Το χειρότερο πιάτο της μεταπολίτευσης - άρθρο στην Καρφίτσα της 28/1/2017

Αν και νεότατος ο πρωθυπουργός όπως και αρκετοί εκ των συνεργατών του, από το 2012 και την εκτίναξη του κόμματός τους στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχουν συνδεθεί με μία κεντρική ιδέα. Θα περίμενε κανείς πως το άθροισμα της ηλικιακής νεότητας, του διαφαινόμενου τότε ριζοσπαστισμού και της βούλησης αν μη τι άλλο θα κόμιζε κάποιες νέες ιδέες στη δημόσια σφαίρα και στην πολιτική της χώρας. Μιας χώρας και μιας κοινωνίας που στο σοκ της πτώχευσης και των συνεπειών της ήταν – όπως αποδείχθηκε – έτοιμη να πιστέψει σχεδόν τα πάντα.

Κανείς εχέφρων δεν ανέμενε από τη δυνάμει τότε κυβερνητική ομάδα εμπειρία, διαχειριστική ικανότητα, μετριοπάθεια και ωριμότητα. Αντίθετα πολλοί ανέμεναν ορμή, θέληση για αλλαγές, φρεσκάδα, νέες ιδέες και γενικότερα έναν άλλο αέρα στο κυβερνάν. Άλλες προσεγγίσεις, άλλο ύφος, άλλη κουλτούρα. Ο συνδυασμός νεότητας και Αριστεράς φάνταζε έως και ιδανικός για την αναθρεμένη στα μεταπολιτευτικά νάματα ελληνική κοινωνία. Σχηματικά ίσως πολλοί ανέμεναν εκ νέου ένα ΠΑΣΟΚ της νιότης τους απαλλαγμένο από τα βάρη της πολυετούς διακυβέρνησης  τη φθορά και τον ρεαλισμό της διαχείρισης. Ένα κόμμα και ένα νέο πολιτικό προσωπικό που με ορμή θα άλλαζε τα πράγματα έστω και αν αυτό που η ελληνική κοινωνία ονοματοδοτούσε ως αλλαγή ήταν στην πραγματικότητα σφοδρή επιθυμία συνέχισης του ίδιου μοντέλου.

Επιστρέφοντας όμως στον πρωθυπουργό και την ομάδα του διαπιστώνουμε πως όχι μόνο δεν κόμισαν απολύτως καμία νέα ιδέα, όχι μόνο δεν ήταν το φρέσκο και διαφορετικό αλλά αντίθετα συμπυκνώνουν ό,τι παλαιό υπήρχε στην πολιτική ζωή του τόπου. Κυνισμός, παρεοκρατία, πελατειασμός, κρατισμός, εξουσιομανία και υφέρπουσες τάσεις αυταρχισμού. Αναφυλαξία στην σε βάρους τους διαμαρτυρία, στον έλεγχο, στους ισχυρούς θεσμούς και αγάπη για την εξουσία, την κυριαρχία, την αδιαμεσολάβητη και ανέλεγκτη δύναμη.

Διένυσαν μία υφολογική απόσταση εντός 5 ετών και έφτασαν σε σημεία που άλλοι, παλαιότεροι δεν προσέγγισαν σε εικοσαετείς σταδιοδρομίες και καριέρες στα πολιτικά πράγματα. Αντί να εμφανιστούν ως ώριμα τέκνα ενός κοινωνικοπολιτικού συστήματος με συναίσθηση της ιστορικής ευθύνης και της ευκαιρίας που είχαν, επίλεξαν να ενεργήσουν ως κακομαθημένα κακέκτυπα των πιο σκοτεινών σημείων των «γονέων» τους – χωρίς μάλιστα τις αναλογίες με τα θετικά των τελευταίων.

Αδιάβαστοι, ρηχοί, αγνώμονες, χωρίς γνώση και κατανόηση του κόσμου, των συνθηκών, των αναγκών, των συσχετισμών και των δυνατοτήτων βυθίζουν τη χώρα σε αδιανόητα επίπεδα χωρίς αιδώ. Ακόμη και σε πεδία που λογίζονταν ως προνομιακά για τον πολιτικό χώρο από τον οποίο προέρχονται δεν μπορούν να επιτύχουν ένα σοβαρό μετρήσιμο αποτέλεσμα.

Στην κοινωνική πολιτική αποτυγχάνουν διότι δεν μπορούν ούτε να σχεδιάσουν ούτε να εξασφαλίσουν πόρους, ούτε επιθυμούν να βοηθήσουν τους έχοντες πραγματική ανάγκη. Στα δικαιώματα εμφανίζονται φοβικοί διότι ο φυσικός τους και κυβερνητικός τους σύμμαχος είναι ένα συντηρητικό λαϊκιστικό κόμμα. Στη δημόσια διοίκηση και εν γένει στο κράτος δεν μπορούν αλλά και δεν θέλουν να κάνουν μεταρρυθμίσεις. Στη παιδεία απομακρύνονται από το διεθνές παράδειγμα. Αν λοιπόν στα ανωτέρω τα αποτέλεσμα είναι αποκαρδιωτικά τότε τι να περιμένει κανείς για την πραγματική οικονομία, τις ιδιωτικοποιήσεις, το επιχειρείν, την απελευθέρωση επαγγελμάτων, τη φορολογία κλπ.

Συμπερασματικά λοιπόν όχι μόνο δεν κόμισαν μία νέα ιδέα – μικρή η μεγάλη- αλλά πίσω από το προσωπείο της νεότητας μας σέρβιραν το χειρότερο πιάτο της Μεταπολίτευσης. Καμία ιδέα πίσω από την οποία μπορεί να συνταχθεί και να ανασυνταχθεί ο ελληνισμός. Μόνο παλιά τετρίπια σε μια συγκυρία που θέτει εν αμφιβόλω την ιστορική μας συνέχεια ως έθνος.