Οι εξελίξεις που έλαβαν χώρα τις τελευταίες μέρες ήταν πυκνές. Διέλυσαν κάθε οπτική του πολιτικού χρόνου. Έφεραν τους πάντες προ απροόπτου και προ μεγάλων διλλημάτων. Βρεθήκαμε για κάποιες ώρες χωρίς κυβέρνηση να συζητάμε απο τηλεοράσεως ποιός ήταν καταληλότερος να κυβερνήσει. Μια πρώτη και σημαντικά ουσιαστική ανάγνωση θα έκανε λόγο για παρωδία. Παρωδία της οποίας οι ευθύνες επιμερίζονται σε όσους με τον έναν ή άλλον τρόπο συμμετείχαν σε αυτήν. Η κατάληξη όλου αυτού ήταν ο ανασχηματισμός. Ανασχηματισμός που φέρνει την πρώτη γραμμή του ΠΑ.ΣΟ.Κ σε υπουργικούς θώκους, τους τεχνοκράτες έξω από αυτήν και τον κόσμο να παραμένει αγανακτισμένος .
Η φύση του ανασχηματισμού φανερώνει μάλλον και μια εκτίμηση των κυβερνώντων. Το πρόβλημα της χώρας εκτός από οικονομικό και λογιστικό είναι και πολιτικό. Δηλαδή αν δεν πειστεί ο λαός πολιτικά για την χρησιμότητα και την αναγκαιότητα των αλλαγών και των μνημονίων, δεν πρόκειται να γίνει τίποτε. Όχι πως υπάρχει μια οικονομική λύση έτοιμη στο συρτάρι των ευρωπαίων που θα μας λυτρώσει και απομένει εμείς να την δεχτούμε, αλλά το μοντέλο με τον πρώην ΥΠΟΙΚ να κανει προσθαφαιρέσεις και να ανακοινωνει νέα μέτρα, μόνο πολιτικά βιώσιμο δεν ήταν.
Το στοίχημα που παίζεται αυτή τη στιγμή είναι πανευρωπαικό. Δεν είναι τυχαίο πως με το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας ασχολούνται οι πάντες. Από τον Ομπάμα μέχρι το σύνολο των πολιτικών ηγετών της Ε.Ε όλοι αναζητούν λύση. Λύση διότι όλοι ξέρουν πως το πρόβλημα της Ελλάδας είναι η αρχή. Εαν δεν στηθεί ανάχωμα στην Αθήνα, τίθεται σε αμφιβολία το νομισματικό και πολιτικό οικοδόμημα της Ε.Ε και εξ’ αντανακλάσεως η οικονομία των Η.Π.Α. Οι δομικές αδυναμίες της ΟΝΕ από την μια, οι οικονομικοί εθνικισμοί των ελίτ της κεντρικής Ευρώπης και η παραίτηση της πολιτικής έναντι των αγορών έχουν καταστήσει την ιδέα της Ευρωπαικής ολοκλήρωσης θολή.
Πίσω στα δικά μας, οποιαδήποτε και αν είναι η εξέλιξη στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό, η λύση θα προέλθει από τραπέζια συζητήσεων και αποφάσεων εκτός Ελλάδας. Μάλλον οδηγούμαστε σε κάποιου είδους οριστικής πολιτικής λύσης. Θα μας εγγυηθούν την χρηματοδότηση μέχρι η χώρα να βγει στις αγορές, θα χρηματοδοτήσουν αναπτυξιακά προγράμματα και εμείς θα φέρουμε σε πέρας τις όποιες υποχρεώσεις μας που συμπυκνώνωνται σε μνημόνιο και μεσοπρόθεσμο. Στο σημείο όμως αυτό υπάρχει χώρος για ελλήνική παρέμβαση. Μια κάποιου είδους επαναδιαπραγμάτευση είναι εφικτή. Το θέμα είναι αν θα την διεκδικήσουμε με όρους που προτείνει ο κ. Σαμαράς ή με αυτούς που προτείνει ο κ. Παπανδρέου. Δηλαδή θα εμφανιστούμε αποφασισμένοι για μια επαναδιαπραγμέτευση επικαλούμενοι τα εθνικά μας δίκαια ή θα την επιδιώξουμε στη βάση της εμπιστοσύνης μιας και εφαρμόζουμε τα συμφωνηθέντα; Το μεν πρώτο ακούγεται και είναι άμεσο και ανακουφιστικό το δε δεύτερο επίπονο και οριακά πιο πειστικό από πλευράς αποτελεσματικότητας. Βέβαια όλα αυτά είναι ασκήσεις επί χάρτου μιας και οποιαδήποτε μη ελεγχόμενη εξέλιξη τινάζει στον αέρα τα πάντα και αλλάζει εντελώς τα δεδομένα.
Οποιαδήποτε και αν είναι η εξέλιξη πάντως η ελληνική κοινωνία καλείται να ζήσει με πολύ λιγότερα, σε καθεστώς ανασφάλειας και φτώχειας. Καλούμαστε να αλλάξουμε πολλά σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Άθλος σχεδόν ακατόρθωτος. Ίσως το πρωταρχικό λάθος του πρωθυπουργού, που δεν ζήτησε τριπλασιο χρόνο προσαρμογής στην αρχή των διαπραγματέυσεων. Αν τώρα οι εξελίξεις πάνε καλά για τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, ο πρωθυπουργός επιδεικνύοντας μιαν απέλπιδα προσπάθεια βολονταρισμού θα προβεί σε κάποιες μεταρρυθμίσεις, ίσως κάνει δημοψήφισμα όπως προανήγγηλε και θα περιμένει τα κάλα μαντάτα από το εξωτερικό. Η αξιωματική αντιπολίτευση δε, πολιτεύται καθαρά με μεταπολιτευτικούς όρους εναλλαγής και για αυτό και προηγείται στις δημοσκοπήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου