Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015

10 + 1 πληγές της Θεσσαλονίκης ή αλλιώς «το κέρατό μου το τράγιο»

Σε καιρούς οικονομικής κρίσης, διαπραγματεύσεων με τους εταίρους και αβεβαιότητας για το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας χωράνε άρθρα και απόψεις για την καθημερινότητα της πόλης;
Εκτιμώ ότι όχι μόνο χωράνε αλλά ίσως να είναι το θέμα αυτό εξίσου σημαντικό για την ζωή των πολιτών. Στη Θεσσαλονίκη λοιπόν που παρά την σημαντική αλλαγή διοίκησης το 2010 και τον αέρα ανανέωσης της πόλης από τον Γιάννη Μπουτάρη – μην τα ξαναλέμε κάθε φορά, έχουμε γίνει γραφικοί – παρατηρείται ένα δραματικό πισωγύρισμα. Μια σταδιακή διολίσθηση σε καταστάσεις πόλεων τριτοκοσμικές. Πάμε να δούμε μερικά ζητήματα που είναι εξόχως ενοχλητικά και υποβαθμίζουν την πόλη αλλά και την ποιότητα ζωής σε αυτήν.
  1. Κυκλοφοριακό. Τραγικές καταστάσεις. Οι κύριες οδοί μονίμως μποτιλιαρισμένες, νεύρα, ατυχήματα, χαμένες ώρες κλπ κλπ
  2. Φορτοεκφορτώσεις. Έχω την εντύπωση ότι σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο οι φορτοεκφορτώσεις που τροφοδοτούν τα εμπορικά καταστήματα και τα καταστήματα εστίασης γίνονται σε αυστηρά συγκεκριμένες ώρες ( πολύ πρωί- πολύ αργά το βράδυ) για να μην παρεμποδίζεται η κίνηση των οχημάτων. Στη Θεσσαλονίκη είναι άλλη η πραγματικότητα. 11.30 στην Τσιμισκή, στην Εγνατία και σε κάνα δυο άλλους δρόμους διπλοπαρκάρουν καμιά 100 φορτηγά απλωτά, κατεβάζουν κούτες εμπορεύματα και καληνύχτα ζωή…..
  3. Παράνομο παρκάρισμα – διπλοπαρκάρισμα. Δραματικές καταστάσεις Ουγκάντας. Δεν έχω λόγια να περιγράψω την κατάσταση. Μην λέμε πολλά πολλά. Δρόμοι 4 λωρίδων μετατρέπονται σε 1 λωρίδα με το ζόρι. Εξοργιστικές καταστάσεις – δεν είναι για επιχειρηματολογίες.
  4. Καθαριότητα. Οριακές καταστάσεις και εδώ. Καμία σοβαρή προσπάθεια. Ίσα ίσα να είναι λειτουργική η πόλη. Καμία αίσθηση ευταξίας και καθαριότητας. Κάδοι παντού μισοκατεστραμμένοι, ατσούμπαλα τοποθετημένοι, σπασμένα καπάκια κλπ κλπ. Έλλειψη μικρών καλαθιών- κάδων  σκουπιδιών στις διαδρομές της πόλης και στα πεζοδρόμια. Γενικά βράστα και άστα. Σκουπίδια κάτω πεταμένα, χαρτάκια, συσκευασίες.
  5. Ταξί. Η συμπαθής αυτή κατηγορία επαγγελματιών ( που στην Αθήνα έχει βελτιωθεί ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ αλλά εδώ ΟΧΙ) εκτιμά ότι για να βγαίνει το μεροκάματο ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ να καταλαμβάνει ολόκληρες λωρίδες του οδοστρώματος μετατρέποντάς τες σε πιάτσες. ΟΙ ατελείωτες ουρές των ταξί σαν φίδια περικυκλώνουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα, δεν καταλαβαίνουν από διαβάσεις, φανάρια, πεζούς, παρακρισμένα ΙΧ, κυκλοφορία. Γιατί « τι να κάνουμε ξες πως βγαίνει το μεροκάματο, πετρέλαια, αβαρίες ». Καταστάσεις ΤΡΑΓΕΛΑΦΙΚΕΣ.
  6. Αριστοτέλους. Πάνω στον κάθετο πεζόδρομο της Αριστοτέλους ΠΑΡΚΑΡΟΥΝ ΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ΟΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ – δηλαδή ένα έλεος κάπου ρε όργανα. Και ακολουθούν μηχανάκια, αυτοκίνητα ιδιωτών, φορτηγά που ξεφορτώνουν κλπ κλπ. ΔΡΑΜΑ. Επίσης έχουν στηθεί λογής λογής πάγκοι και περίπτερα ενημερωτικά. Από αισθητικής άποψης η προοπτική της Αριστοτέλους  - κάθετη οδός που βλέπει θάλασσα – έχει γίνει τσαντιρομαχαλάς. Μόνον μπουγάδες λείπουν να δέσει το γλυκό.
  7. Αφισοκόλληση. Παντού και πάντα, τους πάντες και τα πάντα. Μηδενική αντίδραση. Στο έλεος κάθε συλλογικότητας που απαιτεί το δικαίωμα της έκφρασής της
  8.  Μετρό. Φαραωνικό έργο που ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ δυστυχώς ξεκίνησε σε γνωστή σε μας ημερομηνία αλλά η αποπεράτωσή του τοποθετείται στο άγνωστο μέλλον. Άγνωστη και η δυνατότητα αποπεράτωσης έτσι – μην μπερδεύεστε. Τώρα αν τα 10 χιλιόμετρα ΜΕΤΡΟ κοστίζουν όσο 120 χιλιόμετρα ΤΡΑΜ μην την ψάχνετε. Λεφτά υπήρχαν και θυμάμαι ακόμη τις αφίσες του Παπαγεωργόπουλου προεκλογικά «ΜΕΤΡΟ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ» με παρατεταμένο χέρι. Περιττό να πω ότι ολόκληρες περιοχές εμπορικές έχουν μαραζώσει, δρόμοι έχουν στενέψει και λοιπές οχλήσεις αμέτρητες. Στο βαθμό που τελείωνε το έργο κάπως εντός λογικών χρονοδιαγραμμάτων θα έλεγε κανείς υπομονή. Εδώ μιλάμε για κτηνωδία.
  9. Παλιά παραλία από το λιμάνι έως τον Λευκό Πύργο με τον ποδηλατόδρομο πάνω στο πεζοδρόμιο …. Παιδιά είναι απλό. ΔΕΝ ΧΩΡΑΜΕ και εμείς οι πεζοί και οι ποδηλάτες σε 5 μέτρα πλάτος. Κάποιος ή θα πέσει σε ποδήλατα και θα τον πατήσουν ή θα πέσει στη θάλασσα ή θα δημιουργηθεί μποτιλιάρισμά ή δεν θα κάνει ποδήλατο. Λοιπόν πρέπει να βρεθεί μία λύση.
  10. Πόλη εχθρική προς συμπολίτες με κινητικά προβλήματα, ΑΜΕΑ. Δεν τα ξέρω τόσο καλά τα θέματα αυτά ΑΛΛΑ με την κοινή λογική βλέπω ότι δυσκολεύονται άνθρωποι χωρίς κάποιο πρόβλημα κινητικό, οι συμπολίτες με κάποιο πρόβλημα τι πρέπει να κάνουν;
  11. ΟΑΣΘ - Ιστορία μου αμαρτία μου εισιτήριο μου μεγάλο. 1 ευρώ για αποστάσεις μικρές εν συγκρίσει με την Αθήνα, 1,10 μέσα στον κερματοδέκτη που ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ ΚΑΙ ΡΕΣΤΑ ( άτσα μαγκιά), σαρδελοποίηση και η ζωή συνεχίζεται.  

Τόσα μου έρχονται τώρα. Άμα κάτσω να γράψω ήρεμα και όχι εν βρασμώ θα βρω και άλλα πόσα. Και δεν επεκτείνομαι σε ζητήματα κοινωνικής πρόνοιας γιατί  είναι πιο σοβαρά και δεν χωράνε στο ύφος αυτού του κειμένου. Το παρόν άρθρο δεν διεκδικεί ούτε επιστημονικές δάφνες, ούτε αντιπολιτευτική κριτική. Είναι η εικόνα της πόλης όπως τη ζω εγώ στην καθημερινότητά της. Μιας πόλης που πολύ δύσκολα βελτιώνεται αλλά αστραπιαία και ήσυχα διολισθαίνει σε καταστάσεις τριτοκοσμικές. Πρέπει να αντισταθούμε το κέρατό μου…
Να ζήσουμε σαν άνθρωποι, σε πόλεις σοβαρές, δυτικές, κάπως οργανωμένες, λειτουργικές.

Μην τα αφήσουμε όλα στη μοίρα τους.

(Για το θεό μην πει κανείς «εδώ ο κόσμος πεινάει» « δεν υπάρχουνε οι πόροι» «κατάργησαν την δημοτική αστυνομία» «παραλάβαμε χάος από τους προηγούμενους» και τέτοια)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου