Στόχοι και μέσα ( άρθρο μου για την Θεσσαλονίκη της 17/10/2011)

Tο μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο, πέραν των οικονομικών μέτρων που συνεπάγονται, είναι η έμπρακτη απόδειξη της επιλογής μας σαν κοινωνία να συνεχίσουμε στο ισχυρότερο club κρατών του κόσμου. Εχουν δηλαδή και έναν συμβολικό ρόλο. Βέβαια επειδή η κοινωνία δεν είναι ένα σώμα με κοινή πάντα βούληση και κοινά συμφέροντα, ίσα ίσα το αντίθετο θα λέγαμε, γεννάται μία αδήριτη ανάγκη και ακολούθως ένα βασικό ερώτημα.

Η αδήριτη ανάγκη έχει να κάνει με την παρουσίαση των εναλλακτικών σχεδίων που δεν συμφωνούν με το ακολουθούμενο. Βέβαια υπάρχουν δύο υποσύνολα διαφωνούντων με την ακολουθούμενη πολιτική. Από την μια όσοι εναντιώνονται τόσο στον στόχο και άρα και στα μέσα με τα οποία προσπαθεί η κυβέρνηση να τον πετύχει και από την άλλη όσοι συμφωνούν με τον στόχο αλλά εγείρουν αντιρήσεις για τον τρόπο και τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται προς την επίτευξή του.

Όσοι διαφωνούν με τον στόχο οφείλουν να εξηγήσουν πως θα πράξουν σε καθεστώς εθνικού νομίσματος, με δεδομένη και επιβαρυμένη την δυσκολία εξωτερικού δανεισμού καθώς θα βγαίνουμε από μία τυπική χρεωκοπία, με άμεσο και βίαιο ισοσκελισμό του προυπολογισμού. Με απλά λόγια την επομένη μιας τέτοιας καταστροφής, όσα βγάζουμε τόσα θα τρώμε. Επίσης ας συνυπολογίσουν την γεωπολιτική καθίζηση της χώρας, την διεθνή απομόνωση και την κοινωνική κατακραυγή, που εικάζω πως θα είναι πολλαπλάσια της σημερινής. Εν ολίγοις υπάρχει εναλλακτικός δρόμος, όμως δυστυχώς για αυτούς που τον προπαγανδίζουν εμπεριέχει το λιγότερο ίδιες δυσκολίες με αυτές που έχουμε να αντιμετωπίσουμε σήμερα.

Στο άλλο υποσύνολο που αποδέχεται ότι στόχος είναι να παραμείνουμε με Ευρώ στα χέρια μας, εντός ευρωπαϊκών δομών με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την θεσμική και οικονομική συγκρότηση, εντοπίζουμε μια άλλου είδους κριτική. Εδώ γίνονται παρατηρήσεις και επισημάνσεις λαθών και κατάφορων αδικιών. Καθυστερήσεις, απουσία σχεδιασμού, χαμηλή αποδοτικότητα και ελλειψη αποφασιστικότητας καταλογίζονται στην κυβέρνηση. Εκπέμπεται μια αγωνία εαν θα τα καταφέρουμε και πόσο μεγάλο τίμημα θα πληρώσουμε. Το τίμημα αυτό οφείλεται στην ιδιομορφία του προγράμματος που πρέπει να ακολουθήσουμε ή επιβαρύνεται σημαντικά εξαιτίας των ανωτέρω;

Βέβαια υπάρχει και η αξιωματική αντιπολίτευση που ρητορικά ανήκει στην δεύτερη κατηγορία- υποσύνολο, αλλά πρακτικά κλείνει το μάτι σε όλους τους διαφωνούντες και φλερτάρει με όλες τις απόψεις, ακόμη και τους οπαδούς της δραχμής. Είναι και αυτό σημείο των καιρών.

Για όλα αυτά όμως που συμβαίνουν στη χώρα την κυρίαρχη ευθύνη την φέρει η κυβέρνηση. Διότι ποτέ δεν εξήγησε στον ελληνικό λαό το μέγεθος της προσπάθειας που πρέπει να καταβληθεί, ποτέ δεν πρόλαβε τις εξελίξεις παρά μόνο σύρθηκε από αυτές, ποτέ δεν προσπάθησε να στήσει νέες κοινωνικές συμμαχίες παρά έμεινε στις παλιές που διαλύονται και τέλος απέτυχε να επιμερίσει δίκαια το κόστος της προσαρμογής αυτής. Κρύβεται πίσω από την, πλειοψηφική ελπίζω, θέληση των Ελλήνων να παραμείνουν εντός ευρωπαϊκών δομών και με την αναποτελεσματικότητά της τη ροκανίζει και αυτήν.