Στελέχη ΣΥΡΙΖΑ : αναφυλαξία στην κριτική και αυτοαναφορικότητα

Το παρόν δημοσιεύτηκε στην ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 14/04/2019

Πρωτοφανές  γεγονός κυβερνητικό κόμμα να μην μπορεί να υποδείξει 20-25 ανθρώπους με πολιτικό εκτόπισμα και παρουσία στις Αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαΐου σε περιφέρειες και ορισμένους μεγάλους δήμους. Είναι απολύτως ενδεικτικό της αδυναμίας του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ να μετεξελιχθεί σε ένα μαζικό κόμμα με αναφορές στην κοινωνία, σε μαζικούς χώρους, συνδικαλιστικό και φοιτητικό κίνημα.  Είναι δε τέτοια η λειψανδρία που επιστρατεύονται μεταγραφές προθύμων από άλλους πολιτικούς χώρους με ανταλλάγματα και πολιτικές συναλλαγές που δεν αμφισβητούνται ούτε από τους ίδιους τους μεταγραφόμενους. Η άλλη επιλογή κάλυψης του κενού είναι η μετεωρική ανέλιξη στελεχών του κυβερνητικού κόμματος που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα συζητούνταν καν. Όσο και αν κάποιες επιλογές όπως η υπουργοποίηση της κα Χατζηγεωργίου, η επιστράτευση της κα Νοτοπούλου και του κ. Ηλιόπουλου σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα προσπαθούν να παρουσιαστούν ως στρατηγικές επιλογές ανανέωσης και μετάβασης σε μια πιο νέα γενιά, είναι τέτοια η ανεπάρκεια των προσώπων που αποκαλύπτεται το αναγκαστικό των επιλογών.

Στη Θεσσαλονίκη όμως υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Αποκαλύφθηκε σε βάθος, λόγω του περιστατικού αποχώρησης της κα Χατζηγεωργίου, νέας ΥΜΑΘ, σε εκδήλωση που έλαβε χώρα μέσα στην εβδομάδα για τα 20 χρόνια του Νοσοκομείου Παπαγεωργίου. Εκεί η κα Χατζηγεωργίου αποχώρησε από το βήμα, αφήνοντας εμβρόντητους τους θεατές και προσκεκλημένους καθώς δεν άντεξε την κριτική μιας ή δύο φωνών που της υπέδειξαν να σταματήσει το κομματικό λογύδριο και να αναφερθεί στο θέμα της εκδήλωσης. Ανεξαρτήτως αξιολόγησης αυτής της παρέμβασης, η κα υπουργός όφειλε να παραμείνει, να τελειώσει την ομιλία της και βέβαια να απαντήσει εάν ήθελα από βήματος. Επέλεξε τη φυγή και τη σύνταξη δελτίου τύπου που κατακεραύνωσε τους πολιτικούς της αντιπάλους.

Αξιολογώντας αυτή τη συμπεριφορά αξίζει να προβούμε σε ένα πολιτικό ψυχογράφημα αυτών των κυβερνητικών και κομματικών στελεχών. 

Πρώτα από όλα δεν ανέχονται την κριτική. Έχουν αναφυλαξία στην κριτική και άρα χαμηλό δημοκρατικό ήθος. 

Δεύτερο, ξεχνούν ποιους τρόπους μεταχειρίστηκαν οι ίδιοι λίγα χρόνια πριν με αποδοκιμασίες, προπηλακισμούς, αναθέματα και βαρύτατους χαρακτηρισμούς. Τρόποι πολύ χειρότεροι και δημοκρατικά απαράδεκτοι συγκριτικά με μία απλή εκδήλωση δυσφορίας και δυσθυμίας. 

Τρίτο, είναι μαθημένοι να δρουν μόνο σε προστατευμένα περιβάλλοντα, μάλλον εντελώς αποκομμένοι από την πραγματική ζωή καθώς λόγω εξουσίας συντηρείται γύρω τους ένα ολόκληρο οικοσύστημα φίλιων προς αυτούς ανθρώπων και συνεργατών. Αποτέλεσμα αυτού οι οδυνηρές διαψεύσεις σε κάθε επαφή με την πραγματική πραγματικότητα. 

Τέταρτο, εκτιμούν ότι η ενδοσυριζαϊκή ιδιόλεκτος είναι αποδεκτή ή αφορά μεγάλα κοινωνικά στρώματα. Δείτε για παράδειγμα το πρώτο τηλεοπτικό spot της υποψήφιας δημάρχου Θεσσαλονίκης όπου περιχαρής ενημερώνει πως με αφορμή την έναρξη της καμπάνιας της τελειώνουν τα fake news και θα ενημερώνει η ίδια για την ίδια. Ματαιοδοξία, αυτοαναφορικότητα και απουσία επαφής με την αυτοδιοικητική ατζέντα. 

Πέμπτο, κάνουν καμπάνιες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, που αγνοούν τα βασικά προβλήματα και τα ανοιχτά ζητήματα των πόλεων. Τοποθετούνται επί ζητημάτων που δεν βρίσκονται στον πυρήνα της διακύβευσης μιας και η προγραμματική αδυναμία και οκνηρία  είναι ολοφάνερη. 

Ενεργούν και πολιτεύονται ως κομματικές υποψηφιότητες κόμματος του 4%. «Fake news», αντιρατσιστικά μέτωπα δια πάσαν νόσον, δικαιωματικός ακτιβισμός, identity politics και λοιπά ζητήματα που φαίνεται να κυριαρχούν στο λόγο τους, είναι στοιχεία μίας προοδευτικής μεν ατζέντας που δυστυχώς όμως για αυτούς δεν αφορούν άμεσα την αυτοδιοίκηση. Εάν είχαν παρουσιάσει πρόγραμμα, τότε συμπληρωματικά θα μπορούσαν και να συζητηθούν και αυτά αλλά Αθήνα και Θεσσαλονίκη σήμερα πνίγονται από σημαντικότερα. Μηδενική ιεράρχηση και απουσία προτεραιοτήτων εν ολίγοις.