα των κομμάτων κινούνται σε ρυθμούς εκλογών. Αυτό θα έχει επιπτώσεις στην οικονομία αλλά εδώ που έχουμε φτάσει ο βρεγμένος τη βροχή δεν την φοβάται. Ούτως ή άλλως δεν υπάρχει κάποια σοβαρή οικονομική δραστηριότητα, ούτε επενδύσεις, ούτε μεταρρυθμίσεις σε εκκρεμότητα. Ασχολούμαστε όλοι με το υπερπλεόνασμα και πως αυτό θα μετατραπεί σε χριστουγεννιάτικο επίδομα, με τις κρύπτες του ΚΕΕΛΠΝΟ, τον δήθεν διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας. Πορευόμαστε αμέριμνοι μέχρι την επόμενη κατραπακιά που με μαθηματική ακρίβεια έρχεται.

Σε αυτή την οικονομική συνθήκη θα περίμενε κανείς τα βασικά κόμματα, είτε εξουσίας είτε μικρότερα αλλά σοβαρά, να επιδιώξουν να αρθρώσουν έναν στοιχειώδη προγραμματικό λόγο. Δεν το βλέπουμε προς το παρόν. Η Νέα Δημοκρατία όντας υποχρεωμένη εκ της θέσης της ψελλίζει αραιά και που ορισμένες πτυχές αλλά μέχρις εκεί. Η στρατηγική της δεξιάς στροφής που ακολουθήθηκε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη εν όψει του Μακεδονικού αλλά και σειράς άλλων μικρότερης κλίμακας ζητημάτων ήταν μία λογική και αναμενόμενη κίνηση. Θέλησε και πέτυχε την κομματική συσπείρωση, απέτρεψε τη δημιουργία νέου κόμματος στα δεξιά της, εκμηδένισε τα όποια άλλα κομματίδια δραστηριοποιούνται στη γειτονιά της και ενίσχυσε το δημοσκοπικό προβάδισμα.

Η συνέχιση αυτής της στρατηγικής με την ίδια ένταση δεν της προσθέτει πόντους. Αποξενώνει ένα κεντρογενές ακροατήριο που σκέπτεται να την υπερψηφίσει, απομακρύνεται από φιλελεύθερες και μεταρρυθμιστικές φωνές και αποδυναμώνει αυτήν την τάση στο εσωτερικό της και καθιστά δύσκολο το φλερτ του προέδρου της με τον κεντροαριστερό χώρο, που ελλείψει εκσυγχρονιστικής πρότασης παρακολουθούσε τον Κυριάκο Μητσοτάκη με ενδιαφέρον. Το κυριότερο όλων όμως είναι πως κυνηγώντας ένα αμφισβητούμενο όφελος της τάξης του 2% από μία υπερδεξιά και υπερσυντηρητική δεξαμενή ψηφοφόρων μπορεί να οδηγήσει τον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ σε μεγαλύτερη συσπείρωση και να τον παγιώσει σε ποσοστά που μόνος τους δεν θα μπορούσε να συγκεντρώσει λόγω της καταφανώς αποτυχημένης διακυβέρνησής του. Επαναφέρει στη ζωή το ξεπερασμένο αντιδεξιό οπλοστάσιο και δίνει σανίδα σωτηρίας στο κυβερνητικό κόμμα καθώς σε οποιοδήποτε άλλο πεδίο δεν θα μπορούσε να σταθεί με ευκολία.

  Οδηγούμαστε με αυτόν τον τρόπο στη σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος και τη δημιουργία ενός σταθερού δικομματισμού με ευδιάκριτους τους δύο πόλους – τον συντηρητικό/κεντροδεξιό και τον αριστερόστροφο/κεντροαριστερό. Η μετεξέλιξη του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ σε κεντροαριστερά βέβαια θέλει χρόνο και πολλοί μέσα στο κόμμα δεν την επιθυμούν καν. Αυτό όμως είναι το διακύβευμα της επόμενης μέρας και για αυτό πολλοί άλλοι, εντός αλλά και εκτός κόμματος, εργάζονται πυρετωδώς. Θεωρούν ότι οι εκλογές έχουν κριθεί αλλά σωστά εκτιμούν πως το στοίχημα είναι αυτό. Η μετεξέλιξη.

Χαμένη είναι η χώρα διότι δεν έχει την πολυτέλεια του χρόνου και των διδάκτρων και προφανώς οι ενδιάμεσες πολιτικές δυνάμεις Κι.Αλλ. και ΠΟΤΑΜΙ.