Οι πολιτικές, ιδεολογικές διαφορές και ρεύματα είναι ένα εγγενές θα έλεγα χαρακτηριστικό του ευρύτερου πολιτικού χώρου μας. Θα έπρεπε να είναι πλούτος, υλικό για διάλογο και πολιτική ζύμωση που θα κατέληγε σε ένα συνθετικό προγραμματικό κείμενο.
Δεν είναι τόσο απίθανο, δεν είναι ανέφικτο αλλά δεν είναι και εύκολο. Είναι δύσκολο αλλά ταυτόχρονα εφικτό. Βέβαια η κρίση - χρεωκοπία μας έχει φέρει σε ένα σημείο όπου οι παλιές ( σχετικά) εύκολες συνταγές δεν είναι πλέον επίκαιρες. Κράτος και δανεισμός εξυπηρετούσαν τις ανάγκες και τις απαιτήσεις. Μέσω μεγάλων δαπανών και η κατανάλωση ήταν υψηλή αλλά και κάποιοι εκσυγχρονισμοί λάμβαναν χώρα ( όχι όσοι θα έπρεπε αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα).
Αυτή η σύνθεση είναι ίσως η βασική προϋπόθεση ανασύνταξης του χώρου και ταυτόχρονα η αναγκαία συνθήκη για μια αυτοδύναμη παρουσία του και πορεία. Εάν η σύνθεση δεν επιτευχθεί τότε οι συμπληγάδες του νέου δικομματισμούς και της πόλωσης θα τερματίσουν την όποια προσπάθεια επί της ουσίας. Είτε ο χώρος θα διασπαστεί και οι πόλοι εντός του θα μετακινηθούν όπου υπάρχει εγγύτητα, είτε θα επιβιώσει ένας κομματικός σχηματισμός που εκ των προτέρων θα είναι τσόντα σε ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ.
Η σύνθεση λοιπόν είναι το μυστικό.
Δεν είναι εύκολη.
Δεν είναι όμως και ανέφικτη.
Ανέφικτη καθίσταται όταν τις πολιτικές αντικαθιστουν οι προσωπικές διαφορές και πικρίες, οι προσπάθειες δικαίωσης, τα άσβεστα μίση και πάθη.
Όσοι όμως πιστεύουν στη σύνθεση και στην αυτοδύναμη παρουσιά του χώρου πρέπει να παλέψουμε. Παντού, σταθερά, με μετριοπάθεια, με ωριμότητα απέναντι στο εγχείρημα. Εφόσον ιεραρχούμε ως σημαντικότερη την επιτυχία του εγχειρήματος ενός ελληνικού Επινέ οφείλουμε να ξεπεράσουμε διαχωρισμούς και να επιδιώξουμε υπερβάσεις.
Όλοι ή οι περισσότεροι έχουμε κάνει λάθη και αστοχίες.
Αν είναι όμως να προχωρήσουμε παρακάτω οφείλουμε να επιδιώξουμε υπερβάσεις και να πιέσουμε για συνθέσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου