Η Νέα Δημοκρατία με πρόβλημα στρατηγικής ( άρθρο μου στην Κυριακάτικη Μακεδονία 28/8/2016)

Το γεγονός της δημοσκοπικής υπεροχής της Νέας Δημοκρατίας έναντι του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κρύψει το πρόβλημα στρατηγικής του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Με αφορμή τα ζητήματα που επανήλθαν ξανά στο δημόσιο διάλογο αρχικά με την υπόθεση Γεωργίου και ΕΛΣΤΑΤ και ακολούθως με την πολιτική αποτίμηση παλαιότερων κυβερνήσεων, η Νέα Δημοκρατία υπό τη νέα ηγεσία της καλείται να απαντήσει και να τοποθετηθεί οριστικά στα επίμαχα.

Τα ερωτήματα είναι σαφή και δυστυχώς για αυτήν δεν ικανοποιούν επαμφοτερίζουσες απαντήσεις. Η Νέα Δημοκρατία αποδέχεται πως το έλλειμμα του 2009 ήταν 15,4% του ΑΕΠ, όπως βεβαιώνουν η ΕΛΣΤΑΤ και η Εurostat, όπως έχουν αποδεχθεί όλες οι μετέπειτα ελληνικές κυβερνήσεις και έχουν σχεδιαστεί όλα τα προγράμματα διάσωσης ή όχι; Αποδέχεται την κύρια και καθοριστική ευθύνη της δικής της προηγούμενης αυτοδύναμης διακυβέρνησης για το δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας; Αποδέχεται πως το προφίλ χρέους που διαμόρφωσε για την τετραετία 2009-2013 ισούται με χρεοκοπία ή όχι;

Όσο το ζήτημα αφορούσε τα ελληνικά καφενεία και τις εγχώριες τηλεοπτικές εκπομπές, υπήρχε περιθώριο διπλού λόγου και ασαφών τοποθετήσεων, όμως με την παρέμβαση της Κομισιόν το θέμα καλώς έχει πάρει τις διαστάσεις που του αναλογούν. Ο ανώτατος θεσμός της Ε.Ε. καλεί τις ελληνικές αρχές να αμφισβητήσουν ενεργά και δημοσίως τις ψευδείς εντυπώσεις ότι τα στοιχεία της ελληνικής στατιστικής υπηρεσίας παραποιήθηκαν στη διάρκεια της περιόδου 2010-2015 και ταυτόχρονα να προστατεύσουν την ΕΛΣΤΑΤ και το προσωπικό της από αυτές τις αβάσιμες αξιώσεις. Επιπλέον καλεί τη χώρα να διατηρήσει την ποιότητα των ελληνικών στατιστικών στοιχείων, καθώς και την ανεξαρτησία του ελληνικού στατιστικού συστήματος, για να αποφευχθούν επαναλήψεις φαινομένων Greek Statistics, που βρίσκονταν στον πυρήνα της ελληνικής κρίσης.

Η στρατηγική φύση του προβλήματος της Νέας Δημοκρατίας έγκειται στο γεγονός πως επιλέγοντας ξεκάθαρη στάση στο επίμαχο ζήτημα επί της ουσίας επιλέγει στρατηγική για το μέλλον. Είτε θα αποφασίσει να στηρίξει την περίοδο διακυβέρνησης Καραμανλή και θα αφήσει να αιωρούνται θεωρίες συνωμοσίας για αλλοίωση αριθμών -γεγονός που οδηγεί στο ιδεολόγημα πως γενεσιουργός αιτία της κρίσης ήταν το μνημόνιο- είτε θα προχωρήσει σε μία γενναία τομή με το παραταξιακό παρελθόν και τους τρόπους διακυβέρνησης και θα μετεξελιχθεί σε ένα σύγχρονο κεντροδεξιό κόμμα. Ευρωπαϊσμός a la carte δεν γίνεται ούτε υπευθυνότητα χωρίς αυτοκριτική.

Μία τέτοια απόφαση θα κρίνει εν πολλοίς το ποιόν της αυριανής διακυβέρνησης του τόπου. Θα επικυρώσει το χαρακτήρα του κόμματος ως μεταρρυθμιστικού ή υπέρ του status quo. Θα κρίνει τη μελλοντική ανθρωπογεωγραφία του κόμματος με δεδομένο το παράπλευρο ζήτημα της έλλειψης τεχνοκρατών για τη διακυβέρνηση που αντιμετωπίζει. Τέλος από την απάντηση σε αυτό το δίλημμα θα κριθούν εν πολλοίς και οι πιθανότητες σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας με τις υπόλοιπες φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις.

Παραμύθια της Χαλιμάς για τις αιτίες της κρίσης (άρθρο μου στην Κυριακάτικη Μακεδονία 14/7/2016)

Βρισκόμαστε στο 2016 με επτά χρόνια μνημονίου και εννέα χρόνια ύφεσης. Δοκιμάσαμε πολλές κυβερνήσεις, άλλοτε μονοκομματικές και τελευταία συνεργασίας. Στο τιμόνι της χώρας βρέθηκαν εκσυγχρονιστές, λαϊκιστές, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί. Δεν καταφέραμε να αλλάξουμε πολλά, αλλά διανύσαμε κάποια απόσταση. Δεν οδηγηθήκαμε σε άτακτη χρεοκοπία και βενεζουελοποίηση, παρότι φλερτάραμε ανοιχτά με το σενάριο αυτό. Ο τρόπος με τον οποίο διαχειριζόμαστε την κρίση έχει ανεβάσει το λογαριασμό σε δυσθεώρητα ύψη και το χειρότερο είναι πως πλέον είναι αμφίβολες οι προοπτικές ανάπτυξης, καθώς διακυβεύεται ακόμη και η σταθεροποίηση.

Σε μία τέτοια συγκυρία λοιπόν, και ενώ τα σύννεφα αρχίζουν να πυκνώνουν και πάλι πάνω από την Ελλάδα και την οικονομία της, επανήλθαν στο προσκήνιο κουβέντες για την αιτία της κρίσης ως προϊόντος ενός μάλλον ευρύτερου πολιτικού και κομματικού σχεδιασμού. Εμφανίζονται πάλι θεωρίες της πλάκας, που θέλουν το έλλειμμα του 2009 τεχνητά διογκωμένο με στόχο την υπαγωγή της χώρας σε μνημόνιο και τη συνδρομή του ΔΝΤ. Τι κι αν η ΕΛΣΤΑΤ με τη συνδρομή της Eurostat βεβαιώνει τους τότε αριθμούς, τι κι αν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν αποδεχθεί στα επίσημα έγγραφα τους τότε αριθμούς, τι κι αν όλοι οι σχεδιασμοί γίνονται με βάση εκείνους τους αριθμούς, τι κι αν σε κάθε προϋπολογισμό και σε κάθε μεσοπρόθεσμο γίνεται ρητή αναφορά στο δημοσιονομικό εκτροχιασμό εκείνης της χρονιάς, πάντα θα βρεθούν κάποιοι να πούνε πως οι αριθμοί πειράχθηκαν. Συνεπικουρούμενοι από το φρικώδη οικονομικό αναλφαβητισμό μερίδας του δικαστικού σώματος, επαναφέρουν τα παραμύθια της Χαλιμάς στο επίκεντρο προσπαθώντας να μετατοπίσουν τις ευθύνες για τη χρεοκοπία σε πολιτικούς αντιπάλους.

Το κεντρικό ιδεολόγημα που θέλει τα μνημόνια να φέρνουν την κρίση και όχι η κρίση τα μνημόνια είναι πάντα παρόν. Ήταν η μήτρα του αντιμνημονιακού μπλοκ και η γενεσιουργός αιτία όλων των στρεβλώσεων.

Ποιοι επωφελούνται όμως από την επαναφορά αυτού του ιδεολογήματος; Επωφελούνται πρώτα και κύρια όλοι όσοι συνέβαλαν στη χρεοκοπία της χώρας μέσα από τις κυβερνήσεις της πενταετίας του Κώστα Καραμανλή. Παράλληλα επωφελούνται και οι σημερινοί κυβερνώντες ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, οι οποίοι, παρότι αποδέχθηκαν εν τοις πράγμασι τα πραγματικά δεδομένα και τη μνημονιακή οδό, δεν μπορούν να απομακρυνθούν από την αντιμνημονιακή μήτρα που τους γέννησε. Κοντά της νιώθουν οικεία, κοντά της μπορούν να στήσουν επιχειρηματολογίες και τακτικισμούς, καθώς τα αποτελέσματα της διακυβέρνησής τους είναι τραγελαφικά.

Από την πρώτη στιγμή της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είχε εντοπιστεί πολιτική εγγύτητα ανάμεσα στην κυβέρνηση και στην καραμανλική Νέα Δημοκρατία. Με συνδετικό κρίκο το πρόσωπο του ΠτΔ είχε δοθεί το ανάλογο σήμα. Οι απορίες που γεννιούνται σήμερα σχετίζονται με την πιθανότητα ύπαρξης σεναρίων εμβάθυνσης αυτής της συνεργασίας σε πολιτικό επίπεδο που -ας μη γελιόμαστε- αντανακλά ανάλογες συνεργασίες σε επιχειρηματικό-ολιγαρχικό επίπεδο.

Αντιδρούν μέχρι τώρα σε αυτή τη συμπαιγνία ο κόσμος του κέντρου και της κεντροαριστεράς (οι ηγεσίες λιγότερο) και αναμένεται η αντίδραση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Από αυτά θα καταλάβουμε πού πάει η βαλίτσα.

Ευριπίδη Στυλιανίδη ΕΣΥ ΣΟΥΠΕΡ ΣΤΑΡ

- Ο Ευριπίδης Στυλιανίδης ήταν υπουργός της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή

• Ιαν. 2009 - Οκτ. 2009: Υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών
• 2007 - 2009: Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων
• 2004 - 2007: Υφυπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας

- Κανείς δεν θυμάται ούτε ένα έργο του , ούτε μία δική του μεταρρύθμιση.

- Ποτέ του δεν συνδέθηκε με καμία ιδέα, με καμία πρόταση, με κάτι καινούριο νέο

- Στα τέλη της διακυβέρνησης Κώστα Καραμανλή διετέλεσε υπουργός μεταφορών

- Σε προηγούμενη έρευνα του επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, που βρήκε στην Τραμ Α.Ε. 154 προσλήψεις μέσα στο 2009 χωρίς διαγωνισμό και 62 προσλήψεις την προηγουμένη της προκήρυξης των εκλογών. 

Η απάντηση που έδωσε στον τοπικό τύπο τότε ήταν η ακόλουθη :

«Αντιλαμβάνεστε ότι δεν πρέπει να απολογηθώ εγώ γι’ αυτό, πρέπει να απολογηθεί το ελληνικό κράτος, που τα τελευταία 40 χρόνια δεν είχε ούτε έναν άνθρωπο από τη Θράκη και τη Ροδόπη μέσα σε τέτοιου είδους θέσεις εργασίας. Εκεί δεν βλέπουν κάποιοι την αδικία και βλέπουν την αδικία στο γεγονός ότι σήμερα βρέθηκε μια πολιτική φωνή από τη Ροδόπη να διεκδικεί και να δίνει τη δυνατότητα πληροφόρησης και αντικειμενικής αξιολόγησης και ανθρώπων που κατάγονται από εκεί. Αυτό είναι άδικο, ρατσιστικό, υπονομεύει αν θέλετε την προοπτική και την ανάπτυξη της περιοχής μας, και αδικεί τη νέα γενιά της περιοχής μας, η οποία αναζητά κάθε φορά, όταν της δίνεται η ευκαιρία, μια δυνατότητα για δουλειά στο αθηναϊκό κέντρο» (Συνέντευξη Ευρ. Στυλιανίδη, εφ. «Χρόνος Κομοτηνής», 28.4.2010).

- Στις εκλογές του Σεπτέμβρη 2015 δεν εκλέχθηκε βουλευτής. Έκτοτε περιφέρει την αδιάφορη πολιτική προσωπικότητά του και προσπαθεί να πλασαραστεί ως ηγετική μορφή του Καραμανλικού μπλοκ. 

- Συντάχθηκε με τον Βαγγέλη Μειμαράκη και στις μέρες μας γράφει αυτά τα εκπληκτικής βλακείας tweets με σαφή - εκτιμώ εγώ - εσωκομματική στόχευση. Προσπαθεί να απευθυνθεί στην όποια κοινωνική καραμανλική βάση της Νέας Δημοκρατίας, να φέρει σε δύσκολη θέση τον Κυρικάκο Μητσοτάκη μία με τα ''φουσκωμένα'' ελλείματα και μία τώρα με τους ανεκδιήγητους ισχυρισμούς του. 

- Θέλει να πατήσει πάνω στις δοξασίες της κομματικής βάσης του παρελθόντος για να αναστηθεί. Μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα σε Νεα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, δυσκολέυοντας τα σενάρια μετεκλογικής συνεργασίας τους. Παίζει το παιχνίδι της επιστροφής του Κώστα Καραμανλή ευθυγραμμιζόμενος και με τις στοχεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ

- Δηλητηριάζει την κοινωνία υποστηρίζοντας σενάρια συνωμοσίας πέρα από κάθε φαντασία

Το ''φουσκωμένο'' έλλειμμα του 2009 και ο Κυριάκος Μητσοτάκης - Σενάρια και εκτιμήσεις

Σε αυτό το κείμενο δεν θα διαβάσεις καμία επιχειρηματολογία που να προσπαθεί να σε πείσει για το εάν το έλλειμμα ου 2009 ήταν τεχνητά φουσκωμένο. Υπάρχουν ένα σωρό κείμενα με λογικούς συλλογισμούς, ατράνταχτα επιχειρήματα, νομικές παραμέτρους, οικονομικά δεδομένα. Υπάρχουν οι υπογραφές όλων ανεξαιρέτως των ελληνικών κυβερνήσεων που αποδέχονται τους αναθεωρημένους αριθμούς του 2009, υπάρχει η EUROSTAT εν τέλει που πιστοποιεί τα μεγέθη καθώς αυτή είναι η δουλειά της.

Ελπίζω μετά από αυτά να μην επιμένεις να πιστεύεις έναν πρώην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας που επί ημερών του διορίστηκαν στο Μετρό και στον ΟΣΕ μόνο συντοπίτες τους, ούτε κάποια άλλα απαξιωμένα πρόσωπα που επί μία 5ετία τίναξαν την μπάνκα στον αέρα και την επόμη 5ετία λούφαξαν σε μια γωνιά και τώρα επανεμφανίζονται. 

Σε αυτό το κείμενο επίσης δεν θα διαβάσεις καμία επιχειρηματολογία για την σημαντικότητα της υπόθεσης Γεωργίου και ΕΛΣΤΑΤ καθώς έχει και αυτή αναδειχθεί πολλάκις. Εν συντομία μόνο θα πω ότι όποιος υποστηρίζει ότι οι αριθμοί αλλοιώθηκαν έμμεσα αποδέχεται το κεντρικό αντιμνημονιακό ιδεολόγημα που θέλει την κρίση αποτέλεσμα των μνημονίων και όχι το ορθό αντίστροφο.

Σε αυτό το άρθρο θα διαβάσεις όμως μερικές σκέψεις για το νέο αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, τον Κυριάκο Μητσοτάκη και πως η στάση του σχετίζεται ευθέως με την πιθανή μελλοντική διακυβέρνηση του τόπου.

Έχουμε και λέμε λοιπόν, μετά από 10 μέρες όπου το ζήτημα επανεμφανίστηκε μετά από υπερβάλλοντα ζήλο μίας δικαστικού η οποία όλως παραδόξως ενεργεί με βάση τις επιδιώξεις της κυβέρνησης, δεν υπάρχει επίσημη τοποθέτηση από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Αντίθετα στελέχη της λεγόμενης καραμανλικής πτέρυγας - που επί μία πενταετία είχαν κρυφτεί καθώς τα αποτελέσματα της δικής τους διακυβέρνησης έφεραν τη χώρα στα βραχια- βρήκαν την ευκαιρία να διακινήσουν ξανά την ίδια μπούρδα συνεπικουρούμενοι από τον σχεδιασμό του ΣΥΡΙΖΑ και την προσδοκία επαναφοράς του Κωνσταντίνου Καραμανλή με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό ως χρυσή εφεδρεία που θα άρει τις αβεβαιότητες της μελλοντικής πορείας της Ελλάδας.

Ας προσπαθήσουμε πρόχειρα να εξετάσουμε τη στάση του νέου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας σχετικά με το θέμα που επανήλθε στο δημόσιο βίο καθώς όπως προαναφέρθηκε κρίνεται μείζονος σημασίας για τη συνέχεια και του ιδίου.

Σενάριο 1ο
Η παγερή αδιαφορία που έχει επιδείξει, το γεγονός πως δεν έχει ενεργά υιοθετήσει αυτήν την προσέγγιση με κάποια θετική δήλωση υπέρ αυτής, το γεγονός πως δεν ποντάρει σε αυτή και δεν τη χρησιμοποιεί στον καθημερινό κομματικό λόγο συνιστά μία ''σκανδαλώδη'' για τα δεδομένα της Νέας Δημοκρατίας αποδοκιμασία. Δεν τοποθετείται άρα δεν υιοθετεί, αποδοκιμάζει έμμεσα. Φαίνεται μάλιστα πως μπλόκαρε ανακοίνωση για το θέμα και πως αυτή του η απόφαση δημιουργεί αντιδράσεις στο κομματικό και στελεχιακό δυναμικό.

Σενάριο 2ο

Δεν τοποθετείται αλλά επιτρέπει έμμεσα στελέχη του κόμματός του, έστω και από άλλη ιδεολογική(;) πτέρυγα να μαζεύουν τα κουκιά για λογαρισμό του κόμματος καθώς ο ίδιος και το προφίλ του απευθύνεται κυρίως σε άλλα ακροατήρια - αυτά που τον ανέδειξαν πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας. Τέτοια επιχειρήματα δεν είναι αποδεκτά ούτε στέκουν για μεγάλο μέρος όσων ενεργά στήριξαν Κυριάκο Μητσοτάκη διότι το έπραξαν με ακριβώς αντίθετη στόχευση ως έναν πρόεδρο που θα εκσυγχρονίσει το κόμμα και θα το μετατοπίσει σε πιο ευρωπαϊκές και εκσυγχρονιστικές θέσεις. Τα περί αλλοιωμένου ελλείματος επιχειρήματα αφορούν την άλλη Νεα Δημοκρατία, την καραμανλική, την έχουσα στους κόλπους της τους μετέπειτα ΑΝΕΛ, την λαϊκή, την μαζική, την μεταπολιτευτική. Οπότε γιατί να την δυσαρεστήσουμε; Ας πατήσουμε σε δύο βάρκες όπως έκανε κάθε μεταπολιτευτικό κόμμα εξουσίας που σεβόταν τον εαυτό του.

Σενάριο 3ο

Θέλει να αποδοκιμάσει αλλά δεν μπορεί αναλογιζόμενος το εσωκομματικό πολιτικό κόστος. Γνωρίζει πως μπορεί μεν να κέρδισε τον αντιτουριστικο και απαρχαιωμένο Βαγγέλη Μεϊμαράκη σε μία ανοιχτή διαδικασία όμως εκτιμά πως με βάση την ανθρωπογεωγραφία του κόμματός του δεν έχει την ικανή εκείνη πλειοψηφία ώστε να ξεκόψει μια για πάντα με τις θεωρίες για αγρίους. 

Δεν γνωρίζω την απάντηση, ούτε είναι σωστό για έναν πολιτικό αρχηγό να αφήνει να αιωρούνται τέτοια ερωτηματα και να οδηγεί εμάς τους υπόλοιπους σε ψυχολογικές προσεγγίσεις και παραπολιτικά. Κατ' εμέ οφείλει να πάρει θέση και να τελειώσει μια για πάντα με αυτά τα επιχειρήματα. Ενστερνίζεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης πως το έλλειμμα αλλοιώθηκε το 2009 -2010 για να μπούμε σε μνημόνιο ή όχι.

Ο μέχρι τώρα βίος του έχει αρκετά σημεία άξια λόγου. Μπορεί να μην ψήφισε το πρώτο μνημόνιο όπως γενναία έπραξε η Ντόρα Μπακογιάννη τότε ( για να τα λέμε όλα) άλλα καταψήφισε τον Προκόπη Παυλόπουλο για τη θέση του ΠτΔ αποδοκιμάζοντας άμεσα τη διακυβέρνηση Καραμανλή.

Εκτίμηση

Ο ίδιος και το επιτελείο του δεν θεωρώ ότι πιστεύουν τα περί αλλοίωσης καθώς οι άνθρωποι είναι σοβαροί. Το ζήτημα παίζεται στο πεδίο του πολιτικού κομματικού κόστους καθώς προεδρεύει σε ένα κόμμα καραμανλικό που το 50% και πλέον ψήφισε Μειμαράκη και Τζιτζικώστα.
Κάνει όμως ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ και πρέπει να ειπωθεί.
Υπερεκτιμά την απήχηση του καραμανλισμού στην ελληνική κοινωνία καθώς βλέπει τις αναλογίες στο κόμμα του. Σε επίπεδο κοινωνίας δεν υπάρχει ρεύμα υπέρ του Κώστα Καραμανλή. Κανείς δεν ενδιαφέρεται ούτε για την επαναφορά του προσώπου στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό ούτε πίνει νερό στο τρόπο διακυβέρνησής του.
Εάν το θέλει μπορεί να το τελειώσει εδώ και τώρα με μια δήλωση που θα έλεγε με μετρημένο τρόπο πως αυτά τα σενάρια είναι πλεόν παρελθόν. Ποιοί θα σηκώσουν το ανάστημά τους; Ο Αντώναρος, ο Στυλιανίδης, ο Ρουσόπουλος, ο Βουλγαράκης; Και θα πουν τί; 

Κάθε κρισιακή κυβέρνηση έχει αποδεχθεί τους αναθεωρημένους αριθούς με σειρά υπογραφών σε μνημόνια, μεσοπρόθεσμα, συμβάσεις κοκ.

Για αυτό πρέπει να τολμήσει. Να καταφέρει ένα τελειωτικό χτύπημα στις βαρωνίες του κόμματός του που επι χρόνια το κρατάνε δέσμιο φεουδαρχικών αντιλήψεων, κρατισμού, κοτζαμπασισμού και μπαστουνοβλαχιας. Η κοινωνία είναι πιο έτοιμη από ότι φαντάζονται μερικοί. Στις κρίσιμές μάχες θα βρεθεί μετά κόπων και βασάνων μια λογική πλειοψηφία ή σε κάθε περίπτωση αυτή μπορεί να δημιουργηθεί. Να κλείσει τα αυτιά του σε όσους τον συμβουλέυουν να μην σφάξει τις ιερές αγελάδες της παράταξής του επείδη τάχα μου ως κόμμα εξουσίας οφείλει να είναι πολυσυλλεκτικό. Μια τέτοια πολυσυλλεκτικότητα θα υπονομεύσει την ίδια την διακυβέρνησή του και το μέλλον της χώρας.

ΥΓ 1 Θα πεις κανείς και σενα τί σε νοιαζει, εσύ ψηφίζεις κεντροαριστερά. Με νοιάζει και με παρανοιάζει. Με νοιάζει να αποδεχθούμε την αλήθεια, να βρουμε τα πραγματικά αίτια της καταστροφής και όχι να συντηρούμε μύθους και βλακώδη ιδεολογήματα.

ΥΓ 2 ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ  και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Καμία συναίσθηση (άρθρο μου στην Κυριακάτικη Μακεδονία 31/7/2016)

Η αποτυχία της κυβέρνησης σχεδόν σε όλους τους τομείς είναι πλέον δεδομένη και κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει το αντίθετο με λογικά επιχειρήματα και έγκυρους συλλογισμούς. Σε κανέναν τομέα δεν υπάρχει βελτίωση παρά μόνο ραγδαία αποδιάρθρωση των όποιων δομών και της όποιας λειτουργικότητας υπήρχε. Οι κυβερνώντες φαίνεται να έχουν μία δική τους ατζέντα, αποσυνδεδεμένη από τις τύχες της χώρας και των πολιτών, και υπηρετούν αυτήν ως σχέδιο. Θα ρωτήσει κανείς ποια είναι αυτή η ατζέντα και με τι σχετίζεται. Η παραμονή στην εξουσία με νύχια και με δόντια ή στο χειρότερο για αυτούς σενάριο μία σταθερή κοινωνική επιρροή, που θα τους καθιστά πόλο εξουσίας -η μη υποχώρησή τους σε μεσαίο κόμμα.

Για τα πραγματικά ζητήματα δεν δείχνουν σχεδόν κανένα ενδιαφέρον. Για τα αποτελέσματα των πολιτικών τους δεν δείχνουν σχεδόν κανένα ενδιαφέρον. Αντιθέτως προσπαθούν εναγωνίως να ελέγξουν ό,τι θεωρούν κρίσιμο -τα ΜΜΕ, τη δικαιοσύνη, τμήματα του κρατικού μηχανισμού- γνωρίζοντας ότι μόνο αυτά είναι ικανά να τους διατηρήσουν σε τροχιά εξουσίας, αν όχι στην ίδια την εξουσία, καθώς ο πολυκερματισμός του πολιτικού και κομματικού συστήματος καθιστά δύσκολη την αυτοδυναμία των αντιπάλων τους.

Αντί να επιχειρηθεί το άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, να προχωρήσουμε σε αξιολόγηση δημοσίων υπαλλήλων και κινητικότητα, να δούμε προϋπολογισμούς απόδοσης, να προχωρήσει η ηλεκτρονική διασυνδεσιμότητα των βάσεων δεδομένων, να υιοθετήσουμε ένα απλό φορολογικό σύστημα, να κωδικοποιήσουμε τη νομοθεσία και να μεριμνήσουμε για μία πιο αποδοτική δικαιοσύνη, να αγγίξουμε τον πυρήνα του ασφαλιστικού συστήματος, πολιτικές που είναι εξόχως μεταρρυθμιστικές, ασχολούμαστε με κάποιες εντελώς ρηχές πρωτοβουλίες αλλαγής των θεσμών, που παρουσιάζονται σε μικρής κλίμακας κομματικές συγκεντρώσεις.

Η θεσμική ανασυγκρότηση βέβαια είναι μία σοβαρή κουβέντα, που ίσως έχει αργήσει να γίνει, όμως, εάν κάποιος την αντιμετωπίζει ως τέτοια και εφόσον έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων, φέρνει σοβαρές προτάσεις στο τραπέζι και ενδιαφέρεται για κλίμα συναίνεσης και συνεννόησης. Αντίθετα είδαμε να χρησιμοποιείται αυτή η πρωτοβουλία με όρους κομματικού τακτικισμού, που αποξένωσε την αντιπολίτευση και κινήθηκε σε χαμηλά στάνταρτ.

Βέβαια το κυβερνάν χωρίς καμία συναίσθηση είναι μία διαδικασία που πάντοτε αποδεικνύεται σύντομη, όσοι τακτικισμοί κι αν γίνουν. Η ζώσα πραγματικότητα, η βιωμένη εμπειρία, η οικονομική δυσπραγία παράγουν αποτελέσματα που δεν ανατρέπονται εύκολα. Ιδιαίτερα εάν κανείς κόβει το ΕΚΑΣ και μοιράζει κάρτες σίτισης και ταυτόχρονα εκδράμει σε νησιά με πολυπληθείς συνοδείες με κρατική δαπάνη.