Το σημαντικότερο πλεονέκτημα του νικητή του Α' γύρου ήταν ότι η υποψηφιότητά του είχε κεντρικότητα στις εσωκομματικές εκλογές. Κεντρικότητα που του έδινε – δίνει- το απόλυτο πολιτικό πλεονέκτημα σε κάθε πιθανό δεύτερο γύρο. Κεντρικότητα που τον κατέστησε την πιο λογική κομματική επιλογή για μερίδες του κομματικού εκλογικού σώματος που παλαιότερα δεν τον επέλεξαν, αλλά τώρα - πριμοδοτώντας την προσωπική πολιτική του αξιοπιστία - πήγαν στην κάλπη υπέρ του.
Με μια πολιτικά μετριοπαθή στρατηγική, αυτήν την κεντρικότητα διαφύλαξε ως κόρη οφθαλμού, αποφεύγοντας την μεγάλη πολιτική και προγραμματική έκθεση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπέδειξε ιδεολογικές συντεταγμένες. Έδειξε ότι έχει γνώση της παγκόσμιας και ευρωπαϊκής συζήτησης αλλά δεν μπήκε βαθιά στον προγραμματικό – πολιτικό ανταγωνισμό. Άλλωστε δεν παρατηρήθηκαν κολοσσιαίες πολιτικές διάφορες ανάμεσα στους υποψήφιους, δεν κρίθηκε σε αυτό το πεδίο η μάχη. Αλλά και πέραν αυτού, η κεντροαριστερά ακόμη και τα πέτρινα χρόνια της, επί μία δεκαετία, είναι παραγωγός προγραμματικού και πολιτικού λόγου. Τα κείμενα, οι επεξεργασίες, τα προγράμματα του αστερισμού του ευρύτερου χώρου εάν συγκεντρωθούν και μπούνε σε σειρά μας δίνουν ακόμη και σήμερα μια ποιοτική και ευθέως ανταγωνιστική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης.
Η κεντρικότητα της υποψηφιότητάς ταυτίστηκε με τη σημασία της αυτονομίας του χώρου και της σαφούς οριοθέτησης από τον κομματικό ανταγωνισμό. Έμμεσα δηλαδή απευθύνθηκε στους εκλογείς υποδεικνύοντας ιεράρχηση στόχων και αντίστοιχη σειρά βημάτων. Πρώτα ενότητα, αυτονομία, καθαρή ιδεολογική και προγραμματική τοποθέτηση και ακολούθως απεύθυνση στην ευρύτερη κοινωνία – με αυτή τη σειρά. Τα μηνύματά του ήταν απλά και καθαρά.
Επενδύει επίσης στο αίτημα για ανανέωση που όσο και ο,τι και να λέμε είναι ισχυρότατο, ειδικά σε έναν χώρο που λεηλατήθηκε από μια παρέα 40ρηδων, χωρίς καμία προγραμματική ωριμότητα το 2012-2019. Υπόσχεται δε, μια ηγεσία πιο ανταγωνιστική προς τους αντιπάλους - λογικό σε ένα αρχηγοκεντρικό κομματικό σύστημα - αλλά και σταθερές και λιτές κομματικές δομές, μάλλον απότοκος της ευρωπαϊκής του εμπειρίας. Οι αναφορές στο SPD και σε Πορτογάλους και Ισπανούς Σοσιαλιστές ήταν συνεχείς.
Η πιθανή εκλογή του δημιουργεί προϋποθέσεις ανακατατάξεων στον πέραν της κεντροδεξιάς χώρο. Η πρόκληση και το στοίχημα για την επόμενη ημέρα είναι τεραστίων διαστάσεων, αλλά νωρίς να το περιγράψουμε. Αν θα μπορούσα να σκιαγραφήσω τον πυρήνα του ζητήματος «επόμενη ημέρα», αυτό είναι να αντιληφθεί σε βάθος και σε ολόκληρο το εύρος το τι σημαίνει ηγεσία. Ηγεσία σημαίνει αγκαλιά στο όλον, όχι στο μέρος. Σημαίνει πολιτικές και οργανωτικές υπερβάσεις, διαφορετικής ποιότητας από αυτές που – σίγουρα- έκανε ο ίδιος στην πορεία του προς την αρχηγία. Εκτιμώ ότι το γνωρίζει και έχει κατανοήσει τον καταστατικά διαφορετικό ρόλο που καλείται να υπηρετήσει.
Κατά μία περίεργη αναλογία καλείται να κάνει στα κομματικά πράγματα αυτό που δεν έκανε ο Αλέξης Τσίπρας. Καλείται να φτιάξει κόμμα με δομές και διαδικασίες αλλά κυρίως να απευθυνθεί στο ευρύτερο δυνατό ακροατήριο αξιοποιώντας τις ευρύτερες κομματικές δυνάμεις.
Οι ευκαιρίες στην πολιτική είναι σαν τα τρένα. Αν είσαι στο σταθμό την ώρα
που περνάνε, ανεβαίνεις και φτάνεις στον προορισμό σου. Ο Τσίπρας από τότε που
κατέβηκε από το τρένο δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει που είναι ο επόμενος σταθμός. Ο
Νίκος Ανδρουλάκης στο πρώτο του ραντεβού ήταν εκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου