Πρωί – μεσημέρι – βράδυ τρεις δείκτες ( άρθρο μου στη Θεσσαλονίκη 21/11/2016)

Κάθε ημέρα, κάθε ώρα και σε κάθε τηλεοπτικό σταθμό, πάνω στη γωνία της οθόνης θα έπρεπε να υπάρχουν τρεις δείκτες. Αν είναι τεχνικά εφικτό το ίδιο θα έπρεπε να γίνεται και στο ελληνικό διαδίκτυο. Κάθε πρωί, με το που ο τηλεθεατής ή ο χρήστης ηλεκτρονικού υπολογιστή βρισκόταν μπροστά στην οθόνη να μπορεί άμεσα και χωρίς καμία διαμεσολάβηση να κοιτά τους τρεις δείκτες. Κάθε ώρα και στιγμή, ανεξαρτήτως τηλεοπτικού σταθμού ή ιστοσελίδας.

Τρεις δείκτες που σε πραγματικό χρόνο θα μας ενημερώνουν για το τρέχον έλλειμμα, το δημόσιο χρέος και την ανεργία. Τρία μεγέθη που κρίνουμε πως είναι τα σημαντικότερα. Τρία μεγέθη στις οθόνες εκατομμυρίων Ελλήνων – είτε ως απόλυτοι αριθμοί είτε ως ποσοστά επί τοις εκατό. Τρία νούμερα, τρεις αριθμοί, σφηνωμένοι εκεί, επίμονα, συνεχώς, με τρόπο ενοχλητικό, σχεδόν προσβλητικό για την συλλογική μας συνείδηση, στην πάνω γωνιά της οθόνης έως ότου αντιληφθούμε τι συμβαίνει στη χώρα μας. Έως ότου συνειδητοποιήσουμε το που βρισκόμαστε και ποιες είναι οι ρεαλιστικές προοπτικές μπροστά μας. Έως ότου αντιληφθούμε πως η πολιτική δεν είναι μόνο λόγια, ανέξοδες ρητορείες και αποσυνδεδεμένες από το αποτέλεσμα επιλογές που αφορούν κάποιους άλλους, δίπλα από εμάς αλλά είναι ο μόνος τρόπος από τον οποίο περνά η βελτίωση ή η χειροτέρευση της ζωής μας.

Τρεις δείκτες λοιπόν διότι η κοινωνία μας έχει μετατραπεί σε κοινωνία χαμηλών προσδοκιών, φαίνεται να έχει αποδεχθεί τις πολύ χαμηλές πτήσεις κομματικών σχηματισμών και κυβερνητικών δυνάμεων, δείχνει να έχει κουραστεί και επιδιώκει μέσω αφασίας και αδράνειας μία κακώς νοούμενη κανονικότητα. Μία κανονικότητα που δεν είναι προσαρμογή και συγχρονισμός με καλά παραδείγματα αλλά μία κανονικότητα που αποδέχεται το παρόν ως μία φυσιολογική κατάσταση. Τα επτά χρόνια κρίσης βέβαια δικαιολογούν την εμπέδωση μιας τέτοιας αντίληψης καθώς  το επείγον, η εξαίρεση, η εγρήγορση, η αστάθεια, η παρέκβαση είναι συνυφασμένα με την έννοια του παροδικού, του χρονικά σύντομου. Στην Ελλάδα της κρίσης όμως έχει χαθεί η έννοια των λέξεων και των καταστάσεων καθώς τραβάει σε μάκρος η υπόθεση της κρίσης και της υπέρβασής αυτής. Αποτέλεσμα των ανωτέρω η αποδοχή μιας κατάστασης ανωμαλίας ( πχ αδυναμία δανεισμού από τις αγορές, υψηλή ανεργία κλπ) ως φυσιολογική, ως κανονικότητα.

Με αποκορύφωμα τις προσπάθειες της παρούσας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ βλέπουμε μία λανθάνουσα στρατηγική κανονικοποίησης λοιπόν της ανωμαλίας. Συζητούμε για τα θρησκευτικά στα σχολεία, για τους τηλεοπτικούς σταθμούς, για τους εσωκομματικούς συσχετισμούς του ΣΥΡΙΖΑ, για την νέα Κεντρική Επιτροπή του, για τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων και για ο,τιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους εκτός από τα μείζονα. Ποια είναι αυτά; Οι τρεις δείκτες φυσικά.

Προχωρούμε αμέριμνοι, σπρώχνουμε το χρόνο ελπίζοντας ότι θα τα γιατρέψει όλα και ακούμε κάποιες φωνές βοόντων στην έρημο της καθημερινότητας που κάνουν λόγο για βίαιη φτωχοποίηση σε επίπεδα αδιανόητα ακόμη και σήμερα, αλλά δεν δίνουμε σημασία. Η κούραση μας έχει καταβάλει. Ολίγιστοι και άσχετοι πολιτικοί προσπαθούν και εν μέρει το καταφέρνουν να αποκοιμίσουν τους πολλούς κάνοντας λόγο για ανάπτυξη που έρχεται, για αντιστροφή του κλίματος, για μέλλον που προδιαγράφεται λαμπρό. Όμως οι εταιρείες φεύγουν, οι νέοι φεύγουν, οι φόροι αυξάνονται, οι μεταρρυθμίσεις παραπέμπονται στις καλένδες και ελαφρά τη καρδία γίνεται λόγος για 4^ο μνημόνιο.

Σε μία τέτοια κατάσταση αφασίας, κόπωσης και παραίτησης οι τρεις δείκτες σε κάθε οθόνη θα διασφάλιζαν τουλάχιστον ότι θα συζητούσαμε για τα μείζονα. Ότι όποια και να είναι η εξέλιξη και οι όποιες οι μελλοντικές μας επιλογές, θα είναι απότοκος της δικής μας βούλησης και ενημέρωσης. Τρεις δείκτες. Έλλειμμα, χρέος, ανεργία. Όλα τα άλλα είναι ιστορίες για τα μικρά παιδιά