Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

To πείραμα ( άρθρο μου για την Θεσσαλονίκη της 13/11/2010)

Όλοι σκίζουν τα ιμάτιά τους για την αποχή. Όλοι την περιγράφουν, την καταδικάζουν και την αναλύουν, αλλά κανείς δεν προτείνει τρόπους περιορισμού της. Βέβαια για να φτάσουμε στους τρόπους περιορισμού της οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τα αίτια που την προκαλούν και τα οποία δεν εντοπίζονται μόνο στην απογοήτευση λόγω μνημονίου.
Η περίοδος της Μεταπολίτευσης είχε ορισμένα χαρακτηριστικά και μια συγκεκριμένη εξέλιξη. Η πολιτική συγκρότηση βασίστηκε σε μεγάλες ταυτότητες μετεμφυλιακές. Λιγότερο ταξικές αλλά σίγουρα πολιτικές. Η διαιρετική τομή που κυριάρχησε ήταν δεξιά –αντιδεξιά και επικαθόριζε το σύνολο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αργότερα υποχώρησε αυτή η διαιρετική τομή – μετά τις δημοτικές του 1986 όμως οι κυρίαρχες ταυτότητες είχαν ήδη μετατραπεί σε εκλογική πελατεία των κομμάτων. Εκτός αυτού, το πολιτικό σύστημα, η παραγωγή, η οικονομία και οι κοινωνικοί σχηματισμοί διαμόρφωσαν ένα πλέγμα που εξασφάλιζε μεν όσους μετείχαν σε αυτό, άφηνε όμως τους άλλους έξω στην τύχη τους. Οι εντός του μεταπολιτευτικού συστήματος ( insiders)  απολάμβαναν προνομίων, ασφάλειας, μισθολογικής και κοινωνικής ανέλιξης. Οι εκτός ( outsiders) συνέχισαν την ζωή τους προσπαθώντας να εισχωρήσουν και αυτοί σε ένα σύστημα όμως ήδη πεπερασμένο, ήδη ξεχειλωμένο.
Τα κόμματα επιδεικνύοντας έναν κυνισμό ( όλα τα κόμματα) ασχολήθηκαν με τις κυρίαρχες ταυτότητες αποσκοπώντας μόνο στην εκλογική αποτύπωση. Χωρίς να ταυτίζω τους απέχοντες με τους outsiders και με τους φορείς εναλλακτικών μικρών ταυτοτήτων πιστεύω πως ήρθε πλέον η στιγμή να ανακατευτεί η τράπουλα. Τα κόμματα αν θέλουν να επιβιώσουν πρέπει να κοιτάξουν τους ανθρώπους που τόσο χρόνια είναι εκτός. Πρέπει να δούνε αυτούς που δεν εκφράζονται μέσα από τις κυρίαρχες πολιτικοκοινωνικές ταυτότητες.
Οι εκλογές στην τοπική αυτοδιοίκηση είναι μια ευκαιρία για τέτοια πειράματα – πολύ πιο ώριμα από ότι νομίζουν τα κομματικά επιτελεία. Ιδιαίτερα για τον προοδευτικό χώρο είναι κίνηση αυτή ανοίγματος είναι κομβικής σημασίας. Με όχημα τη μάχη για τις δύο μεγάλες πόλεις είναι πιθανή η αλληλεπίδραση χώρων μέχρι πρότινος ξένων. Οικολόγοι, αριστεροί της λογικής, φιλελεύθεροι και όχι συντηρητικοί, ομάδες πολιτών, μονοθεματικές οργανώσεις, ανεξάρτητοι καλλιτέχνες, δημιουργικές πρωτοβουλίες σωματεία, επιστήμονες και κόσμος της εργασίας μπορούν παρά τις διαφοροποιήσεις να πετύχουν τα βασικά. Άνθρωποι με διαφορετικές παραδόσεις, κομματικές αφετηρίες, με διαφορετικές ταυτότητες, διαφορετικές αντιλήψεις, διαφορετικά σχέδια ζωής μπορούν να συναντηθούν. Το ανακάτεμα αυτό είναι δημιουργικό. Είναι απαραίτητο. Χωρίς επικαθορισμούς αλλά ούτε μικρομεγαλισμούς. Αν το πείραμα αυτό πετύχει εκλογικά , θα κριθεί μετά διαχειριστικά. Αν πετύχει και εκεί θα έχει αλλάξει τις πόλεις Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Αν αλλάξει μια τέτοια συμμαχία τις δύο μεγαλύτερες πόλεις της χώρας με τον μισό πληθυσμό, γιατί να μην προσπαθήσει να το κάνει και για την ίδια τη χώρα;
Για αρχή ας βρεθούν στον δεύτερο γύρο των εκλογών. Αν τα καταφέρουν θα διαπιστώσουν ότι δεν τους χωρίζουν δα και αγεφύρωτες διαφορές. Το κυβερνών κόμμα με τις επιλογές Μπουτάρη και Καμίνη έκανε ένα σημαντικό βήμα. Καιρός ήταν. Καιρός ήταν να απευθυνθεί σε ανθρώπους έμμεσα, που ίσως και να μην το έχουν ψηφίσει ποτέ. Δηλαδή οι ανίερες συμμαχίες μερίδας της κομματικής αριστεράς με την δεξιά συντήρηση είναι καλύτερες; Η απάντηση είναι σαφώς όχ, όταν Κακλαμάνης και Ψωμιάδης κραδαίνουν αντιμνημονικές σημαίες.

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Τελική αναμέτρηση στη Θεσσαλονίκη ( όσο το διαβάζεις άκου και το τραγούδι)

Η μάχη ανάμεσα σε Μπουτάρη - Γκιουλέκα για το δήμο και σε Μπόλαρη - Ψωμιάδη για την περιφέρεια κεντρικής Μακεδονίας ΔΕΝ είναι ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία. Είναι πολύ μεγαλύτερη, πολύ πιο πλατιά και πολύ πιο βαθιά.
   Τι σημαίνει αυτό; Πρώτον ότι αυτή την Κυριακή πάμε μαζικά στις κάλπες ακόμη και αν δεν είμαστε ψηφοφόροι των δύο κομμάτων. Παίρνουμε θέση ανάμεσα στο υπαρκτό δίλημμα. Παίρνουμε θέση και δεν ταυτιζόμαστε με τους κομματικούς φορείς που στηρίζουν τους υποψήφιους. Δεύτερον εξετάζουμε τα πραγματικά ρεαλιστικά αποτελέσματα των διοικήσεων της πόλης. Έχουμε 8 χρόνια διοίκηση Ψωμιάδη  στη νομαρχία και 25 χρόνια από την άλλη τα ίδια πρόσωπα στο δήμο. Κρίνετε τα αποτελέσματα της πόλης. Αν αυτά τα χρόνια προόδευσε ή έμεινε στάσιμη ( για να μην πω υποχώρησε). Αναλογιστείτε πως μετά την πτώση του ανατολικού μπλοκ κάποιες πόλεις απέκτησαν ξανά το γεωπολιτικό τους βάθος. Η Κωνσταντινούπολη, το Βερολίνο, η Βιέννη, η Θεσσαλονίκη... Βέβαια αν συγκρίνετε θα απογοητευθείτε. Τρίτον, υπάρχει ζήτημα και πολιτισμικών διαφορών - πολιτικών σίγουρα. Δεν είναι τυχαίο πως όπου και αν βρεθείτε ανά την επικράτεια και αν τύχει να ανοίξει πολιτική κουβέντα να σας ρωτήσουν " Μα καλά πώς και γιατί εσείς οι Θεσσαλονικείς ψηφίζετε αυτούς τους ανθρώπους'' ; Το λένε άνθρωποι όλου του πολιτικού φάσματος - νομίζω πως όλοι μας το έχουμε συναντήσει. Μια ντροπή την νιώθουμε. Τέταρτον, ο Μπουτάρης δεν είναι κομματική υποψηφιότητα. Υπήρχε πριν τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ, δεν προέρχεται από τους κόλπους του αλλά αθροίζει δυνάμεις ετερόκλητες μεν, προοδευτικές δε. Ο Μπόλαρης είναι όντως μια κομματική υποψηφιότητα που ομολογουμένως την διέκρινε το στοιχείο της σοβαρότητας, της γνώσης των ζητημάτων και κυρίως της συναίσθησης της ευθύνης. Σίγουρα για κάποιον που δεν ψηφίζει ΠΑΣΟΚ είναι κατάτι δυσκολότερο να πάει στην κάλπη υπέρ του Μπόλαρη. Υπάρχει όμως σοβαρός λόγος να το κάνει. Να πάει στην κάλπη για να αποτρέψει την επανεκλογή του Ψωμιάδη.
   Η μάχη είναι δύσκολη. Πολλοί ψηφοφόροι της Αριστεράς είναι απογοητευμένοι από τις επιλογές της κυβέρνησης. Την αντιμετωπίζουν εχθρικά. Όμως εδώ πλέον έχουμε να κάνουμε με την πόλη και την περιφέρειά μας. Έχουμε να κάνουμε με βαθιές πολιτικές και πολιτισμικές διαφορές. Είτε είσαι Αριστερός, είτε φιλελεύθερος, είτε οικολόγος βρίσκεσαι πιο κοντά στις επιλογές Μπουτάρη - Μπόλαρη. Πρόκειται για υποψηφιότητες με τις οποίες μπορείς να διαφωνείς αλλά σε συνδέουν προγραμματικές πτυχές του λόγου τους. Αντιμετωπίζεις τις διαφωνίες και τις διαφοροποιήσεις σου με αυτούς πάνω σε λογικές βάσεις, με διάλογο, σε πολιτικό επίπεδο. Υπάρχει συνεννόηση. Απεναντίας από την άλλη έχεις να κάνεις με πανίσχυρα συστήματα εξουσίας με πελατειακό υπόβαθρό και συμμαχίες με αυτούς που σε έχουν περιθωριοποιήσει. Εκκλησία, εθνικόφρονες, ρατσιστές, παράγοντες, ανθρώπους της νύχτας, κουμπάρους, βαφτιστικά, ξαδέρφια, θείες και όλα αυτά σε ένα επίπεδο α-πολιτικό. 
   Η επιλογή είναι δική σου!