Από την πρώτη στιγμή το είχαν επισημάνει όλοι. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν μπορεί ή δεν θέλει να ακολουθήσει την συνταγή του μνημονίου. Και για όσους αυτό, το μνημόνιο, είναι συνταγή ολοκληρωτικής καταστροφής καλώς. Δεν ενοχλεί κανέναν η ανυμποριά και η αντίθεσή τους. Για όσους όμως δηλώνουν πως στο μνημόνιο βλέπουν την μόνη υπαρκτή συνταγή εξόδου από την κρίση, ποιά είναι η δικαιολογία;
Το κυβερνών κόμμα φαίνεται να βρίσκεται σε αδιέξοδο. Τα προβλήματα διογκόνωνται, η εμπιστοσύνη εξατμίζεται μέρα με την ημέρα, οι ιστορικές του κοινωνικές συμμαχίες αποδομούνται και οι υπουργοί διαφωνούν πολυτελώς. Η συνολική ευθύνη είναι βεβαίως του πρωθυπουργού. Μόνον αυτός έχει ακόμα ένα προσωπικό κεφάλαιο και την ευχέρεια δύο τριών ενεργειών και κινήσεων.
Το πρόβλημα της χώρας είναι πολυεπίπεδο. Ακόμα και εάν υποθέσουμε πως υπάρχει η πολιτική βούληση σε επίπεδο κορυφής για μεταρρυθμίσεις και αλλαγές, είναι αβέβαιο αν αυτές θα υλοποιηθούν από την διοίκηση ή από τους υπουργούς επι μέρους. Αυτό αυξάνει δραματικά την συνολική ευθύνη του πρωθυπουργού. Αυτός οφείλει να πάρει τις αποφάσεις. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν μπορεί να τον ακολουθήσει σε τίποτα. Είναι μαθημένο αλλιώς. Είναι μαθημένο να διαχειρίζεται καιρούς παχιών αγελάδων. Δυσφορεί.
Δυστυχώς όμως ακόμη και ο πρωθυπουργός φανερώνει τα προσωπικά του όρια και τις αδυναμίες του. Ενώ θα έπρεπε να συγκροτήσει ένα ισχυρό πολιτικό κέντρο το οποίο όχι μόνο θα συντόνιζε την κυβέρνηση, αλλά θα ήταν η κυβέρνηση, προτιμά να διαβεβαιώνει μέσω του Τύπου ότι θα τα καταφέρουμε. Ποτέ ο Γιώργος Παπανδρέου δεν επέδειξε τέτοιες ικανότητες. Πάντα ήταν υπέρμαχος των χαλαρών ομάδων συζήτησης, ενός καλού brainstorming, μιας έξυπνης ιδέας. Ενώ θα έπρεπε να πολιτικοποιήσει το όλο ζήτημα με ένα διάγγελμα ενός λεπτού προς τον Ελληνικό λαό, προτιμά τις αλλεπάλληλες συνεδριάσεις. Ενώ θα έπρεπε να απευθυνθεί σε αρκετούς εν δυνάμει κοινωνικούς του συμμάχους και να τους κάνει κοινωνούς και συμμέτοχους της προσπάθειάς του, πιστεύει πως το πρόβλημα είναι λογιστικό. Ενώ θα έπρεπε πιθανόν να διαπραγματευθεί πιο σκληρά πέρυσι, έκανε την πιο συστημική επιλογή.
Εν ολίγοις θα πρέπει ο πρωθυπουργός να αποδείξει σε ελάχιστο χρόνο, στις επόμενες μέρες δηλαδή, εάν ανήκει στο παλιό πολιτικό προσωπικο της χώρας ή εάν το ξεπερνάει. Πολιτικό της Μεταπολίτευσης δεν μπορεί κανείς να τον χαρακτηρίσει εύκολα. Ήταν αιρετικός. Αυτό όμως από μόνο του δεν αρκεί. Βρισκόμαστε στο παρά πέντε. Το μετά, για άλλους είναι ελπιδοφόρο και για άλλους καταστροφικό. Το σιγουρο όμως είναι πως την στιγμή της κατάρευσης όλοι θα πονέσουμε.
Τί θα μπορούσε να επιδιώξει ο πρωθυπουργός την ύστατη τούτη ώρα; Ανασχηματισμό με ταυτόχρονη επιστράτευση όλων εκείνων που θέλουν και μπορούν. Μικρό κυβερνητικό σχήμα. Απόλυτο συντονισμό της κυβέρνησης στα πρότυπα Κομμουνιστικού Κομματος και τέλος διαγγελματική ενημέρωση των πολιτών για το που βρισκόμαστε και ποιές είναι οι δυνατότητες. Αυτά βέβαια αν πιστεύει στο μνημόνιο. Εάν πάλι δεν πιστεύει ούτε ο ίδιος, τότε ας κάνει τα ίδια με άλλο πρόταγμα. Ας μας ενημερώσει για το τι θα σήμαινε μια στάση πληρωμών ή επιστροφή στη δραχμή και ας το πράξει.
Η αξιωματική αντιπολίτευση δε, βρίσκεται κάπου ανάμεσα στις απόψεις του κ. Καμμένου περι broker, του κ. Κρανιδιώτη περι συντακτικής των Ελληνων συνέλευσης και της επιτυχίας των φοιτητικών εκλογών. Τέλος όλοι οι Έλληνες περιμένουμε τον κ. Κώστα Καραμανλή να μιλήσει κάποτε για το τι συνέβη στη χώρα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου