Στο δρόμο για τις εκλογές ( άρθρο μου για την Θεσσαλονίκη της 23/4/2012)

Λίγες μέρες πριν τις εκλογές και τα δύο κόμματα εξουσίας κινούνται για διαφορετικούς λόγους αναιμικά. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις παρουσίασαν ένα ρευστό πολιτικό σκηνικό. Οι προεκλογική δραστηριότητα μέχρι τώρα είναι μουντή, άχρωμη.

Ο νέος αρχηγός του ΠΑ.ΣΟ.Κ διαπράττει ένα στρατηγικό σφάλμα κατά την άποψή μου. Αγνοώντας τη φύση του κόμματος του οποίου ηγείται, εμφανίζει ένα συστημικό προφίλ και επικεντρώνει στο ζήτημα της διαχειριστικής ικανότητας. Παραβλέπει πως το ΠΑ.ΣΟ.Κ είχε πάντα διττό χαρακτήρα. Ήταν συστημικό αλλά ταυτόχρονα εγκόλπωνε και την επαγγελία της αλλαγής. Εξάλλου μόνο το διαχειριστικό επίπεδο δεν είναι επαρκές πεδίο για το ΠΑ.ΣΟ.Κ και τον Ευάγγελο Βενιζέλο, μιας και μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος θεωρεί πως δεν έχει να επιδείξει σημαντικό αποτέλεσμα. Επίσης μέχρι στιγμής σε αυτόν τον προεκλογικό αγώνα δεν παρουσιάζει μια υποτυπώδη εναλλακτική ή συμπληρωματική πρόταση σε σχέση με το μνημόνιο, γεγονός που δεν δικαιολογεί αναφορές σε εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης.

Το ερώτημα βέβαια που τίθεται είναι εάν μπορεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ να υποστηρίξει μια επιθετική καμπάνια που θα προβάλει στόχους, διλλήματα και εναλλακτικές προτάσεις δεδομένης της συγκυρίας αλλά και των διαθέσεων του εκλογικού σώματος. Εκτιμώ ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος μπορεί να το κάνει και πως το ΠΑ.ΣΟ.Κ υπό προϋποθέσεις μπορεί να το υποστηρίξει. Δεν αναμένονται θαύματα μιας και το προφίλ του προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ είναι συστημικό και το ΠΑ.ΣΟ.Κ στο κομματικό περιθώριο, αλλά θεωρώ αδιανόητη στρατηγική επιλογή να φτάσει μέχρι τις εκλογές ζητώντας συγνώμη, μιλώντας μόνο εντός του πλαισίου που επιβάλει το μνημόνιο και σείοντας τον φόβο της ακυβερνησίας. Το ακροατήριο του ΠΑ.ΣΟ.Κ δεν ήταν νοικοκυραίοι.

Στο άλλο κόμμα εξουσίας η κατάσταση είναι δύσκολη. Το αρχικό στρατηγικό λάθος του Αντώνη Σαμαρά, να καταψηφίσει το πρώτο μνημόνιο δεν διορθώνεται με κανέναν τρόπο και μάλιστα τόσο αργά. Νομιμοποίησε και πολλαπλασίασε την αμφισβήτηση αυτής της επιλογής στο κοινωνικό επίπεδο με αποτέλεσμα όταν αναγκάστηκε να συρθεί σε συγκυβέρνηση να αδυνατεί ο ίδιος να ελέγξει την δυναμική που πυροδότησε. Εκτιμώ πως αντιλήφθηκε αυτό το στρατηγικό σφάλμα και προσπάθησε να το διορθώσει. Επιτέθηκε στην Αριστερά και στην ιδεολογική ηγεμονία που αυτή διατηρούσε χρεώνοντας και σε αυτή τα δομικά προβλήματα της  Μεταπολίτευσης. Προσπάθησε να πράξει αυτό που έπρεπε να είχε κάνει από την αρχή της κρίσης. Όμως ο σκληρός πυρήνας των κομματικών στελεχών του κόμματός του είναι τραγικά ανεπαρκής. Δεν μπορεί να ακολουθήσει τους ρυθμούς του πολιτικού χρόνου, δεν μπορεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Χαρακτηριστικό δείγμα αυτού είναι πως καταφέρονται εναντίον του ΠΑ.ΣΟ.Κ από κεκτημένη ταχύτητα, μη αντιλαμβανόμενοι πως το διακύβευμα πλέον βρίσκεται αλλού. Βέβαια τόσα χρόνια ατροφικής πολιτικής και αναλυτικής ικανότητας δεν είναι εύκολο να ξεπεραστούν σε μια νύχτα.

Αποδεχόμενος τα δεδομένα αυτά έχει επί της ουσίας παραιτηθεί από την προσπάθεια αυτοδυναμίας, στρεφόμενος και αυτός κατά του ΠΑ.ΣΟ.Κ με στόχο την ικανοποίηση ενός περιορισμένου κομματικού ακροατηρίου, που αποζητά κάτι τέτοιο, ώστε να διατηρήσει την πρώτη θέση το βράδυ των εκλογών.

Ας ελπίσουμε οι μέρες που απομένουν να είναι πιο ενδιαφέρουσες.