Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Γιατί οι ΠΑΣΟΚτζηδες δεν φεύγουν αφού διαφωνούν;



Το ξέρω ότι θα ξενίσει πολλούς. Το ξέρω ότι η μόνιμη και εύκολη απάντηση είναι ότι είμαστε αποβλακωμένοι, είμαστε ευνοούμενοι, έχουμε υλικό συμφέρον, έχουμε άμεσες πελατειακές εξαρτήσεις, κρίνουμε συναισθηματικά, ότι είμαστε δειλοί, ότι ότι ότι ότι….
Ίσως να ισχύουν πολλά από αυτά για πολλούς οπαδούς και ψηφοφόρους του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Όμως επειδή διαχρονικά είμαστε περί τα 3.000.000 Έλληνες δεν μπορεί να είναι μόνον αυτοί οι λόγοι. Θα προσπαθήσω να παρουσιάσω μερικές σκέψεις μου και μερικά συναισθήματά μου και να παρουσιάσω με την σειρά μου μερικούς λόγους που δικαιολογούν αυτή την αμφιθυμία πολλών από εμάς που ενώ διαφωνούμε ( άλλος πολύ, άλλος λιγότερο) δεν διαρρηγνύουμε τις σχέσεις μας με το κόμμα μας.
Αποκαλύπτω ότι το εν λόγω κείμενο το γράφω μετά από συνομιλίες με πολλούς φίλους που ανήκουν στον χώρο. Γεννήθηκε η απορία λοιπόν. Γιατί; Γιατί;
Αρχικά κάθε σκέψη αποχώρησης ή μη υπερψήφισης του ΠΑ.ΣΟ.Κ σκοντάφτει στο πρώτο βασικό ερώτημα. Αν όχι ΠΑ.ΣΟ.Κ τότε τι; Τι μας εκφράζει; Που μπορούμε να ενταχθούμε και να συνομιλήσουμε; Ποιος πολιτικός χώρος υπαρκτός ή υπό διαμόρφωση μπορεί να μας δεχτεί ισάξια; Το θέμα ένταξης σε μια συλλογικότητα είναι κεφαλαιώδες. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ είναι ο χώρος μας. Είναι οι άνθρωποι με τους οποίους μεγαλώσαμε. Στα αμφιθέατρα, στις τοπικές, σε πανηγύρια εκλογών, σε συζητήσεις - καυγάδες, σε προβληματισμούς, σε πολύωρες συζητήσεις… Είναι ο κοινωνικός μας περίγυρος. Είναι το κοινωνικό μας περιβάλλον…
Στη Δεξιά δεν γίνεται να ενταχθούμε, δεν μας συνδέει τίποτα ( ξέρω ότι πολλοί θα υποστηρίξουν το αντίθετο, αλλά το προσπερνώ). Μιλώντας για ένταξη λοιπόν αναφέρομαι σε ψυχολογικής υφής θέματα. Όχι για εργαλειακές εντάξεις που αποσκοπούν σε άμεσα οφέλη. Στον χώρο της Αριστεράς όλων των αποχρώσεων και ρευμάτων τώρα. Εκεί σαν πρώην πασοκτζής είσαι a priori ύποπτος. Εκεί ή όποια σοσιαλδημοκρατική προοπτική στην όποια εσύ πιστεύεις απορρίπτεται μετά βδελυγμίας. Άλλες παραδόσεις και νομίζω, αρκετός δογματισμός. Φαντάσου μόνο πόσα ΚΚΕ υπάρχουν και άλλες πόσες συνιστώσες του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. Αυτομάτως τίθεσαι στο περιθώριο, είσαι ξένο σώμα, Λαλάκης ο εισαγόμενος….
Στο ΠΑ.ΣΟ.Κ μπορείς να γκρινιάζεις, να διαμαρτύρεσαι, να (νομίζεις ότι ) είσαι σε κάποιο κέντρο λήψης αποφάσεων και εν πάση περιπτώσει  να κινείσαι επί ίσοις όροις με τους υπόλοιπους εκεί. Υπάρχει μια διαπραγμάτευση. Ένα καλώς νοούμενο μπαλαμούτι. Μια προσπάθεια για έναν ελάχιστο κοινό παρονομαστή, καθώς γνωρίζεις πως χρειάζεσαι την ψήφο του απέναντι ΠΑΣΟΚτζή για να γίνεις πλειοψηφία. Οπότε ακόμη και αν διαφωνείς – ανέχεσαι. Είναι ψυχολογικό το ζήτημα. Πέρα από πολιτικές αναζητήσεις και θεωρίες, το ζήτημα έχει να κάνει και με μια ανθρώπινη διάσταση. Πρόκειται για μια ολόκληρη κουλτούρα που έχει διαμορφωθεί εδώ και 36 χρόνια και που σίγουρα έχει και πολλές σκοτεινές πλευρές.
Είναι από την άλλη και αυτές οι μεταπολεμικές ιστορίες που μας έλεγαν οι μπαμπάδες μας για το κράτος της Δεξιάς – όπου οι δημοκράτες ήταν μεν πλειοψηφία αλλά ταυτόχρονα πολυδιασπασμένοι κομματικά ώσπου ήρθε ο Ανδρέας και τους ένωσε και ο αγώνας τότε δικαιώθηκε. Και όση Ιστορία να διαβάσεις, όση Πολιτική Επιστήμη, όσο να λες πως δεν μπορείς να κρίνεις τα σημερινά με τα τοτινά, είναι αυτές οι ιστοριούλες που άκουγες όταν ήσουν παιδάκι που σε στοιχειώνουν. Σκέφτεσαι πως αν διαλυθεί αυτό που έφτιαξε ο Ανδρέας θα επιστρέψουμε στο πολυκερματισμένο Κέντρο του 1950. Ίσως βέβαια να είναι και καλύτερα, αλλά αυτό εσύ δεν το ξέρεις. Θα ήθελες να το ξέρεις αλλά δεν μπορείς. Βάζεις και στο Youtube κάνα βιντεάκι σαουντραρισμένο με τα γνωστά τραγούδια και ψιλοβουρκώνεις…
Μετά ακούς τους τροϊκανούς να σου λένε τι θα κάνει η κυβέρνησή σου. Αυτά για τα οποία ο μπαμπάς σου έριξε τον Μητσοτάκη , παίρνοντάς σε στους ώμους του, για να πας στο Μακεδονία Παλλάς όπου μιλούσε ο Πρόεδρος. Και συ κουνούσες το πλαστικό σημαιάκι και χαιρόσουν γιατί έβλεπες γύρω σου ανθρώπους χαρούμενους, φωνές, πανηγύρια, κόρνες, αφίσες… Θυμάσαι πως όλη η οικογένειά σου έβλεπε κάθε μεσημέρι τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο να σχολιάζει την Δίκη και αγωνιούσες για τον αν η απόφαση θα ήταν αθωωτική.
Μετά φτάνεις το 1996 και στις 23 του Ιούνη που είδες τον πατέρα σου και την μάνα σου να κλαίνε. Μάθαινες για τον θάνατο του Ανδρέα και αυθορμήτως σκέφτεσαι « Δεν έχει σχολείο αύριο». Το μεσημέρι της ίδιας μέρας όμως, που στοιβάζεσαι στο τρένο και μετά ποδοπατιέσαι στην Αθήνα μαζί με τον πατέρα σου για να πας στη Μητρόπολη και μετά στο πρώτο νεκροταφείο, αντιλαμβάνεσαι πως κάτι συνταρακτικό έχει συμβεί…
 Δεν σε βοηθάνε ρε παιδί μου και οι άλλοι, οι αριστερότεροι, με τις κραυγές τους. Εσύ θέλεις μια Ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά έτσι όπως την γνώρισες. Θέλεις ένα κλασικό σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο με ελεύθερη αγορά, ανταγωνισμό, παραγωγικότητα συνδυασμένη αρμονικά με ένα ισχυρό Κράτος Πρόνοιας, με κανόνες ρύθμισης της αγοράς εργασίας και των αγορών. Να γίνεις Σουηδοδανία βρε αδελφέ!!! Που να μπλέξεις τώρα με αναζητήσεις για τις δίκες τις Μόσχας, για το πείραμα του υπαρκτού, για τον Μάο, την χήρα του και τους άλλους 4 Κινέζους…
Προφανώς και έχω μια σκωπτική διάθεση αλλά κάπως έτσι είναι. Αδιέξοδο. Αδιέξοδο πολιτικό, συναισθηματικό, ψυχολογικό. Νομίζω πως φλερτάρουμε με την ιδιώτευση όσοι αυτοχαρακτηριζόμαστε σοσιαλδημοκράτες γιατί εδώ και καιρό, σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε η είδηση. Μας ανακοίνωσαν ότι δεν υπάρχουμε.
Για αυτό σας λέω. Μην μας πολύ-πιέζετε. Θα αποφασίσουμε τι θα κάνουμε πάνω από την κάλπη. Μην απαιτείτε να τα πετάξουμε όλα στον κάλαθο των αχρήστων. Θα κρίνουμε. Θα διαμαρτυρηθούμε. Θα φωνάξουμε. Θα κατέβουμε στις πορείες.
Εμείς είμαστε και παραμένουμε ΠΑ.ΣΟ.Κ
 Για αυτούς δεν ξερω.

4 σχόλια:

  1. Το ΠΑΣΟΚ επιβιώνει τόσο εύκολα επειδή ακριβώς δίνει την ευκολία να εκφράζεσαι και να ακούγεται η φωνή σου στα όργανα, αλλά να ξεχνάς ότι άλλο το Κίνημα κι άλλο η Κυβέρνηση. Ευτυχώς που υπάρχουν και αξιόλογες τοπικές ομάδες που συγκρατούν τα μέλη του Κινήματος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Νομίζω ότι οι τοπικές οργανώσεις φυτοζωούν στις περισσότερες των περιπτώσεων. Υπάρχουν πάντα εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, αλλά ο κανόνας παραμένει αυτός. Εξάλλου δεν ξέρω πλέον και αν μπορούν να διαδραματίσουν κάποιο ρόλο, έστω στα τοπικά ζητήματα της περιοχής όπου δραστηριοποιούνται.
    Στο θεωρητικό κομμάτι , είναι δύσκολο να αποφανθεί κανείς εάν το κόμμα νέου τύπου ( λενινιστικό) είναι ξεπερασμένο οργανωτικά και εάν πρέπει να αντικατασταθεί με κάποιον άλλο οργανωτικό ιδεότυπο. Το 'ανοιχτό κόμμα' είναι μία προοπτική με πολλές ατέλειες και αδυναμίες όμως στην εφαρμογή και υλοποίηση. Αδυναμίες ωστόσο που δεν ξέρω αν οφείλονται στο ίδιο το μοντέλο ή στην ελληνική κοινωνία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Α, καλά. Δεν αναφερόμουν σε ΤΟ, αλλά γενικότερα σε σχηματισμούς ΠΑΣΟΚων (δημοτικές ομάδες, πρωτοβουλίες ΠΑΣΟΚων κλπ).

    Κι όμως κάποιοι προτείνουν καταστατικό εποχής '80 (σ.σ. σου στέλνω mail σχετικά).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΜΑΥΡΟ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ, ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ.ΔΕΝ ΞΑΝΑΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΡΟΔΩΣΑΝ , ΝΑ ΠΑΝΕ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ.ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΤΕΙ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΨΗΦΙΖΟΝΤΑΣ ΑΛΛΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΑ ΚΟΜΜΑΤΑ . ΠΟΙΑ ΝΔ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΙΜΑ ΠΡΟΔΟΤΕΣ.ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΓΕΝΝΗΘΕΙ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΥΡΙΣΤΕΙ ΜΗΝ ΨΗΦΙΣΤΕΙ ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΨΗΦΙΣΟΥΝ ΝΑ ΣΤΑΥΡΟΔΟΤΗΣΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΞΑΝΑΒΓΕΙ. ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΙΚΑ ΤΟΥ Γ.ΠΑΠ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ,ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή