Η πρώτη αντίδραση των ελληνικών κομμάτων στο «όχι» του κυπριακού κοινοβουλίου είναι ένα καλό δείγμα γραφής σχετικά με τα προτάγματά τους για την εσωτερική υπόθεση. Η υποδοχή του «όχι» με ζητωκραυγές από πλευράς αντιπολίτευσης συναρθρώθηκε με την ψυχολογική ανάγκη μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού για κάποιου είδους αντίσταση στα σχέδια διάσωσης των Ευρωπαίων. Η άρνηση του κυπριακού κοινοβουλίου φάνηκε προς στιγμή να δικαιώνει όλη την κριτική που έχει ασκηθεί κατά καιρούς σε όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν και διαχειρίζονται την κρίση. Απέδειξε για ένα εικοσιτετράωρο πως υπάρχει τρόπος εθνικά υπερήφανης στάσης, που απορρίπτει τον καταναγκασμό και αναζητεί τις εναλλακτικές απέναντι σε μία πράγματι κακή συμφωνία-πρόταση του Eurogroup.
Από την άλλη στο κυβερνητικό στρατόπεδο παρατηρείται ένας αιφνιδιασμός, καθώς το μοντέλο της Κύπρου, η συμμετοχή δηλαδή καταθετών στη διάσωση μιας τράπεζας, είναι μία απόφαση που άλλαξε τα δεδομένα και μάλιστα μπορεί να μετατραπεί σε νέο οδικό χάρτη παρόμοιων περιπτώσεων στη συνέχεια.
Η εξέλιξη όμως της κυπριακής υπόθεσης, η αδυναμία εύρεσης εναλλακτικής σε συνθήκες ευνοϊκότερες της Ελλάδας και η τελική αποδοχή μιας λύσης παραπλήσιας της αρχικής δημιουργούν ένα πολιτικό αδιέξοδο κυρίως στα κόμματα που επένδυσαν στο «όχι». Ιδιαίτερα η αξιωματική αντιπολίτευση που όλο το τελευταίο διάστημα προσπάθησε να σκιαγραφήσει μία λύση εντός Ευρωζώνης αλλά χωρίς μνημόνιο, χωρίς δηλαδή εξωτερικά επιβαλλόμενο δεσμευτικό πλαίσιο, βρέθηκε και βρίσκεται σε αδιέξοδο. Αδιέξοδο που μπορεί να μη γίνεται εμφανές, καθώς οι δύσκολες κοινωνικές συνθήκες, η ανεργία και η απουσία προοπτικής άμεσης ανάκαμψης τροφοδοτούν και συντηρούν την εκλογική απήχησή της.
Στο σημείο αυτό όμως πρέπει να τεθούν ορισμένα ερωτήματα πέραν των δημοσκοπικών επιδόσεων. Ερωτήματα που δεν τίθενται στο δημόσιο διάλογο και ως εκ τούτου δεν απαντώνται. Ερώτημα πρώτο: Είναι δυνατόν κόμμα με βάσιμες αξιώσεις ανάληψης εξουσίας να μην έχει στρατηγικό σχέδιο έστω στα κομβικά ζητήματα; Το αν θα προσπαθήσουμε στο ευρώ ή θα επιστρέψουμε στη δραχμή είναι κομβικό ζήτημα, καθώς γύρω από αυτό θα δομηθούν οι όποιες πολιτικές. Ερώτημα δεύτερο: Πόση αξιοπιστία υπάρχει ακόμη σε εξαγγελίες συνολικών, εύκολων εναλλακτικών λύσεων; Ερώτημα τρίτο: Πέραν των στρατηγικών επιλογών υπάρχει ανάγκη μεταρρυθμίσεων; Εάν αποφασίσουμε ομόφωνα ότι υπάρχει, μπορούμε να συμφωνήσουμε σε μερικές από αυτές; Για παράδειγμα χρειάζεται μεταρρύθμιση ο ευρύτερος δημόσιος τομέας; Πρέπει να προχωρήσει η ηλεκτρονική διασυνδεσιμότητα; Χρειάζεται μία νέα φορολογική πολιτική σε συνδυασμό με αναδιάρθρωση του εισπρακτικού μηχανισμού; Ερώτημα τέταρτο: Υπάρχει κάποια επεξεργασία επί των συγκεκριμένων ζητημάτων της χώρας; Το αίτημα για πρόωρες εκλογές πρέπει ή δεν πρέπει να πλαισιώνεται από ένα ρεαλιστικό σχέδιο ή προσχέδιο προγραμματικού κειμένου; Η (δίκαιη) σφοδρή κριτική για ολιγωρίες της κυβέρνησης πρέπει ή δεν πρέπει να συνδυάζεται από εναλλακτικές; Εναλλακτικές προτάσεις ρεαλιστικές, μετρημένες, κοστολογημένες -όχι ρητορικά πλεονάσματα ριζοσπαστισμού και βολονταρισμού. Ερώτημα πέμπτο: Η συνεχής εναλλαγή απόψεων, οπτικών, προτάσεων, η πολυφωνία, οι αδιευκρίνιστες δεσμεύσεις δημιουργούν ή όχι αίσθημα σύγχυσης στο εκλογικό σώμα; Είναι σημείο αδυναμίας και ανωριμότητας ή όχι;
Τα ερωτήματα είναι πολλά. Σε αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απαντήσει πειστικά η αξιωματική αντιπολίτευση. Θέτοντας αυτά τα ερωτήματα στο επίκεντρο και απαντώντας τα θετικά και πειστικά θα βελτιωθεί. Από την άλλη δεν σημαίνει ότι το κυβερνητικό σχήμα δεν έχει δικές του αντίστοιχες προκλήσεις να απαντήσει. Όμως παρατηρώντας κανείς το «πολιτεύεσθαι» των κομμάτων διακρίνει μία ανισορροπία. Τα κυβερνητικά κόμματα προσπαθούν να αρθρώσουν λόγο επί του συγκεκριμένου και η αξιωματική αντιπολίτευση επενδύει μόνο στην πολιτική σύγκρουση, μόνο στην ανάδειξη θεμάτων (δίκαιων) αλλά χωρίς καμία εναλλακτική. Θα υποστηρίξει κανείς πως το φαινόμενο αυτό είναι διαχρονικό και εξόχως μεταπολιτευτικό. Πιθανόν να έχει δίκιο. Όμως το βασικό πρόβλημα με αυτή τη στρατηγική είναι πως βρισκόμαστε εκτός μεταπολιτευτικού πλαισίου. Χρειάζονται δεσμεύσεις και προγράμματα, όχι γενικόλογες διακηρύξεις και ευχολόγια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου