Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

Διευκρίνιση ( άρθρο μου για την Θεσσαλονίκη της 28/2/2012)


Οι υποχρεώσεις που αναλαμβάνει η χώρα στη νέα δανειακή σύμβαση είναι πολλές. Δυστυχώς αρκετές από αυτές είναι επώδυνες. Ίσως όλο το πρόγραμμα που καλούμαστε να ακολουθήσουμε να μην μας οδηγεί τελικά στη γη της επαγγελίας. Για μια ψύχραιμη όμως αποτίμηση του Μνημονίου πρέπει να γίνουν κάποιοι διαχωρισμοί.

Το μνημόνιο έχει πολλά σκέλη. Τα σημαντικά για τους πολίτες είναι δύο. Πρώτο σκέλος οι μειώσεις μισθών, συντάξεων και παροχών με στόχο την ανάκτηση ανταγωνιστικότητας και δεύτερο σκέλος οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Σε ό,τι αφορά το πρώτο σκέλος όντως η κριτική που γίνεται είναι βάσιμη. Η τρόικα – δανειστές επιδεικνύουν μία ανεξήγητη ιδεοληψία σχετικά με τον τρόπο που θα πρέπει να επιτευχθεί ο στόχος. Θεωρούν πως με την μείωση μισθολογικού και μη μισθολογικού κόστους αυτόματα η ελληνική οικονομία θα γίνει πιο ανταγωνιστική. Δεν φαίνεται να συνυπολογίζουν το κόστος αυτής της προσαρμογής, ούτε δείχνουν να πτοούνται από την διαφαινόμενη αποτυχία αυτής της στρατηγικής.

Στο δεύτερο σκέλος όμως, εκεί που περιγράφονται όλες οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, υπάρχει πρόβλεψη για κάθε πτυχή της ελληνικής κακοδαιμονίας. Μεταρρυθμίσεις σε φορολογικό σύστημα, δικαιοσύνη, δημόσια διοίκηση. Καταπολέμηση διαφθοράς, πολυνομίας, μαύρου χρήματος, ρυθμιστικού πληθωρισμού, εξορθολογισμός δαπανών, εκσυγχρονισμός δομών, μηχανοργάνωση, χρήση νέων τεχνολογικών μέσων, αναδιάρθρωση κρατικών λειτουργιών με διαχωρισμό επιτελικών – λειτουργικών αρμοδιοτήτων, άνοιγμα επαγγελμάτων, βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, περιορισμός της γραφειοκρατίας και αρκετά άλλα συνθέτουν μία δέσμη πρωτοβουλιών και ενεργειών που αν έρθουν εις πέρας θα αναμορφώσουν όλο το ελληνικό κράτος. Μελανό σημείο η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων που αναιρεί έναν βασικό πυλώνα του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου, τον διάλογο των κοινωνικών εταίρων και τις συλλογικές συμβάσεις και ωθεί σε μειώσεις μισθών στο βωμό της ανταγωνιστικότητας.

Το πρόγραμμα αυτό δεν είναι πανάκεια. Η κεντρική του αδυναμία οφείλεται στο γεγονός πως η ένταση των αλλαγών είναι μεγάλη – γεγονός που αποσταθεροποιεί την κοινωνία και μετατρέπει την εφαρμογή του σε πολύ δύσκολη υπόθεση.

Μια σύγχρονη κεντροαριστερή πρόταση, θα προσπαθούσε να συγκεράσει αυτόν τον διαχωρισμό. Θα εφάρμοζε ταχύτατα τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις ώστε τα θετικά αποτελέσματα αυτών να ελαφρύνουν το βάρος της προσαρμογής. Παράλληλα θα σχηματοποιούσε έναν νέου τύπου αναπτυξιακό σχεδιασμό με τα εργαλεία που ήδη υπάρχουν ( ΕΣΠΑ, αναπτυξιακός νόμος, υποθετική αναπτυξιακή βοήθεια) έχοντας επίσης ένα αναμορφωμένο και αποδοτικότερο κράτος, απαλλαγμένο από αγκυλώσεις και ικανό επιτελικά.

Προϋπόθεση όλων αυτών βέβαια είναι βέβαια η πολιτική μάχη να κερδηθεί δια της πειθούς σε επίπεδο κοινωνίας. Για να κερδηθεί αυτή η μάχη πρέπει να δοθεί, πρέπει όσοι μετέχουν να την πιστεύουν και αυτό να φαίνεται.

Σε περίπτωση που μια τέτοια προοπτική εμφανιζόταν στο προσκήνιο θα μιλούσαμε για ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, γεγονός που θα απεγκλώβιζε σύσσωμη την κοινωνία από τον διχασμό «μνημονιακών- αντιμνημονιακών», καθώς θα υπερέβαινε θετικά και δημιουργικά το μνημόνιο και δεν θα είχε την διάσταση των εξωτερικά επιβαλλόμενων μέτρων. 

5 σχόλια:

  1. Συμφωνώ εν πολλοίς. Το θέμα με τις μεταρρυθμίσεις κάθε φορά είναι ποιο σκοπό εξυπηρετούν και ποιος τελικά θα κερδίσει από αυτές. Γιατί το κλείσιμο σχολείων της υπαίθρου και νοσοκομείων, ουσιαστικά περιστέλλει δαπάνες σε βάρος του λαού...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι μεταρρυθμίσεις που προβλέπει το Μνημόνιο 2 κινούνται προς την επανάκτηση της ανταγωνιστικότητας και την δομικής αναδιάρθρωσης/ εκσυγχρονισμού των κρατικών λειτουργιών. Το πρόσημο που βάζω εγώ είναι θετικό. Σίγουρα υπάρχουν και επίπονες κοινωνικά αλλαγές αλλά εγώ τοποθετούμαι επί της αρχής θετικά.

      Διαγραφή
  2. Δηλαδή αποδέχεσαι μισθούς 50€ στο όνομα της ανταγωνιστικότας; Τότε η Βουλγαρία γιατί δεν έχει ανάπτυξη ή η Λετονία ή η Ουγγαρία; Και από την ανταγωνιστικότητα ποιος θα κερδίσει; Από τη διάλυση της Υγείας (δε μιλώ για γενόσημα ή τον ΕΟΠΥΥ, αλλά για νοσοκομεία που κλείνουν, φάρμακα που αποσύρονται και πληρώνουμε μόνοι μας κλπ) και της Παιδείας (κλείσιμο σχολείων σε χωριά, όχι βιβλία, όχι Η/Υ κλπ).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ωρες ωρες αναρωτιέμαι αν διαβάζουμε το ίδιο κείμενο. Όπως γράφω και στο άρθρο η παρέμβαση του Μνημονίου είναι προς την κατεύθυνση της ανάκτησης της ανταγωνιστικότητας και εμφανίζει ιδεοληπτική προσέγγιση ( ειδικά στο ζήτημα της μείωσης του μισθολογικού κόστους). Όμως η ισχυρή μεταρρυθμιστική ατζέντα του Μνημονίου δίνει ένα θετικό πρόσημο.
      Τα 50Ευρώ μισθό από που το βρήκες; Νομίζω ότι διαστρεβλώνεις τα μη διαστρεβλούμενα!!!

      Διαγραφή
  3. Δε διαβάζουμε το ίδιο κείμενο ή δε βλέπουμε τις γράφουμε: πχ εγώ έγραψα αντί για 500€, 50€, ενώ εσύ έβαλες θετικό πρόσιμο :) Γιατί η "ιδεοληψία" δεν απλά θέμα ιδεολογικής πορείας (οπότε θα δικαιολογούνταν ως χαζοί ή φανατικοί), αλλά ξεκάθαρης νεοφιλελεύθερης πολιτικής που και στις ΗΠΑ πλέον ακούγονται κυβερνητικές και κομματικές φωνές αντίστασης στις αγορές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή