Επιχείρηση ‘’Φανατισμός’’, άρθρο μου στην εφημερίδα Καρφίτσα της 6/2/2016

Παρακολουθούμε από τις εθνικές εκλογές του Σεπτεμβρίου μια διαρκή προσπάθεια της κυβέρνησης να ονοματίσει το μαύρο – άσπρο, να διαστρεβλώσει γεγονότα, αριθμούς, δεδομένα. Προσπαθεί εναγωνίως να κρατηθεί από κάπου εφόσον η πραγματικότητα δείχνει πως όλα γύρω της καταρρέουν. Όλα τα σχέδιά της , όλες της οι υποσχέσεις προς του πολίτες, όλες της οι διεκδικήσεις – όλα διαψεύδονται με τρόπο δραματικό, άμεσο, τελεσίδικο. Και δεν αναφερόμαστε στις υποσχέσεις της πρώιμης φάσης της διακυβέρνησης, δεν αναφερόμαστε στις αντιμνημονιακές υποσχέσεις του 2014 και του πρώτου εξαμήνου του 2015 αλλά σε πιο πρόσφατες.

Η απομάγευση της αντιμνημονιακής στράτευσης, η διάψευση των προσδοκιών, η σκληρή πραγματικότητα και η κραυγαλέα ανεπάρκεια του ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον δεδομένα που δεν μπορεί να αντιστρέψει καμία επικοινωνιακή προσπάθεια. Τα χαρακτηριστικά εκείνα που έδωσαν μια σημαντική ώθηση στο κόμμα αυτό από το 2012 έχουν εξαντληθεί. Δεν μπορεί να κινητοποιήσει, δεν μπορεί να υποσχεθεί, δεν μπορεί να συναρπάσει, δεν μπορεί να ‘’πουλήσει’’ αντίσταση και πατριωτισμό, δεν μπορεί να λογίζεται ως νέο πλέον.

Τι μένει να κάνει; Τι μπορεί να κάνει;

Αυτό που μπορεί να κάνει και εκτιμώ ότι πλέον σε αυτό στοχεύει, είναι να διατηρηθεί με κάθε κόστος σε πρώτη φάση στην κυβέρνηση και ακολούθως να παραμείνει ο ένας πόλος του πολιτικού συστήματος. Στον ΣΥΡΙΖΑ απομένει αυτή τη στιγμή ο στόχος να παραμείνει ‘’μεγάλο κόμμα’’ που δυνητικά θα διεκδικεί την εξουσία. Να αποφευχθεί με κάθε δυνατό τρόπο μια ραγδαία αποσάρθρωση όπως εκείνη του ΠΑΣΟΚ το 2012. Για το λόγο αυτό δύσκολα θα παραιτηθεί από την κυβέρνηση για χάρη μιας άλλης κυβέρνησης συνεργασίας ή οικουμενική καθώς θρέφεται από την αντιπαλότητα και την κομματική διαπάλη. Επίσης, το θέμα των διορισμών και των επιμέρους εξυπηρετήσεων φίλων και συγγενών πρέπει να ειδωθεί μέσα από αυτό το πρίσμα. Είναι μια προσπάθεια να εδραιωθεί ένας διευρυμένος κομματικοδίαιτος/ κρατικοδίαιτος μηχανισμός που θα γίνει βαθμιαία η ραχοκοκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ και θα τον στηρίζει άσχετα με την πορεία των πραγμάτων στη χώρα. Είναι μια προσπάθεια δημιουργίας μιας εκλογικής βάσης με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Επιπλέον, όλο το τελευταίο διάστημα βλέπουμε πως μεταχειρίζεται τη στρατηγική της έντασης με εξίσου σημαντικό στόχο την πόλωση δια της οξύτητας, τον διχασμό, τη συνεχή πολεμική. Δεν είναι τυχαίο το βίντεο που προβλήθηκε στην γιορτή για τον ένα χρόνο εξουσίας. Κατασκευή εχθρών, πολεμική, ηρωική αντίσταση, θυματοποίηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ γεννήθηκε μέσα σε τέτοιες συνθήκες και εντός αυτών ζει και αναπνέει άνετα. Η όποια μετεξέλιξή του σε ένα κόμμα – ας πούμε- κεντροαριστερό προϋποθέτει την εγκατάλειψη των ιδρυτικών και γενεσιουργών του χαρακτηριστικών, εξέλιξη δύσκολη. Στο κοινοβούλιο τα ίδια, η ίδια στρατηγική. Αντιπολιτεύεται την αντιπολίτευση, εφαρμόζει το «δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε», κινείται στα όρια και πολλές φορές πέραν αυτών σε ότι αφορά θεσμικά ζητήματα και κυρίως με το ύφος προσπαθεί να επενδύσει στον φανατισμό. Προσπαθεί να συγκρατήσει τον κόσμο του.

Είναι αυτό πρόβλημα για τη χώρα;

Είναι τεράστιο πρόβλημα σε δύο επίπεδα. Πρώτο, προσπαθεί και εν μέρει καταφέρνει να κρύψει το τεραστίων διαστάσεων έλλειμμα διαχειριστικής ικανότητας και επάρκειας στα ζητήματα διακυβέρνησης ( πάμπολλα τα παραδείγματα : προσφυγικό, ασφαλιστικό, εκπαίδευση, κοινωνικές διαμαρτυρίες, αξιολόγηση προγράμματος). Δεύτερο, εθίζει το εκλογικό σώμα και την κοινωνία σε τέτοιου είδους πολιτικές στρατηγικές, εγκαθιστά το διχασμό και τη διχόνοια, υποβιβάζει την πολιτική αντιπαράθεση σε πολεμική και άρα αφαιρεί πόντους από την πιθανότητα δημιουργίας κλίματος στοιχειώδους συναίνεσης, συνεργασίας σε πολιτικό επίπεδο αλλά και εμπιστοσύνης στο κοινωνικό.

Τι σημαίνουν όλα αυτά;

Σημαίνουν ότι χάνει ή θα χάσει τις εκλογές, σημαίνει ότι υποχωρεί το αφήγημά του στην κοινωνία, σημαίνει ότι αντιλαμβάνεται πως αν θέλει να υπάρχει ως κόμμα πρώτης γραμμής πρέπει να μετεξελιχθεί αλλά ταυτόχρονα αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί.