Διακαναλική (άρθρο μου για την Θεσσαλονίκη της 27/10/2010)

Αφού λοιπόν το επιτελείο του κυβερνώντος κόμματος ξύπνησε από τον προεκλογικό λήθαργο, αποφασίστηκε η ενεργοποίηση του πρωθυπουργού για να σωθεί η παρτίδα. Οι αναλύσεις του καλοκαιριού που έδειχναν περίπατο για το ΠΑ.ΣΟ.Κ  στις εκλογές του Νοέμβρη αποτελούν πλέον παρελθόν.

Γιατί όμως έφτασε σε αυτό το σημείο; Οι λόγοι είναι πολλοί. Αρχικά, οι ανωτέρω εκτιμήσεις ήταν στατικές. Δεν μπόρεσαν να διακρίνουν τη δυναμική της δυσαρέσκειας. Αυτό οδήγησε σε μία χαλαρότητα, γεγονός που έσπευσε να εκμεταλλευτεί η αριστεροδεξιά αντιπολίτευση, θέτοντας με σαφήνεια το διακύβευμα και το δίλημμα  όπως αυτή το αντιλαμβάνεται και όπως αυτήν τη συμφέρει. Άπαξ και εμπεδώθηκε από μεγάλες πλατιές μάζες πως τον άλλο μήνα ψηφίζουμε υπέρ ή κατά του μνημονίου, ο αυτοδιοικητικός χαρακτήρας των εκλογών πήγε περίπατο.

Έγινε ακόμα μια φορά λοιπόν φανερό πως η πολιτική βασίζεται σε διλήμματα. Σωστά, λανθασμένα, ακραία, εκβιαστικά, ορθολογικά, ρεαλιστικά, ανεδαφικά αλλά σε κάθε περίπτωση διλήμματα. Η πολιτική κουλτούρα της μεταπολίτευσης που υπερπολιτικοποιούσε τα πάντα και τα ανήγαγε στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό δεν ξεριζώνεται τόσο εύκολα. Βέβαια για να είμαστε ιστορικά δίκαιοι, το ΠΑ.ΣΟ.Κ εισήγαγε με περισσή μαεστρία του Ανδρέα Παπανδρέου τα μανιχαΐστικά διλήμματα στην πολιτική ζωή. Φως εναντίον σκότους, Αλλαγή εναντίον μονοκομματικού κράτους της Δεξιάς και πάει λέγοντας..

Και εγέννετο διακαναλική. Μια διακαναλική που με μια πρώτη ματιά δεν ικανοποίησε κανέναν,  ούτε άλλαξε τα δεδομένα. Όμως αυτή καθ’ αυτή η συνέντευξη πέρασε ένα μήνυμα. Δεν ξέρω αν θα αποκωδικοποιηθεί από τους πολίτες και δεν ξέρω γιατί ο πρωθυπουργός δεν μίλησε και αυτός εξίσου διλημματικά, όμως  ένα δυο συμπεράσματα βγήκαν. Εν ολίγοις προσπάθησε να κάνει συμμέτοχους τους Έλληνες και να τους θέσει προ των ευθυνών τους. Προσπάθησε να παίξει το χαρτί της υπευθυνότητας και της ανολοκλήρωτης προσπάθειας που απαιτεί στήριξη για να ολοκληρωθεί και άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο εθνικών εκλογών.

Μπορούσε να πάει καλύτερα. Φάνηκε κουρασμένος χωρίς διαύγεια. Δεν ήταν εκείνος ο Παπανδρέου που περίμεναν πολλοί, που θα έδινε το σύνθημα για αντεπίθεση και συσπείρωση. Παρόλα αυτά οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε το εξής ένα και σημαντικό. Αυτός μίλησε. Βρήκε το θάρρος και το κουράγιο να εκτεθεί στα μάτια όλων των Ελλήνων. Να παρουσιάσει την κατάσταση έτσι όπως αυτός την αντιλαμβάνεται. Σε μια δύσκολη συγκυρία, χωρίς μεγάλες ρητορικές ικανότητες αυτός ανέλαβε να ξαναπάρει την υπόθεση πάνω του, τόσο για το κόμμα του όσο και για τον τόπο. Σε μια κακή βραδιά για τον πρωθυπουργό η σύγκριση με τον προκάτοχό του είναι μοιραία. Ούτε κρύβεται, ούτε προσποιείται. Μπορούσε πολύ όμως πολύ καλύτερα.

Ψωμιάδη εσύ super star

Πρωί της 28^ης Οκτωβρίου 2010. Σήμερα δεν θα κάνω τίποτα. Απέχω από τα καθήκοντά μου. Ξεκουράζομαι. Είναι μια μέρα ολόκληρη- διάλειμμα. Δεν κάνω τίποτε προεκλογικό, καμία κίνηση. Ξυπνώντας ακούω εκείνη τη φωνή του Φερέτη – έτσι νομίζω ότι τον λένε – να περιγράφει την παρέλαση που λαμβάνει χώρα στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Ακόμη και αυτός βαρέθηκε. Περιγράφει το ίδιο ματς 40 χρόνια. Μάλιστα φέτος χωρίς  Σισσέ, Ζιλμπέρτο Σίλβα και Γκοβού ( βλέπε μηχανοκίνητα) το ματσάκιον είναι κατηγορία τσικό. Κεκλεισμένων σχεδόν των θυρών λόγω απουσίας Παπούλια, Παπανδρέου, Σαμαρά…..

Τώρα θα μου πείτε πως από την παρέλαση έφτασα να γράφω για τον Ψωμιάδη. Θα σας εξηγήσω. Λίγο οι εικόνες της πόλης, λίγο η εθνική ΜΗ ανάταση από το θέαμα της παρέλασης, λίγο η βροχή και η καταχνιά, με οδήγησαν στον άνθρωπο που συμβολίζει δυστυχώς πολιτικά τον τόπο που γεννήθηκα και μένω – το νομάρχη της καρδίας – που τώρα φιλοδοξεί να γίνει περιφερειάρχης της καρδιάς μας.

Θέλω να ξεκινήσω με μια ερώτηση που στριφογυρνάει στο μυαλό όλων των Ελλήνων. Που βρίσκονται αυτοί που τον ψηφίζουν; Γιατί και πώς ζουν ανάμεσά μας; Γιατί δεν έχω γνωρίσει ποτέ κάποιον που να παραδέχεται ότι τον έχει ψηφίσει; Είναι τόσοι πολλοί; Θα κυριεύσουν και τη Μακεδονία εκτός του νομού Θεσσαλονίκης; Ντρέπονται να εμφανιστούν; Ντρέπονται να το πουν; Φοβούνται; Νιώθουν άβολα; Τι γαμώ το κέρατο μου; Ο πολλά βαρύς Παναγιώτης Ψωμιάδης έχει άλαλους υποστηρικτές;

Το βορειοελλαδίτικο αυτό φαινόμενο που έχει και προεκτάσεις – δήμαρχος, μητροπολίτης και μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού- εν μέρει εξηγείται. Οι ευθύνες της κατάντιας βαρύνουν την προοδευτική παράταξη, την κεντροαριστερά. Εξηγούμαι. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ μέχρι το 1996 είχε καταφέρει να εκφράσει πολιτικά και κοινωνικά ρεύματα κάπως ετερόκλητα. Υπό την προεδρία του Ανδρέα Παπανδρέου συγκατοικούσαν σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες, αριστεροί, κομμουνιστές (προμεταπολιτευτικοί), κεντρογενείς, πολιτικά φιλελεύθεροι, λαϊκιστές και εθνικιστές. Όλο αυτό το συνοθύλευμα   είχε διαμορφώσει μια εθνικολαϊκή ταυτότητα που κυριάρχησε στη χώρα – για να μην πω πως κυριαρχεί ακόμη και σήμερα.

Βέβαια το εθνικιστικό στοιχείο του πολιτικού λόγου του ΠΑ.ΣΟ.Κ «κούμπωνε» αρμονικά με την θεωρητική προσέγγιση κέντρου- περιφέρειας ( όπου οι μητροπόλεις  του καπιταλισμού εκμεταλλεύονται την περιφέρεια, στην οποία τοποθετούνταν η Ελλάδα). Έτσι και λόγω των γεωπολιτικών συμμαχιών μπορούσες να φωνάζεις «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» ως αριστερός και μετά να είσαι έτοιμος να ξεκινήσεις πόλεμο με τους προαιώνιους εχθρούς Τούρκους. Στο καπάκι μπορούσες να υποδεχτείς τον Γιασέρ Αραφάτ, τον ηγέτη του φίλου Παλαιστινιακού λαού και περίπου Μπιν Λάντεν της εποχής μιας και το Ισραήλ και η Τουρκία ήταν σύμμαχοι των Η.Π.Α. Μην ξεχνάς ότι μόλις 7 χρονάκια πριν ο Αττίλας κατέλαβε την μισή Κύπρο… Α ξέχασα να συμπεριλάβω και όσους απεχθάνονταν τους Εβραίους ( λίγοι- πολλοί δεν ξέρω ). Άρα έχουμε πολλές ταυτότητες υπό την ταυτότητα ΠΑ.ΣΟ.Κ. Για να τονίσω όμως τη θέση μου στο ερώτημα που βασανίζει ακόμα τους κουκουέδες εσωτερικού  – Τι ήταν το ΠΑ.ΣΟ.Κ, σοσιαλιστικό ή λαϊκιστικό – απαντώ πως ήταν σοσιαλιστικό και θα το αναλύσω άλλη φορά.

Όλος αυτός ο αστερισμός απόψεων, ταυτοτήτων, ιδεολογιών, αναλύσεων, προκαταλήψεων νομιμοποιούνταν από την ηγετική φυσιογνωμία του ανδρός, συστρατεύονταν κατά της Δεξιάς και των ξένων κέντρων που η πρώτη εξυπηρετούσε. Καλά έκανε και εγώ μαζί του θα ήμουν. Το πρόβλημα όμως φάνηκε όταν αυτή η ταυτότητα άρχισε να υποχωρεί. Ήδη από το 1989 (ένταξη του ΠΑ.ΣΟ.Κ στη σοσιαλιστική διεθνή και αποδοχή της ευρωπαϊκής πορείας) και κυρίως από το 1995. Η στροφή προς μια ταυτότητα πιο ευρωπαϊκή, πιο παγκόσμια, πιο δυτική, πιο πολιτικά ορθή ( βλ. Εκσυγχρονισμός) άφησε κόσμο και κοσμάκη πολιτικά άστεγο. Το πέπλο της προοδευτικής κεντροαριστερής οπτικής άλλαξε και όσοι δεν καλύπτονταν από αυτό το νέο σκέπασμα έμειναν με τον πούρο αντιτουρκισμό, τον εθνικισμό εν ολίγοις με τα απομεινάρια της εθνικολαϊκής ταυτότητας.

Και φτάνουμε τώρα στη Μακεδονία και την Θεσσαλονίκη. Γιατί λοιπόν αυτά τα γεγονότα επηρέασαν τόσο πολύ τη βόρεια Ελλάδα και ιδιαίτερα τη Θεσσαλονίκη; Διότι η ταυτότητα της περιοχής μεταπολεμικά και μετεμφυλιακά σφυρηλατήθηκε πάνω στο σύμβολο του ακρίτα που φυλάγει Θερμοπύλες. Στο ρόλο των Περσών οι Σλάβοι που ήταν και κομμουνιστές. Αυτή ήταν η επίσημη πολιτική ιδεολογία παρά τη δράση της Αριστεράς. Όταν λοιπόν το κομμουνιστικό μπλοκ διαλύθηκε, κανείς δεν ενημέρωσε τους βορειοελλαδίτες. Ξαφνικά μετά το 1991 η Θεσσαλονίκη βρέθηκε να έχει το ίδιο γεωπολιτικό βάθος με αυτό που είχε πολύ παλαιότερα. Δεν εξήγησε πολιτικά κανένας πως πλέον το παιχνίδι παίζεται αλλιώς. Είχαμε και τους πολέμους στα Βαλκάνια και έτσι  μάλλον χάσαμε κάποια τρενάκια.

Μας έμεινε λοιπόν μια παρακαταθήκη που ερωτοτροπούσε με τον εθνικισμό, την ξενοφοβία, κάποια υπολείμματα της εθνικολαϊκής ταυτότητας που έπρεπε να στεγαστούν κάπου.  Ε λοιπόν η Νέα Δημοκρατία του Έβερτ ( και όχι του Μητσοτάκη) ήταν εκεί. Μετά ήρθε η ώρα του Καραμανλή, άρα δεν είμαστε να διώχνουμε κόσμο γιατί θα πεθάνει μια γενιά δεξιών χωρίς εξουσία. Και όχι μόνο δεν διώχνουμε κόσμο, αλλά τους κάνουμε προμετωπίδα. Συμμαχία με τον Χριστόδουλο και βουρ όλα για όλα για να φύγει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ που εφάρμοσε ένα σχέδιο ( εκσυγχρονισμός) που στη σύλληψή του ήταν αριστερό – όπως εύστοχα διατύπωσε ο κ. Βερναρδάκης- μιας και ο εκσυγχρονισμός ήταν το πολιτικό πρόταγμα του ενιαίου Συνασπισμού το 1991, απέναντι στην εθνικολαϊκισμό του  ανδρεϊκού ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Ποιος λοιπόν εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο αυτήν την εθνικολαϊκιστική μετεξέλιξη; Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης. Και λέω μετεξέλιξης διότι η τροπή που πήραν τα πράγματα αλλά και η εικόνα αυτού του γελωτοποιού είναι μια χυδαία έκφανση της όποιας ταυτότητας.

Εμφανίζει ένα πρόσωπο απολίτικο, πέρα και πάνω από τα κόμματα – είναι όμως δεξιός, πρώήν βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας. Έχει αυτοαναγορευτεί σε εκπρόσωπο όλων των Θεσσαλονικέων, κομπάζοντας πως δίνει μάχες κάτω στην Αθήνα για λογαριασμό μας – ντρέπομαι , δεν θέλω. Έχει καταδικαστεί για πλείστες παραβιάσεις καθήκοντος – δεν το αγγίζει τίποτα. Πίσω του κρύβεται ένα τιτανοτεράστιο συστηματάκι εξουσίας με χοντρά συμφέροντα και πλοκάμια στις πιο κερδοφόρες μπίζνες του ευρύτερου δημοσίου τομέα. Είναι αισθητικά γελοίος.

Το βασικότερο όλων όμως είναι άλλο. Σήμερα διεκδικεί τη θέση του αιρετού περιφερειάρχη. Ωφελείται από την άγνοια των ψηφοφόρων σχετικά με τις αρμοδιότητες, τα ποσά και τον διοικητικό μηχανισμό που θα διαχειρίζεται ο περιφερειάρχης. Το ζήτημα είναι πιο σοβαρό από ότι στο παρελθόν όπου το μισό έργο των νομαρχιών το διεκπεραίωναν τα ΚΕΠ…

Για να το θέσω λίγο πιο απλά. Αν σας έλεγαν να αναθέσετε την διαχείριση των προσωπικών σας καταθέσεων, την επιλογή φροντιστηρίου του παιδιού σας, το σέρβις του αυτοκινήτου σας και τον σχεδιασμό του εξοχικού σας σε έναν άνθρωπο, θα το αναθέτατε στον Παναγιώτη Ψωμιάδη; Ο άνθρωπος που μοίραζε σημαίες ( ο αδερφός του είχε κατάστημα με παρεμφερή) διοργάνωνε μπουφέδες ( η γυναίκα του είχε μεγάλο ζαχαροπλαστείο) και τιμούσε το Μ. Αλέξανδρο λίγο μετά από συναυλίες με τον Τέρρη Χρυσό ( τακα τακα τακα τακα τα), ντυνόταν ΖΟRRO , αγιος Βασίλης, χόρευε με αρκούδες, μοίραζε μπουκαλάκια νερό στις διαβάζεις και τα διόδια και άλλα πόσα, ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ  σήμερα την ψήφο μας για να γίνει ο πρώτος αιρετός ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗΣ κεντρικής Μακεδονίας. Δεν μπορεί, διαπιστωμένο αυτό, σε σοβαρή τηλεοπτική κουβέντα, να βάλει στη σωστή σειρά Υποκείμενο Ρήμα Αντικείμενο. Ο λόγος του δεν έχει μία δευτερεύουσα και οι συλλογισμοί του είναι προνηπιακοί. Οι κωλοτούμπες του δε λαμβάνουν χώρα μέσα σε λίγα λεπτά.

Μάλλον ΟΧΙ.

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ

ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΩ ΑΛΛΟ

Υ.Γ 1 Ποιο είναι το ανώτατο όριο δαπανων για τον προεκλογικό του αγώνα; Ας το κοιτάξει κάποιος.

Υ.Γ 2 Λέτε να χουμε κάνα πειρατικό;

         -  Markos kafeeeeeeeeeee

Διακαναλική συνέντευξη Παπανδρέου

    Λίγη ώρα μετά το πέρας της  συνέντευξης του   πρωθυπουργού νιώθω   θυμό.   Είμαι εξοργισμένος.   Απορώ.  Απορώ για   την επιλογή του πρωθυπουργού να πάει σε  μια τέτοια συνέντευξη και να παρουσιάσει αυτό το αποτέλεσμα και αυτήν την εικόνα. 

Η κίνηση αυτή ήταν λάθος. Ήταν λάθος για δύο λόγους. Πρώτον γιατί είναι μεταστροφή 180 μοιρών από την αρχική του θέση περί αυτοδιοικητικών εκλογών και προσχώρηση στη θέση της αριστεροδεξιάς αντιπολίτευσης. Έτσι ναρκοθετείται η προσπάθεια των υποψηφίων που στηρίζει το ΠΑ.ΣΟ.Κ να μιλήσουν προγραμματικά. Ναρκοθετείται επίσης η θέση και η υποψηφιότητα ανθρώπων που στηρίζονται και από το ΠΑ.ΣΟ.Κ, αλλά όχι μόνο από αυτό. Υπερπολιτικοποίησε τη μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών και ανήγαγε το αποτέλεσμά τους σε κομβικής σημασίας δεδομένο για την διακυβέρνηση της χώρας.

Δεύτερον , οι ενστάσεις μου εντοπίζονται και στο εξής. Αφού λοιπόν αποφασίστηκε μια τέτοια συνέντευξη, αφού  λοιπόν διαφημίστηκε, αφού οι προσδοκίες του κόσμου ανέβηκαν, η εμφάνιση ήταν αποτυχημένη. Αφού επιλέγεις να μετατρέψεις τις αυτοδιοικητικές εκλογές σε πρόκριμα  τότε κάντο. Απλά κάντο. Γιατί σερβίρεις μια σούπα κρύα και άνοστη; Πού είναι οι εκπλήξεις; Πού είναι το διαφορετικό; Έστω στο ύφος. Έστω στον τρόπο που θέτεις τα διλήμματα. Αφού μπαίνεις στο χορό, τότε χόρεψε.

Θα ήθελα να ακούσω για παράδειγμα το εξής απλό. Ή εγώ ( ο Παπανδρέου) ή ο Σαμαράς. Ή το ΠΑ.ΣΟ.Κ ή η Νέα Δημοκρατία. Ή τα 110 δις ή χρεοκοπία. Και περίμενα να μιλήσει πιο απλά. Πιο ανθρώπινα. Πιο λογικά. Με αρχή- μέση και τέλος. Να θέσει το δίλημμα. Να με κάνει να θέλω να τον ακούσω. Να μου εξηγήσει. Να μου πει το γιατί και το πώς. Να κάνει μία ανάλυση της πραγματικότητας. Να υφάνει ένα αφήγημα για την χώρα. Αντ’ αυτού μία από τα χειρότερα.

Ας δούμε όμως και μια ακόμη πτυχή των δεδομένων. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ κάθε φορά που κερδίζει εθνικές εκλογές εξαερώνεται. Εξαφανίζεται σαν κομματικός μηχανισμός. Από το καλοκαίρι όλα έδειχναν ότι στο ΠΑ.ΣΟ.Κ θεωρούσαν τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές περίπατο. Αποτέλεσμα αυτής της λανθασμένης εκτίμησης η διάχυτη χαλαρότητα. Τραγικές καθυστερήσεις στην ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων, λάθος επιλογές σε μερικές περιπτώσεις και το βασικότερο όλων, κανένας σχεδιασμός. Κανένα επιτελείο, καμία καμπάνια, καμία ανάλυση, καμία στελεχιακή συσπείρωση. Κοινώς – κόμμα παραλία.

Είναι λογικό λοιπόν και αναμενόμενο την αδράνεια αυτή να την αξιοποιήσουν οι αντιπολιτευόμενοι και να θέσουν εκείνοι το δίλημμα των εκλογών, αφού τόσο καιρό δρουν χωρίς αντίπαλο. Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο όμως , είναι η διάλυση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Χρησιμοποιώ την λέξη διάλυση διότι αυτή είναι η εκτίμησή μου, όταν μαθαίνω για υποψήφιους περιφερειάρχες που περιφέρονται στην επαρχία χωρίς επιτελείο, χωρίς επιστημονικό προσωπικό, χωρίς τα απαραίτητα χέρια βοηθείας από νεολαία και λοιπούς και πάει λέγοντας.

Καθίσταται, δια της απουσίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ, το δίλημμα που χαρακτηρίζει και κρίνει τις εκλογές αυτές ως Μνημόνιο ή Αντιμνημόνιο. Κανένας δεν ιδρώνει. Εισχωρεί ολάκερη η αντιπολίτευση σε αυτό – ηρεμία στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ανεβαίνει ο Δημαράς, χαλαρά το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Φτάνουμε λοιπόν στις τελευταίες δημοσκοπήσεις μια τα μαντάτα είναι πικρά. Και τότε αποφασίζει ο πρωθυπουργός της χώρας να το πάρει πάνω του. Καλώς τον και ας άργησε ( ξαναλέω ότι προτιμούσα τον αυτοδιοικητικό χαρακτήρα των εκλογών αλλά αφού εκεί οδηγήθηκαν τα πράγματα…).

Το ζήτημα βέβαια της ανυπαρξίας του κόμματος ως θεσμού, ως οργανωμένης συλλογικότητας, ως συνόλου ανθρώπων με απασχολεί έντονα. Σίγουρα σχετίζεται με τις γενικότερες εξελίξεις στις δυτικές κοινωνίες, με την υποχώρηση της νεωτερικότητας και την άνοδο του μεταμοντέρνου, την υποχώρηση των μέγα- ταυτοτήτων και των μεγάλων αφηγήσεων και σίγουρα πρέπει να εξεταστούν οι νέες συνθήκες και οι μεταλλάξεις στο κομματικό φαινόμενο. Όμως ας μην το γυρίσουμε εκεί γιατί θα τελειώσουν οι εκλογές και ακόμα θα το συζητάμε.

Ζητώ συγνώμη από τους αναγνώστες - γνωρίζω οτι το κείμενο που προηγήθηκε δεν είναι καλό. Δεν αποτυπώνω  επαρκώς την σκέψη μου γιατί δεν είχα το χρόνο αλλά εγραψα και με βρασμό ψυχής...

Δημαράς - ARIEL

Δάνεισε τον εαυτό σου και δώσε τον σε σένα

Του Αλέξη Σπανούδη

Η πρακτική είναι συγκεκριμένη και αποδίδει στο μέγιστο βαθμό. Η αστική δημοκρατία και ο κοινοβουλευτισμός σε περιόδους κρίσης και έντασης σπέρνουν και ανακυκλώνουν το φόβο και την αβεβαιότητα. Δραματοποιούν εντέχνως τα γεγονότα, δημιουργώντας ψεύτικες εντυπώσεις και παραπλανούν τον κόσμο. Για να πετύχει ο σκοπός τους, χρησιμοποιούν βίαια μέτρα καταστολής, αυξάνοντας τη φορολογία και περικόπτοντας τους μισθούς και τις συντάξεις των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων. Αυτό γίνεται σήμερα σε ολόκληρο τον δυτικό πολιτισμό.

Μ’ αυτόν τον τρόπο φοβίζουν τα χαμηλά και μεσαία στρώματα, αναδιπλώνουν την κοινωνία, την «συντηρητικοποιούν», και αναγκάζουν τους ανθρώπους να κλειστούν στο καβούκι τους. Τους στρέφουν, δηλαδή, στην τηλεόραση. Εκεί, όπου οι πληρωμένοι δημοσιογράφοι του συστήματος συνεχίζουν την καταστροφολογία δημιουργώντας καθημερινά ευφάνταστα σενάρια πτώχευσης και χρεοκοπίας. Επιτείνουν τη σύγχυση μεταξύ των πολιτών παρουσιάζοντας ψεύτικα και διαστρεβλωμένα στοιχεία. Η τηλεόραση λειτουργεί όπως τα κάτοπτρα του Λαβουαζιέ. Μας εξαπατεί και μας χλευάζει.

Τα παραδείγματα πολλά. Το υπερδιογκωμένο ελληνικό δημόσιο και οι τεμπέληδες-αντιπαραγωγικοί έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι. Μόνο που τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι το ελληνικό δημόσιο δεν είναι και τόσο διογκωμένο σε σύγκριση με άλλα ευρωπαικά κράτη, και ότι οι Έλληνες δουλεύουν περισσότερες ώρες κατά μέσον όρο απ΄οτι οι άλλοι ευρωπαίοι.

Αλλά μόνο η τηλεόραση έχει τη δύναμη, και τον τρόπο, να παρουσιάζει τους αθώους ενόχους, και τους ενόχους αθώους. Στην ουσία όλο αυτόν τον καιρό οι πολιτικοί με τη βοήθεια της τηλεόρασης και των μάχιμων-για να λάμψει η αλήθεια πάντα- δημοσιογράφων της, μας είπαν ότι δεν φταίει και τόσο τελικά το πολιτικό σύστημα για όλα αύτα που συμβαίνουν στην Ελλάδα σήμερα, αλλά κυρίως εμείς, ως λαός φταίμε. Αρα, δεν χρειάζεται ν΄αλλάξει το πολιτικό σύστημα, αλλά ο λαός. Να γίνουμε, δηλαδη, πιο υπάκουοι στις εντόλες των πολιτικών.

Αυτά τα δύο στοιχεία μαζί. Ο φόβος και η προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης, δρουν ως διαλυτικά στοιχεία του κοινωνικού ιστού. Τον αλλοιώνουν, τον χαλαρώνουν και στο τέλος τον αποδομούν. Κάνουν τους ανθρώπους άβουλα όντα στις ορέξεις κάθε οπορτουνιστή πολιτευτή. Απονευρώνουν την πολλαπλότητα του συστήματος, που είναι ο ίδιος ο άνθρωπος και του οποίου η ενότητα είναι η σύνθεση. Δημιουργούν συνθήκες αποσύνθεσης.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι ολετήρες παρουσιάζονται ως σωτήρες. Τη λύση καλείται να τη δώση η ίδια μήτρα που γέννησε το πρόβλημα. Οι πολιτικοί ιθύνοντες, που θρέφονται απ’ αύτο το νοσηρό οχετό, συνεχίζουν να εμφανίζονται ατσαλάκωτοι, καλοστολισμένοι,μακιγιαρισμέμοι και φτιασιδωμένοι, για άλλη μια παράσταση, για ένα ακόμα σόου.

Ζούμε τα τελευταία χρόνια παγιδευμένοι στην ανόητη πλαδαρότητα της σκέψης των πολιτικών ηγεμόνων μας. Οι οποίοι αρέσκονται να προσφεύγουν μόνο σε λεκτικά παιχνίδια, σε παραδοξολογίες και σε πομπώδεις πομφόλυγες. Μόνο τους μέλημα η προσωπική επιτυχία και καταξίωση. Μόνος τους θεός ο πλούτος. Μόνη τους ηθική η πονηριά.  Περνούν περισσότερη ώρα μπροστά στον τηλεοπτικό φακό χαμογελαστοί, παρά σκεπτόμενοι. Είναι οι αιώνοι αθώοι, που για όλα φταίνε σκοτεινά συμφέροντα αγνώστου ταυτότητας.

Η αλήθεια είναι η εξής. Ο καπιταλισμός αποφάσισε ότι η μεσαία τάξη είναι μια πολυτέλεια, και δεν είναι διατεθειμένος να τη συντηρεί. Ετσι τη συμπιέζει, στελνοντάς την στο βούρκο και στη μιζέρια. Για να σωθεί αυτός. Για τη δική του σωτηρία απομυζεί τα μεσαία και χαμηλά στρώματα.  Ρουφάει το αίμα των κατώτερων κοινωνικών τάξεων, γιατι μόνο έτσι μπορεί να επιβιώσει. Οπως τα βαμπίρ που τρέφονται με το αίμα των ανθρώπων για να ζήσουν. Αυτός είναι ο συμφυής τρόπος λειτουργίας του καπιταλισμου. Γι’ αυτο και οι πολιτικοί με τη σειρά τους, που τρέφονται απο αυτο το σύστημα, λειτουργούν με μοναδικό γνώμονα τη σωτηρία του. Γι’αυτο καλούν ξανά το λαό να πληρώσει. Γιατί η επιβίωσή του, σημαίνει τη συνέχιση της ηγεμονίας τους.

Το ερώτημα που τίθεται σήμερα είναι κρίσιμο. Θα συνεχίσουν τα χαμηλά και μεσαία στρώματα να είναι θύματα και έρμαια στις ορέξεις του καπιταλισμού του κάθε λαμόγιου και εγληματικά ανεύθυνου πολιτικού ή θα  αποφασίσουν να κάνουν τη θελησή τους κινητήρια δύναμη δρώντας πάνω στα γεγονότα, πλάθοντας ένα νέο πρόγραμμα.

Το ερώτημα τίθεται στον καθένα μας προσωπικά. Και από την απάντηση που θα δώσει ο καθένας κρίνεται το μέλλον όλων μας.

Επειγόντως κοινωνική συμμαχία

Βαδίζοντας προς τις εκλογές, με τα αποτελέσματα της οικονομικής πολιτικής να γίνονται ολοένα και πιο εμφανή στο κοινωνικό πεδίο, δημιουργείται ένα μείζον ερώτημα για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί. Ερώτημα που για να απαντηθεί απαιτεί πολλές σκέψεις, πολλές δράσεις, καλή ανάλυση και αποφασιστικότητα. Αν και δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για το μίγμα βολονταρισμού και σχεδίου που χρειάζεται η συνταγή της απάντησης, σίγουρα εκτιμώ πως χρειάζεται περισσότερο σχέδιο - μιας και οι βολονταρισμοί δυστυχώς εξαντλούνται γρήγορα.

Η μετάβαση από το μεταπολιτευτικό κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο που λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα είναι βίαιη. Σχεδόν πρωτοφανής, αν πιστέψουμε όσους διαδίδουν πως δεν υπάρχει προηγούμενο για τέτοιας έκτασης και έντασης αναδιάρθρωση των δομών. Μέσα λοιπόν σε αυτή την πραγματικότητα ποιες είναι αυτές οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που θα σηκώσουν το βάρος της αναδιάταξης της χώρας; Ποιος βλέπει στις ασκούμενες πολιτικές το μέλλον του λαμπρό και ελπιδοφόρο; Το σχέδιο ζωής τίνος βαδίζει ικανοποιητικά; Ποια κοινωνική τάξη διαβλέπει ευκαιρίες στο μοντέλο που έρχεται να αντικαταστήσει το μεταπολιτευτικό;

Ανήκοντας προσωπικά στην κάτω μεσαία τάξη που το μεταπολιτευτικό μοντέλο ευνόησε, μπορώ να διαβεβαιώσω για το εξής. Κανένας της τάξης μου- ακόμη και λίγο πάνω από μένα – και σίγουρα όσοι είναι κάτω από μένα, δεν βλέπουν το μέλλον με αισιοδοξία. Ίσως το βλέπει μια ανώτερη τάξη κεφαλαιούχων, οι οποίοι μετά το πέρας των αλλαγών θα μπορούν να δράσουν επιχειρηματικά με πιο ευνοϊκούς για αυτούς όρους. Ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις,  απουσία συλλογικών συμβάσεων, απελευθέρωση απολύσεων κ.ο.κ. Αυτοί ναι. Αυτοί μπορεί να αισιοδοξούν.

Προσοχή !!! Δεν ανήκω ούτε τοποθετούμαι εκκινώντας από κομμουνιστικογενείς θέσεις και απόψεις, ούτε αυτοχαρακτηρίζομαι υπέρ-αριστερός. Δεν θεωρώ a priori κάθε μεταρρύθμιση κακή. Θέλω εξορθολογισμό του κράτους. Θέλω φιλελεύθερες δόσεις στην οικονομία για να πάρει μπρος. Δεν είμαι δογματικός. Αναγνωρίζω υπερβολές στο μεταπολιτευτικό μοντέλο, αστοχίες και μεγάλες σπατάλες. Το διευκρινίζω γιατί όποιος σήμερα χρησιμοποιήσει τις κακές λεξούλες « συλλογική σύμβαση, κράτος πρόνοιας» κ.α κινδυνεύει να χαρακτηριστεί από τους ταλιμπάν του ΣΚΑΙ, της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ και του κακού συναπαντήματος ως συνοδοιπόρος του ΠΑΜΕ. Ε όχι. Δεν είναι έτσι. Νομίζω πως όσοι αυτοπροσδιοριζόμαστε ως κεντροαριστεροί, σοσιαλιστές ή σοσιαλδημοκράτες πρέπει να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας. Το δίλημμα έτσι όπως τίθεται – δεν μας ευνοεί. Στο άσπρο ή μαύρο εμείς ιστορικά απαντούσαμε γκρι. Γκρι προς άσπρο ή γκρι προς μαύρο – αλλά σίγουρα γκρι.  

Επανέρχομαι λοιπόν στο ζήτημα του τίτλου. Ποια η κοινωνική συμμαχία που ελπίζει να συμπήξει το ΠΑ.ΣΟ.Κ ; Με το πολύ μεγάλο κεφάλαιο; Με τους αεριτζήδες μεταπράτες; Θέλω να πιστεύω πως όχι. Μήπως λοιπόν, εάν θέλει κάποιες κοινωνικές συμμαχίες θα πρέπει να κάνει κάποια βήματα; Αν εξετάσουμε για παράδειγμα την κοινωνική και πολιτική συμμαχία του ΠΑ.ΣΟ.Κ από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 μπορούμε να δούμε ευδιάκριτα τα μέρη που την απάρτιζαν. «Για την περίοδο του Σημίτη είναι πιο εύκολο να το απαντήσει κανείς, γιατί ο εκσυγχρονισμός, έτσι όπως είχε διατυπωθεί τότε, ήταν και μέρος -στη θεωρητική του σύλληψη- του σχεδίου της αριστεράς. Να σου θυμίσω, ότι ο εκσυγχρονισμός ήταν το πρόγραμμα του ιδρυτικού συνεδρίου του Συνασπισμού το 1991. Τότε, βέβαια, ακουγόταν ως αντιπολιτευτικός λόγος έναντι του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Όταν ο εκσυγχρονισμός έγινε κυρίαρχη τάση μέσα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ, ένα κομμάτι του Συνασπισμού, το οποίο ήταν πιο κοντά στις δομές της εξουσίας και τον κυβερνητισμό, απλώς προσήλθε να βοηθήσει. Η αριστερά δεν ήταν εκτός συστήματος, ήταν εντός, και εξακολουθεί να είναι και σήμερα ως ένα βαθμό. Γι’ αυτό η αριστερά βιώνει και αυτή την κρίση του συστήματος.
Ο εκσυγχρονισμός ήταν μια συμμαχία ανερχόμενων μεσοστρωμάτων, επιχειρηματικών τάξεων με ένα κομμάτι της μισθωτής εργασίας, κυρίως του δημόσιου τομέα....» όπως παρατηρεί πολύ εύστοχα ο κ. Χριστόφορος Βερναρδάκης σε συνέντευξη στην Εφημερίδα ΕΠΟΧΗ.

Για την δεκαετία του 1980 όλοι πάνω κάτω τα ξέρουμε, οπότε δεν χρειάζεται να επαναλαμβανόμαστε. Φτάνουμε έτσι στο παρόν και διαπιστώνουμε πως καμία κοινωνική συμμαχία δεν μπορεί να στηρίξει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ή τουλάχιστον καμία κοινωνική συμμαχία υπαρχόντων κοινωνικών δυνάμεων. Η μόνη ωφελιμιστική στήριξη που θα μπορούσε να περιμένει η κυβέρνηση είναι από τις ανώτερες επιχειρηματικές ελίτ, που όμως είναι παραδοσιακά σύμμαχοι της δεξιάς ( βιωματικά, διασυνδέσεις, ιστορικά) και από ένα τμήμα των ψηφοφόρων του ΠΑ.ΣΟ.Κ που στο όνομα Παπανδρέου και μόνο, πιστεύουν μεταφυσικά στην σωτηρία ημών και αλλήλων. Ανήκα και εγώ στους πιστούς του Παπανδρεϊσμού αλλά επειδή μεγάλωσα λίγο είπα να γίνω κάπως πιο ρεαλιστής.

Κατά τη γνώμη μου το παιχνίδι παίζεται ακόμη. Δεν αναφέρομαι στα αποτελέσματα των εκλογών αυτών, αλλά φτάνω στις επόμενες εθνικές ( αν δεν τις ξεπερνάω κιόλας). Χρειάζονται όμως συγκεκριμένα βήματα. Πρώτον, να υπάρξει ένα σχέδιο, μία δέσμευση, ένας χρονικός ορίζοντας. Δεν μπορεί η κοινωνία να βουτάει στο γκρεμό επειδή ο Πρωθυπουργός πιστεύει ότι στο τέλος θα τα καταφέρουμε. Δεν αρκεί αυτό. Δεν φτάνει. Πώς να το κάνουμε. Δεύτερον, άμεση περιγραφή αυτού που έρχεται. Να παρουσιαστούν τα όποια πλεονεκτήματά του. Μέχρι τώρα μόνο μαυρίλα. Σου λέει ο άλλος, με την μεταπολίτευση και τις δομές της κάπως τα κατάφερνα, τα έφερνα βόλτα, συνήθισα, είχα και τις άκρες μου και όλα καλά. Τώρα τι γίνεται; Επιβάλλεται να γίνει μια περιγραφή του μοντέλου που έρχεται. Να αντιληφθεί ο καθείς το πώς θα παίζεται το παιχνίδι από εδώ και πέρα. Να δει η κοινωνία αν θα υπάρξει κοινωνικό ισοδύναμο. Μέχρι τώρα τίποτε. Μόνο μεταφυσικές εκκλήσεις στο φιλότιμο του Έλληνα και άλλες τέτοιες ( σόρρυ κιόλας) αμερικανιές. Εδώ υπάρχουν ερωτήματα καυτά. Ναι στην ευελιξία και στις απολύσεις αλλά θα υπάρχει δίκτυο κοινωνικής προστασίας; Οι Σουηδοί έτσι παίζουν εδώ και χρόνια. Ή για παράδειγμα ναι στα μη κρατικά Πανεπιστήμια αλλά θα υπάρξει καθεστώς ίσων ευκαιριών στις πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης; Και ούτω καθεξής…

Αν απαντηθούν αυτά πειστικά, με δεσμεύσεις, με χρονοδιαγράμματα, με κόστη, με αναλύσεις και με πολιτική με το Π κεφαλαίο ίσως γίνει κάτι. Ίσως συμμαχήσει με την κυβέρνηση η νέα γενιά – που έτσι και αλλιώς δεν ανήκε στους insiders της Μεταπολίτευσης, ίσως στρατευθούν οι άνθρωποι της δημιουργίας, το νέο επιστημονικό προσωπικό και τολμώ να πω και ο κόσμος της εργασίας. Είτε του δημοσίου από συνήθεια, συγκίνηση και ελάχιστη προοπτική είτε του ιδιωτικού λόγω αναίρεσης της μισθολογικής αδικίας τόσων ετών.

Αυτά όλα πρέπει να γίνουν σε 3 χρονάκια και με διαλυμένο κόμμα. Δεν είναι δυνατόν οι υποψήφιοι περιφερειάρχες να στελεχώνουν τα δήθεν επιτελεία με παρεάκια και απλά να περιδιαβαίνουν τις περιφέρειες. Που είναι τα προγράμματα γαμώ το κέρατο μου; Που είναι οι συγκροτημένες απόψεις; Που είναι οι στοχευμένες καμπάνιες; Εκτός αν ο ψωμιαδισμός μας έχει εμποτίσει όλους πλέον. 

Εκλογές και μνημόνιο

Λιγότερο από μήνας έμεινε μέχρι να φτάσουμε στις κάλπες. Κάλπες που στήνονται μέσα στην πιο δύσκολη οικονομική συγκυρία του ελληνικού κράτους από την Μεταπολίτευση και δω. Κάλπες που θα αναδείξουν για πρώτη φορά αιρετούς περιφερειάρχες και δημάρχους σε δήμους πολύ μεγαλύτερους. Ο Καλλικράτης δημιούργησε δημοτικές ενότητες με μεγαλύτερο γεωγραφικό εύρος και αυξημένη πληθυσμιακή πυκνότητα.

Είναι κρίμα και ατυχία που η συγκυρία υλοποίησης μιας τέτοιας μεταρρύθμισης χτυπάει πάνω στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική πραγματικότητα της χώρας. Είναι κρίμα διότι η διαιρετική τομή που τείνει να δημιουργηθεί μέσω των αριστεροδεξιών εκκλήσεων θέτει μετ’ επιτάσεως το ζήτημα του μνημονίου και χωρίζει υποψηφιότητες σε μεν και δε. Είναι κρίμα διότι τουλάχιστον στους δήμους  μπορούσαμε – και το μπορούμε ακόμη- να ψηφίσουμε ανθρώπους και προγράμματα που θα λύνουν τα ζητήματα των πόλεων. Σίγουρα στις περιφέρειες τα μηνύματα είναι πιο πολιτικά και η ψήφος ανάγεται στο κεντρικό εθνικό επίπεδο. Τα κόμματα βγάζουν συμπεράσματα και χαράσσουν στρατηγικές βάσει των αποτελεσμάτων των περιφερειακών εκλογών.

Επανερχόμενοι στο δίλημμα που θέτει η Αριστερά και η Δεξιά, το θεωρώ εξόχως χοντροκομμένο. Με το μνημόνιο ή ενάντια σ’ αυτό; Θαρρείς πως η απάντηση μπορεί να συμπυκνωθεί μέσα σε μία λέξη. Θαρρείς πως ο Έλληνας πολίτης αντιλαμβάνεται την κατάσταση με όρους άσπρο και μαύρο; Δεν υπάρχουν αποχρώσεις; Δεν υπάρχουν διαβαθμίσεις; Δεν υπάρχει ναι μεν, αλλά; Νομίζω πως υπάρχουν πολλές ενδιάμεσες καταστάσεις και συλλογισμοί που καθιστούν το δίλημμα εξόχως χοντροκομμένο και την σύλληψη ενός  πλατιού αντιμνημονιακού μπλοκ εξαιρετικά απλοϊκό σχέδιο – από πλευράς Αριστεράς.

Βέβαια για να είμαστε ιστορικά δίκαιοι, το ΠΑ.ΣΟ.Κ εισήγαγε με περισσή μαεστρία του Ανδρέα Παπανδρέου τα μανιχαΐστικά διλήμματα στην πολιτική ζωή. Φως εναντίον σκότους, Αλλαγή εναντίον μονοκομματικού κράτους της Δεξιάς και πάει λέγοντας. Η τρομακτική επιτυχία της στρατηγικής αυτής βρίσκει σήμερα όψιμους αντιγραφείς. Επίσης, το ΠΑ.ΣΟ.Κ ήταν το κόμμα που στα πλαίσια της ανωτέρω στρατηγικής πολιτικοποίησε πέρα για πέρα τις αυτοδιοικητικές εκλογές στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές του 1980. Εξάλλου το άθροισμα της αντιδεξιάς συμμαχίας μέχρι το 1986 το έβγαζε νικητή.

Σήμερα όμως βρισκόμαστε σχεδόν 30 χρόνια μετά από εκείνη την εποχή. Τότε η πολιτική κινητοποίηση των μαζών πολιτικοποιούσε τα πάντα. Για να φύγει το νέφος από την Αθήνα έπρεπε να φύγει η Δεξιά. Όλα ανάγονταν στο πολιτικό και καθόριζαν την κεντρική κομματική ατζέντα. Σήμερα όμως εκτός της ανυπαρξίας πολιτικής κινητοποίησης και διαθεσιμότητας των μαζών παραμένουν τα ίδια προβλήματα των πόλεων. Και το ερώτημα γεννιέται στο σημείο αυτό. Μήπως τουλάχιστον στις δημοτικές εκλογές πρέπει να ψηφίσουμε πρόγραμμα, πολιτική βούληση, ανθρώπους, ιδέες και λύσεις; Μήπως δεν πρέπει να εγκλωβιστούμε στο εξαιρετικά ρηχό «υπέρ» ή «κατά» του μνημονίου; Μήπως πίσω από αντιμνημονιακές κορώνες βρούμε την επομένη των εκλογών ανύπαρκτους δημάρχους ολίγιστων δυνατοτήτων; Το ίδιο βέβαια μπορεί να ισχύει και για τους άλλους τους «μνημονιακούς υποψηφίους της τρόικα και της ανεργίας» που λέει ο κ. Παπαγεωργόπουλος και αντιγράφει ο κύριος Γκιουλέκας , βιάζοντας την λογική των συμπολιτών μας.

Τέλος αναρωτιέμαι. Ποιος ευθύνεται σε πραγματικούς αριθμούς και χρέη, για την είσοδο της χώρας στο μνημόνιο περισσότερο. Ο κ. Καμίνης ή ο κ. Κακλαμάνης ( υπουργός υγείας και δήμαρχος); Ο κ. Μπουτάρης ή το 25 σύστημα της Θεσσαλονίκης;

Η σελίδα του blog στο facebook - page

Η νέα σελίδα του blog ''Μέσος Άνθρωπος'' βρίσκεται στο facebook. Μπορείτε και από εκεί να παρακολουθείτε τις αναρτήσεις μιας και σκοπεύω να την ενημερώνω ταυτόχρονα.

Εδώ μπορείτε να κάνετε like και να γίνετε fun της σελίδας

Αποτέλεσμα της δεύτερης ψηφοφορίας του blog

ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΠΩΣ ΟΙ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ

Να στειλω μηνυμα στην 

κυβέρνηση                          30%

Να επιλεξω προσωπα και προγράμματα                  70%

Γιώργος Καμίνης: Αλλαγή "πολιτικού παραδείγματος" (;)

Τoυ Αντώνη Γαλανόπουλου

Όλοι γνωρίζουμε τον "Συνήγορο του πολίτη". Τον θεσμό. Σχεδόν κανείς δεν ήξερε το πρόσωπο πίσω από τον θεσμό. Αυτό δεν άλλαξε ακόμη κι όταν τον είδαμε στο πρώτο Υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησης. Όλοι μιλήσαμε για τη θετική σημειολογία της κίνησης αλλά και πάλι κανείς δεν πρόσεξε το πρόσωπο. Αρχίσαμε να γνωρίζουμε τον Γιώργο Καμίνη όταν άνοιξε το θέμα των υποψηφιοτήτων για τον Καλλικράτη.

Πολλοί δυσκολευτήκαν με το όνομα, κάνεις δεν μπορούσε να συνδέσει το όνομα με μια οικεία φιγούρα. Πόσο μάλλον με μια οικεία πολιτική φιγούρα. Ο Φώτης Κυβέλης και η νεοσύστατη Δημοκρατική Αριστερά προτείνουν για δήμαρχο της Αθηνάς τον επί επτά χρόνια Συνήγορο του πολίτη. Ο ίδιος άμεσα ξεκαθαρίζει ότι θα δεχθεί τη πρόταση μονό εάν η υποψηφιότητα του είναι υπέρ-κομματική.

Κάπου εκεί ο Γιώργος Καμίνης εισέρχεται στη πολιτική-ενημερωτική καθημερινότητα . Στο Πα.Σο.Κ. που κινούταν έτσι κι αλλιώς σε μια terra incognita σχετικά με τις υποψηφιότητες προστίθεται ο "πονοκέφαλος" Καμίνη. Τελικά στις 5 Σεπτεμβρίου ανακοινώνεται και η στήριξη του Πα.Σο.Κ. στον Γιώργο Καμινη.

Η αλήθεια είναι πως η ανακοίνωση της στήριξης προκάλεσε ποίκιλλες αντιδράσεις τόσο εντός όσο κι εκτός κόμματος. Οι όποιες αντιδράσεις δεν απασχόλησαν ποτέ τον Γιώργο Καμινη. Πολύ γρήγορα ξεκίνησε την συγκρότηση του συνδυασμού του "Δικαίωμα στην πόλη". Άμεσα κάνει ανοικτή πρόσκληση στο πολύτιμο αλλά αναξιοποίητο δυναμικό της πόλης. Συσπειρώνει γύρω του ένα πλήθος εθελοντών. Αρνείται το αυτοκίνητο με φρουρό που του προτείνει το Πα.Σο.Κ. και ξεκινά τη δουλεία στη πόλη.

Η αντισυμβατικοτητα του είναι φανερή σε όλες του τις κινήσεις. Επισκέπτετε το ιστορικό κι εμπορικό κέντρο της Αθήνας, κάνει βόλτα σε βιβλιοπωλεία, συναντά καλλιτέχνες, συζητά με τους πολίτες. Δεν διστάζει να παραδεχτεί ότι δεν έχει έτοιμες απαντήσεις για όλα. Δεν ξέρει τα πάντα. Το κάνει και δημόσια στη πρώτη του τηλεοπτική εμφάνιση μετά την ανακοίνωση της στήριξης από το Πα.Σο.Κ.

Δεν διστάζει να συγκρουστεί ευθέως με το Νικήτα Κακλαμάνη για το φεστιβάλ Αλληλεγγύης και Πολιτισμού που διοργάνωνε η Ένωση Αφρικανών Γυναικών, για τον ραδιοφωνικό σταθμό 9.84.

Δεν είναι τηλεοπτικό πρόσωπο. Δεν προλαβαίνει να γίνει μέχρι τις εκλογές. Δεν επιδιώκει να γίνει. Αν οι πολίτες της Αθήνας αναζητούν τέτοια πρόσωπα σίγουρα θα τους γητεύσει η λάμψη αστέρων όπως ο Ηλίας Ψινάκης που συμμετέχει στο ψηφοδέλτιο του κ.Κακλαμανη μετά από πρόταση του κ.Καρατζαφερη.

Ποιος είναι τελικά ο Γιώργος Καμινης και γιατί είναι τόσο ξεχωριστός;

Από το 1990 διδάσκει στο Τμήμα Νομικής του Πανεπιστήμιου Αθηνών, ενώ από το 1998 εκλέχθηκε επίκουρος καθηγητής. Την ίδια χρονιά χρίζεται Βοηθός του Συνηγόρου του πολίτη. Θέση που διατηρεί ως το 2003 όπου και εκλέγεται ομόφωνα από τη Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής ως Συνήγορος του Πολίτη. Η θητεία του ανανεώνεται το 2008.

Στα φοιτητικά του χρόνια είναι οργανωμένος στην Αριστερά. Μάλιστα διατέλεσε μέλος της συντακτικής επιτροπής του Θούριου, εφημερίδας του «Ρήγα Φεραίου».

Βεβαίως το ενδιαφέρον μας δεν έγκειται στο εξαιρετικό βιογραφικό του κ.Καμινη αλλά στο κοινωνικό-πολιτικό στοιχειό της υποψηφιότητας.

Ο Γιώργος Καμινης ενσαρκώνει το κράτος δίκαιου. Αυτά τα επτά χρόνια υπερασπίστηκε τα ανθρώπινα δικαιώματα, συγκρούστηκε με συμφέροντα προς όφελος του πολίτη, καυτηρίαζε τις πρακτικές του κράτους, προωθούσε την διαφάνεια και την κοινωνική λογοδοσία.

Είναι χωρίς αμφιβολία η καλύτερη υποψηφιότητα από όλες όσες θα δώσουν την μάχη του Καλλικράτη. Πρόκειται για τον πιο σοβαρό υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων.

Ο Γιώργος Καμινης σηματοδοτεί μια αλλαγή "πολίτικου παραδείγματος" τουλάχιστον για τα αυτοδιοικητικα πολιτικά πρόσωπα. Ξεφεύγουμε από επιλογές πρώην βουλευτών, διαχρονικών πολιτευτών και λοιπών παραγόντων. Αφαιρούμε το κριτήριο του κομματικού θερμοκηπίου. Αναζητούμε τους σοβαρούς υποψηφίους, με γνώσεις και ικανότητες, μελή της κοινωνίας που έχουν να παρουσιάσουν έργο, ανθρώπους με ένα βαθύ κοινωνικό και ένα πλατύ πολιτικό ενδιαφέρον.

Για την νέα γενιά πολιτών και πολιτικών στόχος είναι η υπέρβαση, η αλλαγή της κομματικής γραφειοκρατίας, των αναχρονιστικών κατεστημένων, των κλειστών δομών.

Ο Γιώργος Καμινης είναι το πρώτο βήμα.

Αποτέλεσμα της πρώτης ψηφοφορίας του blog

ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΠΩΣ Η ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΠΡΟΣΑΡΜΟΓΉ ΘΑ ΦeΡΕΙ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΑ

Εξυγίανση των οικονομικών και του κρατους	9 (32%)
Απλό συμμάζεμα, και πάλι μία από τα ίδια	7 (25%)
Μεγάλες κοινωνικές αδικίες και αναβρασμό	7 (25%)
Καταστροφή, πτώχευση και πισωγύρισμα	5 (17%)

Λίγες οι ψήφοι, 28 το σύνολο.

Λανθασμένες οι επιλογές που έδωσα για απάντηση.

Πρώτη φορά άλλωστε. Το επόμενο ελπίζω καλύτερα.

Το μετέωρο βήμα της εκπαίδευσης: Δύο φοιτητές κουβεντιάζουν με τον πρύτανη του Α.Π.Θ

H συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο blog ΚΟΙΤΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ 


Α' Μέρος


O προβληματισμός μας γύρω απο τις "προτεινόμενες αλλαγές" στην παιδεία μας ώθησε να ζητήσουμε την άποψη του Πρύτανη του μεγαλύτερου πανεπιστημίου των Βαλκανιών Γιάννη Μυλόπουλου, μιας και μέχρι στιγμής είναι ο μοναδικός που κοινοποίησε τη θέση του πάνω στο ζήτημα. Αναπάντεχα γίναμε δεκτοί στο γραφείο του στην πρυτανεία και κουβεντιάσαμε διεξοδικά γύρω απο το στρογγυλό τραπέζι...

Λένε πως ότι δεν μπορείς να μεταρρυθμίσεις σε αφομοιώνει και σε αλλοτριώνει. Σε ποιό βαθμό συνέβη αυτό με την ακαδημαϊκή κοινότητα;
Έχουμε μιλήσει πολλές φορές για μεταρρυθμίσεις, αλλά η δική μου αίσθηση είναι πως καμία απο τις τελευταίες μεταρρυθμίσεις δεν ήταν πραγματικά μια μεταρρύθμιση με την έννοια της μετατροπής της μετακίνησης προς προοδευτική κατεύθυνση γιατί η μεταρρύθμιση δεν έχει μόνο την έννοια της αλλαγής, έχει και μια έννοια αλλαγής εμπροσθοδρομικής. Λοιπόν έχω την αίσθηση πως όλες οι προηγούμενες μεταρρυθμίσεις ήταν ψευδεπίγραφες, ψευδεπώνυμες. Η δική μου άισθηση αυτή την στιγμή είναι πως η παιδεία δεν χρειάζεται μια απλή μεταρρύθμιση με την τρέχουσα έννοια του όρου. Η παιδεία και η χώρα χρειάζεται μια γενικότερη μορφωτική επανάσταση. Συνηθίζουμε να μιλάμε για τα διαδικαστικά και τα τυπικά και να αφήνουμε πίσω το μείζον ζητούμενο του εκπαιδευτικού συστήματος που είναι ο μορφωτικός χαρακτήρας της παιδείας.Συζητάμε κυρίως για θέματα που είναι περιφερειακά της κυρίως υπόθεσης που είναι η μετάδοση της γνώσης και γιατί όχι και η παραγωγή της γνώσης, η έρευνα. Αυτή είναι η καρδιά του εκπαιδευτικού συστήματος και η κυρίως αποστολή ενός δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος. Εάν θέλουμε να μιλήσουμε για την ουσία του ζητήματος πρέπει να μιλήσουμε για την μόρφωση, οποία παρέχεται η δεν παρέχεται απο το σημερινό σύστημα στους μαθητές και τους φοιτητές. Με αυτή την έννοια πιστέυω πως αυτό που λείπει είναι μια μεγάλη μορφωτική αλλαγή μια μεγάλη μορφωτική επανάσταση. Η ουσία της υπόθεσης είναι το άνοιγμα του νού και το βάθεμα της ψυχής.

Τη δεκαετία του '80 η βασική απαίτηση ήταν η διάχυση της γνώσης. Αντίστοιχα, σήμερα με την δεύτερη φάση της παγκοσμιοποίησης, απαίτηση είναι η εμβάθυνση της γνώσης. Θεωρείται πως ο προτεινόμενος νόμος καλύπτει κατ΄αρχήν αυτήν την "ανάγκη";
Κατ αρχήν δεν πιστεύω πως αυτό που συμβαίνει είναι ότι δίνεται έμφαση στην εμβάθυνση της γνώσης, αντίθετα θα πω πως δίνεται έμφαση στην μεγάλη εξειδίκευση.Και η μεγάλη εξειδίκευση δεν έχει σχέση με την εκπαίδευση αλλά με την κατάρτιση. Αυτό λοιπόν το οποίο είναι επιδίωξη σήμερα των κατά καιρόυς μεταρρυθμιστών είναι η γρηγορότερη και αποτελεσματικότερη επαγγελματική κατάρτιση των νέων παιδιών ώστε να υπηρετήσουν με μεγαλύτερη συνέπεια τους κανόνες της αγοράς. Θα μπορούσε να είναι καλό αν συνοδεύονταν
και απο ένα μορφωτικό υπόβαθρο, αν δηλαδή η μόρφωση ήταν αυτή που θα σε οδηγούσε στο να πάρεις μια καλή θέση στην αγορά. Σήμερα λειτουργεί τελείως αντίστροφα, παρακάμπτεται εντελώς ο ουσιαστικός ρόλος της εκπαίδευσης και παραμένει η τελική σκοπιμότητα που είναι να πάρω το πτυχίο και να βρω μια δουλεια. Όμως με σκέτα πτυχία χωρίς αντίκρυσμα κανείς δεν έχει βρει ποτέ καλή δουλεία. Τα σκέτα πτυχία χωρίς αντίκρυσμα υπηρετούν περισσότερο την ανεργία, που όπως βλέπουμε καλπάζει. Παράδειγμα για αυτό είναι οι άδειες αίθουσες κατά την περίοδο των μαθημάτων και οι πλήρεις αίθουσες κατά την περίοδο των εξεταστικών. Δηλαδή το εξεταστικοκεντικό σύστημα, που αδειάζει τις αίθουσες των λυκείων και οδηγεί τα παιδιά στα φροντιστήρια, μεταφέρεται στα πανεπιστήμια που αδειάζει τις αίθουσες των μαθημάτων και γεμίζει τις αίθουσες των εξετάσεων. Ο στόχος λοιπόν δεν είναι το βάθεμα της γνώσης αλλά ο κυρίαρχος στόχος είναι η επαγγελματική κατάρτιση. Αυτός λοιπόν δεν βοηθά στο να έχουμε μορφωμένους πολίτες δεν βοηθά στο να έχουμε υπεύθυνους πολίτες δεν βοηθά στο να έχουμε μια κοινωνία με συνοχή η οποία θα αναλάβει την τύχη της στα χέρια της.

Σύμφωνα με την δήλωση σας στην Ελευθεροτυπία «Δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα σημαίνει ισχυρή δημόσια χρηματοδότηση»,κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να συμβαίνει...
Και αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα. Εξ' όνυχος τον λέοντα έλεγαν οι αρχαίοι,το οποίο σημαίνει ότι τις προθέσεις του μεταρρυθμιστή μπορείς να τις δεις απο μία ασήμαντη λεπτομέρεια. Στην προκειμένη περίπτωση η λεπτομέρεια είναι η πρόθεση της κυβέρνησης να υποχρηματοδοτήσει έτι περαιτέρω την παιδεία. Εδώ είναι σαφές ότι το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα έχει πληρώσει το μερίδιο της οικονομικής κρίσης πολύ νωρίς, θα έλεγα το έχει προκαταβάλει. Απο την εποχή ακόμη της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος την εποχή του party που λέμε ακόμη, η παιδεία υποχρηματοδοτούνταν. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πριν απο την οικονομική κρίση ακόμη με στοιχεία του 2006 σε κάθε Έλληνα φοιτητή ετησίως αντιστοιχούσαν 4.000€ ενώ στον μέσο Ευρωπαίο 10.000€. Τώρα η αναλογία αυτή έχει γίνει κατά πολύ δυσμενέστερη. Ο πρωθυπουργός και ο υφυπουργός, ο Πανάρετος ανέφεραν ένα δεδομένο λέγοντας ότι είμαστε τέταρτη-πέμπτη , δεν θυμάμαι ακριβώς, χώρα σε δημόσια χρηματοδότηση των πανεπιστημίων. Προφανώς δεν ελάμβαναν υπόψιν το πλήθος των φοιτητών σε σχέση με τον πληθυσμό στην Ελλάδα, διότι αν το ελάμβαναν υπόψιν τους η κατα κεφαλήν χρηματοδότηση θα ήταν τέταρτη απο το τέλος αν και εγώ νομίζω σύμφωνα με τα δικά μου στοιχεία ότι θα ήταν τελευταία. Χρησιμοποιούνται και παραπλανητικά στοιχεία πολλές φορές για να πείσουμε το δίκαιο των πράξεων και των λόγων μας. Το ζήτημα είναι πως η περαιτέρω μείωση της δημόσιας χρηματοδότησης δεν βοηθά το εκπαιδευτικό σύστημα, δεν βοηθά τον μεγάλο στόχο της παιδείας, δεν βοηθάει και αυτό είναι το σημαντικότερο το μεγάλο στόχο της χώρας, που είναι η έξοδος απο την κρίση και η δημιουργία ενός νέου μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης. Διότι σήμερα είναι σαφές ότι στην εποχή της οικονομίας της γνώσης, η οικονομική ανάπτυξη περνάει υποχρεωτικά μέσα απο την εκπαίδευση την έρευνα και την καινοτομία .Άρα λοιπόν υποχρηματοδοτώντας την εκπαίδευση, την έρευνα, και την καινοτομία είναι σαφές ότι αυτοχειριαζόμαστε, είναι μια αυτοκαταστροφική πολιτική και είναι ένα δείγμα μη καλής πίστης αν θέλετε της κυβέρνησης απέναντι στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Θα έλεγα, για μια ακόμη φορά, έχω γίνει κουραστικός να το λέω, νομίζω αξίζει τον κόπο να το επαναλαμβάνουμε, ΝΑ ΕΞΑΙΡΕΘΕΙ Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ. Το είπα στον πρωθυπουργό στους Δελφούς, νομίζω ότι το αίτημα αυτό βοηθά την κυβέρνηση, βοηθά τη χώρα . Για δύο λόγους ο πρώτος λόγος είναι ότι εισάγει σε ένα διάλογο με καλές προθέσεις και ο δεύτερος λόγος είναι ότι με λίγα χρήματα ,γιατί τα χρήματα της παιδείας είναι πολύ λίγα συγκριτικά με τους άλλους τομείς, επιτυγχάνεται ο στόχος της μη ανατροφοδότησης της ύφεσης, της εξόδου δηλαδή απο την οικονομική κρίση. Άρα δηλαδή είναι εξόχως σημαντικό να γίνει σήμερα σαφές ότι πρέπει η παιδεία κατά προτεραιότητα να εξαιρεθεί απο την πολιτική της λιτότητας.


Εδώ και 65 χρόνια παρουσιάζεται μια εξαγωγή φοιτητικού δυναμικού προς πανεπιστήμια του εξωτερικού. Πως μπορούμε να ανακόψουμε αυτό το ρεύμα και τελικώς να το αντιστρέψουμε;
Πρέπει να βελτιώσουμε τα κακώς κείμενα στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Βασικό κακώς κείμενο είναι η υποχρηματοδότηση πρέπει κάποτε η χρηματοδότηση των ελληνικών πανεπιστημίων να φτάσει το ύψος των ξένων πανεπιστημίων, γιατί δεν το λέμε κάποτε αυτό με το όνομα του. Γιατί συγκρίνουμε χίλια δύο άλλα πράγματα και δεν συγκρίναμε ποτέ τη χρηματοδότηση των πανεπιστημίων. Ήταν το αριστοτέλειο φέτος στην εκατοντάδα 300 με 400 και συναγωνίζεται με πανεπιστήμια των οποίων η χρηματοδότηση είναι πολλαπλάσια κατά κεφαλήν απο αυτή του ελληνικού πανεπιστημίου αυτό γιατί δεν το λένε κάποτε με σθεναρή φωνή να κλείσει επιτέλους αυτή η συζήτηση. Δεν μπορείς να συγκρίνεις ασύγκριτα πράγματα, το ελληνικό πανεπιστήμιο υποχρηματοδοτείται. Θα μου πείτε μόνο τα χρήματα κάνουν το πανεπιστήμιο... όχι, ασφαλώς και όχι, είναι όμως η απαραίτητη προϋπόθεση. Για παράδειγμα για να γίνει ένα κτίριο λειτουργικό πρέπει πρώτα να είναι κτίριο, για να γίνει κτίριο πρέπει να έχει και σκελετό. Χρειάζονται χρήματα για να γίνει αυτό. Απο εκεί και ύστερα το αν θα είναι βιοκλιματικό, αν θα είναι λειτουργικό, αν θα είναι αισθητικά καλό πρέπει να πληρούνται και κάποιες άλλες προϋποθέσεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορείς χωρίς χρήματα να χτίσεις. Άρα λοιπόν η απαραίτητη βάση για να κάνουμε ένα πανεπιστήμιο ανταγωνιστικό εντός εισαγωγικών με τα ξένα, με την έννοια του να προσελκύσουμε και εμείς φοιτητές απο το εξωτερικό προς τα εδώ, είναι να χρηματοδοτήσουμε τα πανεπιστήμια και το εκπαιδευτικό σύστημα γενικώς στο ύψος που το κάνουν οι ξένοι πρώτον. Δεύτερον πρέπει να αποκαταστήσουμε την πλήρη αυτοδιοίκηση των πανεπιστημίων. Μια σειρά απο προβλήματα που σήμερα προσπαθούν να λυθούν όπως το αν κάποια προγράμματα σπουδών θα γίνονται στα αγγλικά σε άλλη γλώσσα ή στα ελληνικά, είναι ζητήματα τα οποία αν δίνονταν η αυτοδιοίκηση στα πανεπιστήμια, τα ίδια τα πανεπιστήμια, οι ίδιες οι ακαδημαϊκές μονάδες θα μπορούσαν να τα λύσουν κατά περίπτωση. Δεν είναι όλες οι ακαδημαϊκές μονάδες το ίδιο και δεν είναι όλα τα γνωστικά αντικείμενα το ίδιο. Είναι άλλο πράγμα οι ιδιαιτερότητες της θεολογικής σχολής άλλο πράγμα το πολυτεχνείο και άλλο πράγμα η νομική σχολή. Νομίζω ότι η πανεπιστημιακή κοινότητα έχει και την ωριμότητα και την εμπειρία ώστε να κρίνει ποιά προγράμματα σπουδών θα πρέπει να είναι στα ελληνικά και να κάποια προγράμματα σπουδών θα μπορούσαν να είναι ελκυστικά ώστε να προσελκύσουν κόσμο απο την γειτονία μας, θα μπορούσαν να γίνουν στα αγγλικά. Εμείς είμαστε στο σημείο όπου τα μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών ελέγχονται ακόμα απο το υπουργείο. Θα σας πω μια ιστορία η οποία είναι πραγματική ιστορία χτεσινή και η οποία μοιάζει εξωπραγματική.
Κάποια πανεπιστήμια το δικό μας , της Θεσσαλίας το καποδιστριακό της Αθήνας εδώ και αρκετά χρόνια έκαναν συμφωνίες με γαλλικά πανεπιστήμια προκειμένου να συστήσουν ελληνογαλλικά προγράμματα μεταπτυχιακών σπουδών. Μέσα απο ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον κέρδισαν ουσιαστικά τη δυνατότητα να συστήσουν ελληνογαλλικά προγράμματα σπουδών, χρηματοδοτήθηκαν για αυτό το λόγο και μετά απο μια διαδικασία 2-3 χρόνων σήμερα είναι η πρώτη χρονιά που τα μεταπτυχιακά αυτά προγράμματα ξεκινούν να λειτουργούν. Ενώ οι Γάλλοι λοιπόν έχουν ξεκινήσει το δικό τους μέρος των υποχρεώσεων, εμείς εδώ περιμένουμε ακόμα υπογραφή του υπουργού προκειμένου να ξεκινήσουν τα μεταπτυχιακά αυτά προγράμματα. Μάλιστα είναι μια ιστορία η οποία έχει βαλτώσει όπως μου λένε στο γραφείο του υπουργού. Είχα παράσταση χτες στο γραφείο μου απο μια ομάδα συναδέλφων καθηγητών οι οποίοι είναι εκτεθειμένοι διεθνώς. Έχω κάνει μια έντονη διαμαρτυρία στην υπουργό εξηγώντας όλα αυτά τα πράγματα. Θέλω να σας πω με αυτό ότι είναι δυνατόν ποτέ ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών και μάλιστα με διεθνή συνεργασία να ελέγχεται απο το υπουργείο παιδείας; Που είναι η διεθνοποίηση; Αν το υπουργείο παιδείας θέλει πράγματι να διεθνοποιήσει τα προγράμματα σπουδών ας δώσει αυτοδιοίκηση στα πανεπιστήμια να αποφασίσουν απο μόνα τους. Δηλαδή φάσκει και αντιφάσκει το υπουργείο σε αυτή τη φάση.

οι φοιτητές:Αντώνης Γαλανόπουλος & Φώτης Γαϊτάνης

365 μέρες ( άρθρο μου για την Θεσσαλονίκη 04/10/2010 )

Πριν από έναν χρόνο ακριβώς, στις εθνικές εκλογές, το ΠΑ.ΣΟ.Κ αναδείχθηκε πανηγυρικά κυβέρνηση, με μια μεγάλη διαφορά των 10,5 ποσοστιαίων μονάδων. Διαφορά που άγγιξε τον κομματικό μύθο του 1981 και που οδήγησε την Δεξιά στο χαμηλότερο μεταπολιτευτικό ποσοστό της. Μια νίκη όμως που εξελίχθηκε σε ανήφορο, νίκη σε μια χώρα χρεοκοπημένη και αποσαθρωμένη.

Σήμερα που κλείνει ένας χρόνος μπορεί ο καθείς να προβεί στον απολογισμό του. Είτε βάλει θετικό πρόσημο, είτε αρνητικό, μερικά πράγματα είναι αντικειμενικά αναμφισβήτητα. Πρώτον, η χώρα είχε χρεοκοπήσει αλλά κανείς δεν το παραδεχόταν. Δεύτερον, η διάλυση όλων των ελεγκτικών μηχανισμών και το ξεχαρβάλωμα της  δημόσιας διοίκησης ναρκοθετούσε την όποια προσπάθεια ανάκαμψης. Τρίτον, το ΠΑ.ΣΟ.Κ σαν αντιπολίτευση ήταν παντελώς ανέτοιμο, χωρίς σοβαρό επεξεργασμένο σχέδιο, χωρίς στελεχιακό μηχανισμό και χωρίς να έχει κατανοήσει το ιδιαίτερο βάθος των προβλημάτων. Αποτέλεσμα αυτής της ολιγωρίας η μεγαλόστομη προεκλογική του καμπάνια και η αδυναμία απεγκλωβισμού από αυτήν μετεκλογικά. Τέταρτον, η χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης έπρεπε να φύγει. Η Νέα Δημοκρατία του κ. Καραμανλή  ήταν η πιο χυδαία έκφανση του μεταπολιτευτικού κυβερνάν, με ελάχιστα από τα θετικά της περιόδου. Έπρεπε να χάσει και έχασε. Πέμπτον, το ΠΑ.ΣΟ.Κ άργησε. Έπρεπε να δράσει πιο γρήγορα. Έπρεπε να διαχειριστεί την κρίση με διαύγεια, με αναλυτική ικανότητα, με διαπραγματευτική δεινότητα και με αποφασιστικότητα. Εκτέθηκε επανειλημμένα καθώς κάθε διαβεβαίωσή του προς την κοινωνία κατέπεφτε μετά από κάποια άνοδο των spreads. Έκτον, μετά την υπογραφή του μνημονίου φαίνεται να παραμένει προσηλωμένο σε αυτό, ωσάν να είναι η Magna Carta του έθνους.  Αφού υπεγράφη θα εφαρμοστεί. Δεν αποτελεί όμως πανάκεια, ούτε αντιμετωπίζει όλα τα προβλήματα της χώρας. Έβδομον, λόγω τρόικας μάλλον, προχώρησαν κάποιες μεταρρυθμίσεις και κάποιες αλλαγές που αποφεύγονταν κατά το παρελθόν. Ψηφίστηκε ο Καλλικράτης, απογράφτηκαν οι δημόσιοι υπάλληλοι, καταργήθηκαν τα stage, επανενεργοποιήθηκε το ΑΣΕΠ, κάτι πάει να γίνει με την φαρμακευτική δαπάνη, ψηφίστηκε νέο φορολογικό νομοσχέδιο, υπάρχει βούληση περιορισμού της φοροδιαφυγής. Όγδοο, η χώρα ξαναμπήκε στον παγκόσμιο χάρτη λόγω της υπερκινητικότητας του πρωθυπουργού, με διεθνείς επαφές τόσο για θέματα οικονομικού-επενδυτικού ενδιαφέροντος όσο και για τα εθνικά μας θέματα αλλά και θέματα της ευρύτερης περιοχής. Ένατο, τα βάρη τα επωμίζονται οι πιο αδύναμοι. Πολλοί οδηγούνται στη φτώχεια. Οι κοινωνικές κατακτήσεις και το κοινωνικό κράτος πρόνοιας ξεθεμελιώνονται με πάγιες ρυθμίσεις που ξεπερνούν τον έκτακτο χρονικό ορίζοντα. Αν θα τεθούν βάσεις για κάτι καλύτερο, πιο αποδοτικό και πιο εξορθολογισμένο, που θα παράγει τουλάχιστον ισοδύναμο κοινωνικό αποτέλεσμα είναι ζητούμενο. Προς ώρας τίποτε στον ορίζοντα. Δέκατο, απουσιάζει ένα συνολικό αφήγημα, ένα σχέδιο για τη χώρα, μια ελπίδα. Ένα παραμύθι που θα κινητοποιεί, που θα δημιουργεί την προσμονή. Ενδέκατο, το διεθνές πολιτικό περιβάλλον δεν ευνοεί τους σοσιαλιστές πουθενά, ιδιαίτερα στην Ευρώπη.

Μια πρόχειρη καταγραφή ενός έτους εν είδη απολογισμού. Ένα έτος, από την 4^η Οκτωβρίου 2009 μέχρι σήμερα, που σε όλους μας φαίνεται πολύ μακρύτερο. Νιώθουμε σαν να έχει περάσει  τουλάχιστον μια τετραετία, καθώς τα τεκταινόμενα κάθε τριμήνου είχαν πυκνότητα έργου και φθοράς, ίση με ενός κανονικού έτους. Ας ελπίσουμε πως τα δύσκολα πέρασαν και πως από εδώ και πέρα η πορεία θα είναι αντίστροφη. Ανάπτυξη, ανάκαμψη, ανάταση, αναδιάρθρωση και ανάσταση.

1000 !!!

1000 κλικαρίσματα στο blog μου μέσα σε ένα μήνα και κάτι. Κάποια από αυτά βέβαια είναι δικά μου αλλά εντάξει.... μικρό το κακό.
Ελπίζω όσοι έχετε επισκεφθεί το blog να το βρήκατε ενδιαφέρον.

Σοσιαλισμός και «σοσιαλιστές». Για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους.

Tο άρθρο είναι του Νικόλα Τζήμου και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της Κοζάνης Πρωινός Λόγος.

Η υπογραφή από την Ελλάδα της Δανειακής Σύμβασης  με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, πέραν των κοινωνικών εντάσεων και της επώδυνης δημοσιονομικής προσαρμογής, ξεσήκωσε – για μία ακόμα φορά – συζήτηση για τον σοσιαλιστικό ή όχι χαρακτήρα του ΠΑΣΟΚ.

           Απο την εφημερίδα της Κοζάνης Πρωινός Λόγος,
 30 Σπετεμβρίου 2010

Η συζήτηση αυτή δεν αφορά τόσο τους επιστημονικούς κύκλους, όσο την καθημερινή πολιτική αντιπαράθεση, καθώς χρησιμοποιείται τόσο από «φίλους» όσο και από «εχθρούς», για να κατηγορήσουν την κυβέρνηση για προδοσία των καταστατικών αρχών του Κινήματος. Και εδώ ξεκινά το παράδοξο, να έχουν την ίδια αντίληψη περί σοσιαλισμού οι δεξιοί και αριστεροί (του ΚΚΕ εξαιρουμένου) αντίπαλοι του ΠΑΣΟΚ, αλλά και οι υποστηρικτές του.

Ποια είναι όμως αυτή η αντίληψη του σοσιαλισμού; Σύμφωνα, λοιπόν, με συνδικαλιστές, εργαζόμενους, την Αριστερά, αλλά και την Δεξιά ο σοσιαλισμός (με διαφορετικά φορτισμένες έννοιες) συνίσταται στην ισχυρή κρατική παρουσία στην οικονομία, στις οργανωμένες από το Κράτος σχέσεις εργασίας, στην επιδοματική κοινωνική πολιτική, τον «διεκδικητισμό» και μια συντεχνιακή αντίληψη για το επίπεδο των αμοιβών. Όλα αυτά συνδυάζονται με την «ελληνική μαγκιά» της φοροδιαφυγής, της φοροαποφυγής, της εισφοροδιαφυγής και της φοροκλοπής που νομιμοποιούνται ηθικά ως αντίδραση απέναντι σε ένα «κράτος που κλέβει». Η κατάσταση αυτή δεν αφορά βεβαίως τον κόσμο της εργασίας ως τέτοιο, αλλά αποτελεί ένα σύνολο συμπεριφορών που αφορά ατομικά ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας.

Ποια είναι η αλήθεια; Ακόμα και στο επίπεδο της ρητορικής, υπάρχει μια μετονομασία του επιθυμητού κοινωνικού καθεστώς, από σοσιαλδημοκρατικό κοινωνικό κράτος, σε σοσιαλισμό. Μετονομασία που προκύπτει από την μακρά θεώρηση της σοσιαλδημοκρατίας ως δεξιάς παρέκκλισης στον χώρο της Αριστεράς.

Έχει όμως σχέση η σοσιαλδημοκρατία με τον ελληνικό «σοσιαλισμό»; Τι είναι η σοσιαλδημοκρατία; Δύο είναι οι βασικές της αρχές: α) «ίση αμοιβή για ίδια εργασία» και β) «από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του». Οι δύο αυτές αρχές συμπληρώνονται από διαδικασίες, όπως οι ελεύθερες διαπραγματεύσεις συνδικάτων και εργοδοτικών οργανώσεων, χωρίς την παρέμβαση του κράτους, και μια κουλτούρα που εμπεριέχει την ταξική και την διαγενεακή αλληλεγγύη και εξειδικεύεται σε πολιτικής κοινωνικής συμπερίληψης για την αποφυγή δημιουργίας κοινωνίας δύο τρίτων.

Πάνω απ’ όλα όμως για να υπάρξει σοσιαλδημοκρατικό κοινωνικό κράτος πρέπει να υπάρχει καπιταλιστική οργάνωση της παραγωγής. Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής συνδέεται με την σειρά του σύμφωνα με τον Max Weber με την προτεσταντική ηθική, δηλαδή την πίστη στην ατομικότητα και την αξιοσύνη. Στην Ελλάδα, της ορθόδοξης παράδοσης, δηλαδή της ιεραρχίας που δημιουργεί, τη μοιρολατρία μεταμορφωμένη στο σύνδρομο του «τζαμπατζή»,  και της ανάγκης για προστασία από μια πατρική φιγούρα (ηγέτη, κοτζαμπάση, ποιμενάρχη, βουλευτή), και του ιδιαίτερου ρόλου που απολάμβαναν – και συνεχίζουν να διατηρούν – τα οικογενειακά δίκτυα ως στρατηγική επιβίωσης και κοινωνικής ανέλιξης καθιστούν κάθε σκέψη για σοσιαλδημοκρατική ρύθμιση απαγορευτική.

Αν λοιπόν θέλουμε να μιλάμε για σοσιαλδημοκρατικό κοινωνικό κράτος, δυστυχώς ή ευτυχώς, ο μόνος δρόμος περνάει από την – ιδεοτυπική – αποδοχή της καπιταλιστικής οργάνωσης της παραγωγής.