Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

Χωρίς συνοχή και πρόγραμμα ( άρθρο μου για την Θεσσαλονίκη της 11/6/2012)


Σε λίγες μέρες πηγαίνουμε στις κάλπες για δεύτερη φορά εν μέσω της μεγαλύτερης κρίσης με την Ελλάδα συνεχώς στο χείλος του γκρεμού. Καλούμαστε να επιλέξουμε πρωθυπουργό, κόμμα ή κόμματα που θα στελεχώσουν την κυβέρνηση. Κυβέρνηση που έχει το δυσκολότερο έργο να φέρει σε πέρας.
Στο σημείο αυτό όμως ας εξετάσουμε τα δύο κόμματα που διεκδικούν με αξιώσεις την πρωτιά και άρα την πρωτοβουλία ενεργειών για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Ας εξετάσουμε τη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ. Να εξετάσουμε όμως αυτά τα δύο κόμματα με κριτήρια πιο γενικά. Με κριτήρια που να υπερβαίνουν τη συγκυρία, την κρίση, το μνημόνιο.
Τα δύο αυτά κόμματα δεν έχουν συγκροτημένο πρόγραμμα για όλα τα ζητήματα διακυβέρνησης και είναι ανομοιογενή στο εσωτερικό τους.. Επικεντρώνουν μόνο στο ζήτημα της οικονομίας και τοποθετούνται σε σχέση με τα προβλεπόμενα από το Μνημόνιο. Δεν παίρνουν θέση για τα υπόλοιπα ζητήματα. Δεν εμφάνισαν συγκροτημένο σχέδιο μεταρρυθμίσεων με συνοχή, με όραμα, με λεπτομέρεια, με στόχους. Στα προγράμματά τους κυριαρχεί ο συνθηματικός λόγος, ο διακηρυκτικός λόγος, γενικεύσεις, ιδεοληψίες και ξεπερασμένες προσεγγίσεις ασύμβατες με την οικονομική πραγματικότητα.
Η Νέα Δημοκρατία με τις προσθήκες στελεχών από τον ΛΑΟΣ, με επαναφορά σε πρώτο πλάνο ανθρώπων που καταδικάστηκαν, που ενεπλάκησαν σε σκάνδαλα, που μέχρι πριν 3 χρόνια βρίσκονταν στο κοινωνικό και πολιτικό περιθώριο από την μία και με την προσχώρηση της Ντόρας Μπακογιάννη και στελεχών της ΔΗΣΥ με απόψεις στον αντίποδα των πρώτων από την άλλη, δεν αποπνέει καμία σιγουριά. Ο προγραμματικός λόγος με συνοχή καθίσταται όνειρο απατηλό καθώς η ατζέντα όλων αυτών δεν συμπίπτει πουθενά. Ακόμη και αν δεχτούμε πως στα οικονομικά ζητήματα υπάρχει τρόπος συνεννόησης, ακόμη και αν δεχτούμε πως ελάχιστος κοινός παρονομαστής αυτών είναι η παραμονή στην ευρωζώνη στα υπόλοιπα ζητήματα μια διακυβέρνησης τους χωρίζει άβυσσος.
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα μέχρι χτες κόμμα διαμαρτυρίας εγγενώς πολυτασικό έχει προσεγγίσει την υπόθεση της διακυβέρνησης με εντελώς ρηχούς όρους. Η παραδοχή στελεχών τους πως δεν είχαν προχωρήσει σε απαραίτητες επεξεργασίες μέχρι πριν από λίγες μέρες το αποδεικνύει. Το πρόγραμμα που παρουσίασε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ευχολόγιο στα ζητήματα κοινωνικού κράτους και κάπως ξεπερασμένο στις γενικότερες οικονομικές προσεγγίσεις. Η επιτυχία του οφείλεται στην ξεκάθαρη και απλή θέση του και τοποθέτησή του απέναντι στο Μνημόνιο. Αποκρύπτει όμως πως ακόμη και χωρίς αυτό το Μνημόνιο η χώρα χρειάζεται ένα σαφές στοχευμένο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα και προσαρμογή των δημοσιονομικών μεγεθών, το οποίο σίγουρα δεν μπορεί να είναι ευχάριστο προς όλους. Αν είναι ευχάριστο για όλους τότε δεν θα είναι σοβαρό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα.
Το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ του 2009 όντας πληρέστερο, με περισσότερο χρόνο προετοιμασίας, από ένα κόμμα τότε που είχε μεν διαφορετικές προσεγγίσεις αλλά συγκριτικά με τη σημερινή Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολύ πιο ομοιογενές, δεν κατέστη εφικτό να εφαρμοστεί. Μιλάμε για ένα πρόγραμμα που είχε σαφές μεταρρυθμιστικό περιεχόμενο, όχι τόσο τολμηρό όσο απαιτούσε η περίσταση που προέτασσε όμως την ανάγκη ανασυγκρότησης του κράτους. Η σύγκριση είναι λοιπόν μοιραία. Αν εκείνο το ΠΑΣΟΚ, με πολύ πιο επεξεργασμένο πρόγραμμα, με σαφώς μεγαλύτερη συνοχή και εμπειρία στην διαχείριση της εξουσίας δεν τα κατάφερε, τι θα συμβεί σήμερα;
Είναι λοιπόν παραδοχή πάνδημη πως τα δύο κόμματα που διεκδικούν σήμερα τη νίκη στις εκλογές δεν είναι ικανά να διαχειριστούν την υπόθεση μόνα τους, καθώς οι αδυναμίες του είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Απέναντι σε αυτή την πρωτοφανή κρίση τοποθετούνται με μία ρηχότητα. Στο ερώτημα εάν θέλουμε ευρώ ή δραχμή η απάντηση είναι ευρώ. Παρακάτω όμως; Πώς, με ποιον τρόπο; Με ποιες πολιτικές; Στο ερώτημα με ή χωρίς Μνημόνιο η απάντηση είναι χωρίς αυτό το Μνημόνιο. Αλλά ας αναλογιστούμε. Γίνεται χωρίς αλλαγές, μεταρρυθμίσεις και δημοσιονομική προσαρμογή να προχωρήσει ή χώρα; Αντί λοιπόν να υπάρξει ένα προτεινόμενο σχέδιο με εναλλακτικές, με ενδιάμεσους αλλά και στρατηγικούς στόχους παρατηρούμε ένα πλεόνασμα βολονταρισμού που δεν πατά όμως σε σταθερό έδαφος.

1 σχόλιο:

  1. Θα αφήσω μια καλημέρα, και θα προσπεράσω τη σειρήνα που μα καλεί να σχολιάσω το άρθρο...
    Αφήνω, λοιπόν, μια γλυκιά καλημέρα κι ένα χαμόγελο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή