Όσο πολυπαραγοντικό ζήτημα και εάν είναι η ελληνική κρίση, μιας και για το ξέσπασμα αυτής συμφύονται πληθώρα παραμέτρων και αιτιών, κάποια πράγματα πρέπει να ειπωθούν με το όνομά τους. Τουλάχιστον τα βασικότερα εκ των αιτιών της κρίσης έπρεπε και πρέπει ακόμα και σήμερα –7 χρόνια μετά– να ειπωθούν ωμά.
Μια σκληρή γλώσσα πρέπει να παρουσιάσει τις σκληρές αλήθειες στο ευρύ κοινωνικό σώμα. Η παρουσίαση της αλήθειας δεν είναι η ικανή συνθήκη υπέρβασης της κρίσης είναι όμως απαραίτητη. Χωρίς αυτή δεν μπορούν να θεμελιωθούν σε ισχυρό βάθρο οι προσπάθειες υπέρβασής της. Οι βασικές αιτίες της κρίσης έπρεπε και πρέπει να παρουσιαστούν και για έναν ακόμη λόγο. Μόνον μέσα από αυτήν την παρουσίαση μπορεί να γίνει και ιεράρχηση μέτρων και προτεραιοτήτων. Λοιπόν, χωρίς περιστροφές και μισόλογα, μία μεγάλη αλήθεια είναι πως στον πυρήνα της ελληνικής κρίσης και χρεοκοπίας βρίσκεται το ασφαλιστικό σύστημα. Εάν δεν είναι ο βασικός λόγος αυτής , είναι σίγουρα εντός των τριών κορυφαίων. Το ασφαλιστικό σύστημα της Ελλάδας και ο τρόπος προσέγγισης αυτού από πλευράς του πολιτικού συστήματος βρίσκεται στον πυρήνα της χρεοκοπίας και της κρίσης. Το ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα μέσω της τριμερούς συγχρηματοδότησής του επιδοτήθηκε την δεκαπενταετία 2000-2015 με αστρονομικά ποσά. Η γενναιοδωρία προ κρίσης ήταν ασύλληπτη με τα σημερινά δεδομένα.
Ας δούμε μερικά δεδομένα :
1. Σύμφωνα με τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), το 2009 η Ελλάδα είχε το υψηλότερο ποσοστό αναπλήρωσης, δηλαδή το πιο γενναιόδωρο σύστημα και από τις 30 χώρες του ΟΟΣΑ.
2. Το 1975 η αναλογία εργαζόμενων ανά συνταξιούχο ήταν 3,66:1 ενώ το 2009 1,7:1, σήμερα το 2016 καλύτερα να μην γνωρίζουμε.
3. Μόνο τη 10ετία 2000-2009, ο Κρατικός Προϋπολογισμός πρόσφερε στα Ταμεία 98 δισ., Για την τετραετία 2010 -2014 συνεισέφερε 71 δις. Συνολικά για τη 15ετία 2000-2014, το ποσό της επιχορήγησης των Ταμείων ανέρχεται σε 169 δισ.
4. Παρά τις μειώσεις των συντάξεων η δαπάνη δεν μειώνεται καθώς ωθούνται χιλιάδες εργαζόμενοι σε πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. Δαπανούμε όσα το 2008 με το ΑΕΠ σε σχέση με τότε να είναι -25%
Γιατί λοιπόν αυτές οι παγκοίνως αποδεκτές αλήθειες, βασισμένες σε έρευνες, μελέτες, αριθμούς και στατιστικά στοιχεία δεν βρίσκονται στο επίκεντρο του δημοσίου διαλόγου; Γιατί αντί να ασχοληθούμε με το μείζον, ψάχνουμε υδρογονάνθρακες , πολύτιμους λίθους στο υπέδαφος και σκοτεινά κέντρα που κατατρέχουν τον Ελληνισμό επιδιώκοντας δήθεν την υποταγή του; Μα γιατί έχουμε το πολιτικό σύστημα που μας αξίζει. Εκλέγουμε αυτούς που θα συνεχίσουν να δανείζονται πόρους από το μέλλον για να ικανοποιήσουν το παρόν. Γιατί έχουμε πολιτικούς που απέναντι στο «μα εμείς τα πληρώσαμε» των συνταξιούχων δεν έχουν το πολιτικό και ηθικό ανάστημα, την ηγετική δύναμη και συγκρότηση, την συναίσθηση της εθνικής ιστορικής ευθύνης να πουν «ΟΧΙ , ΔΕΝ ΤΑ ΠΛΗΡΩΣΑΤΕ» .
Και εν πάση περιπτώσει ποιο το μέλλον της χώρας αν οι νέοι φύγουν στο εξωτερικό, αν δεν μπορούν να κάνουν οικογένειες, αν δεν εργαστούν και δεν παράγουν νέο πλούτο που μέσα από μία νέα και δίκαιη αυτή τη φορά συμφωνία γενεών θα αναδιανεμηθεί προς τους μεγαλύτερους; Βέβαια κάποιο έκαναν καριέρες τάζοντας 13η σύνταξη και δεν είναι μόνον ο Τσίπρας. Πολλοί ενδιαφέρονται για το πώς θα αντικρύσουν τους γέροντες στα καφενεία χωρίς όμως να ιδρώνουν από το άγχος για το τι θα πούνε στους νέους. Το θυμικό όλων μας στην ελληνική κοινωνία αυτόματα μας υποδεικνύει πως ένας φτωχός γέροντας έχει ανάγκη. Είναι η συλλογική μας μνήμη που έχει καταχωρήσει τα γηρατειά ως την πρώτη κοινωνική ομάδα που δικαιούται στήριξης. Αυτή όμως είναι η εικόνα της Μεταπολίτευσης όπου οι γονείς της γενιάς του Πολυτεχνείου ήταν όντως η γενιά των πολέμων, της φτώχειας, των κατατρεγμών και της ανυπαρξίας κοινωνικών δομών. Κλείνοντας παραθέτω πως ο μέσος όρος συνταξιοδότησης το 2015 στο δημόσιο ήταν τα 55έτη. Είμαστε χαμένοι από χέρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου