Παράδοση, σχεδόν εθιμοτυπία ή αλλιώς εθιμικό δίκαιο – όπως και αν το πει κανείς το βήμα της Δ.Ε.Θ σηματοδοτεί την έναρξη της νέας οικονομικής και πολιτικής χρονιάς. Από τη Δ.Ε.Θ εγκαινιάζεται κάθε φορά ο νέος ετήσιος γύρος του κομματικού ανταγωνισμού που στην περίπτωση της Ελλάδας συμπαρασύρει δομικά και την οικονομία. Τα κομματικά επιτελεία οφείλουν να περιορίσουν τις αυγουστιάτικες διακοπές τους εφόσον έχουν φιλοδοξίες και στόχους και να ετοιμάσουν τα χαρτιά τους, τα προγράμματα, τα σχέδια, τις υποσχέσεις και την επιχειρηματολογία – όλα πρέπει να έχουν μια λογική σειρά.
Παλαιότερα, προ οικονομικής κρίσης, η άνοδος της πολιτικής ηγεσίας στη Θεσσαλονίκη ήταν ένα πανηγύρι – όμως κάθε σχεδόν κομματική δραστηριότητα κατά την Μεταπολίτευση είχε πανηγυρικό χαρακτήρα. Ακόμα και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, οργανώνονταν υποδοχή του πρωθυπουργού στο αεροδρόμιο Μακεδονία. Που να πάμε πιο πίσω, στα αρχαϊκά 80s με τις λαοθάλασσες και τις πάντοτε εύκαιρες σημαίες. Σε κάθε περίπτωση το πολιτικό προσωπικό ανηφόριζε στη Βόρεια Ελλάδα με μια χαλαρή διάθεση και στόχο να μοιράσει διευθετήσεις και να εντάξει στο κράτος επιμέρους αιτήματα, συντεχνιακά, κλαδικά ή τοπικά. Η παράδοση παροχολογίας πίεζε και πιέζει ακόμα, καθώς όλοι έχουμε εθιστεί σε αυτή, παρά τα ασφυκτικά δημοσιονομικά δεδομένα.
Η κατάσταση άλλαξε μέσα στην κρίση και απαλλαχθήκαμε τουλάχιστον από τα φολκλορικά στοιχεία – που εμένα μου αρέσουν αλλά καταλαβαίνω και όσους ενοχλούν. Φέτος όμως η χρονιά είναι ιδιαίτερη. Η Νέα Δημοκρατία πιέζεται συνολικά – ίσως και δημοσκοπικά-, αλλά η απουσία εμφανούς διεκδικητή της πρώτης θέσης τής δίνει ακόμη αέρα πρωτοβουλιών. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ έχει εδραιωθεί στη δεύτερη θέση και θεσμικά είναι η αξιωματική αντιπολίτευση, όμως μέχρι σήμερα δεν έχει δημιουργήσει δυναμική απομείωσης της δημοσκοπικής διαφοράς, γεγονός που (θα έπρεπε να) το προβληματίζει.
Τα υπόλοιπα κόμματα θα έχουν την ευκαιρία να απευθυνθούν σε πανελλαδικό ακροατήριο και να αναδείξουν τις πολιτικές προτάσεις τους, χωρίς όμως την ανάγκη μετρήσιμων αποτελεσμάτων. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η σχεδιασμένη εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα καθώς αναμένεται η ίδρυση νέου κόμματος – σχεδόν προαναγγέλλεται.
Ας δούμε όμως τα δεδομένα για κάθε κόμμα ξεχωριστά
Νέα Δημοκρατία: Η προσπάθεια να αλλάξει την ατζέντα και να περάσει σε θετικές ειδήσεις είναι δεδομένη. Η χρονιά αυτή, αλλά γενικότερα η δεύτερη θητεία της κυβέρνησης μετά το 41% δεν είναι και η καλύτερη. Υποκλοπές, Τέμπη, ΟΠΕΚΕΠΕ μαζί με ακρίβεια σε τρόφιμα, στέγη, ενέργεια και προβληματικές εξελίξεις στην εξωτερική πολιτική συνθέτουν ένα μάλλον εκρηκτικό μείγμα. Το γεγονός ότι δεν βρίσκεται τη δεδομένη στιγμή σε θέση βολής ένα αντίπαλο κόμμα μεταφράζεται ως απουσία φυτιλιού από τον εκρηκτικό μηχανισμό.
Από την άλλη οι βασικοί οικονομικοί δείκτες δείχνουν μια πορεία ομαλότητας γεγονός που επιτρέπει κάποιου είδους παροχές. Για έβδομη συνεχή χρονιά ο Κ. Μητσοτάκης στη ΔΕΘ θα ανακοινώσει θετικά νέα για την ελληνική οικονομία και για τους Έλληνες πολίτες και αυτό δεν είναι αμελητέο γεγονός. Γύρω από αυτό άλλωστε στήνεται όλη η επιχειρηματολογία του κυβερνώντος κόμματος – σταθερότητα, ανάπτυξη, μείωση ανεργίας – παροχές στα όρια του δημοσιονομικά εφικτού.
Όμως, αυτό που δεν θα πρέπει να ξεχνούν στη Νέα Δημοκρατία είναι πως κανένα πακέτο παροχών δεν αλλάζει από μόνο του τα δεδομένα. Όσες παροχές και να ανακοινώσει πρωθυπουργός από το βήμα της ΔΕΘ, δεν μεταβάλουν ουσιωδώς το πολιτικό και δημοσκοπικό κλίμα, καθώς το τελευταίο διαμορφώνεται σταδιακά μέσα στο χρόνο και συμπυκνώνει πολλές εξελίξεις σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα όλων το Κοινωνικό Πακέτο Σημίτη το 2003 που παρά το μέγεθός του δεν μείωσε ούτε εκατοστό τη δημοσκοπική διαφορά από την Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή.
Άρα; Άρα το κρίσιμο κατά την άποψή μου για τη Νέα Δημοκρατία είναι να μας πει ποιος είναι ο κεντρικός της στόχος για το υπόλοιπο της θητείας. Η διακυβέρνηση χρειάζεται πάντοτε ένα αφήγημα και αυτό στη δεύτερη θητεία απουσιάζει. Και όσο απουσιάζει αυτό, τόσο υπερτονίζονται άλλες όψεις του κυβερνάν. Αρνητικές.
ΠΑ.ΣΟ.Κ : Για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης η φετινή Δ.Ε.Θ είναι κάτι σαν τους προκριματικούς αγώνες στο Champions League. Με καλή εμφάνιση και σκορ μπαίνεις στους ομίλους και εκεί – στα μεγάλα πλέον σαλόνια των κομμάτων εξουσίας- ποτέ δεν ξέρεις. «11 αυτοί – 11 εμείς», όλα τα αποτελέσματα είναι ανοιχτά. Πόσο δε μάλλον όταν ο αντίπαλος δεν είναι στα καλύτερά του.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ και ο Νίκος Ανδρουλάκης στη Δ.Ε.Θ πρέπει να ανέβουν επίπεδο. Να δείξουν ότι έχουν αντιληφθεί το πραγματικό επίδικο, που δεν είναι η δεύτερη θέση και το 15%. Θα πρέπει να αποδείξουν ότι έχουν αντιληφθεί το στρατηγικό διακύβευμα αλλά ταυτόχρονα ότι μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις. Ακούγεται ότι έχουν καταλάβει την κρισιμότητα, καθώς μια δημοσκοπική στασιμότητα στα μέσα Φθινοπώρου θα εμπεδώσει μια αντίληψη που δεν ξεκολλάει εύκολα – είναι ρετσίνι. «Δεν μπορούν». Αν μείνει αυτό τότε τα πράγματα δεν αλλάζουν. Τι σημαίνει όμως «το ΠΑ.ΣΟ.Κ μπορεί»; Σημαίνει ότι πρέπει να επιλέξει σε ποιες κοινωνικές τάξεις θα απευθυνθεί προνομιακά, ότι πρέπει να καταδείξει ποια είναι η δική του επιθυμητή κοινωνική και πολιτική συμμαχία, ποιες είναι οι προτεραιότητές του, ποια είναι τα σημεία αιχμής του και ποια τα πρώτα 5 νομοσχέδια της δικής του υποθετικής διακυβέρνησης. Και λέω νομοσχέδια για να συμπληρώσω αμέσως μετά και ποια είναι τα πρόσωπα. Αν μπορούσα να τους συμβουλεύσω θα έλεγα να υποσχεθούν 13η σύνταξη και 13ο μισθό, εδώ και τώρα – αυτό ως έλασσον μιας διαφορετικής κατανομής των πόρων μέσα στην ελληνική οικονομία. Και μείωση των έμμεσων φόρων.
Ειδική αναφορά για το ΠΑ.ΣΟ.Κ πρέπει να κάνω για το ζήτημα Θεσσαλονίκη. Εδώ που χωρίς βουλευτή τα πράγματα είναι δύσκολα και η απόσταση των 600 χιλιομέτρων από τη Χαριλάου Τρικούπη μεταφράζεται σε αδυναμία ατζέντας και κρουστότητας παρά τις πάρα πολλές ευκαιρίες. Ας το δούνε και αυτό. Σοσιαλιστικό κόμμα όμως που δεν φτάνει στον Εύοσμο, στον Παύλο Μελά, στους Αμπελόκηπους και τις Συκιές δεν είναι εύκολο να φανταστούμε. Αν το ΠΑ.ΣΟ.Κ για παράδειγμα δεν πρωτοστατεί για το Μετρό στα δυτικά – τι να περιμένει κανείς;
Τσίπρας: «Γίνε το ιστορικό ΠΑ.ΣΟ.Κ, αυτό ξέρουμε, αυτό θέλουμε». Αυτή θα μπορούσε να είναι η οδηγία της εταιρείας επικοινωνίας που ανέλαβε το rebranding του πρώην πρωθυπουργού, πέρα και πάνω από επικοινωνισμούς και τακτικές της στιγμής και της περιόδου. Η επαναφορά Τσίπρα στα πράγματα – αν γίνει – θα γίνει από εντελώς διαφορετικές θέσεις. Αυτή τη φορά θα επιδιώξει να εμφανιστεί ως φυσική ηγεσία της Κεντροαριστεράς και όχι της Αριστεράς. Αυτή η διαφοροποίηση είναι κεφαλαιώδης και κομβική. Στόχος του είναι ή θα έπρεπε να είναι η ανασύνθεση της «Μεγάλης Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης» - βέβαια αυτό λίγοι το πέτυχαν ιστορικά-, ο πήχης είναι ψηλά. Όσο όμως κανείς δεν μπαίνει στον διάδρομο για το άλμα, δικαιούται να το πιστεύει και να το επιχειρήσει. Αντίπαλός του ο χρόνος, οι ζεστές ακόμα θύμησες αλλά και η καθαρή θέση πολλών δυνητικών ψηφοφόρων της Κεντροαριστεράς απέναντί του. Πάντως αν μπορούσα να τον συμβουλεύσω θα του έλεγα ότι δεν αρκούν οι γενικόλογες τοποθετήσεις σε πάνελ ιστορικού περιεχομένου. Ιδού η Ρόδος, το βήμα της Βουλής, τα φιλικά ΜΜΕ κ.ο.κ, ιδού και το πήδημα. Το «εδοξάσθη κρυπτόμενος» δεν το αγοράζει κανείς, παρά μόνον αν είσαι νέος και ωραίος.
ΠΑ.ΣΟ.Κ και Τσίπρας θα έχουν σχέση ανταγωνιστική. Αυτό θα δώσει χρόνο και ανάσες στην κυβέρνηση. Όποιος ξεχωρίσει το επόμενο διάστημα θα αποκτήσει σημαντικό πλεονέκτημα για το άμεσο μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου