Στο χείλος ( άρθρο μου για την Θεσσαλονίκη της 19/09/2011)

Μέσα σε μία μόνο εβδομάδα, γίνονται τόσα πολλά που είναι αδύνατον να υπάρξει σοβαρή ανάλυση και αναστοχασμός. Τα δεδομένα αλλάζουν άρδην, όλα είναι ρευστά, τίποτε δεν φαίνεται να δίνει τη λύση. Εκρηκτική κατάσταση. Νέα μέτρα επί μέτρων, ένταση στο Αιγαίο και την Κύπρο λόγο ΑΟΖ, φήμες για επικείμενη χρεοκοπία, παρέμβαση των ΗΠΑ στην ΕΕ για διαφορετική διαχείριση, αναβολή ταξιδιού του πρωθυπουργού, σενάρια για εκλογές και η λίστα δεν έχει τελειωμό.

Επειδή από την άλλη οι παράγοντες που καθορίζουν τις εξελίξεις δεν βρίσκονται στο εσωτερικό της χώρας, κάθε εκτίμηση είναι παρακινδυνευμένη. Είναι προφανές πλέον σε όλους πως έχει χαθεί πολύς χρόνος. Από την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου στις αρχές του καλοκαιριού δεν έχει γίνει τίποτα απολύτως από όσα προβλέπονταν. Αποτέλεσμα της εγκληματικής ολιγωρίας η σημερινή κατάσταση. Στο παρά πέντε κάθε δόσης από την τρόικα αναζητούνται εναγωνίως χρήματα που θα μπαλώσουν τους αριθμούς. Μέτρα τα οποία απέχουν παρασάγκας από το να θεωρηθούν μεταρρύθμιση ή έστω πάγια μείωση δαπανών. Τέλμα.

Η κυβέρνηση με αυτή την τακτική χάνει σε όλα τα επίπεδα με τελευταίο το εκλογικό. Χάνει διότι φαίνεται πως και οι παράγοντες της τρόικας αντί να ασχοληθούν σοβαρά με το δύσκολο μεταρρυθμιστικό έργο της αναδόμησης του κράτους, υπαναχωρούν και αποδέχονται τα εισπρακτικά μέτρα. Αυτό αποτυπώνεται στις διαφορές που έχει το Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο και η τελευταία αποδοχή των εκτακτων μέτρων. Το πρώτο είχε οδηγίες, συμβουλές, μεταρρυθμίσεις. Το δέυτερο επικέντρωνε στο οικονομικο αποτέλεσμα με περικοπές δαπανών και σήμερα δέχονται το αποτέλεσμα μιας απλής φορολογικής επέλασης, χωρίς συνοδεία κανενός διαρθρωτικού μέτρου. Αγανάκτησαν ή αποφάσισαν πως δεν μπορούμε; Και τα δύο άσχημα νέα.

Η κυβέρνηση χάνει σε πολιτικοκοινωνικό επίπεδο. Οι όποιες δυνάμεις την στήριζαν, όχι απαραίτητως εκλογικά αλλά πολιτικά, απελπίζονται. Η μεσαία τάξη που δυνητικά θα στήριζε τις μεταρρυθμίσεις παρά την οικονομική δυσπαραγία, επείδη διεβλέπε μέλλον σε αυτές, πλέον αποσυντίθεται. Επιπροσθέτως δεν τις βλεπει να πραγματοποιούνται. Επωμίζεται το μόνο το κόστος. Θα στραφεί μοιραία σε απόψεις είτε πιο ριζοσπαστικές είτε πιο συντηριτικές, σε κάθε περίπτωση εξέλιξη αρνητική για το κυβερνών κόμμα.

Η κυβέρνηση χάνει σε αξιοπιστία στο εξωτερικό. Χάνει διότι δεν φαίνεται πρόθυμη να προβεί σε μεγάλες αλλαγές παρά μόνο σε περικοπές εισοδημάτων. Χάνει διότι προσπάθησε να επαναδιαπραγματετεί με πολιτικούς όρους μια ελαστικοποίηση των υποχρεώσεων και ηττήθηκε κατά κράτος. Στο σημείο αυτό αξίζει να πούμε πως ο κ. Σαμαράς προσποιείται πως δεν συνέβη ποτέ αυτό και συνεχίζει να ομιλεί για επαναδιαπραγμάτευση, την στιγμή που ξέρει πως αν εγερθεί τέτοιο ζήτημα από την πλευρά μας θα βρεθούμε στο κενό. Σερνόμαστε λοιπόν πίσω από απαιτήσεις και πείσματα τόσο της Γερμανίας όσο και μικρότερων κρατών που θέτουν συνεχώς όρους και προϋποθέσεις την στιγμή που εμείς θέλουμε την άμεση εφαρμογή των συμφωνηθέντων της 21^ης Ιουλίου. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Βέβαια υπάρχουν πάντα και οι εκλογές.