Δευτέρα 10 Απριλίου 2017

Ένα σπίτι καίγεται - άρθρο στην εφημερίδα Καρφίτσα 8/4/2017



Πόσο θα συνεχιστεί η βύθιση της χώρας; Πού μπορεί να φτάσουμε; Έχουμε πιάσει πάτο ή έχει ακόμα πολύ παρακάτω; Γιατί δεν αντιδρά κανένας; Το κοντέρ του κυνισμού και του παχυδερμισμού έχει τερματίσει ή υπάρχουν ακόμη περιθώρια;

Οι απαντήσεις δυστυχώς σε αυτά τα απλά βασικά ερωτήματα που τριβελίζουν το μυαλό μας τις στιγμές που μπορούμε να σκεφτούμε την συλλογική και ατομική μας πορεία δυστυχώς είναι αποκαρδιωτικές.

Ναι, η κατάσταση αυτή θα συνεχιστεί διότι δεν κάνουμε τίποτα, δεν διορθώνουμε βασικά, δεν απαιτούμε τα αυτονόητα. Ναι μπορεί να κατρακυλήσουμε σε πολύ χειρότερες καταστάσεις από αυτές που ζούμε ήδη καθώς όχι μόνο δεν πιάσαμε πάτο, αλλά δεν μπορούμε να φανταστούμε πως θα είναι η κατάσταση σε εκείνα τα βάθη. Δεν αντιδρά κανείς διότι εκτιμά ότι δεν μπορούμε να πάμε χειρότερα παρά μόνο καλύτερα ή γιατί έχει απογοητευθεί βαθιά και βιώνει την ματαίωση, επιλέγει την απόσυρση και την ιδιώτευση καθώς το μέγεθος του αντιμνημονιακού ψεύδους τον άδειασε ψυχικά. Η απομάγευση είναι ένα σοκ. Και ναι, όπως μας διδάσκουν τα κυβερνώντα κόμματα, τα επίπεδα κυνισμού είναι πολύ μεγάλα – αλλά πάντα υπάρχουν ακόμη μεγαλύτερα.

Τίποτα δεν οδηγεί σε μία παραίτηση ή μία ειλικρινή συγνώμη. Κανένα απολύτως στέλεχος, υπουργός ή βουλευτής δεν συγκινείται. Η πλήρης διάψευση, η χειροτέρευση όλων των δεικτών επί των ημερών τους, η εφαρμογή ακριβώς των αντιθέτων από αυτά που υποσχέθηκαν, δεν φαίνεται να εγείρει ζητήματα συνείδησης σε κανέναν. Κοινοβουλευτική ομάδα μπετόν αρμέ. Τι και αν ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία – κόμματα δεκαετιών με 45% έκαστο και ισχυρή παραταξιακή παράδοση και αγκύρωση στην ελληνική κοινωνία- δοκιμάζονταν σε κάθε ψηφοφορία δημοσιονομικών μέτρων; ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ τα ψηφίζουν όλα, ατάραχοι.

Δεν είναι δείγμα αυτό κυνισμού; Σαφέστατα είναι. Όμως το ερώτημα αναβαθμίζεται και γίνεται πιο επικίνδυνο. Που μπορεί να φτάσει μία αυθεντικά κυνική εξουσία; Που μπορεί να οδηγήσει τη χώρα ένα μικρό σύνολο ανθρώπων σε θέσεις ευθύνης που είναι δομικά αποσυνδεδεμένο από την κοινωνία και τη χώρα και φαίνεται απλά να απολαμβάνει τις κρατικά χρηματοδοτούμενες βόλτες και χάρες;
Θα είναι η ζημιά ανεπανόρθωτη; Θα μπορέσουμε στον ορατό ορίζοντα να γίνουμε ξανά κύριοι των ζωών μας; Θα μπορούμε δηλαδή να σχεδιάσουμε, να ονειρευτούμε, να υλοποιήσουμε έστω κάποια από αυτά που ορεγόμαστε ή θα είμαστε έρμαια της τύχης και της αβεβαιότητας; Αξίζει μια ζωή γεμάτη αβεβαιότητα και ανασφάλεια;

Μικρός στόχος

Υποτιμούν και λοιδορούν πολλοί έναν άμεσο μικρό στόχο ως μη ικανό να αλλάξει τη ρότα των πραγμάτων. Ένας μικρός άμεσος στόχος είναι να απομακρυνθεί αυτή η κυβέρνηση και τα κόμματα που την απαρτίζουν από την εξουσία. Έναντι ποίου; Είναι αυτό αρκετό; Και οι όποιοι επόμενοι τι θα κάνουν;

Ναι είναι αρκετό, είναι η απάντηση. Δεν ξέρουμε τι θα κάνουν οι οποίοι επόμενοι αλλά ξέρουμε ότι αν συνεχίσουμε έτσι είμαστε με μαθηματική ακρίβεια χαμένοι από χέρι. Διότι όταν το σπίτι καίγεται και καταστρέφεται, ο κύριος του ακινήτου δεν σκέπτεται τον αρχιτέκτονα και τον διακοσμητή εσωτερικών χώρων που θα του αναμορφώσει την οικία. Σκέπτεται πρώτα να σβήσει η φωτιά, να περιορίσει τη ζημία, να σώσει ό,τι σώζεται ώστε το κόστος της ανακαίνισης να είναι λογικό. Ώστε να υπάρχει σπίτι την επομένη.

Για αυτό το λόγο κόμματα και πολίτες που αντιπολιτεύονται την υπάρχουσα εξουσία οφείλουν να ζητούν την άμεση απομάκρυνσή της. Σχέδια, τακτικές και λογικές εξάντλησης της τετραετίας από την παρούσα ώστε να περάσει αυτή τα δύσκολα είναι λογικές υπεκφυγής και ευθυνοφοβίας.

Ή το σπίτι καίγεται και πέφτουμε στις φλόγες να το σώσουμε ή καθόμαστε στο απέναντι πεζοδρόμιο και συνομιλούμε με τους γείτονες για το κόστος της ανακαίνισης εν καιρώ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου