Οι προκλήσεις για τη Νέα Δημοκρατία είναι μεγαλύτερες από τις φοροελαφρύνσεις της Δ.Ε.Θ, άρθρο στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ της 19/9/2025

 

Η ομιλία του πρωθυπουργού στη Δ.Ε.Θ και οι εξαγγελίες ορισμένων σημαντικών φοροελαφρύνσεων της δίνουν μια πολιτική ανάσα, καθώς εδώ και αρκετό καιρό παρατηρείται μια υφέρπουσα δυσαρέσκεια σε τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Η πραγματικότητα που αποτυπώνεται δημοσκοπικά εδράζεται κατά κύριο λόγο στο αυξημένο κόστος ζωής της μέσης ελληνικής οικογένειας και στα φαινόμενα αδιαφάνειας που κατά καιρούς απασχολούν τη δημοσιότητα. Σε κάθε περίπτωση η Νέα Δημοκρατία έπρεπε και πρέπει να επιδιώξει μια επανατοποθέτηση στα πράγματα.

Αυτό που λείπει από την κυβέρνηση – ειδικά σε αυτήν την δεύτερη τετραετία της- είναι ένα συνολικό αφήγημα. Μία εξιστόρηση, μια ιστορία με κεντρικό άξονα την απάντηση σε ένα βασικό ερώτημα. «Που θέλουμε να φτάσουμε – ποιος είναι ο στόχος – και με ποια βήματα θα το πετύχουμε». Στην πρώτη τετραετία αρκούσε η απαλλαγή από τον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ, η τεχνοκρατική – μεταρρυθμιστική υπόσχεση και η συντεταγμένη αντιμετώπιση κρίσεων. Τα ελληνοτουρκικά εκείνης της περιόδου, ο επανεξοπλισμός της χώρας, η στάση στα σύνορα του Έβρου, η πανδημία και η αρτιότητα του εμβολιαστικού προγράμματος και η εμπροσθοβαρής ψηφιοποίηση του κράτους  δημιούργησαν την αίσθηση ότι η χώρα κινείται στα άνω όρια της φέρουσας ικανότητάς της και ότι μπορεί να κάνει το αναγκαίο άλμα προς τα εμπρός. Ακόμη και αυτό το δυστύχημα των Τεμπών δεν επηρέασε καθοριστικά την εκλογική της επιρροή όπως φάνηκε την βραδιά των εκλογών. Σε αυτήν την ανάλυση θα ήταν λάθος να μην συνυπολογίσει κανείς και την οικονομική πραγματικότητα εκείνων των ετών. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας βρέθηκε σε μια διαφορετική δημοσιονομική συνθήκη σε σχέση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Η οικονομία είχε περάσει σε αναιμική έστω αναπτυξιακή τροχιά, οι τυπικοί μνημονιακοί περιορισμοί ήταν πίσω μας ενώ οι παγκόσμιες κρίσεις άλλαξαν τον τρόπο που προσέγγιζε τα ζητήματα η Ε.Ε, παρέχοντας αφειδώς πόρους για την αντιμετώπισή τους.

Σήμερα όμως η πραγματικότητα είναι μεικτή. Η χώρα βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή της οικονομικής και κοινωνικής της πορείας, ενώ το διεθνές περιβάλλον δεν έχει στοιχεία σταθερότητας, γεγονός που αυξάνει τις ανησυχίες. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι μακρο-οικονομικοί δείκτες φανερώνουν θετική πορεία. Η ανεργία μειώθηκε, το ΑΕΠ αυξάνεται, το δημόσιο χρέος μειώνεται, τα ονομαστικά εισοδήματα ενισχύονται. Από την άλλη όμως αυτή η ανάπτυξη δεν φτάνει σε όλους. Υπάρχει επίμονη φτώχεια, σημαντικές ανισότητες, διογκούμενη περιφερειακή αναπτυξιακή ανισορροπία. Η ακρίβεια, το κόστος στέγης, οι δαπάνες υγείας και παιδείας είναι υψηλές συγκριτικά με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, ενώ εγείρονται σιγά σιγά και ζητήματα του χαρακτήρα της ανάπτυξης. Πολύ real estate, πολύς τουρισμός, υποτίμηση περιβαλλοντικών παραμέτρων, χαμηλή ποιότητα εργασίας, υψηλά ποσοστά επισφάλειας, μερικής απασχόλησης και περιορισμένες ευκαιρίες επαγγελματικής εξέλιξης.

Εδώ λοιπόν χρειάζεται το νέο αφήγημα και όχι η επιμονή σε μια επικοινωνιακού τύπου προβολή των πρώτων δεδομένων έναντι των δεύτερων. Μια γενναία παραδοχή της αληθινής διακύβευσης για το μέλλον θα συνιστούσε ένα πρώτο μεγάλο βήμα. Οικονομική μεγέθυνση με όρους κοινωνικής συνοχής – αυτό είναι το στοίχημα. Αυτό ήταν πάντοτε – μεταπολιτευτικά τουλάχιστον- το ζητούμενο. Η Νέα Δημοκρατία ιστορικά ήταν ένα μεγάλο λαϊκό κόμμα με διευρυμένη κοινωνική απήχηση. Οι λέξεις, τα νοήματα, οι αξίες που διακηρυκτικά πρέσβευε έχουν σημασία. Πρέπει σε έναν κάποιο βαθμό να επανασυνδεθεί με αυτά και να μην επενδύσει μόνον στους θετικούς οικονομικούς δείκτες. Μια ματιά στο τι συμβαίνει πολιτικά σε πολλές χώρες της Δύσης, φανερώνει μεγάλα υπαρκτά χάσματα. Οικονομικά αλλά και αξιακά. Αυτά πρέπει να γεφυρώσει ξεκινώντας από τον επίσημο κυβερνητικό της λόγο.