Ένα αβίαστο συμπέρασμα που βγάζει όποιος δει τις δημοσκοπήσεις όλο το τελευταίο διάστημα είναι πως υπάρχει μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος που δεν καλύπτεται πολιτικά από το δίπολο Νέα Δημοκρατία - ΣΥΡΙΖΑ ή πιο προσωποποιημένα Αντώνης Σαμαράς - Αλέξης Τσίπρας.
Η κεντρικότητα του ΠΑΣΟΚ στο μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα σε συνδυασμό με την κατάρρευσή του υπό το βάρος της χρεοκοπίας έχει δημιουργήσει ένα κενό. Το ίδιο το ΠΑΣΟΚ δεν φαίνεται να βρίσκει τον βηματισμό του. Δεν μπορεί ή δεν θέλει να υπερασπιστεί τα όποια επιτεύγματά του, δεν θέλει ή δεν μπορεί να κάνει μια επί της ουσίας αυτοκριτική.
Η αδυναμία αυτή οφείλεται εν πολλοίς στα χαρακτηριστικά του προέδρου του Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος έχει αντικαταστήσει την ανάγκη μίας στρατηγικής επιλογής με την πληθωρική του παρουσία και την υπερκινητικότητά του σε όλα τα πεδία. Με αυτόν τον τρόπο όμως δεν δίνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στην ελληνική κοινωνία και στο εκλογικό σώμα. Αποδεικνύει ότι είναι ικανός να υποστηρίξει μία άποψη σήμερα και την ακριβώς αντίθετή της την επαύριο. Το αποδεικνύουν πολλές μικρές ενέργειές του και δηλώσεις του, αλλά και μεγάλες επιλογές σε σημαντικά ζητήματα. Από ένα παράδειγμα για κάθε περίπτωση θα παραθέσω. Στα μεγάλα ζητήματα πρώτα -αποφάσισε αρχικά τη χαλαρή συμμετοχή στο κυβερνητικό σχήμα, χωρίς πολιτικά στελέχη και μετά από λίγους μήνες ζητά ανασχηματισμό για να πράξει το ακριβώς αντίθετο. Στα μικρά ζητήματα ( δηλώσεις) -δήλωσε αρχικά ότι η Κύπρος μπορεί να ψάξει λύσεις εκτός ευρωζώνης μπροστά σε μια κακή πρόταση του eurogroup για να κατακεραυνώσει τρεις μέρες μετά όποιον παρότρυνε τους Κύπριους να δουν εκτός ευρωσυστήματος.
Δεν θα ενοχλούσε κανέναν αυτή η ευκολία μετατόπισης του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, όμως στο βαθμό που επηρεάζει τη δυνατότητα δημιουργίας ενός τρίτου πόλου οφείλει να εξεταστεί. Προφανώς και θα ήταν λάθος η απόδοση όλων των δεινών του ΠΑΣΟΚ στο νυν πρόεδρό του, αλλά εδώ εξετάζουμε την προοπτική του ευρύτερου χώρου στο μέλλον και όχι εσωκομματικές οπτικές.
Στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο υπάρχουν πολλοί συγκάτοικοι πλέον. Αναμφίβολα βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ, με τις δικές του ιδιομορφίες και αδυναμίες, η Δημοκρατική Αριστερά, οι Οικολόγοι αλλά και μια σειρά άλλων κινήσεων και πρωτοβουλιών. Το ερώτημα που τίθεται και προκύπτει αβίαστα είναι γιατί δεν συνεννοούνται ορισμένοι τουλάχιστον εξ αυτών ώστε να δώσουν σάρκα και οστά σε έναν τρίτο πόλο ( προφανώς χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ που αποτελεί πόλο μόνος του).
Η ερώτηση αυτή όσο και αν φαντάζει αυτονόητη είναι κατά βάθος δημοσιογραφική. Οι όποιες συνεργασίες και συνεννοήσεις είναι θεμιτές και αναγκαίες. Όταν όμως το εγχείρημα αναβαθμίζεται και διακηρυκτικά στοχεύει στη δημιουργία ενός τρίτου πόλου ικανού να διαδραματίσει σημαίνοντα ρόλο, τότε εμφανίζονται τα δυσκολότερα.
Για παράδειγμα ένα βασικό ερώτημα είναι το εξής. Το πολιτικό σχέδιο του τρίτου πόλου θα αναφέρεται αποκλειστικά στη μεταμνημονιακή Ελλάδα ή θα επιχειρηθούν συγκλίσεις ακόμη και σήμερα, εντός μνημονίου; Οι πιθανοί σύμμαχοι θα προσέλθουν στο τραπέζι επί ίσοις όροις ή θα αναπαραχθούν αντιλήψεις και πρακτικές του παρελθόντος; Η σχέση με τη δεξιά θα είναι αντιπαραθετική ή συμπληρωματική; Υπάρχει συμφωνία των δυνάμεων για την μεταμνημονιακή Ελλάδα; Για τη θέση των δυνάμεων της εργασίας; Για το μοντέλο ανάπτυξης και την διάχυση των ωφελειών; Για τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται; Υπάρχει συμφωνία επί της οικολογικής ατζέντας;. Τέλος, σημασία -καλώς ή κακώς- έχουν τα πρόσωπα και η αξιοπιστία αυτών. Τα πρόσωπα εκτός από φορείς ιδεών και απόψεων είναι συνδεδεμένα με πρακτικές και έχουν παρελθόν.
Θα αντιτείνει κανείς, πως αν προταχθούν οι δυσκολίες τότε αναιρείται ο στόχος. Από την άλλη όμως, αν τα βήματα είναι βιαστικά θα υπονομευτεί το αποτέλεσμα. Μέχρι σήμερα, δεν έχουν τεθεί τα επί της ουσίας ζητήματα, παρά μόνο προσκλήσεις συνεργασίας και επί μέρους συμπαρατάξεις. Δεν είναι αρκετό. Επείγει να μεταφερθεί ο διάλογος στα ουσιαστικά και όχι να περιγράφεται η αναγκαιότητα ύπαρξης τρίτου πόλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου