Εκλογές και μνημόνιο

Λιγότερο από μήνας έμεινε μέχρι να φτάσουμε στις κάλπες. Κάλπες που στήνονται μέσα στην πιο δύσκολη οικονομική συγκυρία του ελληνικού κράτους από την Μεταπολίτευση και δω. Κάλπες που θα αναδείξουν για πρώτη φορά αιρετούς περιφερειάρχες και δημάρχους σε δήμους πολύ μεγαλύτερους. Ο Καλλικράτης δημιούργησε δημοτικές ενότητες με μεγαλύτερο γεωγραφικό εύρος και αυξημένη πληθυσμιακή πυκνότητα.

Είναι κρίμα και ατυχία που η συγκυρία υλοποίησης μιας τέτοιας μεταρρύθμισης χτυπάει πάνω στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική πραγματικότητα της χώρας. Είναι κρίμα διότι η διαιρετική τομή που τείνει να δημιουργηθεί μέσω των αριστεροδεξιών εκκλήσεων θέτει μετ’ επιτάσεως το ζήτημα του μνημονίου και χωρίζει υποψηφιότητες σε μεν και δε. Είναι κρίμα διότι τουλάχιστον στους δήμους  μπορούσαμε – και το μπορούμε ακόμη- να ψηφίσουμε ανθρώπους και προγράμματα που θα λύνουν τα ζητήματα των πόλεων. Σίγουρα στις περιφέρειες τα μηνύματα είναι πιο πολιτικά και η ψήφος ανάγεται στο κεντρικό εθνικό επίπεδο. Τα κόμματα βγάζουν συμπεράσματα και χαράσσουν στρατηγικές βάσει των αποτελεσμάτων των περιφερειακών εκλογών.

Επανερχόμενοι στο δίλημμα που θέτει η Αριστερά και η Δεξιά, το θεωρώ εξόχως χοντροκομμένο. Με το μνημόνιο ή ενάντια σ’ αυτό; Θαρρείς πως η απάντηση μπορεί να συμπυκνωθεί μέσα σε μία λέξη. Θαρρείς πως ο Έλληνας πολίτης αντιλαμβάνεται την κατάσταση με όρους άσπρο και μαύρο; Δεν υπάρχουν αποχρώσεις; Δεν υπάρχουν διαβαθμίσεις; Δεν υπάρχει ναι μεν, αλλά; Νομίζω πως υπάρχουν πολλές ενδιάμεσες καταστάσεις και συλλογισμοί που καθιστούν το δίλημμα εξόχως χοντροκομμένο και την σύλληψη ενός  πλατιού αντιμνημονιακού μπλοκ εξαιρετικά απλοϊκό σχέδιο – από πλευράς Αριστεράς.

Βέβαια για να είμαστε ιστορικά δίκαιοι, το ΠΑ.ΣΟ.Κ εισήγαγε με περισσή μαεστρία του Ανδρέα Παπανδρέου τα μανιχαΐστικά διλήμματα στην πολιτική ζωή. Φως εναντίον σκότους, Αλλαγή εναντίον μονοκομματικού κράτους της Δεξιάς και πάει λέγοντας. Η τρομακτική επιτυχία της στρατηγικής αυτής βρίσκει σήμερα όψιμους αντιγραφείς. Επίσης, το ΠΑ.ΣΟ.Κ ήταν το κόμμα που στα πλαίσια της ανωτέρω στρατηγικής πολιτικοποίησε πέρα για πέρα τις αυτοδιοικητικές εκλογές στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές του 1980. Εξάλλου το άθροισμα της αντιδεξιάς συμμαχίας μέχρι το 1986 το έβγαζε νικητή.

Σήμερα όμως βρισκόμαστε σχεδόν 30 χρόνια μετά από εκείνη την εποχή. Τότε η πολιτική κινητοποίηση των μαζών πολιτικοποιούσε τα πάντα. Για να φύγει το νέφος από την Αθήνα έπρεπε να φύγει η Δεξιά. Όλα ανάγονταν στο πολιτικό και καθόριζαν την κεντρική κομματική ατζέντα. Σήμερα όμως εκτός της ανυπαρξίας πολιτικής κινητοποίησης και διαθεσιμότητας των μαζών παραμένουν τα ίδια προβλήματα των πόλεων. Και το ερώτημα γεννιέται στο σημείο αυτό. Μήπως τουλάχιστον στις δημοτικές εκλογές πρέπει να ψηφίσουμε πρόγραμμα, πολιτική βούληση, ανθρώπους, ιδέες και λύσεις; Μήπως δεν πρέπει να εγκλωβιστούμε στο εξαιρετικά ρηχό «υπέρ» ή «κατά» του μνημονίου; Μήπως πίσω από αντιμνημονιακές κορώνες βρούμε την επομένη των εκλογών ανύπαρκτους δημάρχους ολίγιστων δυνατοτήτων; Το ίδιο βέβαια μπορεί να ισχύει και για τους άλλους τους «μνημονιακούς υποψηφίους της τρόικα και της ανεργίας» που λέει ο κ. Παπαγεωργόπουλος και αντιγράφει ο κύριος Γκιουλέκας , βιάζοντας την λογική των συμπολιτών μας.

Τέλος αναρωτιέμαι. Ποιος ευθύνεται σε πραγματικούς αριθμούς και χρέη, για την είσοδο της χώρας στο μνημόνιο περισσότερο. Ο κ. Καμίνης ή ο κ. Κακλαμάνης ( υπουργός υγείας και δήμαρχος); Ο κ. Μπουτάρης ή το 25 σύστημα της Θεσσαλονίκης;