Κανόνες και αρχές ( άρθρο μου για την Θεσσαλονίκη της 9/4/2012)

Δυστυχώς από τις ενέργειες που γίνονται από τα δύο μεγάλα κόμματα αποδεικνύεται πως δεν έχει γίνει αντιληπτό το βάθος της αλλαγής που έχει συντελεστεί στην ελληνική κοινωνία. Οι συνταγές μοιάζουν να είναι γνωστές. Πανστρατιές, κάλεσμα, επιστροφή διαγραμμένων βουλευτών, συστράτευση όλων, λοιπές τακτικές και λεκτικές εκκλήσεις. Τροπολογίες, μικροδιευθετήσεις την ύστατη στιγμή, λεξιλόγιο που απευθύνεται σε οργανωμένα συμφέροντα που δομούνται γύρω από λογής κεκτημένα, τεχνητή και ψευδεπίγραφη πόλωση και τέλος μπαμπούλας της ακυβερνησίας. Την κρισιμότερη εκλογική μάχη των τελευταίων δεκαετιών τα δύο μεγάλα κόμματα σκοπεύουν να την δώσουν κάνοντας χρήση παλιών εργαλείων. Παλιών και συνάμα αναποτελεσματικών.

Συγκεκριμένα η επιστροφή βουλευτών που διαγράφτηκαν από τις κοινοβουλευτικές ομάδες λόγω διαφοροποίησής τους από την επίσημη κομματική γραμμή στο ζήτημα του δεύτερου μνημονίου και η κατάθεση πληθώρας τροπολογιών μαζικά, άσχετων με το νομοθετικό έργο είναι ενδεικτικά της κατάστασης και της αντίληψης που επικρατεί. Αντί να δομηθεί ένας δημόσιος, πολιτικός και κομματικός λόγος στη βάση αρχών, κανόνων και συνέπειας παρατηρείται στροφή στην ψευδεπίγραφη πολυσυλλεκτικότητα. Η επιλογή βουλευτών να καταψηφίσουν, να διαφοροποιηθούν και εν τέλει να διαγραφούν διότι διαφωνούσαν με ένα κομβικό ζήτημα για την πορεία της χώρας αποκτά σχετική αξία. Χωρίς να αρθούν οι λόγοι που τους οδήγησαν σε αυτή την επιλογή προαναγγέλλεται η επιστροφή τους. Ποιο συμφέρον υπηρετεί αυτή η ενέργεια; Τι μήνυμα περνάει στην κοινωνία; Συστράτευση με στόχο ποιόν; Κάλεσμα για μάχη εναντίον ποιού; Ποια η πλατφόρμα των κομμάτων που τους διέγραψαν και τώρα τους δέχονται πίσω; Στόχος είναι η διακυβέρνηση βασισμένη σε αρχές, επιλογές  και κανόνες ή η κατά το δυνατόν συσπείρωση με στόχο το καλό σχετικό αποτέλεσμα;

Στο ζήτημα των τροπολογιών από την άλλη φανερώνεται η αποσύνδεση του πολιτικού προσωπικού από την πραγματικότητα. Βασικός λόγος της ελληνικής χρεοκοπίας είναι πως κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης προτιμήθηκαν, τις περισσότερες φορές, διευθετήσεις επιμέρους θεμάτων αποσυνδεμένες από ευρύτερες δημόσιες πολιτικές. Δημιουργήθηκε έτσι ένα κατακερματισμένο θεσμικό συνοθύλευμα χωρίς αρχή μέση και τέλος σε όλο το οικοδόμημα του νεοελληνικού κράτους. Στο δίκαιο, στο ασφαλιστικό σύστημα, στην επιδοματική πολιτική, στα εργασιακά δικαιώματα, στη δημόσια διοίκηση, στις αναπτυξιακές προτεραιότητες - παντού τα ίδια. Αποτέλεσμα αυτού όταν ξέσπασε η κρίση βρεθήκαμε με ένα παντελώς, όχι απλά ανέτοιμο, αλλά ανίκανο κράτος που αδυνατούσε και αδυνατεί να οργανώσει την προσπάθεια άμβλυνσης των επιπτώσεων αυτής. Αντί λοιπόν το πολιτικό προσωπικό να εμπεδώσει αυτή την αλήθεια και να αλλάξει άρδην αυτή την πρακτική, την συνεχίζει σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Όλα για αυτούς κυλούν ομαλά.

Τα πράγματα όμως έχουν αλλάξει. Από την μία τα κόμματα που καλούν σε συστράτευση όλους ανεξαιρέτως και από την άλλη μερίδα του πολιτικού προσωπικού που συνεχίζει αυτές τις πρακτικές, θα καταλάβουν πως μπορεί αυτές οι λογικές να οδηγούσαν σε νίκες, σε καλά εκλογικά αποτελέσματα, σε επανεκλογή αλλά σήμερα πλέον δεν είναι ανεκτές. Ο κόσμος διψά για πολιτικές αρχών, συνέπειας και τήρησης κανόνων.