Η κρίση με τη μορφή που την ξέρουμε ξέσπασε το 2010 όταν ο δανεισμός κατέστη απαγορευτική επιλογή για την Ελλάδα. Σήμερα τελειώνει το έκτο κατά σειρά έτος που βρισκόμαστε σε καθεστώς μνημονικών πολιτικών, έχοντας μπροστά μας την εφαρμογή ενός τρίτου πιθανά αχρείαστου προ ενός έτους μνημονίου, ιδιαιτέρως σκληρού, διάρκειας τριών ετών. Βέβαια αξίζει να θυμόμαστε πως σε ύφεση η οικονομία βρέθηκε το 2008 αλλά και το 2009, οπότε αν ορίσουμε το σημείο εκκίνησης της προβληματικής κατάστασης τότε θα μετρήσουμε οκτώ χρόνια δυσπραγίας.
Σε αυτά τα δεδομένα αν προσθέσουμε την εκτίμηση της εταιρείας Prognos AG, τις μελέτες της οποίας δημοσιεύει κατά αποκλειστικότητα η γερμανική εφημερίδα Die Welt, πως το 2034 θα επιστρέψει το ΑΕΠ της χώρας στο επίπεδο προ της κρίσης και το ποσοστό ανεργίας θα κατέβει στο 10% μετά από 25 χρόνια, τότε καταλαβαίνουν οι πάντες πως το μέλλον διαγράφεται δυσοίωνο. Θα αντιτείνει κανείς πως τέτοιες εκτιμήσεις και προβλέψεις είναι ιδιαιτέρως επισφαλείς καθώς κανείς δεν μπορεί να προδιαγράψει επακριβώς τις εξελίξεις όμως δεν παύουν να σκιαγραφούν ενδεχόμενα και δυνατότητες.
Με αυτά ως δεδομένα, αν δούμε τον δημόσιο διάλογο και τα ζητήματα τα οποία κυριαρχούν, αν παρατηρήσουμε την φτώχεια των επιχειρημάτων, την απουσία σχεδίου, την πολιτικολογία, την ανακύκλωση προσώπων και ιδεοληψιών που επουδενί δεν μπορούν να κινητοποιήσουν πολίτες και πόρους προς μια κατεύθυνση τότε διαπιστώνουμε πως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα δραματικό αδιέξοδο.
Πολίτες και ελίτ πρέπει άμεσα να κατανοήσουν πως η εξίσωση δεν λύνεται αν δεν αλλαχθούν οι όροι της. Η πολιτική πλατφόρμα του αντιμνημονίου εκτόνωσε την πολιτική και κοινωνική πίεση για ένα πολύ σύντομο, όπως θα αποδειχθεί, διάστημα μεν αλλά επιβάρυνε δυσανάλογα όλα τα υπόλοιπα πεδία. Το γεγονός πως τα προτάγματά της διαψεύστηκαν στην πρώτη επαφή με την πραγματικότητα πέραν της σοβαρότατης ζημιάς στην οικονομία μπορεί να οδηγήσουν σε έναν κυνισμό άνευ προηγουμένου. Αυτή η βίαιη απομάγευση και η ματαίωση μπορεί να τροφοδοτήσει τα άκρα, μπορεί να απαξιώσει ακόμη περισσότερο θεσμούς και πολιτικό σύστημα και εν τέλει να οδηγήσει σε μία συνολική κατάρρευση καθώς ο συγχρονισμός όλων των πιθανών αρνητικών εκφάνσεων δεν είναι διαχειρίσιμος.
Η συλλογική συνειδητοποίηση της κατάστασής μας είναι το πρώτο και σταθερό βήμα για μια προσπάθεια ανασυγκρότησης. Το παιχνίδι αυτό δεν είναι εύκολο αλλά δεν είναι και χαμένο. Η έκβασή του είναι ανοιχτή. Σε κάθε επίπεδο και σε κάθε πεδίο υπάρχει χώρος και υποχρέωση διαρκούς προσπάθειας. Σε επίπεδο κοινωνίας, στο εσωτερικό των κομμάτων, εντός της κρατικής μηχανής και της δημόσιας διοίκησης, εντός των οικογενειών αλλά και άλλων συλλογικοτήτων οφείλουν όσοι συμμερίζονται τέτοιες ανησυχίες να πείσουν. Να συγκρατήσουν την απογοήτευση και την διογκούμενη οργή και να την διοχετεύσουν σε κανάλια επωφελή. Αυτή η προσπάθεια είναι πέρα και πάνω από το μνημόνιο καθώς το τελευταίο είναι μια οριακή – ίσως και ατελής- συνθήκη παραμονής μας στον δυτικό κόσμο. Χρειαζόμαστε πολλά περισσότερα και μόνον από ίδιες δυνάμεις θα επέλθει η αντιστροφή της παρακμιακής πορείας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου