Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

Διάγνωση (άρθρο μου για την εφημερίδα Θεσσαλονίκη 7/6/2010)


Οι εκλογές το φθινόπωρο είναι μεγάλης σημασίας καθώς τα μηνύματα που θα σταλούν θα είναι πολλαπλά. Όμως σε σχέση με το άμεσο παρελθόν υπάρχουν αρκετές διαφορές. Η κεντρική πολιτική σκηνή θα έχει στραμμένο το βλέμμα της στις περιφέρειες, στην κομματική κατανομή και την προβολή του αποτελέσματος σε εθνικό επίπεδο. Το ενδιαφέρον των επιτελείων θα επικεντρωθεί εκεί. Μένει χώρος λοιπόν για ζυμώσεις, αλλαγές και δράσεις πολιτών στο επίπεδο της πρωτοβάθμιας αυτοδιοίκησης;
Ας εξετάσουμε την περίπτωση της Θεσσαλονίκης. Η ανάγκη αλλαγής στη διοίκηση της πόλης έχει καταστεί αδήριτη. Ασφυξία. Κάθε χρόνος που περνάει σωρεύει προβλήματα. Οποιαδήποτε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, ιδίου μεγέθους και χαρακτηριστικών οδηγεί σε κατάθλιψη. Όποιος και να κάνει την διάγνωση πλέον, καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα. Η πόλη είναι άρρωστη. Γιατί τότε δεν αλλάζει τίποτε εδώ και 20 χρόνια;
Κατ’ αρχάς μέχρι πρότινος δεν συμφωνούσανε όλοι στη διάγνωση. Ίσως η οικονομική κρίση και η σπάνη χρημάτων που έπληξε βίαια την ελληνική πολιτεία, μας οδηγεί στο να επανεξετάσουμε αυστηρά κάθε διοίκηση, κάθε κονδύλι, κάθε πολιτική απόφαση. Δεύτερον, η κομματική στράτευση δεν άφησε πολίτες προοδευτικούς να πάνε μαζί στις κάλπες. Τρίτον, στην ευρύτερη περιοχή έχει αναπτυχθεί ένα τεραστίων διαστάσεων πελατειακό δίκτυο που καταπνίγει το διαφορετικό. Τέταρτον, ιστορικοί, κοινωνικοί και πολιτικοί λόγοι έχουν μετακινήσει εμφανώς το κέντρο βάρους δεξιότερα, διαμορφώνοντας μια συγκεκριμένη εκλογική γεωγραφία. Πέμπτον, οι δημότες είχαν εγκλωβιστεί στην κουλτούρα των μεγάλων έργων που βόλευε τον καταγγελτικό λόγο της διοίκησης, διανθισμένο με μπόλικο επαρχιωτισμό περί αθηνοκεντρικού κράτους κλπ. Τέλος, ενώ οι αλλαγές στην ευρύτερη περιοχή ήταν ραγδαίες, η πόλη σήκωνε μαύρες σημαίες υποδεχόμενη πρωθυπουργούς μη αρεστούς!
Η ευκαιρία που ανοίγεται είναι μεγάλη. Τα προβλήματα γνωστά και χιλιοειπωμένα. Εφόσον πλέον η διάγνωση είναι κοινή, θα είναι εγκληματικό να αφεθεί ο ασθενής στην τύχη του. Ποιος θα είναι ο γιατρός; Τι χρώμα θα είναι η μπλούζα του; Ποιοι θα είναι οι συνεργάτες του; Τα ερωτήματα επαναλαμβανόμενα. Έχουν την αξία τους και αυτά αλλά το μείζον είναι να σωθεί ο ασθενής.
Οι διαφωνίες στο ιατρικό team ίσως είναι πολλές. Ας ξεκινήσουν από αυτά που συμφωνούν, τα βασικά, τα αναγκαία. Ας δεχτούν τις οπτικές όλων, ας συζητήσουν, ας μην βάλουν ταμπέλες, ας αφήσουν παλιές έχθρες. Ας ανοίξουν το παιχνίδι σε περισσότερους. Στο Πανεπιστήμιο, στους φορείς, στην κοινωνία των πολιτών, στα συνδικάτα, στη νεολαία, στους αποκλεισμένους, στους αφανείς.
Σίγουρα θα προκύψει κάτι ομορφότερο από ένα άγαλμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην πλατεία Αριστοτέλους!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου