Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

Οπτικές (άρθρο μου για την εφημεριδα Θεσσαλονίκη 25/5/2010)


Οι αναλύσεις για το ελληνικό πρόβλημα είναι πάρα πολλές πλέον που η παρακολούθησή τους καθίσταται δύσκολη ακόμη και για όποιον το επιθυμεί. Το αξιοπερίεργο με αυτή την υπερπληθώρα εκτιμήσεων και αναλύσεων είναι πως όλες κρύβουν μια αλήθεια μέσα τους. Όλες διέπονται από λογικούς συλλογισμούς, εντοπίζουν αίτια και εν μέρει προτείνουν λύσεις.
Το γεγονός αυτό είναι τρανταχτή απόδειξη πως η τοποθέτηση του κάλε Έλληνα πολίτη απέναντι στις εξελίξεις είναι συνισταμένη πολλών και διαφορετικών στοιχείων. Η κομματική του τοποθέτηση, η ταξική του θέση , το μορφωτικό του επίπεδο αλλά και το εν γένει αξιακό του πλαίσιο είναι αυτά που καθορίζουν την στάση του απέναντι στις εξελίξεις. Είναι δηλαδή θέμα οπτικής.
Όσοι για παράδειγμα εντοπίζουν την αιτία του προβλήματος στον ελληνικό μεταπολιτευτικό ανορθολογισμό – κυρίως του κράτους- διαβλέπουν μια τεράστια ιστορική ευκαιρία να ξεμπερδεύουμε με αυτό το πρόβλημα. Βλέπουν στο ΔΝΤ και στον ευρωπαϊκό μηχανισμό διάσωσης τους αναγκαίους και ικανούς φορείς που θα εξορθολογίσουν την άλογη Ελληνική Πολιτεία . Αντίθετα όσοι θεωρούν πως το οξύ ελληνικό πρόβλημα είναι μέρος ενός δομικού προβλήματος του ευρωπαϊκού οικοδομήματος αλλά και του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, πιστεύουν ότι η πραγματικότητα τους δικαιώνει και επιπλέον πως βρισκόμαστε μπροστά σε μία ευκαιρία αλλαγής σε υπερεθνικό επίπεδο. Βέβαια οι ομαδοποιήσεις και οι αποχρώσεις είναι περισσότερες, αλλά η βασική διαχωριστική γραμμή τοποθετείται κάπως έτσι. Φταίμε εμείς ή φταίει το σύστημα;
Είναι προφανές πως φταίνε και τα δύο. Σίγουρα φταίμε εμείς που την ώρα της κρίσης ήμαστε ο πιο αδύναμος κρίκος, με σωρεία προβλημάτων όπως επίσης σίγουρα υπάρχει δομικό πρόβλημα τόσο στην ΟΝΕ όσο και στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο.
Αποτελεί αυτή η διαπίστωση κάτι πρωτοφανές ή πρωτάκουστο; Όχι, σίγουρα όχι. Γιατί όμως τότε η δημόσια σφαίρα και ο δημόσιος διάλογος βρίθουν μονομερών αναλύσεων που διεκδικούν την αλήθεια; Διότι σε καιρούς κρίσης, οικονομικής, πολιτικής, παραγωγικής, είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο να γίνονται αναθεωρητικές συζητήσεις γύρω από αυτό που τελειώνει, τα χαρακτηριστικά του και τις αδυναμίες του, καθώς στην ανάγνωση των αιτιών του προβλήματος θα στηθεί το νέο, αυτό που έρχεται. Όποιος κατορθώσει να ΄΄επιβάλει΄΄ την δική του οπτική, όποιος καταστήσει την δική του ανάλυση και το δικό του αφήγημα κυρίαρχο, θα είναι κυρίαρχος στην νέα εποχή που φαίνεται πως ξημερώνει. Άρα είναι λογικό να παρατηρούμε στρατευμένες αναλύσεις και τοποθετήσεις που δεν επιδιώκουν την σύνθεση αλλά την καταδίκη αυτού που θεωρούν κακό. Είναι σαν μία μάχη για την pole position της νέας εποχής... Ο νικητής θα ξεκινήσει πρώτος!
Δείτε για παράδειγμα τον λόγο των κομμάτων αλλά και άλλων πολιτικά δρώντων. Για το ΠΑ.ΣΟ.Κ την ευθύνη φέρει η εξαετία της Ν.Δ, για την Ν.Δ το δομικά σπάταλο πασοκικό κράτος, για την Αριστερά ο δικομματισμός, για το ΚΚΕ ο καπιταλισμός, για τους συνδικαλιστές η εργοδοσία που φοροδιαφεύγει, για την εργοδοσία το υπερδιογκωμένο Δημόσιο και η μεταπολιτευτική κουλτούρα κ.ο.κ
Ή θα προσπαθήσουμε λοιπόν να συνθέσουμε ή θα επιλέξουμε βάσει του αξιακού μας πλαισίου, πρώτα ατομικά και ακολούθως συλλογικά. Σε κάθε περίπτωση το ζήτημα είναι πολιτικό.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου